Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-09-16 00:29

Geplaatst: 15-09-16 00:29

Natuurlijk!! Je krijgt alleen niet meer vandaag antwoord, want ik moet morgen weer vroeg aan de slag, dus ga nu slapen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-16 00:33

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-16 00:33

Urion schreef:
Ik vind overigens wel dat er bij een bezoek aan bijvoorbeeld een huisarts omtrent zulke klachten naar 1 richting geduwt wordt waardoor alternatieven die ik noemde niet aan het licht komen bij mensen die er niet vanaf weten. Mijn broer en ik kampten beide met een trauma vanuit het vertrek van onze moeder en na allerlei psychische hulp volgens de lijntjes kwam uiteindelijk de uitkomst pas toen we begonnen met stil staan. Waar de psychptherapeut mij leerde los laten en mijn broer zou moeten gaan sporten( even heel kort in uitleg) kwam de oplossing pas toen we niks deden. Hij kreeg de diagnose depressief, persoonlijkheidsstoornis en nog wat en uiteindelijk was hij gewoon een jong jongetje met een trauma die later pas tot uiting kwam, na jaren niet voelen.

En net op het punt toen wij beide aan de medicatie werden gebracht kwam ik uit bij een stilte tempel en zijn we het roer om gaan gooien. Niet willen aanpassen naar een maatschappelijk goedgekeurd persoon maar juist dichter bij jezelf komen. De "depressie" kwam daarna pas echt los. Samen met homeopathie en een heel groot roer om in voedsel, leefwijze en voornamelijk durven voelen is het probleem weg. Dat kostte mij 5 jaar tijd doordat niemand mij vertelde dat er een alternatief is; heling dmv meditatie, beter voedsel en vooral veel "aarden".

Toen ik 1,5 was stapte mn pa over me heen en verliet ons , ik heb daar een hechtingstoornis aan overgehouden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-16 00:35

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-16 00:35

Ik ga slapen, welterusten iedereen xx

**Geplaatst**: 15-09-16 00:43

Geplaatst: 15-09-16 00:43

Nee, ik ben niet depressief. Wat voelt het goed om dat te kunnen zeggen.

Ik ben wel depressief geweest. Voor mij hield mijn depressie in dat ik niets meer leuk vond. Echt helemaal niets. Zelfs van mijn paard kon ik niet genieten. Ik heb toen zelfs overwogen haar te verkopen, omdat ik mezelf zo'n waardeloos baasje vond en dat ze beter af zou zijn bij iemand die wel van haar kon genieten. Ik zag alles somber in, heden, verleden en toekomst.

Ik ben in therapie geweest en heb daar enorm veel baat bij gehad. Zoals genoemd wordt gaat het inderdaad om voelen. Ik voelde niet meer, op een alles omvattende neerslachtigheid na dan. Ik was zo moe dat ik iedere dag de hele dag wel kon slapen, maar omdat dat in deze maatschappij niet haalbaar is wilde ik uiteindelijk alleen nog maar dood. Gelukkig hebben mijn man en de huisarts alles op alles gezet om mij op een wachtlijst te krijgen voor een goede therapiegroep waar ik ben gaan verwerken wat ik dag in dag uit met me mee zeulde. Echt verwerken, dus niet alleen erover praten maar echt doorvoelen wat ik al die tijd niet heb mogen/kunnen voelen.

Voelen is inderdaad de sleutel. Natuurlijk ben ik niet iedere dag blij en ZEKER niet de hele dag, maar als ik verdrietig ben dan jank ik een potje, als ik boos ben mag ik tegenwoordig best even mopperen van mezelf en daardoor kan ik ook weer blij zijn en genieten. De verbinding voelen met de mensen om me heen en mijn dieren. Ik kan me weer geliefd voelen en weer houden van.

Wanneer het stempel depressief precies van toepassing is, zou ik niet durven zeggen. Ik vind wel dat iedereen recht heeft op (al dan niet professionele) hulp en zichzelf dit mag gunnen. Ook als je niet depressief bent, maar gewoon graag iets zou veranderen in je leven en even niet zo goed weet hoe. Gesteund worden is eigenlijk best chill en je hoeft niet altijd alles alleen te doen.

**Geplaatst**: 15-09-16 00:44

Geplaatst: 15-09-16 00:44

Hm...
Ik vind het moeilijk. Ik geloof absoluut dat een diagnose nodig is. Jammer genoeg ben ik iemand die niet zo snel iets bespreekt en altijd leuk en vrolijk en met plan bij de psych kom, om vervolgens huilend naar huis te fietsen zonder iets te hebben kunnen delen.
Een goede psych vinden is dan ook niet simpel (had er een die mij vroeg of ik een depressie had, toen antwoorde ik ronduit nee, alhoewel ik mijn twijfels heb maar dat dus niet durf delen).

