Bokt.nl

Ellebel123 schreef:

Bied hem afentoe iets aan, gewoon iets simpels, zoals een cola. Dit klinkt misschien als een slecht idee, maar je geeft hem dan ook de gelegenheid om na te denken over het feit dat niet iedereen alles maar van hem wil. Dat kan heel rustgevend werken inplaats van alleen maar negatief te zijn en bevelend, zoals "Ruim nu je kamer op", "Doe de afwas". Leg het meer neer als "Wil je alsjeblieft de afwas even doen?, want ik heb het nogal druk". en geef hem daarna een complimentje of laat hem juist met rust als hij dat fijner vind.

Want ik denk dat hij zich niet begrepen voelt door andere en alleen maar het negatiefe in een mens ziet.
Werk ook aan je eigen houding tegenover hem, dat is moeilijk maar helpt beslist.

Jester_ schreef:

Misschien wat naief: maar kinderen die dat zo vaak zeggen doen het vaak niet. Er zit natuurlijk een hele hoop achter, het is een schreeuw om aandacht

AnnaB schreef:

Stel je eens voor dat je een ernstige contactstoornis hebt en daarnaast ook nog autistisch bent. Dan laat je vader (die een vertrouwd figuur zou moeten zijn) je in de steek, mishandelt de nieuwe liefde van je moeder je én kom je vervolgens weer in een nieuw gezin terecht waar ook alles niet zo lekker loopt. Zou jij dan niet ontzettend getraumatiseerd raken en in de knoop raken met jezelf? Iemand zonder deze problematiek zal dit al moeten verwerken, laat staan iemand die met deze problematiek te maken heeft.

Ik vind het niet gek dat je zoon dit gedrag vertoont en ik vind dat je je nu als moeder sterk moet maken om ervoor te zorgen dat je zoon de juiste hulp en begeleiding krijgt. Hij heeft er niet voor gekozen om keer op keer in een vervelende situatie terecht te komen. Het doet me pijn om te lezen dat je denkt dat hij de boel manipuleert. Deze jongen schreeuwt om hulp en aandacht, maar door zijn problematiek is het waarschijnlijk lastig voor hem om dit via een directe weg te vragen. Over of hij depressief/suïcidaal is kan niemand hier een uitspraak doen, maar dat hij dringend de juiste hulp en begeleiding nodig heeft is één ding waarover we het allemaal eens moeten zijn.

Dit is geen aandachttrekkerij van een "lastige puber", dit zijn schreeuwen om aandacht die steeds extremer worden omdat de signalen niet opgepikt worden. En nu is het jou beurt om hier iets mee te gaan doen. Jij moet hem veiligheid en geborgenheid bieden, niet een schop onder z'n kont willen geven omdat hij lastig is.

Jester_ schreef:

Misschien wat naief: maar kinderen die dat zo vaak zeggen doen het vaak niet. Er zit natuurlijk een hele hoop achter, het is een schreeuw om aandacht

Citaat:

Mijn zoon heeft een ernstige contactstoornis, en autist.
Hij komt bij de psychiater.
Hij zit op school maar spijbelt vaak en veel. Hij zegt dat het hem niet lukt.
Als hij niet op school is zit hij op zijn kamer achter de laptop.
Een enkele keer is hij heel spontaan en gezellig en maakt hij het een praatje. Het is ook een lief kind verder.

Dat hij manipuleert ben ik mij zeker bewust van.
Alleen als je kind al daadwerkelijk plannen heeft en de plek en tijd heeft uitgezocht inclusief de plek waar hij moet gaan staan voor een geslaagde poging ... ik kan je vertellen dat je dan wel voorzichtig wordt om hem een draai om zijn oren te geven amen met een enorme holpieper.

mierkuhh schreef:

Ik heb ditzelfde gevecht met mijn ouders gehad een aantal jaar geleden. Van wat ik me kan herinneren van de gevoelens die ik had voelde ik me voornamelijk onbegrepen, en waren mijn ouders te hard op zoek naar een oplossing, maar waren ze dat meer voor zichzelf dan voor mij. Er stond zo'n ontzettende druk achter, en dat demotiveerde mij alleen maar uiteindelijk.

Ik kwam zelf ook liever niet meer uit bed, meldde mezelf vaak ziek van school en zei dat ik mezelf "niet lekker" voelde, maar kon wél leuke dingen met vrienden doen. Op een gegeven moment hebben mijn ouders mij dan ook compleet losgelaten, gezegd dat als het niet ging veranderen dat ik maar beter op zoek kon gaan naar een andere plek. Voor mij heeft dat gewerkt, want de veiligheid die ik thuis had, had ik nergens anders. Heb een flinke schop onder mijn kont gekregen en ben langzaamaan alles op gaan pakken, mijn ouders hebben zichzelf wel zo open gesteld dat áls ik wilde praten dat dat altijd kon. Maar ze hielden zich niet meer verantwoordelijk voor wat ik verder met mijn leven deed.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar misschien is het fijn om een soortgelijk verhaal van de andere kant te horen.

Jester_ schreef:

Misschien wat naief: maar kinderen die dat zo vaak zeggen doen het vaak niet. Er zit natuurlijk een hele hoop achter, het is een schreeuw om aandacht