Bokt.nl

SusanH schreef:

Ja, en als je dan een zoon had gehad, vragen mensen ga je nog door voor een dochter. Dat kreeg een vriendin van mij gelijk te horen toen de 2e een zoon was. O jammer, geen meisje.

Sizzle schreef:

Lissisanne, dat is wetenschappelijk allang weerlegd en gewoon een vooroordeel.
Dat is hetzelfde als er een kereltje met een donkere zonnebril in een golf zit dat je denkt: zie je wel, heel stereotyp.
Maar al die golfjes met vrouwen vallen gewoon niet op.

SusanH schreef:

Vind trouwens de reden broertje/zusje erbij om altijd speelgenootjes te kunnen hebben zo'n dooddoener. Straks krijgen ze een broer of zus waar ze een bloedhekel aan hebben. En daarnaast, onze dochter heeft veel vriendjes en vriendinnetjes op school en in de buurt. Maakt op vakantie ook makkelijk contact. Ze heeft nog nooit gebrek aan speelgenootjes gehad. Enig kinderen zijn vaak veel socialer als kinderen met broers en zussen, daar is uitgebreid onderzoek naar gedaan.

Britta31 schreef:

Wij hebben 2 kinderen en bewust voor gekozen.Maar de dames zijn nu 14 en 17 en maken al jaren ruzie met elkaar,er is altijd wat.We gaan zelfs niet meer op vakantie omdat de dames de sfeer verpesten en dat is weggegooid geld.Maar gaat 1 van de 2 weg missen ze elkaar wel.Maar zoveel ruzie hadden we niet verwacht.Ts,als 1 kind voor jullie werkt,en je denkt dat 2 te veel stress geeft moet je het niet doen.

Sunrise_ schreef:

Tink89 schreef:

Ik vind het lastig hoor. Wij willen er graag (minstens) twee, vooral nu ik zelf ouder ben en merk hoe fijn het is om niet als enige de lasten te dragen als mijn moeder naar een ziekenhuis moet of er iets aan de hand is. Veel vriendinnen dragen de zorg voor hun beide ouders alleen en zelfs met goede hulp, heb je aan die verantwoordelijkheid een hele kluif. Ik ben heel blij dat wij dat met z'n zessen delen (al wil ik dan weer niet zes kinderen...)

Dit heb ik dus, ik ben enig kind en merk dat de zorg toeneemt naarmate mijn ouders ouder gaan worden (al zijn ze nu nog jong hoor, maar ik zie het bij mijn oma zeg maar). Natuurlijk zijn broers en zussen geen garantie op het delen van zorg. Maar het feit is wel dat ik altijd al heel goed beseft heb dat ik er echt alleen voor sta later. Ook heb ik als kind het ruziemaken en voor mijzelf opkomen wel echt gemist. Ik weet nog dat ik met vriendjes geen ruzie durfde te maken omdat ik bang was dat ze niet meer zouden komen spelen. En van je ouders kan je het nooit winnen natuurlijk.

Los daarvan heb ik er ook veel voordelen van gehad. Ik kan mij heel erg goed voor langere tijd alleen vermaken, heb financieel alle mogelijkheden gehad om meerdere studies te volgen en merk dat ik veel in vriendschappen investeer omdat dat, naast mijn ouders, het enige sociale netwerk is dat ik heb (geen partner, neven/nichten, broers/zussen, etc.). Ik ben echt wel sociaal heel vaardig geworden.

Het argument of "vrienden kies je en familie niet", vind ik toch tekort doen aan mensen die wel een goede band met hun siblings hebben. Ik had als kind ook altijd veel vriendjes, en heb nu nog genoeg vriendinnen. Echter ik miste als kind totaal geen broer/zus, en merk nu ik ouder word dat ik het fijn had gevonden om in ieder geval 1 iemand te hebben waarmee je samen op je jeugd, en op je ouders als ouders, kan terugkijken. Nu ik ouder word vind ik het soms wel jammer, maar ik besef ook dat ik het niet moet idealiseren.

Ik zit nu in een fase waarin mensen gaan settelen, sommige vriendschappen verwateren en familie juist weer belangrijker lijkt te worden; en nu besef ik wel dat sommige vriendschappen, waarvan ik ook altijd dacht dat het net als familie voelde, toch niet zo hecht of intiem blijken te zijn als familiebanden. En ja, dat doet soms pijn als mensen je toch relatief makkelijk voor hun partner, of tijd met familie/neefjes/nichtjes, aan de kant zetten en de vriendschap voor hen niet zo belangrijk is als voor mij. Maar ook dit zegt niks over siblings en vriendschappen in het algemeen, alleen wat over mijn situatie .

De pech voor mij is ook dat al mijn vriendinnen toevallig heel erg goed met hun broers en zussen kunnen, en dat mis ik weleens. Had ik vriendinnen gehad die niks met hun siblings hadden gehad dan was het weer anders geweest hoor.

Ach niks is zwart-wit en alle scenario's zijn mogelijk, en dat besef ik heel erg goed. Nooit voor nog een kind gaan puur omdat het zielig is in ieder geval, want er is niets zieligs aan! Alles heeft voors- en tegens.

