Mijn schoonmoeder had niet zoveel eisen, behalve dat ze privacy belangrijk vindt en dat ze gewoon huur wil betalen. Dat vonden wij andersom ook belangrijk. Waarschijnlijk gaat de avondmaaltijd wel vaak gezamelijk. Ze wil op haar manier namelijk graag bijdragen en is kok geweest. Mij hoor je niet klagen

We hebben wel de afspraak dat we zonder kloppen niet bij elkaar binnen lopen en elkaar gewoon een beetje laten. De reden dat ik dit durf is ook omdat ik er vertrouwen in heb dat dat gerespecteerd wordt. We zijn allemaal op het botte af direct met elkaar en dat schept erg veel zekerheid en duidelijkheid bij iedereen.
Toen mijn man het idee opperde (nog zonder medeweten van zijn moeder) heb ik wel erg aan het idee moeten wennen. Mijn schoonmoeder zelf trouwens ook. Het is iets waar we samen naartoe gegroeid zijn en wat nog steeds wel lastig is soms. Het was voor iedereen ook belangrijk dat we gevoelsmatig terug konden lange tijd en elkaar de kans gaven aan het idee te wennen. Vooral voor haar. Ze heeft 35 jaar in haar huidige huis gewoond, haar kinderen er grootgebracht, mensen verloren. Ze is al 2 jaar bezig langzaamaan dat huis op te ruimen en dat vergt afscheid nemen. We hebben gemerkt dat t belangrijk is dat te erkennen. Het is niet alleen een verhuizing, het is een afscheid en een vertrek naar haar laatste huis zoals ze zelf zegt. Dat is een grote stap.
Praktisch gezien voor ons qua woning had zij haar eisen (niet veel) en was het voor ons belangrijk te zorgen dat het pand zo uitgerust is dat bij wijze van spreke de brancard de douche in kan (laten we hopen dat t nooit nodig is). Het moet klaar zijn voor de toekomst, whatever may come.
Mijn eigen ouders vinden het overigens spannend dat we t doen, maar zijn niet zo sentimenteel. Mijn eigen moeder weet dat de afstand tussen ons (ruim uur rijden) erg gezond is. Daardoor is het altijd gezellig als we elkaar zien, maar niet te veel gedoe.
Een heel verhaal, maar hopelijk heb je er iets aan. Pb mag ook altijd voor meer vragen
