Bokt.nl

Jolien87 schreef:

Gini, dan ben ik niet duidelijk genoeg geweest. De crux zit hem in het feit dat ik rust moet nemen en dat ik dingen moeten leren verdragen. Dat heb ik geen seconde gedaan. Ik heb gigantisch doorgedraafd en in mijn geval moet ik dat juist niet doen. Zeker niet nu al.
Natuurlijk is het fijn om een opgeruimde keuken te hebben maar niet als je kijkt waar dat ten koste van is gegaan.

En wat betreft het in hokjes denken: het kleuterverhaal is 1 van de vele voorbeelden. Dat ik slechts 1 voorbeeld noem betekent niet dat jij weet hoe de rest van mijn gedachtegang werkt. Ik zit er letterlijk met mijn neus bovenop en ben er zelf bij wanneer ik het niet trek als ik ergens de fout in ga of als ik nog werk heb liggen. Jij ziet niet wat dit met me doet. Het gaat mij er niet om dat ik vastdenk in de zin van 'dat is nu eenmaal zo', ik gebruik het niet als excuus maar het is wel 1 van de oorzaken dat ik dingen moeilijk kan loslaten of kan laten liggen voor later.
Dit is geen topic om te zeuren, om zielig te doen of om overal 'ja, maar...' op te zeggen maar het is een roep om hulp. Ik hoop dat jij ook ziet dat ik open sta voor hulp maar ik denk dat je er goed aan doet om je eens te verdiepen in de gedachten van iemand met een depressie voor je zulk commentaar plaatst.

Gevalletje dit:
[ [url=m/LdUtFD.jpg]Afbeelding[/url] ]
Van hoeveel mensen ik niet heb gehoord: ben je depressief? Misschien helpt het als je stopt met negatief denken'. Serieus? Als dat toch zo simpel was, dan was dat dé oplossing geweest. Helaas werkt het niet zo met depressies en is het niet zomaar een kwestie van negatieve gedachten verdrijven.

Jolien87 schreef:

Ik ben zo blij met al jullie reacties!
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik had liever gehad dat we allemaal niet in dit schuitje hadden gezeten maar het is prettig om te weten dat ik écht niet gek ben en dat mijn gedachten niet raar zin. Hooguit buitengewoon, het moet natuurlijk niet normaal gaan worden.
Ik schrik wel enorm van het aantal mensen wat hier al zegt gelijksoortige klachten te hebben. Wat kunnen mensen toch ongelukkig zijn. Ik las gisteren ook ergens dat de uitspraak: 'Maar er zijn altijd mensen die het slechter hebben' zo'n enorme dooddoener is en tegelijkertijd een valkuil want mede daardoor merk ik aan mezelf dat ik ook altijd maar door, door, door wil. Ik heb een gezond lijf, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb mijn droombaan (ironisch gezien), ik heb een fijne partner, kortom: mijn schaapjes staan op het droge. Wat heb ik dan te klagen? En dat is nu juist waar ik merk dat het mis gaat. Ik laat me teveel beïnvloeden door wat anderen misschien wel denken of vinden.
Het feit dat ik dit weet maar dat ik hier niet voldoende van overtuigd ben in mijn handelen frustreert me.

Het gesprek vanmorgen is heel fijn gegaan. De directrice was uitermate begripvol. Haar boodschap was heel duidelijk: ik MOET rust nemen en tijd voor mezelf maken. Nu ik weet dat zij achter me staat voel ik meer rust. Ze vond het helemaal niet gek dat ik me nu zo voelde, ze kon zich wat mijn verleden betreft goed in mij verplaatsen en vond ook dat ik nu echt eerst aan mezelf moest gaan denken. Waar ze eerst zei dat ik niet op de rand van mijn bed moest gaan zitten, zei ze nu dat ik desnoods hele dagen met de gordijnen dicht op de bank moest liggen en dan mijn telefoon aan de kant. 'Wil je niet praten? Dan leg je, je telefoon weg als je wordt gebeld.'
Toen ik aangaf dat ik me heel schuldig en teleurgesteld voel en van daaruit dus gisteren ook heb lopen poetsen was ze heel stellig dat ik dat écht niet meer moet doen.
Ik had geen moment het idee dat ik voor mijn rust moest pleiten. En het inschakelen van de bedrijfsarts was niet nodig want ze was het volkomen met me eens dat ik voorlopig rust moet nemen en dat werken dus even geen optie is. Na de herfstvakantie maken we een nieuwe afspraak.
Mijn opdracht van vandaag: iets lekkers en leuks voor mezelf kopen en op de bank liggen met een leuke serie.
En dan zul je altijd zien: we kwamen het kamertje uit gelopen en vanuit het niets kwam een moeder van mijn klas op me af gestoven: "Goedemórgen!". Daar wist de directrice heel tactisch tussen te springen.

