Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-12-16 21:55

Geplaatst: 18-12-16 21:55

Misschien zou het wel kunnen....maar je energie is vaak op! idd is "even" naar de markt al een hele onderneming.

**Geplaatst**: 18-12-16 21:55

Geplaatst: 18-12-16 21:55

sneeuwpop schreef:
Oh en voor de twijfelaars...... sinds we een kind hebben, hebben we zoveel meer zorgen....echt over vanalles , waar ik me vroeger echt geen zorgen over kòn maken.

Dit is dus precies de grootste reden voor mijn twijfel.

**Geplaatst**: 18-12-16 21:56

Geplaatst: 18-12-16 21:56

ja,maar die kindjes zijn dan toch geen 3-4-5j?

ik heb ook veeel gedragen,maar op een bepaald moment worden ze toch behoorlijk zwaar.
je kan buikdragen met een rugzak,maar een kind van 15kg ga je echt geen kilometers meer buikdragen,laat staan dat er nog een rugzak op je rug hangt ook.

een kind van 3-4j bv gaat het ook niet meer zo fantastisch vinden om in die draagdoek te zitten.

ik zag het hier ook hoor,eens ze stappen en richting de 2j gaan,moesten ze hier plots niets meer weten van draagdoeken,dan liever een buggy waar ze in en uit konden en vooral veel zelf stappen(maar een tempo waarbij je echt niet vooruit gaat)

**Geplaatst**: 18-12-16 21:58

Geplaatst: 18-12-16 21:58

Ik ben de fase waar jij in zit inmiddels voorbij. Ik heb die vragen ook gesteld hoor. Het lijkt voor iedereen zo vanzelfsprekend om voor kinderen te kiezen maar dat was het bij mij niet. En ... ik ben dus kinderloos gebleven.
Ik denk dat wanneer je ècht mama wil worden, je er geen rationele vragen over stelt, dan is de drang te groot, is het een vanzelfsprekendheid. Zo lang het dat niet is, zou ik er niet bewust voor kiezen.

**Geplaatst**: 18-12-16 22:02

Geplaatst: 18-12-16 22:02

Toch opvallend dat er behoorlijk gepushed word ook in dit forum om wel kinderen te nemen want ja het gevoel is anders met eigen kinderen. Ja maar als het je eigen kinderen zijn pas je je aan.

Waarom zou je dat moeten willen. Waarom in de ogen van de mensen die dat roepen moet je je maar aanpassen als je dat eigenlijk niet wil.
Kinderen zijn geen verplichting. Krijg beetje Jehova getuigen gevoel erbij. Zo van wij hebben ze en vinden het leuk dus gaan we het aan iedereen opdringen die twijfelen.

Ts echt zoals ik je nu hoor niet doen. Ik hou zielsveel van mijn zoon en pas me idd aan. Maar dat valt me zwaar. En ik wilde kinderen. Dus vergis je niet in de impact in je leven.

**Geplaatst**: 18-12-16 22:03

Geplaatst: 18-12-16 22:03

tengeltje11 schreef:
ja,maar die kindjes zijn dan toch geen 3-4-5j?

ik heb ook veeel gedragen,maar op een bepaald moment worden ze toch behoorlijk zwaar.
je kan buikdragen met een rugzak,maar een kind van 15kg ga je echt geen kilometers meer buikdragen,laat staan dat er nog een rugzak op je rug hangt ook.

een kind van 3-4j bv gaat het ook niet meer zo fantastisch vinden om in die draagdoek te zitten.

ik zag het hier ook hoor,eens ze stappen en richting de 2j gaan,moesten ze hier plots niets meer weten van draagdoeken,dan liever een buggy waar ze in en uit konden en vooral veel zelf stappen(maar een tempo waarbij je echt niet vooruit gaat)

Een van 1 en een van 3

volgend jaar stoppen ze, dan moet ie naar school en gaan ze 'normale' vakanties doen

Die van 1 zit op de buik en van 3 op de rug en de andere partner heeft de (huge) tas. Ze zijn wel snel tevreden met alles dus hebben niet veel spullen mee.

**Geplaatst**: 18-12-16 22:05

Geplaatst: 18-12-16 22:05

Het is ook vooral de omgeving. TS geeft aan een compleet leven te hebben en gelukkig te zijn. Blijkbaar heerst vanuit haar zelf de behoefte niet zo. Waarom zou je er dan toch aan beginnen? Vanwege druk van de buitenwereld?

