Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-12-17 10:19

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 22-12-17 10:19

Gedrag lokt gedrag uit, deels akkoord. Maar moet je mij eens uitleggen waarom verworven gedrag door nare ervaringen afgeleerd moet worden en aangeboren naar gedrag aanvaard wordt. Ik ben binnen een team tegenover mijn begeleiders altijd heel eerlijk over mezelf en vraag zelf om aangesproken te worden als men bepaalde zaken storend vindt. Doet men nooit, hoe kan ik dan bijsturen en leren?

Mijn vader komt zeker uit een dysfunctioneel gezin. Moeder is met de noorderzon vertrokken toen hij 2 was, vader jong gestorven en veel drankmisbruik binnen de familie. Dat mijn vader als 2 jarig jochie een aantal prijsduiven van zijn oom de nek heeft omgewrongen en vervolgens zat te wenen omdat hij niet uit het hok raakte, zegt al veel over hem.

Maar mijn moeder komt wel uit een warme familie, mijn grootouders waren degenen die mijn broer en mij liefde gaven. Mijn broer was trouwens de lieveling van mijn moeder, toch is ook hij er niet ongeschonden uit gekomen. Hij komt overigens niet meer thuis.

Niemand snapt ons. Mijn ma staat dag en nacht paraat voor anderen, dus wij zijn de ondankbare kinderen die het verleden maar moeten begraven. En mijn ma, die trekt zich op aan de steun die ze van anderen krijgt.

Op familiefeestjes ben ik lucht. 6 januari is het weer zo ver. Ik mag, lees moet, weer opdraven om dan genegeerd te worden. Ik krijg een plekje aan tafel waarbij ik met mijn rug naar mijn familie zit en enkel contact heb met de 4 mensen die over me zitten. Buiten de nieuwjaarszoenen, spreekt men amper tegen me. Weg blijven gaat niet, want dat kan ik mijn grootmoeder niet aan doen.

Ik zou beter thuis blijven, ga akkoord dat voor lezers een opname zich op dringt. Maar naast mijn jeugdproblemen, ben ik ook uitgeput door vele migraine aanvallen en blijk ik een laag vit b12 gehalte te hebben, wat ook een invloed heeft op je psyche. Ik loop nu bij een neuroloog en hoop dat het al iets makkelijker wordt als die therapie aan slaat.

Tuurlijk heb ik meer nodig, dank aan degenen die me tips geven trouwens, maar een peut die me vooruit helpt, heb ik op dit moment dringerder nodig als een opname. Althans, zo voel ik het toch. En liefst voor ik mensen weg jaag die ik niet weg wil jagen.

**Geplaatst**: 22-12-17 10:37

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 22-12-17 10:37

Ik vind het zo erg voor je. Je ben zoveel meer waard dan je denkt.

Heb je gevraagd aan je collega’s waarom ze je niet vertrouwen?
Vertrouwen ze je wel in je werk?

Waarom ja je naar zo’n familiegebeuren als je er enkel verdrietig van wordt.
Bespreek het met je oma wat die ontmoetingen met je doen.
Dat je oma lief vindt maar geen zin hebt om met de nek aangekeken te worden.

Je mag opkomen voor jezelf hoor.

**Geplaatst**: 22-12-17 10:40

Geplaatst: 22-12-17 10:40

xyzutu2 schreef:
Ayasha schreef:
Hoe kan je het probleem wegnemen als het gaat om gebeurtenissen in het verleden. Die dingen zijn gebeurt, dat kan je niet wegnemen. Ik ken ook geen psychologen die daar van uit gaan eerlijk gezegd. Men leert je een betere "coping" aan. Geen psycholoog zal je zeggen dat ze het weg nemen.

Ik denk dat dit een hele wijze opmerking is. Zelfs als je bijvoorbeeld met EMDR de angel uit bepaalde nare gebeurtenissen haalt zit je namelijk nog steeds met alle verkeerde denkpatronen/boodschappen die je jezelf hebt aangeleerd over wie je bent. Zoals iemand al als voorbeeld gaf, zodra ze denkt 'dit vak is moeilijk' maakt ze er zelf meteen van 'ik ben dom'. Het maakt niet uit welk trauma daar aan vooraf ging en vanuit welke hoek dit kwam, dit denkpatroon is van jouzelf. Een ander zou vanuit hetzelfde trauma bij een moeilijk vak de denkfout kunnen maken 'dit vak is moeilijk dus dit vak is stom, ik ga iets anders doen'. Het trauma komt misschien door de ander, maar de denkfouten maak je zelf.

Even wat technisch misschien:
zo zit het nadrukkelijk niet.

Bij emdr kun je idd 'de angel uit nare gebeurtenissen halen', dat klopt en dan doet de herinnering minder zeer (op een schaal van 10 tot nul zakt het van een 8 naar een 1 of 2). De associaties komen minder snel op, want daar is geen noodzaak meer voor.