Dus ik ben vanmiddag eerst naar het tuincentrum gereden waar ik tussen de pensionado's en de plantjes heb rondgescharreld, dat was enorm rustgevend. Heel anders dan zaterdagmiddag waarop heel Almere daar loopt en alleen maar haast heeft.
Het feit dat het aanrecht vol staat met afwas is me wel een doorn in het oog maar ik heb duidelijk instructies van mijn vriend gekregen: 'Vandaag mag je NIETS schoonmaken of opruimen'.

Jolien87 schreef:

Even een update hier.
Ik zou graag op iedereen persoonlijk willen reageren maar dat wordt een te grote opgave. Maar wederom waardoor ik alle reacties en de moeite die jullie allemaal nemen om te reageren.

We zijn vrijdagavond teruggekomen van een week Terschelling. Dat was heel relaxed en ongedwongen en het liefst zou ik daar de hele wereld achter me willen laten maar op een gegeven moment moet je toch weer terug naar de werkelijkheid. Ergens was het wel lekker om weer thuis te komen maar een paar uur later zat ik alweer met dikke tranen op de bank. En waarom? Ik denk bang om de waarheid onder ogen te zien. Op Terschelling was ik even niet de overspannen depressieveling maar gewoon iemand die héél rustig over het eiland heen scharrelt en niet op de klok hoeft te kijken.
Ik had dus bedacht om eenmaal thuis de muren in de woonkamer te verven. Die hadden we ten tijde van de verhuizing simpel wit geschilderd maar ik voel behoefte aan meer warmte en sfeer en in dat soort simpele klusjes kan ik mijn ei altijd wel kwijt. Maar nee, vriendlief wilde gisteren ab-so-luut niet met mij naar de bouwmarkt. Dik drama, een enorme huilbui van mij want ik moet echt leren om dingen uit te stellen. Verdragen, zo noemt mijn psycholoog het. Enfin, eenmaal bijgekomen ben ik maar naar bed gegaan.

Gisterochtend heel eventjes naar het tuincentrum gegaan, dat vind ik altijd zo fijn en ik heb gemerkt dat dit soort simpele uitstapjes best prettig zijn en voor nu ook even voldoende.
En toen ging de deurbel om 2 uur. Stond er ineens een groep vrienden op de stoep: "Verrassing!"
Daar kwam de aap uit de mouw: ik kon toch niet de muren gaan verven terwijl mijn vriend de vriendengroep als verrassing had uitgenodigd om mijn verjaardag te komen vieren.
En wat was het fijn. Heel ontspannen en vooral heel gezellig. Ze hadden allemaal eten en drinken meegenomen zodat ik me daar niet druk om hoefde te maken en gewoon vanaf de bank kon genieten
Ze hadden gehoord dat ik me vreselijk minderwaardig voelde en vooral overbodig in de vriendengroep dus daar moest even een stokje voor gestoken worden.
Daarnaast had ik met enige tegenzin ervoor gekozen om mijn verjaardag maar niet te vieren omdat ik er altijd een enorm ding van maak met uitgebreide catering. Wel verstandig dus om het dit jaar over te slaan maar ik werd er best verdrietig van. Dus dit was echt enorm lief van ze.
Ook een prachtig zelfgemaakt cadeau van een vriend gekregen, een tekening van Renzo.

Vandaag zijn we dan toch naar de bouwmarkt geweest om verf uit te kiezen onder het mom van 'ik moet leuke dingen doen en in beweging blijven'. Ik heb de opdracht gekregen om mezelf meer fysiek moe te maken en aangezien ik het fijn vind om te verven is dit een mooie klus voor komende week.
Aan de andere kant merk ik ook dat dit weer een manier is om vooral niet stil te staan bij het feit dat ik ziek ben. Een dag niks gedaan kan ik me volgens mijzelf niet veroorloven, ik 'mag' vooral geen tijd verdoen van mezelf en zit nu alweer tegen de volgende afspraak met mijn werkgever aan te hikken, ondanks dat ze heel begripvol is.

Ze heeft voor de vakantie aan de ouders in mijn klas laten weten dat ik langdurig afwezig ben ivm privé omstandigheden. Dit geeft me ergens wel rust omdat ik nu weet dat die tijd me ook is gegund alleen ik gun het mezelf niet. Voor de vakantie heb ik hier ook nog even met een collega over gebeld omdat ik het echt lastig vind om die tijd en ruimte te pakken zonder een schuldgevoel te krijgen.
Op Terschelling ging dat nog aardig omdat het toen toch vakantie was en ik niet thuis zat, maar nu word ik er weer mee geconfronteerd dat ik ziek thuis zit. Ik kan die tijd dus nog niet goed benutten maar ik hoop dat dit snel gaat komen.

Ik heb de psycholoog ook op de hoogte gebracht van mij ziekmelding. Dit vond ze knap van me maar ze benadrukte nog eens dat we nog maar één afspraak te gaan hebben ivm verzekering en dat ik daarna met de groepstherapie begin. Er is naar mijn gevoel dus weinig ruimte om het hier nog met haar over te hebben. Ik heb dus besloten om een andere psycholoog te benaderen. Eentje die niet het aantal afspraken aan het aftellen is en min of meer zegt: "Wat gebeurd is, is nu eenmaal gebeurd en niemand loopt hier helemaal beter de deur uit".

