Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
IHN schreef:Maar..als ik wist wat ik nu wist weet ik niet of ik kinderen zou willen hebben. Dat is niet om de ergernisjes, en rollen behang die er door gaan. Wat ik zwaar vind is het feit dat je nooit meer geheel onbevreesd kan zijn...ik voel altijd de angst dat er iets met haar gebeurt, als ze eens gepest wordt op school breekt mijn hart, en ik ben zelf nooit bang geweest voor de dood, maar sinds ik haar heb ben ik doodsbang dat mij iets gebeurt..wat me zelfs een tijdje van het paard afgehouden heeft...wat als..daarbij de maatschappij waarin we leven..aanslagen, steeds minder natuur etc. Dat gaat in zo'n razend tempo dat ik bang ben dat de wereld over 20 jaar geen fijne plek meer is om te leven. Totaal irreel misschien maar ja..zo voel ik dat.
IHN schreef:Ik heb 1 dochter. Zou haar niet willen missen, en beslissen of ik haar weer zou nemen als ik het over kon doen is dus een vraag die je niet kunt stellen omdat ik haar ken, zielsveel van haar hou en me geen leven zonder haar kan voorstellen.
Maar..als ik wist wat ik nu wist weet ik niet of ik kinderen zou willen hebben. Dat is niet om de ergernisjes, en rollen behang die er door gaan. Wat ik zwaar vind is het feit dat je nooit meer geheel onbevreesd kan zijn...ik voel altijd de angst dat er iets met haar gebeurt, als ze eens gepest wordt op school breekt mijn hart, en ik ben zelf nooit bang geweest voor de dood, maar sinds ik haar heb ben ik doodsbang dat mij iets gebeurt..wat me zelfs een tijdje van het paard afgehouden heeft...wat als..daarbij de maatschappij waarin we leven..aanslagen, steeds minder natuur etc. Dat gaat in zo'n razend tempo dat ik bang ben dat de wereld over 20 jaar geen fijne plek meer is om te leven. Totaal irreel misschien maar ja..zo voel ik dat.
Nele80 schreef:Enkele mensen vroegen waarom ik mezelf niet sterk genoeg vind voor het ouderschap. Voor ik kinderen had was ik energiek, optimistisch en had ik een positieve ingesteldheid. Nu heb ik het gevoel dat het opvoeden van de kinderen al mijn energie opvreet. Ik heb 3 normale jonge kinderen, dwz veel gekibbel, veel terechtwijzen, gewoon veel ruzie. Ik klaag helemaal niet over mijn kinderen hoor, ik ben blij dat ik gezonde kinderen heb. Hoe ik me voel is niet de schuld van de kinderen. Voor mij is het opvoeden gewoon een zware job. Tegen de middag ben ik meestal fysiek en mentaal op en dan ik de dag nog maar halfweg.
verootjoo schreef:Elisa2 schreef:Dat klinkt ergens "hoopvol"..ik heb het gevoel dat je met een kind ook wel zo moe gaat worden/ zijn dat je s"nachts toch wel slaapt/ instort/ verder slaapt als je wakker word.
Hormonen hebben een grote invloed inderdaad en het besef dat je niet eeuwig kunt twijfelen..
Je wordt ook heel anders wakker 's nachts. Als kind huilt word ik amper wakker. Op de automatische piloot ff speentje erin en weer verder tukken. Of kind bij mij in bed nemen en verder slapen, of ff een flesje erin.
Ik word er amper wakker van en kan de volgende ochtend niet eens vertellen hoe vaak ie wakker geworden is.
En natuurlijk heb je af en toe echt dagen en nachten dat het heel erg pittig is. Maar die zijn hier gelukkig wel in de minderheid en dat overleef je echt wel weer.
Het gaat ook weer voorbij
Nele80 schreef:Enkele mensen vroegen waarom ik mezelf niet sterk genoeg vind voor het ouderschap. Voor ik kinderen had was ik energiek, optimistisch en had ik een positieve ingesteldheid. Nu heb ik het gevoel dat het opvoeden van de kinderen al mijn energie opvreet. Ik heb 3 normale jonge kinderen, dwz veel gekibbel, veel terechtwijzen, gewoon veel ruzie. Ik klaag helemaal niet over mijn kinderen hoor, ik ben blij dat ik gezonde kinderen heb. Hoe ik me voel is niet de schuld van de kinderen. Voor mij is het opvoeden gewoon een zware job. Tegen de middag ben ik meestal fysiek en mentaal op en dan ik de dag nog maar halfweg.
pmarena schreef:Ik heb het echt heel bewust onthouden want wil er echt niet nog een keer intuinenMaar des te gekker hoe sterk die natuur is, dat ik nu weer genegen ben om net zo naïef als voorheen te denken dat het allemaal wel losloopt met zo'n babietje, ze veel slapen en je ze gewoon overal mee naartoe moet nemen omdat ze dan makkelijk worden. Je ze toch gewoon in een draagdoek kan knopen en overal mee naartoe kan nemen en ach eens in de 3 uur even een flesje er in dat valt toch ook wel mee.