Ik weet al vanaf dat ik er bewust over na kon denken dat ik geen kinderen wil. Krijg ook rare blikken, rare opmerkingen van de buitenwereld. En weet je wat? Ze zoeken het maar uit, intussen hebben wij alle vrijheid en zijn we heel gelukkig met ons vrije leventje waarin we op elk moment kunnen doen en laten wat we willen

**Geplaatst**: 18-12-16 22:07

Geplaatst: 18-12-16 22:07

Mars schreef:
Het is ook vooral de omgeving. TS geeft aan een compleet leven te hebben en gelukkig te zijn. Blijkbaar heerst vanuit haar zelf de behoefte niet zo. Waarom zou je er dan toch aan beginnen? Vanwege druk van de buitenwereld?

Ik weet al vanaf dat ik er bewust over na kon denken dat ik geen kinderen wil. Krijg ook rare blikken, rare opmerkingen van de buitenwereld. En weet je wat? Ze zoeken het maar uit, intussen hebben wij alle vrijheid en zijn we heel gelukkig met ons vrije leventje waarin we op elk moment kunnen doen en laten wat we willen

Nee hoor, als je leven compleet is en je hebt geen kinderwens, vooral niet doen. Het scheelt je dan een hoop geld en kopzorgen :')

Wil je het wel krijg je er ook een hoop voor terug :+:

het klinkt zoetsappig maar ik heb liefde in een heel andere dimensie leren kennen

Maar blijkbaar weet TS het niet goed want als ze zeker wist dat ze niet wilde had ze er geen topic over geopend

er kriebelt wel wat zo te lezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-16 22:25

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-16 22:25

piezze schreef:
Hoe staat je partner er eigenlijk in?

Die staat er exact hetzelfde in als ik. Zo van lijkt me leuk voor later, maar nu niet echt de behoefte. Hij is ook niet echt zo'n man die volop met andermans kinderen op verjaardagen speelt ofzo.

Ik heb mijn hele leven heel stellig gezegd dat ik ab-so-luut geen kinderen wilde. En nu de tijd gaat dringen toch twijfelen. Waarom? Misschien omdat het anders voelt dat je een pad inslaat die je niet meer kan verlaten. Op je 20ste zeggen dat je geen kinderen wilt is toch anders dan op je 30ste. In het eerste geval weet je dat je nog jaren hebt om je te bedenken. In het tweede geval weet je dat het echt een definitieve beslissing is die je niet meer terugdraait. Nou draai je een kind ook niet terug natuurlijk

maar misschien is het toch het idee dat wij dan straks iets gaan 'missen' dat anderen wel hebben. Ik weet eigenlijk niet heel goed waar mijn twijfel nu vandaan komt.

**Geplaatst**: 18-12-16 22:47

Geplaatst: 18-12-16 22:47

verootjoo schreef:
tengeltje11 schreef:
ja,maar die kindjes zijn dan toch geen 3-4-5j?

ik heb ook veeel gedragen,maar op een bepaald moment worden ze toch behoorlijk zwaar.
je kan buikdragen met een rugzak,maar een kind van 15kg ga je echt geen kilometers meer buikdragen,laat staan dat er nog een rugzak op je rug hangt ook.

een kind van 3-4j bv gaat het ook niet meer zo fantastisch vinden om in die draagdoek te zitten.

ik zag het hier ook hoor,eens ze stappen en richting de 2j gaan,moesten ze hier plots niets meer weten van draagdoeken,dan liever een buggy waar ze in en uit konden en vooral veel zelf stappen(maar een tempo waarbij je echt niet vooruit gaat)

Een van 1 en een van 3 volgend jaar stoppen ze, dan moet ie naar school en gaan ze 'normale' vakanties doen

Die van 1 zit op de buik en van 3 op de rug en de andere partner heeft de (huge) tas. Ze zijn wel snel tevreden met alles dus hebben niet veel spullen mee.

jeetje,respect....
zou ik hun niet nadoen!

**Geplaatst**: 18-12-16 22:53

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 22:53

Bij twijfel, niet doen.

Je leven is daarna gewoon anders en als die gup op dat moment niet je grote wens was dan is dat heel heeel erg zwaar.

Ik was van plan kinderloos te blijven, maar op mijn 34e wist ik ineens dat ik toch een kind wilde. Niets meer overwegen maar het was gewoon duidelijk.