Maar met nadruk: de ""denkfouten"" (wat een compleet verwrongen term is) worden ook meegenomen.
[En och, 'je maakt ze zelf', het zijn namelijk overlevingsmechanismen. In principe zijn het beslist geen fouten maar dingen met een nuttige functie.]
Emdr gaat uitgebreid in op 'wat voor gevoel roept dit op over jezelf' (bijvoorbeeld ik ben dom) en wat zou je willen voelen over jezelf (ik ben capabel, slim, opmerkzaam - mag allemaal!). En de therapie is pas klaar als het nare gevoel gesmolten is voor de spreekwoordelijke zon, en de positieve gedachte/ gevoel vanzelf spreekt.

Citaat:
Dat is waar therapeuten mee aan de slag gaan; ze kunnen het trauma niet weghalen, maar je wel helpen met de verkeerde denkpatronen die je jezelf aangeleerd hebt.

Technisch: dit is wat cognitieve gedragstherapeuten doen. Er zijn dieper werkende methoden.
En: dit kan gebruikt worden als een nuttig onderdeel in de eerste fase van traumatherapie.

**Geplaatst**: 22-12-17 11:54

Geplaatst: 22-12-17 11:54

luuntje schreef:
Ik vind het zo erg voor je. Je ben zoveel meer waard dan je denkt.

Heb je gevraagd aan je collega’s waarom ze je niet vertrouwen?
Vertrouwen ze je wel in je werk?

Waarom ja je naar zo’n familiegebeuren als je er enkel verdrietig van wordt.
Bespreek het met je oma wat die ontmoetingen met je doen.
Dat je oma lief vindt maar geen zin hebt om met de nek aangekeken te worden.

Je mag opkomen voor jezelf hoor.

Waarom ze me niet vertrouwen heb ik zeker gevraagd, vooral omdat ik na enkele dagen al compleet zelfstandig de zorg op me nam voor de mensen die ik in schreef. Enkel de handelingen die ik nog moest leren, heb ik onder toezicht gedaan. Op gebied van mijn werk vertrouwen ze mij dus wel. Na lang aandringen van mijn kant uit, kreeg ik te horen dat ze het moeilijk met me hadden omdat ik mijn collega's steeds vroeg of ik hen nog met iets kon helpen. Een andere reden kreeg ik niet.

Ik kan en ik wil mijn grootmoeder geen verdriet doen. Ze ziet me al zo weinig omdat ik ver weg woon. Ze is ook nooit meer alleen sinds het overlijden van mijn grootvader, dus kan ik ook niet tussendoor ongestoord met haar praten. Dat ze nooit alleen is, is ook de reden waarom mijn broer niet bij haar komt en ook al snapt ze dat, toch doet het haar verdriet. Soms toon ik haar stiekem de foto's van zijn kinderen. Kan ik alleen doen als mijn ouders even niet op letten. Ze zouden nog van me durven eisen dat ik hen de foto's stuur.

Tuurlijk doet het me verdriet. Toen mijn grootouders 80 werden, was er een groot feest met fotoshoot. Alle kleinkinderen en kinderen, behalve mijn broer en ik, hebben copies van die foto's. Als ik ze vraag, vinden ze de stick niet. Toen mijn grootvader stierf, werd er gevraagd wie een afdruk van de rouwfoto wilde. Ik kreeg de mijne het laatst en heb er eentje met waterschade gekregen. En zo zijn er een tal van zaken, die zij afdoen als verbeelding, maar die me kwetsen.

Ik kan gewoon mijn eigen gevoel niet meer vertrouwen en alsof dat nog niet erg genoeg is, maken mensen daar handig misbruik van. Mijn mannelijke collega is een arts en heeft zelf een rugzak. Denk dat hij net daardoor weet hoe hij met me om moet gaan, maar hij is daardoor soms wat onstabiel. Dat hij me uit mijn tent lokt, is al stress, maar dat een bepaalde collega me steeds opnieuw zegt dat hij niet te vertrouwen is, maakt mijn wantrouwen nog groter. Gevolg, ik doe niet anders als afblokken en wegjagen, terwijl die persoon (na mijn vriend uiteraard) misschien wel degene is die me met 2 voeten op de grond kan krijgen. Mijn vrouwelijke collega weet ook heel precies hoe ze een wig moet drijven. Tot vorige week dacht ik dat het mijn verbeelding was, ondertussen weet ik beter. Iemand die me na aan het hart ligt was bij ons op dienst en vroeg me nadien waarom mijn vrouwelijke collega zo gemeen tegen me was en alle aandacht naar zich toe trok. Ondertussen is de schade wel weeral geleden. Het vertrouwen in dat meisje en het vertrouwen in de arts hebben weer een enorme deuk gekregen. Ik moet zondag van haar over nemen, weet dat hij er dan ook is en ben nu al manieren aan het bedenken om hen zo snel mogelijk buiten te werken. Heb de arts gisteren laten weten dat ik mijn bijdrage voor kerstavond zaterdag al in de koeling zet zodat de late samen kan eten en zij op tijd naar huis kan en dat hij dan ook vroeg naar zijn bed kan. Ik weet goed genoeg dat hij de onderliggende "bol het af" eruit vist en ik haat mezelf omdat ik dat doe. Maar ik weet gewoon niet meer wanneer iemand eerlijk en oprecht met me is en wanneer niet.