Dus, jezelf serieus nemen is wel belangrijk, of je daar nu een diagnose bij krijgt of niet.
Ik zie het de verkeerde kant opgaan en besluit daarop hulp te zoeken. Om erger te voorkomen. Maar apathie is zwaar, en gaat soms diep. Dus zo duidelijk is dat allemaal niet voor mij.

**Geplaatst**: 15-09-16 00:55

Geplaatst: 15-09-16 00:55

Aria_zz schreef:
Hm...
Ik vind het moeilijk. Ik geloof absoluut dat een diagnose nodig is. Jammer genoeg ben ik iemand die niet zo snel iets bespreekt en altijd leuk en vrolijk en met plan bij de psych kom, om vervolgens huilend naar huis te fietsen zonder iets te hebben kunnen delen.
Een goede psych vinden is dan ook niet simpel (had er een die mij vroeg of ik een depressie had, toen antwoorde ik ronduit nee, alhoewel ik mijn twijfels heb maar dat dus niet durf delen).

Dus, jezelf serieus nemen is wel belangrijk, of je daar nu een diagnose bij krijgt of niet.
Ik zie het de verkeerde kant opgaan en besluit daarop hulp te zoeken. Om erger te voorkomen. Maar apathie is zwaar, en gaat soms diep. Dus zo duidelijk is dat allemaal niet voor mij.

Dat is absoluut waar, ik heb het gevoel dat depressies er niet mogen zijn in de maatschappij, want dat brengt meteen weer zo'n donkere sfeer over het gesprek. En dan mensen die roepen dat je gewoon "iets leuks" moet gaan doen, waardoor je nog sneller aan jezelf gaan twijfelen, is er echt wel iets mis met mij? Daardoor word de stap naar een goede psycholoog vaak niet gezet.

**Geplaatst**: 15-09-16 01:03

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 01:03

Dat is zo. Daar zit een groot probleem.
Maar ik zie wel vaak mensen die het rondbazuinen meer burn out of oververmoeid zijn, terwijl mensen die echt depressief zijn dat maar af en toe vermelden. Daarom is bokt wel leuk, dat gaat wat vlotter.

Vaak is het ook het probleem: hoe gaat het met je? Niet goed... Waarom? Jah... Geen idee ik voel me gewoon niet goed. En dan krijg je boze blikken. Soms moet het gewoon niet goed kunnen gaan, en dan is dat maar zo.

**Geplaatst**: 15-09-16 01:14

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 01:14

Wat een interessant topic! Ik denk dat het per persoon heel verschillend is wanneer je het een depressie kunt noemen. En je heeft ook zovel soorten depressie... Dat er zoveel symptomen bij horen, dat iedereen zich wel eens ergens of af en toe in kan vinden! Ik ken niemand die dag in dag uit alleen maar vrolijk is, ook niet als ze zoch zo voordoen, want juist dan schuilt er soms veel meer achter.

Ik had bijvoorbeeld hele angststoornissen en was alles behalve gelukkig. Toch bleef ik niet in bed en deed ik welvan alles. Ik had ook wel zin in de leuke dingen die ik deed, maar toch werd ik depressief genoemd en kon ik antidepressiva krijgen. Dit heb ik niet gedaan, omdat het voor mij voelde alsof ik dit zelf moest overwinnen en niet met behulp van medicijnen. Het is fijn dat er mensen zijn die daar wel baat bij hebben, maar voor mij is het, hem niet. Pas toen ik ziek werd, wist ik echt wat depressief zijn was. Ook toen deed ik nog wel alles wat ik kon, want zoveel kon ik niet ivm. ziekte. Maar toch was ik dood en doodonglukkig en wist ik het allemaal niet meer.zo ligt een ander weer de hele dag in bed en voelt zich wat minder depressief. Ik denk dat je het depressief kunt noemen, wanneer dit voor jouzelf zo voelt, of je nu ontslagen bent of een hele reeks trauma's hebt.

**Geplaatst**: 15-09-16 01:17

Geplaatst: 15-09-16 01:17

Aria_zz schreef:
Dat is zo. Daar zit een groot probleem.
Maar ik zie wel vaak mensen die het rondbazuinen meer burn out of oververmoeid zijn, terwijl mensen die echt depressief zijn dat maar af en toe vermelden. Daarom is bokt wel leuk, dat gaat wat vlotter.

Vaak is het ook het probleem: hoe gaat het met je? Niet goed... Waarom? Jah... Geen idee ik voel me gewoon niet goed. En dan krijg je boze blikken. Soms moet het gewoon niet goed kunnen gaan, en dan is dat maar zo.