Ik zou zeggen, zolang je het niet zeker weet, geniet van je leven

Zonder kinderen kun je ook zeer gelukig oud worden

**Geplaatst**: 18-12-16 23:07

Geplaatst: 18-12-16 23:07

Hoi TS, wat jij schrijft is zo herkenbaar! Ik heb op die leeftijd exact in dezelfde situatie gezeten. En weet je wat? Ik ga je helemaal geen raad geven. 8-)

Beide varianten (met of zonder kinderen) hebben voor- en nadelen die je niet rationeel tegen elkaar kunt afwegen. Maar als je eenmaal in een straatje zit, is het wel OK zo. Zelfs als je af en toe aan de andere mogelijkheid terugdenkt en je afvraagt hoe dat zou zijn geweest. Waarschijnlijk ook gewoon goed.

Net als jij was voor mij de grensleeftijd wel zo'n beetje met 35. Wij hebben het na lang beraad aan het toeval overgelaten.

**Geplaatst**: 18-12-16 23:10

Geplaatst: 18-12-16 23:10

Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wou. Heb namelijk helemaal niets met kinderen van anderen. Heb al 10,5 jaar een relatie waarvan 3,5 getrouwd en nu toch echt sinds een paar maanden de rol van moeder erbij. Ze is de ideale baby, dat meen ik echt want ze slaapt van begin af aan 's nachts door (en ondertussen zelfs van 22.00-08.30 u) en huilt eigenlijk niet. Zwangerschap vond ik echt een verschrikking ook al verliep deze waanzinnig goed.

Mijn man had ook altijd veel meer zin in kinderen dan ik, ik wou nog "leven" en riep elk jaar opnieuw "misschien volgend jaar". Ondertussen was ik 29 en kon ik het voor mijn gevoel toch eigenlijk niet langer uitstellen. Want financieel komt het toch nooit uit en als het er is dan moet je het gewoon pas maken. Ik heb gefeest en geleefd zoals iemand zonder kinderen hoort te kunnen doen. Ik heb er vrede mee dat bepaalde dingen niet meer spontaan kunnen. En nee, ik ben nog steeds niet verliefd op andere kinderen (ergens erger ik me aan al die brullende en gillende kinderen in de supermarkt).

Kinderen zijn wel levens en ik vind dat persoonlijk wel een beslissing waar je 100% achter moet staan, want als jij later spijt krijgt dan zijn je kinderen daar wel de dupe van.

Ik ben er ingegaan met de instelling van 9 maanden ziek zijn, gebroken nachten, jankknop op non stop replay en ten alle tijde de kleine voorop stellen voor de rest van je leven. Doe het alsjeblieft niet omdat het "hoort".

Succes met je beslissing.

**Geplaatst**: 18-12-16 23:20

Geplaatst: 18-12-16 23:20

F_Orumster schreef:
Naar mijn idee heb je vakantie en reizen. Vakantie kan prima met een kind, zeker als ze nog niks doen (en dus niks eisen of stom vinden) maar reizen niet.

Verder lees ik hier heel veel herkenbare posts.

Dat is per persoon enorm verschillend, ik ken mensen die de wereld hebben rondgereisd en baalden dat het op een gegeven moment naar school moest, daardoor was er veel te weinig tijd om te reizen en altijd in de duurdere periodes.

Zelf zou ik ook gewoon blijven reizen, in de vacanties, houd je gemakkelijk.
Maar dat hangt dus enorm af hoe je bent, heb je een gemakkelijke, losse instelling dan kan dat.
Moet alles georganiseerd of perfect zijn, ga je een zware dobber krijgen.

**Geplaatst**: 18-12-16 23:27

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 23:27

Ik zet even een stipje, want ik heb precies hetzelfde gevoel.
Ik ben er nu 28, partner wil wél graag kinderen, ik gruwel bij het idee van zwanger zijn, dik worden, 9 maand ziek zijn (mijn moeder was de hele zwangerschap ziek, zijn moeder ook, ik zal het vast ook zitten hebben), kind eruit te persen (pijn, helemaal kapot daaronderaan, genant, ieuw...), minstens een jaar niet slapen, geblér,(ik heb ruim een jaar niet gestopt met schreeuwen, en surprise, vriendlief ook niet! oh the joy! ). wat met mijn paarden? (3 op doe het zelf stal, 24/7 buiten, buitenpiste, maar geen warme kantine met uitzicht op de piste waar kind een uurtje in buggy met babyfoon kan slapen, geen mogelijkheid om werk uit handen te geven ook, dus zowiezo dagelijks langs om te verzorgen). Wat met het geld? ik heb nu vaak al een stukje maand over aan het einde van ons geld, en we wonen dan erg goedkoop. Kan ik wel rekenen op de partner, hij zegt van wel, maar wat als puntje bij paaltje komt, enzoverder enzoverder.

