Bokt.nl

Kaka schreef:

Ik heb hier wel eens eerder verzucht hoe raar het is dat je na een ongeluk direct slachtofferhulp aangeboden krijgt, al dan niet nodig, maar dat je na een zware bevalling (of operatie of ic opname) je zelf naar hulp op zoek moet.

Goed dus dat direct hulp zoekt! hier ook ervaringsdeskundige en als je op bokt zoekt, vind je vele verhalen. Ik vond het heel troostend die te lezen. De wetenschap dat ik niet de enige was, hielp.

Anoniem schreef:

Littletash en Dromertje, hoe is het bij jullie verlopen? Hoe liep het traject, wanneer ging het beter, waren jullie ook bang voor jullie gedachten?
Ik kan/durf hierdoor ook niet te slapen.

Joman schreef:

Heftig ts, veel sterkte. De mogelijkheid tot het hebben van zo’n heftige bevalling weerhoud mij er (voorlopig) van aan kinderen te beginnen. Vreselijk. Hopelijk kun je met hulp snel van alles genieten en verdwijnen de angsten.

verootjoo schreef:

Wat naar dat je je zo rot voelt na je bevalling. Het krijgen van een kind is iets waar je zo lang naar uitkijkt en het doet echt pijn als je zo hard van je roze wolk af pleurt
Zelf had ik na een traumatische zwangerschap en een bevalling een lichte postnatale depressie. Ik vond het vooral zo naar dat ik voor mezelf vond dat ik blij moest zijn met het kind (en dat was ik ook wel) maar ik voelde me allesbehalve blij en kon alleen maar huilen en had geen flauw idee wat ik met een baby aanmoest en hoe ik hem moest gaan verzorgen. Soms keek ik in zn bed en dan dacht ik alleen maar: wie ben jij en wat doe je hier? Ik heb hem ook wekenlang niet bij zijn naam genoemd, dat lukte om de een of andere manier niet.
Hij huilde ook nog eens heel erg veel en toen heb ik wel eens gedacht dat als ik hem het raam uit zo gooien dat ik er dan vanaf was. Maar gelukkig nooit echt in staat geweest om dat te doen.
Ik was erg bang dat ik niet goed met hem kon hechten, ik wilde heel graag hechten met hem maar kon het op een of andere manier niet.
Uiteindelijk is het weer helemaal opgeklaard, het ging steeds beter en na een jaar voelde ik mezelf ook weer de oude.
Ik hoefde gelukkig geen medicatie. Ik had een psycholoog en kreeg EMDR voor traumaverwerking. En ik kreeg videocoaching om mij te coachen bij de omgang met mijn baby. Dat werkte ook als een tierelier!

Heel veel sterkte! Onthou dat je geen slechte moeder bent en dat je gedachten niet echt uit jezelf komen. Je wordt voor de gek gehouden, je hormonen spelen spelletjes. Hopelijk krijg je ze snel getemd met de medicatie en kan je ook wat gaan genieten van je baby.

Kaka schreef:

Heel fijn TS Super dat er zo snel geschakeld wordt en je gehoord wordt. Echt, er is licht aan het einde van die tunnel! Niet dat ouderschap plots heel makkelijk wordt (dat vind ik tot op de dag van vandaag best ingewikkeld), maar zonder die donkere wolk is de wereld een heel stuk beter te hanteren.

@ secricible: fijn te horen dat er ook anders gereageerd kan worden. Ik weet niet wanneer jij bevallen bent, maar ik weet dat er grofweg sinds 2017 meer actieve aandacht is voor de psychische gevolgen van een zware bevalling. Een jaar eerder zei de gyn die mijn spoedkeizersnede uitvoerde bij de nabespreking doodleuk dat hij niet begreep waar al die vrouwen nou zo over jankten (ja, ik heb hem, figuurlijk gesproken, eerst over de tafel getrokken en daarna een klacht tegen hem ingediend. Die woede hielp wel fantastisch bij de verwerking, ironisch genoeg).

Dani schreef:

Witchcraft, een baby is wel anders dan een hondje hè. Jij hebt geen bevalling gehad en hebt niet alle hormonen in je lijf razen, 't is niet voor niets dat een postnatale depressie bestaat en geen, eh, post-hond depressie. Maar paniekaanvallen zijn natuurlijk nooit leuk, wat de oorzaak ook is. Misschien kom jij in dit topic ook wel nuttige tips tegen.

Wat naar TS. Mijn ervaring was ongeveer het tegenovergestelde dus ik heb geen advies voor je, maar wil je wel sterkte wensen. Ik hoop dat je goede hulp krijgt via de pop-poli en dat je binnenkort volop kunt genieten van je prachtige kereltje en van jouw rol als mama. En je hoeft je echt niet te schamen! Ook niet over de nare gedachten die je hebt, die dringen zich aan je op maar je wil dat niet en zo ben jij ook niet.

Anoniem schreef:

Wauw.. Gesprek met de psycholoog..
Ik ben/wordt niet gek. Ik ben licht depressief en heb last van dwang en dwangedachten daardoor. Dat komt nu zo heftig op doordat ik geen controle heb en dat een rode draad door mijn leven is geweest. En die heb ik nu niet/overzie ik nu niet.

Ben vreselijk opgelucht, al weet ik dat het hier niet mee ophoudt/over is. Ik krijg een licht anti depressiva voorgeschreven door de psychiater waarbij ik borstvoeding kan blijven geven. En ter zijner tijd therapie, dat leek hem nu nog niet handig i.v.m. vermoeidheid en eerst energie krijgen.

De psych laat ook bloed prikken i.v.m. vitamine huishouding etc.