Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-05-17 19:44

Re: Introvert, in een extraverte wereld

Geplaatst: 27-05-17 19:44

Ja herkenbaar... Ik breng ook graag alleen tijd door, een paar dagen zonder mensen om me heen vind ik geen probleem en ik voel me ook totaal niet snel eenzaam. Ik heb zelfstandig werk en alleen indirecte collega's (en klanten dan). Ook dat vind ik echt prima. Leuk af en toe tussendoor een praatje maken maar verder ook niet. Verder ben ik introvert in de zin van; ik kan heel rustig zijn bij anderen. Als ik een dag op stap ga dan hoef ik echt niet de hele tijd te praten maar ik ben niet verlegen, of chagrijnig en soms word dat verkeerd opgevat. Als ik met iemand praat die ik bijv leer kennen dan stel ik vragen, maar als die ander geen vragen stelt tja dan houd het gesprek op. Ik ben ook niet iemand die maar hele verhalen over mezelf ga vertellen als er niet om word gevraagd

Of dat introvert is weet ik niet.

**Geplaatst**: 27-05-17 19:47

Geplaatst: 27-05-17 19:47

Riel schreef:
Ik haal heel veel energie uit mijn momentjes alleen (met mijn paarden). Dit wil niet zeggen dat ik niet graag onder de mensen kom. Ik vind het ontzettend fijn om iets te doen met familie, vrienden, collega's en kennissen. Alleen heb ik die momenten voor mezelf echt nodig. Hiervoor maak ik dan ook echt bewust tijd.

Als introvert persoonlijkheid moet je zorgen dat je voldoende momenten voor jezelf hebt maar mag je de andere mensen rondom jou niet vergeten. Het is een kwestie van een goed evenwicht te zoeken.

Maar introvert betekent ook niet dat iemand het liefst als kluizenaar zou leven. Ik ben sociaal vaardig, heb een sociaal beroep en geniet ervan om onder de mensen te zijn. Maar, zoals Mars zei, voel ik me niet opgeladen na een sociale bijeenkomst. Ik voel me dan eerder leeggezogen en heb even tijd nodig om weer op te laden met bv een dag alleen op bed met Netflix en minimaal sociaal contact. Overigens is introvert/extravert een schaal, net als vrijwel alle mentale zaken. Het is niet zwart/wit. Ik ben een outgoing introvert, wat voor mij betekent dat ik best heel goed functioneer en sociale dingen heel leuk vind, maar dat ik het net zo goed belangrijk vind om dat te balanceren met tijd voor mezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-17 21:33

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-17 21:33

belle_boef schreef:
Ik leg het uit. En geef voorbeelden over extraverte mensen en dat ik zo niet ben maar daardoor zeker niet minder gemotiveerd en dat ze mij moeten leren kennen. Dat werkt op werkgebied heel goed en leren mensen de rust die ik meebreng wel waarderen. Mij leidinggevende zei op een gegeven moment dat ik meer aanwezig moest zijn. Mijn antwoord was letterlijk: er zijn hier al genoeg hanen in het hok, ik wordt heen haan. Laat mij maar die kip zijn want een haan kan niet zonder kippen. Die metafoor snapte hij heel goed. Daarna nooit meer wat over gezegd.

Citaat:
'je lijkt niks leuk te vinden' en 'je bent niet enthousiast genoeg' gezeur aan van anderen. Ik heb het opgelost door mijn houding echt 180 graden om te gooien. Voor mijn eigen gevoel echt overdreven geïntrigeerd gaan zitten luisteren naar anderen op meetings, ze echt aankijken, meeknikken, tussendoor even een paar loze opmerkingen als 'ja, daar ben ik het wel mee eens' of 'nou, dat vind ik echt een heel goed idee'. En ik werp mezelf als eerst op om een bepaald klusje aan te pakken, probeer soms als eerste iets te zeggen, en meer van dat soort trucjes. Werk blijkbaar ook nog want ineens vond iedereen mij 'heel betrokken' en 'erg geïnteresseerd', terwijl ik niks doe wat nou echt karakterveranderend is en het kost me nauwelijks extra moeite
en dit ook. Echt een wassen neus. Collega zei op een gegeven moment zei dat het wel wat minder mocht.

Dat vetgedrukte ga ik onthouden! Ik werk in een wereldje met extreem veel "haantjes" die zich maar al te graag op de voorgrond willen plaatsen. Maar als er dan effectief interventies tussen zitten waar de 'gevoeligheid' en luisteren heel belangrijk zijn, dan wordt ik meteen naar voor geschoven.