Maar anderzijds, eigen kind schoon kind, ik zie in de toekomst wel een kind rondlopen, ik hou van het familiegevoel. Kon ik de eerste 5 jaar ofzo maar overslaan

**Geplaatst**: 18-12-16 23:40

Geplaatst: 18-12-16 23:40

Raad geven, ook ik kan dat niet.
Ik denk dat je zonder kinderen een prachtig en vol leven met toegevoegde waarde kan hebben. Daar hoef je echt geen kinderen voor te krijgen.
Maar als ik m'n verhaal terug lees, lijkt het een pleidooi voor kinderen, en dat is het echt niet. Het is mijn ervaring.

Ik kan wel mijn ervaring delen ( met kinderen)
Ik wilde geen kinderen maar werd onbedoeld zwanger op m'n 22. Toen ik 3 maanden zwanger was, was ik al om. En daarmee wil zeker niet zeggen dat dat voor iedereen zo is, maar ik ben achteraf gezien heel erg blij dat het zo gelopen is voor mij.

Inmiddels is ze 20
Samen op stap, samen naar concerten, samen op vakantie.
Maar ook altijd zorgen, en klaar staan diep in de nacht als het uit is met haar vriend, als de stress voor school te hoog is.
En onvoorwaardelijke liefde.

M'n vrijheid ben ik voor m'n gevoel niet kwijtgeraakt ( ja je moet plannen, veel plannen), maar Ohhhh wat kan je je zorgen maken over je kinderen.
Ik heb ook altijd fulltime gewerkt en carrière gemaakt ( en nog steeds)

Haar vader en ik zijn op haar tweede op een goede manier uit elkaar gegaan ( vorige week nog samen naar de uitreiking van haar propedeuse), inmiddels 13 jaar samen met mijn man en samen hebben we een jongetje van 9 ( mijn man is wat jonger dan ik)

De eerste drie jaar is lastig mbt bijzondere vakanties, maar daarna onder namen we toch echt van alles.
Op zijn vierde bv met kerst naar de lofoten gaan rijden. Dat is vier hele dagen in de auto heen, zes dagen daar en weer vier hele dagen rijden terug (-20, en grootste deel rijd je over sneeuw ijs) gaat prima ook met een klein kind.

Maar als je geen behoefte hebt aan een kind, waarom zou je. Dat velen het geweldig vinden hoeft niet te betekenen dat het voor jou ook zo is.

Mijn man had dat ook niet, en dat vond ik prima. Tot we samen op een terras zaten in Italië, tien uur's avonds, overal spelen de lachende kleine kinderen....
Ik zag iets veranderen bij hem. Twee maanden later vroeg hij of ik misschien een kind met hem wilde.

Ps : 10 jaar non stop aan de pil, binnen 1 maand zwanger.... Die zag ik niet aankomen..

**Geplaatst**: 18-12-16 23:54

Geplaatst: 18-12-16 23:54

Misschien helpt het om het ook van de andere kant te bekijken/ het om te draaien.
Ik vind het geweldig om moeder te zijn, heb er nooit twijfels over gehad, zelfs al moest ik het alleen doen dan deed ik het. Zwanger zijn vond ik maar niks, maar moeder zijn is geweldig! Ik ben dan ook wel een huismus, geen verre reizen oid voor mij..

Ja, het belemmert je leven wel wat, zo leef ik nu op school-tijden. Dat vind ik soms best lastig,'s ochtends optijd op school zijn, tussen de middag ophalen om thuis een broodje te eten en weer naar school, om 2 uur later weer het kind op te kunnen halen.. sowieso 2 dagen per week het huis toonbaar hebben (afspreek-middagen), en dan is er ook nog zwemles-tijden e.d..
Maar dat is ook het enige wat ik "zwaar" vind, het niet meer volledig zelf kunnen inplannen van mn leven.

