Uitzonderingen daargelaten hoor, ik heb bijvoorbeeld twee hele lieve oppaskindjes die niet stom en vies zijn
En toch zou ik ze zelf niet willen. Ze nemen zó veel tijd en energie in beslag en dat zou ik er nooit voor over hebben. Vriendinnen van mij zijn al helemaal van 'Ik wil er drie en ze gaan zo en zo en zo heten!!!', er is er maar één waarvan het ook niet zo nodig hoeft.
Ik krijg ook vaak opmerkingen als 'dat komt nog wel', 'op jouw leeftijd was ik er ook nog niet mee bezig hoor' en 'het is echt een toevoeging', heel leuk voor jou, maar ik hoef het gewoon niet. Hoe moeilijk is het om dat te begrijpen/accepteren?

Schiet mij maar af hoor, maar mijn moeder zei vroeger "als grote mensen praten, zijn kleine mensen stil..."