En dan moet ik echt heel bewust denken: NEEEEEEJ zo was het ab-so-luut niet! Was een aaneenschakeling van problemen en jammeren en op je tandvlees lopen en constant heel veel stress om alles voor elkaar te krijgen voor het luchtalarm weer aansloeg voor de volgende ronde
Dreumes is nu 2 en slaapt af en toe door. Meeste nachten nog een fles die gretig op gaat terwijl hij overdag gewoon goed eet en dat al lang deed voor hij een jaar oud was. Dat had ik ook echt nooit gedacht, dat ik nog flesjes zou maken voor een kind van 2
Maar nu is het zo ontzettend veel makkelijker dan eerst. Nu houdt hij zelf zijn fles vast en dat scheelt al enormEn nu slaapt hij gewoon normale nachten. We kruipen er wel vaak bij (gezellig
) maar als hij dan slaapt dan gaan we gewoon weer lekker naar ons eigen bed.
Maar nu slaapt hij ook gewoon en als hij even wakker wordt dan is het even brullen en zodra hij de fles heeft dan is het weer een zoet mannetje dat direct weer lekker gaat liggen en zo in slaap valt dus dan hoef je idd. amper wakker te worden
En toevallig was hij vorige week even zielig en mocht hij een keer tussenin slapen in ons bed en dat ging nu ook gewoon top![]()
Het is nu echt 100.000 keer makkelijker dan voorheen en als het zo al in het begin was geweest wat je vaak hoort, dan had het echt een makkie geweest
Kan me voorstellen dat mensen die niet anders weten dan "af en toe even een fles / speen er in en ik hoef amper wakker te worden" het allemaal maar aanstellerij vinden als iemand het als zwaar omschrijft want die mensen hebben vaak geen idéé hoe het ook kan zijn
Gelukkig maar overigens voor henHihi.
Elisa2 schreef:IHN schreef:Ik heb 1 dochter. Zou haar niet willen missen, en beslissen of ik haar weer zou nemen als ik het over kon doen is dus een vraag die je niet kunt stellen omdat ik haar ken, zielsveel van haar hou en me geen leven zonder haar kan voorstellen.
Maar..als ik wist wat ik nu wist weet ik niet of ik kinderen zou willen hebben. Dat is niet om de ergernisjes, en rollen behang die er door gaan. Wat ik zwaar vind is het feit dat je nooit meer geheel onbevreesd kan zijn...ik voel altijd de angst dat er iets met haar gebeurt, als ze eens gepest wordt op school breekt mijn hart, en ik ben zelf nooit bang geweest voor de dood, maar sinds ik haar heb ben ik doodsbang dat mij iets gebeurt..wat me zelfs een tijdje van het paard afgehouden heeft...wat als..daarbij de maatschappij waarin we leven..aanslagen, steeds minder natuur etc. Dat gaat in zo'n razend tempo dat ik bang ben dat de wereld over 20 jaar geen fijne plek meer is om te leven. Totaal irreel misschien maar ja..zo voel ik dat.
Ook goed om dit te lezen..zoiets had ik helemaal niet bij stil gestaan.
Leo schreef:Ai een pijnlijk herkenbaar onderwerpik ben bijna 29 en weet het ook gewoon écht niet.
Ik heb mezelf altijd wel met kinderen gezien in de toekomst. Maar die toekomst was ver weg. Mijn ex wilde kinderen (ik was bijna 24) en ik wist op dat moment dat hij niet de juiste man was voor mij (om hele diverse redenen). Ik heb inmiddels een geweldige vriend die mijn liefde voor paarden deelt en met wie ik oud wil worden. Allebei voelen we wel de 'druk' van buitenaf wbt kinderen maar allebei voelen we absoluut nog niet dat we het nu of ooit willen. We weten het gewoon niet en dat gevoel is ook best eng. We zijn nog jong maar niet zo jong. Komt het gevoel nog wel of willen we het over 5 jaar nog steeds niet?
Nu besloten gewoon Nu Niet en misschien ooit. Ik weet oprecht niet of ooit wel komt.
Ik werk met kinderen en ben goed met kinderen voor zover je dat zelf kunt zeggen. Ik ben dol op mijn neefjes. Ik ben ook niet bang voor slapeloze nachten. Wel heb ik geen idee om de dingen die heel belangrijk voor me zijn, te kunnen blijven doen als er een kind in het spel is.
Ik hou het maar op misschien ooit, voor nu...