Maar aan de andere kant zou ik het ook nooit op willen geven. Ik heb de luxe om zelf voor mijn kind te kunnen zorgen (ze is niet de hele dag bij de opvang omdat wij moeten werken o.i.d.) en het geeft ook wel weer vrijheid (tijdens schooltijden is het huis leeg, dus kan ik doen waar ik anders niet aan toe kom. Zowel het huishouden als mijn werk kan ik zo in alle rust doen.).

En als ik dan zie wat voor een heerlijk kindje ik de mijne mag noemen, hoe zij geniet van haar jeugd en mij laat meegenieten (lekker ongegeneerd samen winkeltje spelen bijvoorbeeld met een kassa die kan bliepen en zelf bedragen verzint/ bij elkaar optelt, dat haalt mijn jeugdigheid echt wel weer op!).
Ik ben een moeder in hart en nieren. Vroeger een echte poppenmoeder, nu moeder van een poppenmoedertje. En het is geweldig!

Maar ik kan me ook voorstellen dat je dat gewoon niet hebt. Die drang niet, die wens niet. Reizen kan ook met kind, maar dan zit je wel aan schooltijden/ vakanties vast..

**Geplaatst**: 19-12-16 00:06

Geplaatst: 19-12-16 00:06

Nikeyy schreef:
Brrr.. eng gewoon. Ik had dit kunnen typen...
Ook 32, en tja.. ook twijfels... ook van mijn vent waar ik ook al eeuwen bij ben.
Aan de ene kant is er met een klein iets moois om van te houden en voor te zorgen, aan de andere kant heb je er zorgen van en is een deel van de vrijheid die we nu hebben weg..

Idem hier... ook 32 en de twijfels.
Alleen ik vind de babytijd wel superleuk! Ik zie juist veel meer op tegen dat ze ouder worden, pubertijd etc.

Vriend is een heel betrouwbare partner en we hebben het heel goed samen. Maar hij staat er hetzelfde in als mij; twijfels. Het lijkt ons erg leuk een kindje, maar dat we zoveel vrijheid in moeten leveren is een van onze grootste struikelblokken.

Ook hier regelmatig de vraag " wanneer er kinderen komen". Ik reageer vaak met dat ik dat een privézaak vind of dat ik hun toch ook niet vraag of ze geen spijt hebben van hun keuze? Gaf ook altijd duidelijk aan dat wij het goed hebben met ons tweeën en dat werkt nog wel zien in de toekomst en of het ons überhaupt wel gegund is.

Ik kan je helaas ook geen advies geven, maar ga je topic wel volgen!

**Geplaatst**: 19-12-16 11:25

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 11:25

ik heb jaren geroepen geen kinderen te willen en in ene was het gevoel daar. boem, pats! ik wil een kind en wel NU! mijn partner stond daar anders in maar was niet volledig afwijzend, waardoor we al snel aan de klus gingen en ik minstens zo snel in verwachting bleek.
de eerste 2 jaar waren vanwege medische problemen een ware beproeving en ik heb geregeld gedacht: 'is dit het nou?', maar ik heb nooit gedacht: 'waren we er maar nooit aan begonnen'.
Ik vond de overweging van een tweede kindje veel moeilijker. mijn eierstokken rammelden flink, maar de ratio had een veel grotere invloed dit keer. Wat als het weer 2 van die zware jaren zouden worden, wat zou dat met onze relatie doen etc?
De kleine man diende zich echter spontaan aan (door de pil heen), dus de keuze werd voor ons gemaakt en dat was eigenlijk ontzettend fijn.

**Geplaatst**: 19-12-16 11:38

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 11:38

Ik wacht het allemaal nog lekker af (wij zijn 21 en 23)! Maar vergeet niet dat de aarde een grote paasei is momenteel. Dat zou voor mij ook een reden zijn, samen met hoe slecht het is voor het milieu. Natuurlijk moet dat niet de belangrijkste reden zijn.

**Geplaatst**: 19-12-16 11:41

Geplaatst: 19-12-16 11:41

Is je leven nu leuk en ben je gelukkig?Laat het dan zo...vrienden die net een baby gekregen praten het je aan omdat jij dan ook geen oog meer dicht doet snachts.En het menselijke ras is nog niet met uitsterven bedreigd dus daar hoef je het ook niet voor te doen

**Geplaatst**: 19-12-16 11:47

Geplaatst: 19-12-16 11:47

Oh wat een herkenbaar topic. Ik heb ook geen raad voor je. Maar bij twijfel: niet doen.