**Geplaatst**: 22-12-17 12:30

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 22-12-17 12:30

Het zijn enorm complexe situaties die dus inderdaad al van eerdere generaties doorgegeven worden en waar je heel veel last van hebt. Hoe knap dat je het op deze manier zo vol houdt. Respect. :(:)

Als je voor jezelf met bijvoorbeeld beeldtaal of een andere contextuele, systeemgerichte methodiek helder kan krijgen wat de gevolgen zijn van de problemen binnen de familie, dan zie je meestal ook direct de verbanden hoe jij je beweegt in andere systemen dan je familie, zoals op je werk.
Hoe jij je voelt bij de familiebijeenkomst, heeft overeenkomsten met je werksituatie. En dat is niemands schuld. Schuldigen aanwijzen is niet contructief en ook niet assertief. Dat gaat je uiteindelijk niet veel verder helpen. Jijzelf draagt geen schuld, jouw copingsmechanismen waar je nu last van hebt, hebben jou als kind geholpen om binnen het slechtfunctionerende gezinsysteem op te groeien. Het vergt veel moed om dat los te laten, maar heeft mij persoonlijk ook al veel opgeleverd.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid TS. Mocht je nog vragen hebben of een meedenker nodig zijn, PB sturen mag altijd. <|-

**Geplaatst**: 22-12-17 13:08

Geplaatst: 22-12-17 13:08

Wat een wespenesten zijn dit toch...!
(Gek genoeg is 'nest' wel een scheldwoord en 'wesp' niet...)

SVRL schreef:
Waarom ze me niet vertrouwen heb ik zeker gevraagd, vooral omdat ik na enkele dagen al compleet zelfstandig de zorg op me nam voor de mensen die ik in schreef. Enkel de handelingen die ik nog moest leren, heb ik onder toezicht gedaan. Op gebied van mijn werk vertrouwen ze mij dus wel. Na lang aandringen van mijn kant uit, kreeg ik te horen dat ze het moeilijk met me hadden omdat ik mijn collega's steeds vroeg of ik hen nog met iets kon helpen. Een andere reden kreeg ik niet.

Een van de nuttigste dingen uit gedragstherapie was voor mij wat tegenwoordig heet 'de enkele feit politiek'.
Kennelijk hebben persoon x, y en z er "problemen mee" dat jij regelmatig vraagt of ze nog hulp nodig hebben.
Op zich: dat kan natuurlijk. Lastig voor hen. Daarna wordt het wat speculatief: hoezo zeggen ze dit niet ter plekke? (Niet durven...?) We weten het niet.
Maar uit het enkele feit dat jij regelmatig hulp aanbied kan ik niet helder krijgen dat iemand jou niet zou vertrouwen.

Strikt genomen: ik vind hulp aanbieden sportief, collegiaal gedrag en het zou bij "moeten" dragen aan vertrouwen.

Lang verhaal kort: ik geloof er geen snars van.
Dat maakt het allemaal nog raadselachtiger en dus vervelender voor jou. :(:)

Citaat:
Ik kan en ik wil mijn grootmoeder geen verdriet doen. Ze ziet me al zo weinig omdat ik ver weg woon. Ze is ook nooit meer alleen sinds het overlijden van mijn grootvader, dus kan ik ook niet tussendoor ongestoord met haar praten. Dat ze nooit alleen is, is ook de reden waarom mijn broer niet bij haar komt en ook al snapt ze dat, toch doet het haar verdriet. Soms toon ik haar stiekem de foto's van zijn kinderen. Kan ik alleen doen als mijn ouders even niet op letten. Ze zouden nog van me durven eisen dat ik hen de foto's stuur.

Jij bent loyaal en dat siert je...!!!

Citaat:
Tuurlijk doet het me verdriet. Toen mijn grootouders 80 werden, was er een groot feest met fotoshoot. Alle kleinkinderen en kinderen, behalve mijn broer en ik, hebben copies van die foto's. Als ik ze vraag, vinden ze de stick niet. Toen mijn grootvader stierf, werd er gevraagd wie een afdruk van de rouwfoto wilde. Ik kreeg de mijne het laatst en heb er eentje met waterschade gekregen. En zo zijn er een tal van zaken, die zij afdoen als verbeelding, maar die me kwetsen.

...er zijn zo van die zinnetjes die ik alleen nog maar indirect wens te horen.
Het gaat over het smoezenboek van nare mensen.
'Je verbeeld het je' (je bent gek, subjectief, niet belangrijk, je snapt er niets van, etc.).
Of: 'het is maar een spelletje' (jij moet ook altijd zo heftig doen, hysterisch, dingen opblazen, overal iets achter zoeken, etc.).
_-:(

(Uiteraard is de lijst langer.)

