Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-11-18 19:25

Geplaatst: 12-11-18 19:25

Mijn lijf is niet bepaald meewerkend. Ik ben chronisch ziek, heb continue (veel) pijn, ben heel snel moe, val veel weg en eh ja. Het werkt gewoon niet. Het afgelopen jaar ben ik enorm hard achteruit gegaan door medicijnen die averechts werkten, waardoor ik nu maximaal een paar keer per week 3 uur op een stoel kan zitten met zware pijnstillers en uiteindelijk alsnog veel pijn. Hoe slecht het gaat wisselt dan ook nog per dag, soms kan ik amper van mijn bed naar de bank lopen. Natuurlijk maak ik me er wel eens druk om, maar daar ga ik me absoluut niet beter van voelen. Soms kom je niet onder prognoses en toekomstvisies uit en dan kan ik me echt goed een paar dagen extra slecht voelen, daarom ben ik daar zo min mogelijk mee bezig.

Ik ben ziek sinds mijn 9e en heb de diagnose sinds mijn 15e. Ik ben nu 21 en kan er goed mee omgaan. Uiteindelijk leerde ik vanzelf om er maar gewoon rustig onder te blijven, anders kan ik ook nooit voor de ideale omstandigheden zorgen. Ik kijk naar wat ik wel kan, en niet naar wat ik niet kan want daar word ik niet gelukkiger van. Misschien werkt het ook wel in mijn voordeel dat ik zo jong was. Ik weet eigenlijk niet beter dus ik heb me er helemaal aan aan kunnen passen.. Ik zoek altijd veel afleiding in de meest simpele dingen. In de tijd dat je over leuke dingen nadenkt kun je in ieder geval niet aan pijn/stress of andere negatieve dingen denken

**Geplaatst**: 12-11-18 22:32

Geplaatst: 12-11-18 22:32

Joolien schreef:
Ik wil hier graag over sparren. Psychisch ga ik best lekker, alleen mijn lijf zorgt ervoor dat ik in een vicieuze cirkel terecht kom

Per dag is het bij het opstaan kijken hoe mijn lijf het doet. Ben ik energiek, hoe is mn rug, doet mn neus normaal(chronisch ontstoken slijmvliezen), of heb ik ander ongemak? De helft van de week heb ik ergens last van, want doordat ik somatiseer, krijg ik van stress heel snel last van mn lijf. Maar nu komt het, mijn lijf laat me dus soms in de steek, waardoor ik nu stress krijg daarvan. 'Oh jeej, gaat mijn lijf het wel doen?' 'Kan ik van mijn lijf op aan?'

Wie zegt nou dat dit somatiseren is...?
En ik ken de term, ik denk dat lichaam en geest vloeiend in elkaar overlopen (neurologisch, hormonaal en noem maar op) - maar "wat is somatiseren nou eigenlijk?"

Per dag kijken wat je lijf kan, prima.
En helaas, dat kan wisselen.
Dat kan "om 100 redenen" zo zijn. En een deel "van die 100" zullen vast psychisch zijn, andere redenen kunnen ook.

'Ik somatiseer' klinkt bijna als een veroordeling 'ik ben perfect gezond, maar het lijf weigert vanwege iets psychisch'.
(Een opmerking die mij aan oude, luie huisartsen doet denken.

)
Terwijl je zo te lezen ("please join the club and have a good time") net niet perfect gezond bent.

Moeilijk in slaap komen als je je afvraagt of je op tijd in slaap zult vallen is natuurlijk een klassieke valkuil (waar ik met regelmaat in kukel

) maar ik vraag me af of het somatiseren is.
Wat mij idd wel hielp is de stress van een bonkend hart etc minder beladen maken.

**Geplaatst**: 19-11-18 21:38

Re: Niet kunnen vertrouwen op lichaam (somatiseren)

Geplaatst: 19-11-18 21:38

Hier even een update van mijn kant...
Alle frustratie over mijn onverklaarbare gezondeheid kan ik even opzij zetten. Ik werd weer te emotioneel instabiel, ik wist dat er iets moest zijn, maar ik kon het niet thuis brengen.
Tot gisteren, ik voelde me ineens weer onwijs slecht, ik moest huilen en toen ineens BAM, woede, zo-veel woede. En toen snapte ik het ineens, ik somatiseer terecht, namelijk met het constant moeten dealen met ontzettende boosheid, woede. Ineens voelde ik het, alles wat ik vast pakte, wilde ik kapot gooien, ik zag alles in mijn woonkamer kapot, van mijn woede. Dat was raar, maar ook heel rustgevend ofzo. Ik voelde me totaal in een verschuiving, heel apart weer. Ik was niet bang van mezelf, maar juist heel tevreden(klinkt gek maar zo voelde het echt) dat ik eindelijk het euvel boven tafel had. Dit kan ik tackelen, hier kan ik wat mee. Namelijk verwerken, wel op een 'veilige' manier, dus niet een beetje houwen op een kussen, want het is zoveel, dan beschadig ik mezelf.