Ik probeer nu ook iets vaker het beeld hoog te houden (als in: iets vroeger komen, iets langer blijven werken, bepaalde taken als eerste aanpakken, zelf wat meer voorstellen op tafel leggen), maar als je erbij begint na te denken, is dit toch ergens te absurd voor woorden

. Alles omdat mensen vaak niet inzien dat er verschillende manieren van uitten van motivatie zijn...

xChanelx schreef:
Ik heb ook liever dat ik observeer, nadenk en dan later eens iets zeg, in plaats van overal onmiddellijk iets van te vinden. Iemand die dat herkent?

Ja hoor

, helemaal. Ik ben bijvoorbeeld ook véél sterker om mijn gedachten op papier (mail bv) uit te drukken, dan in een gesprek. Gewoon omdat ik er beter over kan nadenken op papier. Ik heb al gemerkt dat dat door sommige mensen ook als 'lastig' wordt gevonden

Hetzelfde bijvoorbeeld bij een functioneringsgesprek op het werk. Het lastige bij van die 'evaluaties', is dat ik dan dingen op mijn bord gegooid krijg, die ik vaak niet meteen verwacht had. En tijdens dat moment wordt er meteen een reactie verwacht, terwijl ik dat in mijn hoofd eerst nog allemaal aan het plaatsen ben. Achteraf bedenk ik me dan enorm veel dingen die ik had kunnen antwoorden, hoe ik het had kunnen plaatsen, .... Maar op dat moment zelf, komt er weinig zinvols uit

Goof schreef:
Ik ben echt exact hetzelfde als jij.
Werk in het onderwijs dus ik ben sociaal genoeg en heb genoeg contacten daar. Maar als ik thuis kom wil ik gewoon rust, relax, geen gezeur aan mijn hoofd, lekker met de hond wandelen, beetje hangen.
En waar mijn collega's hele weekenden vol hebben gepland ga ik op vrijdagmiddag altijd naar huis met een 'ik? Ik zie wel. Ik heb nooit plannen en afspraken van tevoren. Ik doe waar ik zin in heb.'
Dat wordt zelden begrepen maar ik vind het heerlijk. Ik word moe van teveel prikkels.
Hier geen kinderen overigens. Absoluut geen kinderwens maar ik zou ook gillend gek en diep ongelukkig worden als ik thuis kom na een dag werken en er staat een kind (of meerdere....) geluid te maken en energie te zuigen. Nee hoor.

Edit; overigens voor ik het idee geef dat ik een kluizenaar ben...
Ik woon samen met mijn vriend en heb hele leuke vriendinnen die ik regelmatig zie, maar mezelf vooruit vastleggen doe ik dus niet. Hooguut enkele dagen.

Jup. Exact dit. Grappig

PlukenKrul schreef:
Ik ben exact net zo Het boek "Highly Sensitive Person" van Elaine N. Aron vind je wellicht ook interessant. Kijk maar eens op kenmerken van hoog sensitief persoon, denk dat je je daar wel in herkent!

Niet hoogsensitief. Ik herken me in een aantal aspecten, maar ik heel veel dingen ook niet. Ik ben helemaal geen 'emotiemens', eerder heel rationeel en beredeneerd. Ik ben ook totaal niet creatief, ik ben niet gevoelig voor pijn of voor emoties van anderen, ... Als je aan mijn omgeving vraagt me te beschrijven, zullen ze mij ook nooit als "gevoelig" omschrijven.

Cowgirl83 schreef:
Ik herken hier ook veel van,en ik heb toch vaak het gevoel dat het toch geregeld als iets negatief gezien wordt. Hoe vaak ik op het werk al gehoord heb dat ik mijn job heel goed doe,maar dat om een stapje verder te kunnen zetten ik mij meer moet profileren,veel aanweziger zou moeten zijn. Het feit dat ik naast introvert ook best verlegen ben helpt ook niet.

Ik heb overigens wel een dochter,en ik geniet daar enorm van. Ik heb weinig met andere kinderen,weet nooit goed hoe ik daarmee om moet gaan. Maar toch wist ik zeker dat ik zelf mama wou worden. Intussen is mijn dochter 4,en met haar voelt alles zo natuurlijk aan,ik weet heel goed met haar om te gaan. Ze lijkt ook wel op mij,beetje afwachtend,houdt niet van drukte en lawaai. Maar bij mensen die ze kent wel sociaal. Met de meeste andere kinderen kan ik echter nog steeds niets. Ik heb dus ook echt stress bij het idee van een verjaardagsfeestje,een middag een groep kinderen moeten entertainen is zo niets voor mij.