En _-:(

is 'the thing to do'.
Do not buy the bullshit.

Accoord - hoe zit het dan wel, waarom doen sommige mensen zo onmogelijk, al die vragen liggen nog open.
Tegelijkertijd: wat belangrijker is, is wat jij wil.
Bijvoorbeeld wel gaan om je oma geen verdrietig te doen, haar stiekem foto's te laten zien waar ze blij van wordt - en verder je eigen plan trekken. Doelbewust een gespek aanknopen met een aangetrouwde nicht oid en zelf je andere familieleden zoveel mogelijk ontwijken.

Citaat:
Ik kan gewoon mijn eigen gevoel niet meer vertrouwen en alsof dat nog niet erg genoeg is, maken mensen daar handig misbruik van.

Dit gevoel herken ik en is heel naar. :(:)

Maar vergeet het smoezenboek niet...!
En je eigen gezonde verstand. Jou wantrouwen omdat je hulp aanbiedt - nee.

En vooral: als mensen misbruik maken van jou
(je onzekerheid of wat voor overlevingsmechanisme dan ook)
zijn ze eenvoudigweg niet te vertrouwen. Punt.
Een fatsoenlijk mens doet niet zo en daarmee basta.
Het is en blijft verdrietig, maar doe maar niet meer moeite in dit soort types investeren dan strikt noodzakelijk.

Citaat:
Mijn mannelijke collega is een arts en heeft zelf een rugzak. Denk dat hij net daardoor weet hoe hij met me om moet gaan, maar hij is daardoor soms wat onstabiel. Dat hij me uit mijn tent lokt, is al stress, maar dat een bepaalde collega me steeds opnieuw zegt dat hij niet te vertrouwen is, maakt mijn wantrouwen nog groter.

Gezellig hoor, zo'n stoker op de afdeling...!
Wellicht heeft het zin hier over te brainstormen.
Hoe zou het bijvoorbeeld zijn om te zeggen: "Beste A, ik weet dat dokter B een rugzakje heeft, maar ik vind hem een geschikte collega. Zijn er zaken gaande die wellicht gemeld moeten worden...?"

Citaat:
Gevolg, ik doe niet anders als afblokken en wegjagen, terwijl die persoon (na mijn vriend uiteraard) misschien wel degene is die me met 2 voeten op de grond kan krijgen. Mijn vrouwelijke collega weet ook heel precies hoe ze een wig moet drijven. Tot vorige week dacht ik dat het mijn verbeelding was, ondertussen weet ik beter. Iemand die me na aan het hart ligt was bij ons op dienst en vroeg me nadien waarom mijn vrouwelijke collega zo gemeen tegen me was en alle aandacht naar zich toe trok. Ondertussen is de schade wel weeral geleden.

...hoe verdrietig ook: die bevestiging is misschien wel goud waard.
Jij wordt iedere keer subtiel naar beneden gehaald - dat vreet energie/ zelfvertrouwen/ vrolijkheid. Een mens went aan alles, maar dit soort gedrag toch liever maar uit je buurt houden!

Citaat:
Het vertrouwen in dat meisje en het vertrouwen in de arts hebben weer een enorme deuk gekregen. Ik moet zondag van haar over nemen, weet dat hij er dan ook is en ben nu al manieren aan het bedenken om hen zo snel mogelijk buiten te werken. Heb de arts gisteren laten weten dat ik mijn bijdrage voor kerstavond zaterdag al in de koeling zet zodat de late samen kan eten en zij op tijd naar huis kan en dat hij dan ook vroeg naar zijn bed kan. Ik weet goed genoeg dat hij de onderliggende "bol het af" eruit vist en ik haat mezelf omdat ik dat doe. Maar ik weet gewoon niet meer wanneer iemand eerlijk en oprecht met me is en wanneer niet.

Please: ga geen hekel krijgen aan jezelf!
Hartstikke lief om alvast eten neer te zetten - nul verwijtbaar gedrag!
Wellicht voelt hij ook wel uit welke hoek de wind waait. Vraag 1 is, of dat erg is.
De afdeling heeft jou gekwetst, dat moge duidelijk zijn en desondanks ben je loyaal genoeg om eten neer te zetten.
Het zou de afdeling sieren om jou expliciet voor te bedanken.
En uiteraard zou het erg fijn zijn als er een letterlijk vertrouwenwekkend gesprek zou komen - komt dat niet, dan is 'iedereen snel de deur uit en het rijk alleen' zo gek nog niet.