Ik heb dezelfde twijfel. Ik ben 34 en had de deur 'kinderen' al dicht gegooid, want ik was al een tijdje single. Nu heb ik dit jaar een ontzettend leuke man leren kennen en nu een bijna een half jaar een relatie. Hij heeft een dochter uit een eerder huwelijk en het onderwerp kinderen is toch al wel ter sprake gekomen.
Niet om nu mee te beginnen, maar wel: ik ben 34, ik heb geen 5 jaar meer de tijd. Staan we allebei open voor een kind? Voor mij de 1e, voor hem de 2e.
De deur die dicht was, staat ineens op een kier. Het is geen harde nee meer, maar ook geen duidelijke ja.

Natuurlijk moet onze relatie groeien, en het liefst kijk ik waar we over 5 jaar staan. Maar ik wil geen 1e kind op mijn 39e. Dus ik zit in een tijdsdilemma

Ergens wel een biologische klok die tikt, maar nog geen overduidelijke rammelende eierstokken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-12-16 11:49

Geplaatst door de TopicStarter : 19-12-16 11:49

geerke schreef:
Is je leven nu leuk en ben je gelukkig?Laat het dan zo...vrienden die net een baby gekregen praten het je aan omdat jij dan ook geen oog meer dicht doet snachts.En het menselijke ras is nog niet met uitsterven bedreigd dus daar hoef je het ook niet voor te doen

Haha, onder de noemer; als wij niet slapen dan jij ook niet

Ja, als ik al die klaagverhalen hoor denk ik wel vaak wat lekker dat wij dat niet hebben.

Ik moet zeggen dat ik vandaag weer even wat luchtiger erover kan denken, maar ook dat gaat op en af. We beginnen er iig niet aan als we niet 100% erachter staan. Maar het is wel fijn dat wij niet de enigen zijn met die twijfels want soms voelt het wel alsof er wat mis is met mij en dat ik het moeder-gen mis.

**Geplaatst**: 19-12-16 11:54

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 11:54

Oh dat moedergen mis ik ook hoor. En ik denk ook dat het normaal is dat je hierover twijfelt op je leeftijd.
Maar misschien is het meer het gevoel dat je de keuze straks niet meer hebt dat wat onrust veroorzaakt?

**Geplaatst**: 19-12-16 12:03

Geplaatst: 19-12-16 12:03

Lastig dilemma, dat je je gevoel moet volgen is natuurlijk al lang gezegd. Maar dat is toch wel het belangrijkste.

Ik wilde vroeger altijd voor m’n 30e kinderen, daar was ik echt heilig van overtuigd. Nou ik was er voor m’n 30e echt niet aan toe. Ben op m’n 30e zwanger geworden en op m’n 31e bevallen.

Bij mij begon het pas te kriebelen toen er in mn directe omgeving kindjes kwamen. M’n zus is een jaar eerder bevallen dan ik en dan komt het toch wel echt dichtbij. Maar ik vond m’n leven zonder kids ook heerlijk. Lekker uit eten en op reis, dat is nu toch wel beetje anders geworden. Maar ook met kinderen kun je nogsteeds veel doen, het vergt alleen wat meer aanpassingsvermogen. Als je elkaar vooral ook de vrijheid blijft gunnen om dingen te ondernemen, dan kun je nogsteeds wel vanalles.

Ik vind het moederschap echt zoveel leuker dan ik had durven voorspellen. Ik vond baby’s altijd zo hulpeloos, dat leek me heel moeilijk. Maar ze groeien zo snel en ontwikkelen ook zo snel en dat is echt fantastisch om mee te maken. Als mijn zoontje mij ’s ochtends breed lachend aan kijk als ik hem uit bed haal, dan smelt ik echt. Wat een heerlijk kereltje is het toch.

Je zult er dingen voor inleveren, dat is niet te voorkomen. Maar met wat aanpassingsvermogen is er echt nog veel mogelijk. Reizen kan nog steeds, maar dan misschien niet meer zo ver weg, maar lekker naar Italie met een baby kan echt prima.

Hopelijk kan je een goede beslissing voor jezelf nemen, iedere beslissing is natuurlijk prima!