Bokt.nl

Delphi schreef:

Als familie hebben wij gevraagd de dosis te vervroegen, ook als dat zou betekenen dat hij eerder zou komen te overlijden.
Helaas mocht het personeel dit niet doen, omdat dit gezien zou worden als euthanasie. Uiteindelijk is hij de andere dag overleden.

Dit was trouwens in het verzorgingstehuis waar hij nog maar enkele weken zat. De verpleging vond het zichtbaar moeilijk en vervelend voor ons dat zij geen extra of vroegere dosis mochten geven.

Polly schreef:

Delphi schreef:

Nu denk ik dat dit niet onder palliatieve sedatie viel, maar hoe het wel precies zat was ons niet duidelijk. Wel was het 's avonds laat toen dit aan de orde was, dus misschien was er de dag later één en ander in gang gezet als hij toen niet zou zijn overleden?

Ik hoop dat nooit iemand nog in deze situatie komt maar voor dit soort situaties kan heel prima de huisartsenpost gebeld worden die het wel mogen voorschrijven om eerder medicatie toe te dienen of bijvoorbeeld andere medicijnen.

Janneke2 schreef:

Delphi schreef:

Als familie hebben wij gevraagd de dosis te vervroegen, ook als dat zou betekenen dat hij eerder zou komen te overlijden.
Helaas mocht het personeel dit niet doen, omdat dit gezien zou worden als euthanasie. Uiteindelijk is hij de andere dag overleden.

Dit was trouwens in het verzorgingstehuis waar hij nog maar enkele weken zat. De verpleging vond het zichtbaar moeilijk en vervelend voor ons dat zij geen extra of vroegere dosis mochten geven.

Naar hoor...!
Ik gok dat je met het personeel de harde werkers op de vloer bedoelt: verpleegkundigen en verzorgenden.
Die mogen niet op eigen houtje de medicatie verhogen etc.

In principe is de arts verantwoordelijk, dus die had opgetrommeld moeten worden.

Een verhoogde dosis morfine 'omdat meneer pijn lijkt te hebben' is doorgaans een gewone medische handeling (gericht op comfort/leed verzachten = palliatief; niet gericht op genezing) en heeft weinig met euthanasie van doen.
Wel kan het de dood bespoedigen.

Delphi schreef:

Jolien87 schreef:

Het is 29 april als ik een telefoontje krijg van mijn vader dat mijn oma die ochtend buiten kennis is aangetroffen. Direct staat er een medisch team bij mijn oma: ze krijgt een morfinepomp en ons wordt verteld dat deze ervoor dient om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Ze is stervende en we moeten er rekening mee houden dat ze binnen enkele dagen zal komen te overlijden. Op de ochtend zelf dat ze comateus is aangetroffen weet de huisarts nog maar nauwelijks met haar te communiceren: "Heeft u door dat het niet goed met u gaat?" Twee kneepjes in de hand volgen, 'ja', ze heeft het in de gaten. "Heeft u pijn?" Één kneepje, 'nee', ze heeft geen pijn.
Alle vragen die we hebben worden uitgebreid en duidelijk beantwoord, de morfine die ze toegediend krijgt is dusdanig weinig dat het er niet voor zorgt dat ze overlijdt maar dat ze geen pijn of ongemak voelt. Uiteindelijk zal haar lijf er zelf mee ophouden. Op momenten dat we merken dat het niet goed gaat dan mag mijn vader een extra 'shotje' toedienen aangezien hij zelf ook in de zorg werkt. Ook hebben we een soort wattenstaafje gekregen met een bakje water waarmee we oma's mond kunnen bevochtigen. Voor de rest krijgt ze, naast de morfine, geen infuus of iets dergelijks. We wachten tot het lijf er vanzelf mee ophoudt en het belangrijkste is dat oma hier zo weinig mogelijk last van heeft.
Met oma wordt respectvol omgegaan. Wanneer de arts of verpleegkundige haar aan wil raken voor een onderzoek dan wordt dit aan mijn oma verteld, dingen zoals: "Ik ga even uw pols vastpakken om uw hartslag te voelen, vindt u dat goed? Zo mevrouw Drost, ik leg nu uw hand weer terug". Het is ontroerend om te zien met hoeveel respect dit gebeurt.
Op de vierde dag wordt overlegd om de morfinedosis iets op te hogen en op dat moment begint mijn oma onregelmatig te ademhalen: het einde is daar van een mooi 93-jarig leven.
Hoe verdrietig het ook was om mijn oma te verliezen, mijn familie en ik kijken met een warm hart terug op deze periode waarin wij én oma geweldig en liefdevol zijn bijgestaan door het medisch team. Van mij dan ook geen onvertogen woord over de terminale zorg in Nederland.

Ik heb hier tranen van in mijn ogen. Wat mooi en ontroerend!