**Geplaatst**: 22-12-17 13:14 · **Anoniem** **Geplaatst**: 22-12-17 13:14 knuffel

Geplaatst: 22-12-17 13:14

knuffel

**Geplaatst**: 22-12-17 15:40

Geplaatst: 22-12-17 15:40

LidyK97 schreef:
knuffel

Dankje

@ Janneke, mijn stage was niet op mijn eigen dienst, al is mijn eigen dienst zeker wel een wespennest, helaas. We krijgen nu hulp van andere collega's omdat we onder bestaft zijn (die mensen zijn trouwens ex collega's van me) en zij worden ook het leven zuur gemaakt door die ene collega. Zo erg zelfs dat sommigen op punt staan om te zeggen dat ze niet meer willen komen.

Ik ben op dit moment echt wel boos op mezelf hoor. Had gisteren ge-appt dat ik niet ging bakken aangezien ik kaas bij heb (had eerst beloofd dat ik taart ging maken) en heb nu toch alles bij om te bakken. Dat ik daardoor morgen minder kan slapen, neem ik er bij. En je wil niet weten hoe lang ik bij de drank heb staan dralen, omdat ik een flesje wilde meenemen om mijn gedrag van gisteren goed te maken. Heb me echt moeten dwingen om niets mee te brengen.

Mensen verwennen die ik naar mijn gevoel onrecht heb aangedaan, is mijn manier om sorry te zeggen. Zo koop ik dus ook altijd dure kado's voor mijn vriend, gewoon omdat ik altijd het gevoel heb dat ik dingen goed te maken heb. Klinkt stom en ik bereik er niets mee, maar toch kan ik het niet laten.

**Geplaatst**: 22-12-17 18:49

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 22-12-17 18:49

Jeetje, wat zit jij verwikkeld in een paar hopeloze situaties zeg en wat rot dat je je zo voelt.
Ik wil je gewoon even een hart onder de riem steken en je zeggen dat je er mag zijn! Pasklare oplossingen heb ik helaas niet voor je, maar aan wat je schrijft een hoe je denkt, hoe je doet, denk ik wel dat je er gaat komen. Je bent het met dan waard! Dikke knuffel voor jou!

**Geplaatst**: 22-12-17 20:52

Geplaatst: 22-12-17 20:52

SVRL schreef:
Ik ben op dit moment echt wel boos op mezelf hoor. Had gisteren ge-appt dat ik niet ging bakken aangezien ik kaas bij heb (had eerst beloofd dat ik taart ging maken) en heb nu toch alles bij om te bakken. Dat ik daardoor morgen minder kan slapen, neem ik er bij. En je wil niet weten hoe lang ik bij de drank heb staan dralen, omdat ik een flesje wilde meenemen om mijn gedrag van gisteren goed te maken. Heb me echt moeten dwingen om niets mee te brengen.

Mensen verwennen die ik naar mijn gevoel onrecht heb aangedaan, is mijn manier om sorry te zeggen. Zo koop ik dus ook altijd dure kado's voor mijn vriend, gewoon omdat ik altijd het gevoel heb dat ik dingen goed te maken heb. Klinkt stom en ik bereik er niets mee, maar toch kan ik het niet laten.

...ja - zo werken overlevingsmechanismen.

Niet bozer op jezelf zijn dan strikt noodzakelijk...!

Schuld is een ingewikkeld thema. Vrijwel niemand heeft het er over in dit topic maar schuldgevoel (dat iets anders is) steekt "natuurlijk" wel her en der de kop op. Zo begrijp ik ook 'mensen verwennen die je naar jouw gevoel onrecht hebt aangedaan'.

Mbt dysfunctionele families zijn er allerlei prachtige kreten in omloop. Transactionele analyse heeft het over 'zegeltjes plakken' (= ervaringen sparen, totdat het boekje met zegels opeens 'vol voelt') en meneer Nagy (uit te spreken als Nodzj) heeft het over 'destructieve gerechtigdheid. - Let op de D! - dat is het gevoel 'dat ze je 1000 klappen hebben gegeven - en dat het nu jouw beurt is (TA omdat het boekje vol is) om iemand een dreun te gaan verkopen.

En laten we eerlijk zijn: sommige mensen gaan tot actie over - anderen niet. Terwijl degene die geen wraak neemt, mogelijk precies even hard 'destructief gerechtigd' is.
Daar is ruimte voor keuze (en dus schuld).
Ik ben 100% solidair met wie het rottige gevoel heeft 'van die volle spaarkaart'.
Zou iemand toch een dreun uitdelen, dan is de schuldvraag zonder meer uiterst complex.
Maar om het gegeven 'schuld' compleet te laten verdwijnen - hmmm, lastig, maar laten we die keuzemogelijkheden maar niet onder tafel vegen...

Grote valkuil: in de reddingsdriehoek heb je de naarling die geen poot uitsteekt, maar wel nonstop kritiek heeft. Aan dat soort gedoe heb je niets.
In diezelfde reddingsdriehoek heb je de positie van de redder: vaak degene met de minste macht, die dus de rotklussen voor iedereen mag opknappen. (Want de zielepiet is zoooo zielig, die kan (= wil!) nu eenmaal niets, en de ander roept dus constant dat je het fout doet.)