Dat eerste heb ik ook al vaker gehoord. 'Je hebt potentieel om echt door te groeien, maar dan ga je je wel wat meer moeten profileren'. Zucht :Y)

. Als je mijn werk goed vind, vind je't toch gewoon goed? Waarom moet daar een grote klep bij komen?

Wat heeft jou trouwens doen beslissen om toch aan kinderen te beginnen? Heb je hier ooit aan getwijfeld?

belle_boef schreef:
Ik heb me alleen als kind anders gevoeld. Inmiddels geaccepteerd dat dat bij mij hoort en er dus ook geen last meer van. Al kan ik in het eerste contact wel arrogant overkomen heb ik mij laten vertellen. Doordat ik niet zo toegankelijk ben met name als ik ook al wat moe ben. Dan lukt small talk op sociale gebeurtenissen mij bijzonder slecht. Als ik genoeg energie heb ben ik een compleet gestoorde muts die knettergek is. En ook dat kan me energie geven.
De grote kunst voor introverte is om jezelf te durven zijn en daar voor te staan. Extraverte mensen zullen hun eigen struikelblokken hebben.

Het is geven en nemen en je eigen balans in de gaten houden maar dat staat los van in of extravert zijn.

Ook herkenbaar :Y)

. Die heb ik ook al wel eens gehoord... Enerzijds omdat ik inderdaad soms niet zo toegankelijk ben (en ik geen zin hem in small talk), anderzijds omdat ik ook niet meteen op mijn mond ben gevallen en dan heel direct kan zijn in mijn communicatie. En directe communicatie (zonder onbeleefd te zijn weliswaar!) zonder small talk wordt niet altijd juist begrepen

**Geplaatst**: 31-05-17 22:07

Geplaatst: 31-05-17 22:07

Ja herkenbaar.
Ik houd best van mensen, maar wel gedoseerd.
Grote groepen en het verplichte sociaal leuk en gezellig is niks voor mij.
Ik voel alle stemmingen, spanningen en emoties en het zuigt me compleet leeg.
Heb elke dag momenten voor mezelf nodig zonder prikkels.

Ook in werk heb ik er last van gehad, ik zie en merk alles maar voel niet altijd de behoefte dit te delen en op de voorgrond te treden.
Werd me niet altijd kn dank afgenomen en er werd zelfs doodleuk gezegd dat ik gewoon meer mezelf
Moest laten zien....
Werkt alles behalve motiverend.
Op stal kan ik soms erg behoefte hebben aan alone time en andere momenten zeker in voor een ritje samen of lekker kletsen.
Zal voor anderen misscjoen soms lastig zijn maar so be it.
Ben gewoon mezelf en als je dat niet oké vindt,
Move on...

**Geplaatst**: 31-05-17 22:26

Geplaatst: 31-05-17 22:26

Interessant topic, ik begon me al zorgen te maken dat ik gewoon niet sociaal ben, terwijl ik dat best ben, maar selectief...

Goof schreef:
Ik ben echt exact hetzelfde als jij.
Werk in het onderwijs dus ik ben sociaal genoeg en heb genoeg contacten daar. Maar als ik thuis kom wil ik gewoon rust, relax, geen gezeur aan mijn hoofd, lekker met de hond wandelen, beetje hangen.
En waar mijn collega's hele weekenden vol hebben gepland ga ik op vrijdagmiddag altijd naar huis met een 'ik? Ik zie wel. Ik heb nooit plannen en afspraken van tevoren. Ik doe waar ik zin in heb.'
Dat wordt zelden begrepen maar ik vind het heerlijk. Ik word moe van teveel prikkels.
Hier geen kinderen overigens. Absoluut geen kinderwens maar ik zou ook gillend gek en diep ongelukkig worden als ik thuis kom na een dag werken en er staat een kind (of meerdere....) geluid te maken en energie te zuigen. Nee hoor.

Herkenbaar! In mijn werk praat ik non-stop, ben ik veel onder de mensen, moet ik snel schakelen bij verschillende klanten en hoewel ik het heerlijk vind, is het ook erg vermoeiend.
Een dag niks doen in de week heb ik tegenwoordig ook echt nodig, een beetje rommelen en niet teveel gedoe.

Vooral je stukje over kinderen... Ik moet er niet aan denken. Nooit meer rust en doodse stilte in huis.