Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
JoycexEnya schreef:Gisteren ook weer tijdens mijn werk, ik kon wel janken. Ik wil er zo graag vanaf, alleen lees/hoor ik vaak dat met psycholoog en therapie vaak niet helpt, dat het vaak op eigen kracht is.
JoycexEnya schreef:Wat gebeurt er precies bij Emdr? En wat is het verschil?
Ik ben al naar de huisarts geweest en kon kiezen tussen Emdr en cognitieve gedragstherapie. Ik heb toen niks laten weten.
alice0cullen schreef:Dat onbegrepen gevoel ken ik wel. Heb zelf best erge paniekaanvallen, vooral s'nachts en vanuit mijn familie is hier erg weinig begrip voor.
Citaat:Weet niet of meer mensen dat hebben maar ben heel snel moe en overprikkelt, dit kan natuurlijk ook te maken hebben met mijn autisme maar goed.
Vervelend is het wel.
Citaat:De paarden waren altijd een soort veilige plek voor mij, tot ik met me domme hoofd allerlei rare gedachten ging oproepen, wat als ze ziek wordt, wat als ik haar niet goed rij, dat soort dingen.
velvetblack schreef:Ik slik nu antidepressiva vanaf maandag. Ik ben er maandag enorm slecht op gegaan en had mijn ergste paniekaanval ooit.
Citaat:Mijn moeder gebeld en die heeft me direct naar de huisarts gebracht. Deze hebben me oxzacepam(ofzoiets) voorgeschreven. 3x per dag was te weinig omdat ik echt zwaaaar heb met de wen periode, dus opgeschroeft naar 4 per dag. Erg veel, maar dat brengt meer rust.
Citaat:Ik wil niet opgeven, want ik heb de antidepressiva nodig om succesvol bij de psycholoog te zijn. Ik raak van de kleinste prikkels al in paniek.
velvetblack schreef:Janneke dit klopt. Bedankt voor je fijne post. De oxazepam blijft 2 weken, daarna zwakken de klachten van het wennen vaak al wat af. Maar zonder kom ik de wenningsperiode helaas niet door. Het is te heftig.
Citaat:De eerste afspraak bij de psycholoog is geweest en er is inderdaad veel om te bespreken. Ze gaat er heel diep op in, iets wat ik zelf vaak afvlak omdat ik andere niet wil belasten met mijn ellende.
Citaat:Dit is maar een kleine greep er van. Dat word dus veel praten en doen.
Citaat:Ik als ik terug kijk op 2 jaar terug dan denk ik: had ik dat gevoel maar terug. Het gevoel van rust, lak aan meningen en vrij kunnen genieten zonder zorgen en stress. Volwassen worden met de problemen erbij van familie is zwaarder dan ik dacht. Ik heb alles wat met hartje begeerd, mijn droombaan en een super leuk huis samen met mijn vriend. Fijne vrienden... Alles wat ik eerst niet had, en toch is het nu 3x k*t. Stom is dat he...
xyzutu2 schreef:JoycexEnya schreef:Gisteren ook weer tijdens mijn werk, ik kon wel janken. Ik wil er zo graag vanaf, alleen lees/hoor ik vaak dat met psycholoog en therapie vaak niet helpt, dat het vaak op eigen kracht is.
Zo jammer dat de psychiatrie zo vaak zwart gemaakt wordt door mensen die extreem ontevreden zijn, terwijl de meeste patiënten heel tevreden zijn maar dit nooit zullen zeggen omdat ze niet op willen (kunnen) biechten dat ze psychisch ook eens instabiel zijn geweest, aangezien normale mensen alles op eigen kracht zouden moeten kunnen, precies zoals je hierboven schrijft...
Ik had al therapie en dus kon mijn specifieke angststoornis daar gewoon in meegenomen worden. Zonder die therapie (met name dan de e-therapie en de pillen) had ik dit nooit op eigen kracht kunnen overwinnen.
Als ik nu weer even een terugval heb dan kan ik het zelf met omdenken en ademhalingsoefeningen weer op eigen kracht wegkrijgen, maar alleen als die aanval max 50% van een complete aanval is, en als ik de angst bijvoorbeeld lichamelijk gezien vooral in mijn keel of alleen in mijn maag of hoge hartslag voel. Als het boven die 50% zit dan kan ik die angst gewoon niet meer wegdenken/voelen en heb ik echt een hele oxazepam nodig omdat ik er anders niet doorheen kom. Omdat ik liever geen pillen gebruik neem ik in panieksituaties altijd eerst een halve, maar als de paniek echt weer op volle kracht op me inbeukt dan helpt alleen een hele pil omdat ik dan en van keel en van hart en van maag en van darmen tegelijk last heb en 'wegdenken' van 1 klacht/gevoel dan niet meer helpt omdat dan de rest van mijn lichaam nog steeds in paniek is.
Dus ja, ik ben heel erg blij dat therapie hiervoor mogelijk is, al was het alleen maar om door gesprekken met een ander te leren accepteren dat je dit hebt, want je eerste reactie is natuurlijk 'ik wil dit niet, dus ga ik het zo lang mogelijk negeren' en dat zorgt er juist voor dat het alleen maar erger wordt. Zelf wilde ik er in de therapie niet over praten omdat ik het te beschamend vond en wilde ook geen pillen omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen (voor de paniekaanvallen had ik toch ook mijn hele leven gereisd zonder problemen?), maar doordat mijn psych me ervan overtuigde dat mij klachten ernstig genoeg waren ben ik toch maar de medicatie gaan gebruiken en daardoor kreeg ik een ingang om het ook psychisch/mentaal/emotioneel te bestuderen.