Jolien87 schreef:

benangelique, zeker weten. Zulke cadeaus zijn zoveel meer waard dan iets groots of duurs.

Joolien, ja dat maakt het niet makkelijker voor mij. Ik heb ook direct aangegeven dat het financieel gezien echt geen probleem voor mij is als het buiten de verzekering valt. Ik vind het veel belangrijker om nu beter te worden.

Wat is het verschil tussen een tweede- en eerstelijns psych?
mijn werkgever en een collega hebben allebei een psych aangeraden die hier toevallig een paar straten verderop woont. Zij is echt een gevoelsmens en schijnbaar heel prettig om mee te werken. Ik merk dat ik nog heel erg de behoefte heb om mijn verhaal te doen, ik zit nog niet in de oplossingsfase. Tijdens de 3 intakegesprekken met mijn huidige psych heb ik natuurlijk wel veel verteld maar dat is ook zo'n beetje alles geweest. We hebben wel mijn negatieve overtuigingen besproken en mogelijke oorzaken daarachter maar die heb ik zelf aangedragen, daarbij is er dus niet verder gewroet of geanalyseerd. Ik kreeg als reactie: "Jeetje, je hebt nogal wat meegemaakt zeg, wat rot voor je". En vervolgens gingen we naar de oplossing kijken.
Ik heb een brief moeten schrijven over een trauma, toen dacht ik dat we eindelijk naar de kern zouden gaan. Die brief heb ik aan de psych voorgelezen, ik kreeg wederom als reactie dat ze het heel rot voor me vond en dat het niet niks was. Daarna vroeg ze wat dit met mij deed en dat het door dit op te schrijven wellicht een plekje krijgt en dat anders in de toekomst EMDR een optie was, maar zeker niet nu al.

Jolien87 schreef:

Tijdens de intakegesprekken heb ik vooral alles heel zakelijk en emotieloos verteld, alsof ik over iemand anders vertelde tijdens mijn werk. Ik schoot dus in een soort beschermings modus om het vooral niet te voelen. Mijn instelling tijdens de intake was: Nu moet alles duidelijk op tafel komen dus even zakelijk zijn en een helder verhaal vertellen. Geen tijd voor tranen.
Dit was de psych wel opgevallen, ze zei dat ik het verhaal eigenlijk al heel duidelijk had voor mezelf. Tijdens het laatste intakegesprek waren er eindelijk een paar tranen, ze zei ook dat ze blij was dat ik die toch liet zien maar ik voel me ook tijdens de sessies geblokeerd. Ik wil het liefst heel hard huilen maar voel me dan vreselijk opgelaten. Er moet immers aan gewerkt worden en dan kan ik niet een potje gaan zitten janken, gezien het beperkte aantal afspraken.

Jolien87 schreef:

Ik ben vandaag heel druk geweest met verven. Ergens vond ik het heel leuk om te doen, maar voor ik zover was moest er natuurlijk eerst van alles afgeplakt en afgedekt worden en dat was me eigenlijk wel teveel. Na een half uur liep het zweet me over de rug en toen het eenmaal klaar was had ik knallende koppijn. Niet goed aangepakt dus. Maar het is wel heel mooi geworden en daar kan ik dan wel een beetje van genieten.
Ik merk ook dat ik al allerhande dingen aan het plannen ben want ik moet toch echt iedere dag iets doen. Zo slecht. En er is niemand die van mij verwacht dat ik mezelf nuttig maak, ik ben echt de enige die er zo over denkt. en ondanks dat ik dit weet blijf ik hiervan overtuigd. Dus ik ga nu toch maar met een tijdschema werken om mezelf echt die rustmomenten te gunnen.

Ondertussen merk ik wel dat ik beter word in het aangeven van mijn behoeftes tegenover andere mensen. Ik voel me hier ook minder rot om. Zo ga ik woensdagavond met mijn zus naar een receptie en we hadden afgesproken om voor die tijd nog even in het centrum van Zwolle rond te scharrelen. Ze stelde voor dat ik al 's ochtends kwam maar wetende dat ik dan halverwege de dag echt gaar ben en 's avonds met een naar gevoel naar huis ga heb ik gezegd liever 's middags te komen. En het is dan fijn dat ze dit begrijpt.
In tegenstelling tot de rust die ik mezelf niet gun, durf ik wel steeds meer voor mezelf op te komen en waar nodig voor mezelf te kiezen. ik ben nu bewuster bezig met wat mij energie kost en wat mij energie oplevert. Een stukje bewustwording begint dus wel te groeien maar op dagen dat ik me slecht of moe voel, is dit wel moeilijker voor me.

estja schreef:

Joolien, soms word je niet lichter van huilen. Soms blijf je gewoon huilen en huilen. En die donkere wolk blijft gewoon hangen.
Bij "gewone" mensen kan een huilbui fijn zijn en opluchten. Bij een depressie werkt het anders.