...en wellicht heeft dit gevoel dat je voortdurend dingen fout doet te maken met dat je in die reddersrol gedouwd bent door iemand die kritiek spuien 'gewoon erg leuk' vindt. ("Wat een lol...") En dat is schuldgevoel zonder schuld.

**Geplaatst**: 22-12-17 21:02

Geplaatst: 22-12-17 21:02

Mijn beste vriendin ken ik 30 jaar.
Ik vind haar geweldig, leuke humor en een hart van goud.

Ze zegt zelf dat anderen haar of aardig vinden of haten, niks er tussenin.
Ze komt wat afstandelijk over, daar moet je doorheen kunnen prikken.
Ik lees bij haar tussen de regels door. Ze zegt niet spontaan alles, ik vraag het dan.

Kan het zijn dat je collega’s jou misschien onbenaderbaar, afstandelijk vinden?
Dat ze daar slecht mee om kunnen gaan en daarom roepen je niet te kunnen vertrouwen.

Zegt dan meer over hun gebrek aan inlevingsvermogen dn over jou vind ik.

Ik snap dat je je oma geen verdriet wil doen. Dat is heel lief van je.
Maar je mag ook lief zijn voor jezelf.
Als je ouders vragen om foto’s van je broer, zeg maar nee. Ze gaan het je broer zelf maar vragen.

**Geplaatst**: 22-12-17 21:09

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 22-12-17 21:09

Je mag best wat liever voor jezelf worden en wat vaker nee zeggen. Die kans is namelijk 50%, als iemand iets aan je vraagt.

Ken je deze trouwens al? Is ook leuk: I can only please one person a day. Today is not your day, tomorrow is not looking good either.

Rare lui, die mensen die zeggen dat ze je moeilijk te vertrouwen vinden als jij ze regelmatig vraagt of je nog iets voor ze kunt doen. Probeer daar niet te veel waarde aan te hechten.

**Geplaatst**: 23-12-17 02:17

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 23-12-17 02:17

Ik kan zeker onbenaderbaar overkomen. Die arts noemt me an acquired taste, je moet volgens hem ff aan me wennen en me leren kennen. Zijn mening, als mensen dat niet willen is dat hun probleem, niet de jouwe.

Vanavond voor mijn nachtdienst nog een gesprek met mijn vriend gehad. Het valt hem ook op dat ik erg diep zit op dit moment en eigenlijk rust nodig heb ipv te gaan werken. Maar goed, ik kan mijn team niet in de steek laten tijdens kerst, dus hier zit ik dan toch mijn nacht te doen.

Op zijn aanraden mijn vrouwelijke collega duidelijk gezegd dat ik me enorm slecht voel en eigenlijk niet in staat ben om te werken. Zelfs ook aangegeven dat ik even een opname overwogen heb. Schrok ze wel van en vandaag viel ze best wel mee.

Helaas kreeg ik vanavond een nieuwe opdoffer. 1 van de dames die ik vertrouw, is ontslagen. Ik ben op mijn werk dus een steunpunt kwijt. Tuurlijk houden we contact, maar toch, ik ga haar zo missen.

Hoe ik het zondag hier ga aanpakken weet ik niet. Ik hoop dat mijn collega me wat ontziet en het stoken even laat. Kan het nu even wel missen als de pest.

**Geplaatst**: 23-12-17 06:13

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 23-12-17 06:13

Allereerst...ik heb niet alles gelezen.

Wil wel even kwijt dat mensen met zoals dieren inprentings fases hebben. Jouw ervaringen hebben jouw gemaakt zoals je nu bent.
Ook al geeft de beste therapeut je advies.....je zult door kleine dingen die gezegd worden, of juist ook niet, door mensen om je heen, zul je in je oude gedrag terug vallen.
Probeer er "boven" te staan, niemand is meer of minder waard dan de andere! En iedereen heeft zijn of haar verleden met ervaringen, en handelt daarna.

Het feit dat je het hier op bokt schrijft.....is een goed teken!

En denk eraan...jij bent niks meer of minder dan anderen!

**Geplaatst**: 23-12-17 08:51

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 23-12-17 08:51

Ik had je al een PB gedaan,
Maar ik denk echt dat een familie opstelling je ontzettend goed kan helpen!

**Geplaatst**: 23-12-17 10:40

Geplaatst: 23-12-17 10:40

SVRL schreef:
Ik kan zeker onbenaderbaar overkomen. Die arts noemt me an acquired taste, je moet volgens hem ff aan me wennen en me leren kennen. Zijn mening, als mensen dat niet willen is dat hun probleem, niet de jouwe.

Ik vind het een mooie omschrijving: you are an acquired taste. Klinkt mij naar dure, speciaal gerijpte wijn in de oren.
En idd: willen mensen dit niet: hun probleem.

