Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly, Hanmar
Shenavallie schreef:Wat mij wel opvalt is dat men tegenwoordig zo lang wacht met de keuze maken. Op latere leeftijd is de kans op complicaties groter en ook bestaat er de kans dat het niet meer lukt. .
Blijheid schreef:Echt heel interessant om iedereens persoonlijke verhalen te lezen!
Als ik nog even advocaat van de duivel mag spelen; ik lees veel verhalen van mensen die twijfelden, toch een kindje kregen en daar heel blij mee zijn (gelukkig!). Maar ik realiseer me ook dat mensen die twijfelden, een kindje kregen en daar wél spijt van hebben dat niet zomaar kunnen delen. Ik ken een dochter uit zo'n gezin. Haar ouders houden van haar, maar er is ook zeker een gevoel dat als ze het over konden doen ze andere keuzes zouden maken. Dat is nogal wat, als je daar als jongvolwassene mee moet dealen.
jazza schreef:Ik kan je het verhaal van twee kanten vertellen. Heel jong getrouwd en binnen 2 jaar moeder van 2 zonen. Niet omdat ik nu zo graag moeder wilde zijn, wel omdat mijn man een sterke kinderwens had.
‘Had’, want hij is kort na de geboorte van de tweede met de jongens in de auto verongelukt.
Het verliezen van je kinderen doet zo ontzettend veel pijn. Dat laat zich niet beschrijven.
Omdat ik nog zo jong was, kon ik als het ware opnieuw beginnen. Ik ben gaan studeren en heb het studentenleven in al z’n facetten beleefd. Na de studie een leuke baan gevonden en een fijne man ontmoet, die nog aan het begin van het volwassen leven stond.
Hij had niet echt een kinderwens, hoewel hij dol is op z’n neefjes. Dus de keuze is als vanzelf gemaakt; wij bleven met z’n tweetjes, er kwam geen gezin.
Inmiddels ruim 25 jaar getrouwd en de 50 gepasseerd. Mijn ouders -met wie ik een sterke band had- zijn overleden en eerlijk gezegd voel ik me vaak alleen. Niet eenzaam (dat is wat anders), maar echt alleen. Er is niets meer op deze wereld waar ik mijn leven voor zou geven, niets is nog belangrijk genoeg. Niemand wiens geluk belangrijker is dan het mijne.
Dat klinkt misschien egoïstisch, maar het voelt vooral leeg / alleen.
Ik denk dat kinderen op een bepaalde manier je ook een doel geven in het leven.
Wetende wat ik nu weet.. had ik een andere keuze gemaakt 25 jaar geleden? Nee, want de pijn die ik gevoeld heb (en soms nog voel) van het niet hebben kunnen beschermen van mijn jongens, is ondraaglijk.
Dat risico durf ik nooit meer aan.