Als ik het moet samenvatten zijn er heel veel voordelen aan enig kind zijn. De twee dingen die ik lastig vind zijn;

- met niemand de zorg voor mijn ouders kunnen delen en niet samen kunnen terugblikken op een gedeelde jeugd. Ook heb ik als kind vanuit mijzelf best vaak de druk gevoeld om alles goed te doen, pap en mam hebben er immers maar 1tje .
- het feit dat mijn hele sociale netwerk uit vriendschappen bestaat, en dat vriendschappen soms voor anderen minder belangrijk blijken te zijn. Voor hen een aanvulling, voor mij voelt het als familie. En dat vind ik soms best een eng idee.

lissisanne schreef:

SusanH schreef:

Vind trouwens de reden broertje/zusje erbij om altijd speelgenootjes te kunnen hebben zo'n dooddoener. Straks krijgen ze een broer of zus waar ze een bloedhekel aan hebben. En daarnaast, onze dochter heeft veel vriendjes en vriendinnetjes op school en in de buurt. Maakt op vakantie ook makkelijk contact. Ze heeft nog nooit gebrek aan speelgenootjes gehad. Enig kinderen zijn vaak veel socialer als kinderen met broers en zussen, daar is uitgebreid onderzoek naar gedaan.

Dit zal wel de knuppel in het hoenderhok gooien
Het gaat ook niet om speelgenootjes om het spelen, maar om het leren delen. Bij kindjes van andere ouders heb je toch minder te zeggen. In mijn ervaring zijn enigst kinderen vaak gewend hun zin te krijgen, en dan kunnen ze nog steeds veel vriendjes hebben natuurlijk.
Socialer hangt dus sterk af van wat je sociaal gedrag noemt. Veel contact leggen en snel vriendjes maken, ja. Maar lief delen, elkaar dingen gunnen, in een ander verplaatsen en verantwoordelijkheid nemen in mijn ervaring minder.
Nogmaals: dit is mijn persoonlijke mening, zal vast niet voor alle enigst kinderen zo zijn.

Sunrise_ schreef:

lissisanne schreef:

Dit zal wel de knuppel in het hoenderhok gooien
Het gaat ook niet om speelgenootjes om het spelen, maar om het leren delen. Bij kindjes van andere ouders heb je toch minder te zeggen. In mijn ervaring zijn enigst kinderen vaak gewend hun zin te krijgen, en dan kunnen ze nog steeds veel vriendjes hebben natuurlijk.
Socialer hangt dus sterk af van wat je sociaal gedrag noemt. Veel contact leggen en snel vriendjes maken, ja. Maar lief delen, elkaar dingen gunnen, in een ander verplaatsen en verantwoordelijkheid nemen in mijn ervaring minder.
Nogmaals: dit is mijn persoonlijke mening, zal vast niet voor alle enigst kinderen zo zijn.

Dat is inderdaad jouw mening en dat is prima hoor . Vind het meer opvallend dat ik als enige kind juist aan de overkant van het 'spectrum' zit; moeite met omkomen voor wat ik zelf wil en soms kunnen berusten in niet alles zelf kunnen/hoeven op te lossen.

Sanned schreef:

Ik heb nog lang geen kinderen hoor. Maar dat stukje over samen spelen vind ik ook altijd zo'n onzin. M'n grote broer en ik hebben de eerste 16 jaar van mijn leven alleen maar ruzie gemaakt . We hebben wel altijd heel leuk gespeeld samen met onze buurmeisjes, die waren dan soort van buffer. Maar als die er niet waren speelden we nauwelijks met elkaar. Tegenwoordig kunnen we het wel goed met elkaar vinden, maar dat is eigenlijk echt pas gekomen toen m'n broer het huis uit ging en we niet meer op elkaars lip zaten.

lissisanne schreef:

Dit zal wel de knuppel in het hoenderhok gooien
Het gaat ook niet om speelgenootjes om het spelen, maar om het leren delen. Bij kindjes van andere ouders heb je toch minder te zeggen. In mijn ervaring zijn enigst kinderen vaak gewend hun zin te krijgen, en dan kunnen ze nog steeds veel vriendjes hebben natuurlijk.
Socialer hangt dus sterk af van wat je sociaal gedrag noemt. Veel contact leggen en snel vriendjes maken, ja. Maar lief delen, elkaar dingen gunnen, in een ander verplaatsen en verantwoordelijkheid nemen in mijn ervaring minder.
Nogmaals: dit is mijn persoonlijke mening, zal vast niet voor alle enigst kinderen zo zijn.

Sellyxx schreef:

Polly schreef:

Ik geniet zoveel van mijn mannetje, die liefde zou ik niet tussen meer kindjes willen verdelen

(Ik respecteer verder volledig je keuze) Zou jij ook het idee hebben dat de liefde voor een tweede kindje minder of anders is? Of dat je dan minder liefde zal krijgen voor het kind wat je nu hebt?

woepsie90 schreef:

Ragdollcat schreef:

Jullie zijn niet erg jong voor een kind, 26 en 31 jaar, dat zijn hele normale leeftijden om kinderen te krijgen. Dat lijkt alleen maar zo omdat er tegenwoordig veel mensen veel later aan kinderen beginnen.

En het is niet zielig om het bij 1 kind te houden, absoluut niet!

Gewoon lekker doen waar jullie je goed bij voelen en prettig vinden en vooral waar jullie gelukkig van worden.

We waren 22 en 26 toen ze geboren werd dat was/is in vele ogen wel jong. Ik was zowel in NL als hier de jongste moeder op de psz en schoolplein. En dat doen we zeker