Citaat:
Vanavond voor mijn nachtdienst nog een gesprek met mijn vriend gehad. Het valt hem ook op dat ik erg diep zit op dit moment en eigenlijk rust nodig heb ipv te gaan werken.

Citaat:
Maar goed, ik kan mijn team niet in de steek laten tijdens kerst, dus hier zit ik dan toch mijn nacht te doen.

Loyaliteit is een mooie eigenschap, laat het geen 'redden' worden. ("Jij doet meer voor de ander dan de groep, het team voor jou doet.")

Citaat:
Op zijn aanraden mijn vrouwelijke collega duidelijk gezegd dat ik me enorm slecht voel en eigenlijk niet in staat ben om te werken. Zelfs ook aangegeven dat ik even een opname overwogen heb. Schrok ze wel van en vandaag viel ze best wel mee.

Gelukkig maar!
...ik ben meestal spaarzaam met gevoelige informatie: alleen aan mensen die ik vertrouw op momenten dat het goed voelt.
Maar als je samen moet werken, zul je idd iets moeten.

Citaat:
Helaas kreeg ik vanavond een nieuwe opdoffer. 1 van de dames die ik vertrouw, is ontslagen. Ik ben op mijn werk dus een steunpunt kwijt. Tuurlijk houden we contact, maar toch, ik ga haar zo missen.

Hoe ik het zondag hier ga aanpakken weet ik niet. Ik hoop dat mijn collega me wat ontziet en het stoken even laat. Kan het nu even wel missen als de pest.

Sterkte met jezelf en het werk!

**Geplaatst**: 24-12-17 13:25

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 24-12-17 13:25

Hou je taai vandaag! Je kan het!

**Geplaatst**: 24-12-17 21:56

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 24-12-17 21:56

Ah dat is ruk dat je fijne collega is ontslagen.
Is je plezier om naar je werk te gaan ook minder, denk ik.

Als werken niet lukt, probeer je dan ziek te melden.
Jij en je lijf zijn het belangrijkste.

**Geplaatst**: 24-12-17 22:21

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 24-12-17 22:21

Ts, je titel: Ik versta mijn eigen soort niet!!!! Kun je ook gewoon omdraaien, jouw eigen soort verstaat jou niet. Want daar komt het vaak op neer, zolang wij maar voldoen aan het " normale" plaatje is er niets aan de hand. Echter, zodra iemand ander gedrag laat zien, bvb zoals jij, dan kunnen mensen daar niet mee omgaan. In je profiel staat een jonge vrouw met een gekwelde blik die zeer waarschijnlijk het allerliefste bij haar dieren ipv mensen is. Weet je, dan ben je maar"afwijkend" en raar en hou je je maar niet aan de gangbare normen. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen levenspad, hoe poedersuiker het tot nu toe ook was. Dat heeft je een grote knauw gegeven maar daar kun je ook uitkomen. Hoe weet ik zo niet, heb ook gemakkelijk praten. Maar je weet alles goed onder woorden te brengen, zolang je grootouders nog leven zit je aan je ouders vast en daarna, kies echt voor jezelf en je vriend, je bent het waard.

**Geplaatst**: 24-12-17 23:40

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 24-12-17 23:40

Met een klein hartje naar de kerstavond bij mijn ouders gereden. Tot mijn schrik te horen gekregen dat een leeftijdsgenootje van me overleden is. Aanvankelijk was mijn pa vrij rustig, maar toen kwam het gesprek op muziek en over de winnaar van the voice dit jaar en werd de sfeer even grimmig. Mijn pa kan niet meer gewoon iets zeggen, heb je een andere mening komt er dadelijk een agressieve ondertoon in zijn stem. Ik voelde me gewoon opnieuw dichtklappen en kreeg opnieuw pijn op mijn borst, iets wat ik de laatste dagen wel meer heb. Eigenlijk wilde ik hem gewoon zeggen dat ik op die manier niet met hem wil communiceren, maar als ik dat zou doen escaleert het gewoon nog verder. Dus heb ik maar gewoon gezwegen.

Ondertussen kreeg ik een foto van mijn collega's die gezellig aan de kaastafel zaten die ik gekocht had. Was even afleiding, dus maar even terug ge-appt. Toen ik op mijn werk toe kwam, was mijn vrouwelijke collega niet vergeten dat ik verteld heb hoe moeilijk het wel met me gaat en kreeg ik spontaan een knuffel. Leuk, maar langs de andere kant weet ik ook dat ze, zodra ze vergeten is dat ik me niet goed voel, opnieuw kan gaan bitchen. Dan voelt zo'n knuffel toch niet echt ok aan.