Ondanks dat het bij mijn opa vervelend was om te zien dat hij steeds even een poosje oncomfortabel was, vond ik de verpleging ook heel goed. Aanwezig, maar voor ons als familie op de achtergrond. Hier gingen ze ook erg respectvol om met mijn opa en werd er inderdaad ook verteld wat ze gingen doen. Ook al reageerde hij niet. Uiteindelijk bleken er een paar medebewoners erg onrustig te zijn. Ze wilden nog even naar mijn opa toe, ondanks dat hij er nog maar zo kort zat. De verpleging kwam vragen of wij dit bezwaarlijk vonden.
Wij vonden dit geen enkel probleem en toen zijn ze samen met de verpleging afscheid komen nemen. Zo ontroerend vond ik dat.

mirmar schreef:

Toen mijn moeder aan het eind van de behandelingen van de chemo's was gekomen is veel met de huisarts besproken. Zij wilde geen actieve euthanasie, terwijl ze eerst dacht van wel en hier zelfs het eerste gesprek al voor had gehad.

In de tussentijd was ze thuis en heeft ze thuiszorg gehad, maar heel weinig, ook omdat ze dit niet wilde.

Maar toen ze echt aan het einde kwam was ze bij mij thuis, was alles vlot geregeld.
Thuiszorg kwam elke dag om even te checken en eventueel te wassen als ze dit wilde. En moest het nodig zijn kwamen ze extra.
Toen mijn moeder echt niet meer kon kwam de huisarts maandags en vertelde dat de pomp gewoon besteld kon worden en zij kon dan zelf beslissen of ze die dan dinsdags gelijk aangesloten wilde krijgen of wat later.
Zij heeft toen besloten dit woensdags te willen want ondanks dat ze heel ziek was wilde ze liever niet sterven. De pomp moesten we wel zelf ophalen.
Na goed overleg de pomp woensdags aan laten sluiten, hier was onze huisarts zelf bij met nog een huisarts die op dat moment bij hem in de praktijk werkte en die mijn moeder graag mocht.
Ook kwam de thuiszorg om te helpen, die waren er ook al de dagen ervoor geweest om haar te wassen ed. Er werden een soort van grote plas luiers op het matras neergelegd omdat mensen nog weleens vocht verliezen als ze komen te overlijden.
Nog even gepraat en de pomp uiteindelijk aangesloten, daarna viel ze al snel in slaap. Nog tegen haar gepraat, geen idee of ze iets verstaan heeft, en haar lippen wat nat gemaakt.
Ze werd wel wat onrustig en toen ik de thuiszorg hierover belde hebben die nog even contact gehad met de huisarts en deze kwam nog om extra morfine bij te spuiten.
Nog diezelfde avond is ze overleden, ze was echt op en heeft alles eruit gehaald wat erin zat.

Ben ontzettend tevreden en dankbaar over de manier waarop alles verlopen is, zowel met thuiszorg als met de huisarts en ook naderhand met de uitvaartonderneming die gelijk kwam toen ze gebeld waren.

sassefras schreef:

ohhhhhhh daarbij wil ik nog zeggen dat de meeste ervaringen met een oma of opa zijn, als je net 45 bent is dat een heel ander verhaal helaas

sassefras schreef:

ohhhhhhh daarbij wil ik nog zeggen dat de meeste ervaringen met een oma of opa zijn, als je net 45 bent is dat een heel ander verhaal helaas

Furrow schreef:

Trouwens voor de droge mond zijn er ontzettend veel middelen in de apotheker dat je kan halen, dat is ook de nieuwste trend. Ik heb van ijsvlokken tot champagne gekend maar een soort "vals speeksel" is echt wel nuttig.

idylle schreef:

Jammer dat je niet wat meer uitleg geeft sassefras over hoe het bij jou ging, maar wel meteen aanvallend op dit topic reageerd....

YellowLeaf schreef:

sassefras schreef:

ohhhhhhh daarbij wil ik nog zeggen dat de meeste ervaringen met een oma of opa zijn, als je net 45 bent is dat een heel ander verhaal helaas

Mijn ervaring gaat om een 22 jarige. Je moet ook hulp wíllen accepteren.

Jolien87 schreef:

Furrow schreef:

Trouwens voor de droge mond zijn er ontzettend veel middelen in de apotheker dat je kan halen, dat is ook de nieuwste trend. Ik heb van ijsvlokken tot champagne gekend maar een soort "vals speeksel" is echt wel nuttig.

Ik geloof dat mijn oma één of ander suikerwater had. Ik dacht eerst in al mijn naïviteit nog dat het een lolly was die ze de avond ervoor van de verpleging had gekregen, omdat ze 's nachts vaak onrustig was.

sassefras schreef:

hulp accepteren ???? zeg bijna ga je mond spoelen met zeep

je weet niet waar je over praat, euthanasie verklaring geregeld alle rare dingen uitgesloten, totdat je niet meer kan praten, geen ja en geen nee. en dan ben je ineens wilsonbekwaam. nou geloof me , dan heb je aan niemand niks meer hoor