Dus, dat. Gelukkig heb ik komende donderdag een afspraak bij de psycholoog, en ik hoop dat ik zsm hier wat mee kan. Maar ik ben blij met de opluchting, misschien kan ik ooit wel op mijn lijf gaan vertrouwen!

Overigens neem ik nu valeriaan en nog iets tegen de stress, en dat helpt goed! Gewoon van het kruidvat huismerk.

**Geplaatst**: 19-11-18 21:57

Geplaatst: 19-11-18 21:57

Ik vind dat best wel eng klinken, overigens respect dat je aan jezelf durft te werken en daarvoor in therapie gaat bij een psycholoog. Heb je inmiddels al een prognose gekregen?

**Geplaatst**: 19-11-18 22:09

Geplaatst: 19-11-18 22:09

maria1990 schreef:
Ik vind dat best wel eng klinken, overigens respect dat je aan jezelf durft te werken en daarvoor in therapie gaat bij een psycholoog. Heb je inmiddels al een prognose gekregen?

Wat klinkt eng?

Ik liep nog bij de psych, was eigenlijk bijna klaar met de behandeling, maar ergens voelde ik ook wel dat ik nog niet helemaal klaar was, dus ik durfde nog niet naar de afronding te gaan. Ik ben 3 maanden niet geweest.
Ik voel wel dat ik er controle over heb hoor, het is niet dat ik alles kort en klein wil slaan. Gelukkig heb ik al genoeg therapie gehad om te weten dat gedachtes niet perse de waarheid zijn, en dat jij bepaald wat je uiteindelijk met deze gedachtes doet. Dus als ik denk 'ik ga nu dit glas kapot gooien tegen de tv', kan ik bang worden dat ik dat ga doen. Maar ik kan afstand nemen van die gedachte, en hem bestempelen als irrationeel.

**Geplaatst**: 19-11-18 22:21

Re: Niet kunnen vertrouwen op lichaam (somatiseren)

Geplaatst: 19-11-18 22:21

Herkenbaar en zeker nuttig om mee aan de slag te gaan

**Geplaatst**: 19-11-18 22:50

Geplaatst: 19-11-18 22:50

Die boosheid die je in je hebt klonk gewoonweg eng, maar dat is het voor jou schijnbaar niet meer omdat je weet hoe je ermee om moet gaan. Tussen denken en doen zit inderdaad een heel groot verschil. Ik las eerder dat je psycholoog wilde worden maar kan dat wel met deze achtergrond? ik dacht dat je daar altijd zelf erg stabiel in het leven voor moest staan. Dit is verder geen verwijt of wat dan ook gewoon een oprechte vraag.

**Geplaatst**: 19-11-18 22:57

Geplaatst: 19-11-18 22:57

maria1990 schreef:
Die boosheid die je in je hebt klonk gewoonweg eng, maar dat is het voor jou schijnbaar niet meer omdat je weet hoe je ermee om moet gaan. Tussen denken en doen zit inderdaad een heel groot verschil. Ik las eerder dat je psycholoog wilde worden maar kan dat wel met deze achtergrond? ik dacht dat je daar altijd zelf erg stabiel in het leven voor moest staan. Dit is verder geen verwijt of wat dan ook gewoon een oprechte vraag.

Die vraag stelde ik mezelf ook, omdat ik zo emotioneel bleef schommelen. Maar nu ik weet waar het vandaan komt, heb ik de volste vertrouwen dat ik psycholoog kan worden. Als ik dit schip heb verbrand, dan is er niks meer wat me tegenhoudt.

**Geplaatst**: 19-11-18 23:01

Geplaatst: 19-11-18 23:01

Ik wens je heel veel succes om een goede psycholoog te worden

**Geplaatst**: 19-11-18 23:45

Geplaatst: 19-11-18 23:45

Een psycholoog met eigen ervaringsdeskundigheid heeft ook voordelen.

Mooi hoe je het beschrijft, de lading is gewoon voelbaar. Succes!