Onze wachtarts had champagne bij, dus we hebben even met iedereen samen gezeten. Had gehoopt dat ik wat met hem ging kunnen praten, maar hij was doodop. Dus het is een kort gesprekje geworden. Heb hem wel heel duidelijk kunnen zeggen dat ik op dit moment alles en iedereen wantrouw en dat ik dat rot van mezelf vind. Heb ook gezegd dat ik het onderhand beu ben om zo diep te vallen wanneer ik een negatieve ervaring heb zoals op mijn stage en een beetje gesproken over de dingen die jullie hier posten. Kon hij alleen maar beamen. Hij raadt natuurlijk ook therapie aan, maar komt niet verder als het gangbare, wat dus tot hiertoe niet hielp. Vind het wel fijn dat hij wat afstand houdt en me gewoon de ruimte geeft om uit mijn put te komen. Ik zou het nu totaal niet aankunnen moest hij veel te dichtbij komen.

Ik heb ondertussen ook vernomen dat mijn huidig diensthoofd in gesprek gaat gaan met mijn toekomstig diensthoofd (op die dienst moet ik ook mijn volgende stage doen). Zij gaat haar uitleggen wie ik ben, hoe ik functioneer binnen en team, etc. Ze doet dit, omdat ze mijn evaluatie ook onterecht vindt en van mening is dat ik geen eerlijke kans ga krijgen als ze dit niet doet. Ergens geeft het rust, maar langs de andere kant blijft de angst wel om opnieuw in een andere groep mee te draaien. Ik merk nu zelf dat ik wel durf te communiceren met het kleine groepje mensen waar ik op het werk een goede band mee heb. Maar dat kost me zoveel energie. Dat half uurtje dat ik nu open en eerlijk met mijn wachtarts gepraat heb, heeft me helemaal uitgeput. Het is toch niet normaal dat communiceren zoveel energie kost?

**Geplaatst**: 25-12-17 00:00

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 25-12-17 00:00

Alles wat nieuw of anders is dan wat je gewend bent kost meer energie. Dat hoort bij nieuwe dingen leren. Hoe vaker je dat doet hoe gewoner het wordt. Nu is het een half uurtje straks een halve dag.

**Geplaatst**: 25-12-17 00:29

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 25-12-17 00:29

En dat gesprek kwam ook na de kerstavond bij je ouders?
iig ik lees eerst een emotionele kerstavond en dan nog een werkdienst met daarbij een “gesprekje”
Nou ik ben van veel minder al doodmoe... wees niet zo hard voor jezelf.

**Geplaatst**: 25-12-17 02:33

Geplaatst: 25-12-17 02:33

Evelijn schreef:
En dat gesprek kwam ook na de kerstavond bij je ouders?
iig ik lees eerst een emotionele kerstavond en dan nog een werkdienst met daarbij een “gesprekje”
Nou ik ben van veel minder al doodmoe... wees niet zo hard voor jezelf.

Ik vond het gesprek echt wel nodig. Ben van plan om meer afstand te nemen, minstens tot ik me beter in mijn vel voel. Heb namelijk het gevoel dat ik mensen niets te bieden heb en dat ik op dit moment veel te negatief ben. Vandaar dat ik uitgelegd heb wat er op dit moment allemaal speelt. Op het werk zal het contact wel hetzelfde blijven, maar ik wil wel het privé contact laten vallen. Op zijn minst tot ik me beter voel, misschien wel definitief. Ik heb niet gezegd dat ik appjes meer ga sturen, maar hij weet wel dat ik op dit moment niemand meer vertrouw en in iedereen alleen maar het slechte zie.

Wat therapie betreft. Ik heb hier alle tips nog eens goed doorgelezen en ben op zoek gegaan naar iemand in mijn regio. Na de feestdagen neem ik contact op met iemand die oa hypnotherapie aanbiedt. Het is een jonge vrouw in mijn regio en haar profiel spreekt me wel aan.

**Geplaatst**: 25-12-17 10:42

Geplaatst: 25-12-17 10:42

SVRL schreef:
Dat half uurtje dat ik nu open en eerlijk met mijn wachtarts gepraat heb, heeft me helemaal uitgeput. Het is toch niet normaal dat communiceren zoveel energie kost?

Ik wilde vooral benadrukken dat het juist meer mensen vermoeid raken van zulke communicatie.... zeker als het al emotioneel zware avond is.... dat je het gesprek nodig vond daar twijfel ik niet aan... maar vooral wees wat vriendelijker voor jezelf.
Ook op het vlak dat je volgens jezelf mensen niks kunt bieden... jij denkt dan voor hun... en dat is eigenlijk nergens voor nodig. Als jou het contact teveel energie kost en te weinig oplevert.... dan is prima als jij de relatie op stil zet.... maar je hoeft niet voor hun te bedenken wat voor hun het prettigst is... dat kunnen ze echt prima zelf.

**Geplaatst**: 25-12-17 10:49

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 25-12-17 10:49

Sommige gesprekken zijn emotioneel heel zwaar.
Kan je best even moe en ontdaan van zijn. Geeft niks.

Zoals Evelijn al schrijft: niet invullen voor een ander.
Je weet niet wat ze voelen en denken.
Je kan hooguit aangeven waarom jij minder contact wil.

Je mag er beslist zijn.