Ja het is zo ook wel veel makkelijker om te zeggen dat ik wel eens depressief ben (geweest)
Veel mensen weten het niet van me (juist om dat taboe)

Maar ja, je moet altijd de schijn ophouden dat je vrolijk bent, anders word je een last (dat is hoe ik dat voel, en ook hoe men mij dat laat voelen)

**Geplaatst**: 15-09-16 01:19

Geplaatst: 15-09-16 01:19

Anti depresiva is niet alleen tegen een depressie he. Zou best kunnen dat het ook voor je angsten bedoeld was.

**Geplaatst**: 15-09-16 01:21

Geplaatst: 15-09-16 01:21

Klopt, maar ik kreeg daarnaast de diagnose depressie, dus in dit geval was het wel ook echt hiervoor, maar het is fijn dat er mensen zijn die er wel veel baat bij hebben!

Geryon schreef:
Anti depresiva is niet alleen tegen een depressie he. Zou best kunnen dat het ook voor je angsten bedoeld was.

**Geplaatst**: 15-09-16 01:30

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 01:30

Voor mij hielp het om te stoppen met te zeggen dat het goed gaat. Ik ben gewoon de waarheid gaan zeggen: nee, het gaat niet, op naar het volgende onderwerp.
Soms is dat confronterend, maar ook wel mooi, want mensen verwachten het niet en gaan dan vaak eens zelf even nadenken.
Die schone schijn is heel moeilijk en weegt zwaar.

**Geplaatst**: 15-09-16 08:47

Geplaatst: 15-09-16 08:47

Er bestaat een al eerder genoemd turfboek, de DSM-5. Als je voldoende turfjes in de lijst 'klinische depressie' hebt, kan de stelling worden verdedigd dat je depressief bent.
Niet meer en niet minder.
De echte diagnose is iets heel anders: op basis van een gesprek of drie met bijvoorbeeld een psycholoog over je levensloop en klachten wordt afgewogen of het ook idd echt een depressie is - en niet bijvoorbeeld (ook) een trauma. (In jargon: post traumatisch stress syndroom.)

Citaat:
Hier ben ik het gedeeltelijk mee eens, depressie is een welvaartsziekte. Hongerige kindertjes in afrika hebben het verschrikkelijk zwaar, maar op een of andere manier hebben ze wel de wil om door te leven, die een relatief rijke, westerse depressieveling niet heeft. (even objectief gezien dan he)

...ik begrijp deze logica, maar het is noch objectief noch waar.
Dankzij onze welvaart kunnen wij een depressie overleven. (Al is de 'mortaliteit', het percentage mensen dat er aan sterft, vrij hoog.)
Wie in Mali om wat voor reden dan ook deze ziekte oploopt, gaat hoogstwaarschijnlijk dood. Tenzij een goede genezer de plaatselijke of westerse maatregelen neemt. Cijfers hebben we niet echt - maar depressie is een lichamelijke aandoening die doorwerkt op je geest.

Citaat:
Maar de huidige westerse maatschappij is gewoon niet de juiste plek voor veel mensen. De reden dat er steeds meer mensen depressief zijn komt denk ik hierdoor: de druk in de maatschappij is extreem, je moet al van jongs af aan naar school, zo snel mogelijk je hoofd vol laten stampen met kennis, (...) en moet je beslissen wat je de rest van je leven gaat doen. En dan ben je nog niet eens 20!
(...)
Dat legt een verschrikkelijk grote druk op veel mensen, en het idee van "waar doe ik het eigenlijk voor" komt steeds meer naar voren.

Dat is in principe alleen maar een uitstekende vraag 'waar doe ik het allemaal voor?'

Het is natuurlijk wel in- en intriest, dat zo'n 'existentiële' vraag niet wordt herkend en dat er geen fatsoenlijke structuren meer over zijn om hier over te praten.
(Her en der zijn er wat fatsoenlijke kerken, studentenpastoraat, of bijvoorbeeld een humanistische raadsvrouw/ man.)
Doorgaans wordt deze vraag in het kader van ziekten gesteld in de gezondheidszorg - waar er vervolgens geen echt opgeleide gesprekspartners zijn.

**Geplaatst**: 15-09-16 08:54

Geplaatst: 15-09-16 08:54

Bizzybijtje schreef:
Ik heb ook een fikse depressie ten gevolge van PTSS achter de rug. En hoe krom ook (of stockholm syndroom achtig ) ben ik "blij" dat ik weet hoe het is om zo diep in de put te zitten. Je leert naar jezelf luisteren, je leert momenten waarin je je gelukkig voelt echt te waarderen. Je leert wat wel of niet je aandacht waard is, en wie. Maakt het niet leuk uiteraard. Maar ik durf stellig te zeggen dat ik heel iemand anders was geweest als dit me niet was overkomen. Het enige wat soms moeilijk is, is jezelf op een slechte dag overtuigen dat het morgen weer beter zal zijn. Is soms moeilijk, maar tot nu toe heb ik 100% van die slechte dagen doorstaan en dat vind ik wel een slagingspercentage om trots op te zijn.

Qua behandeling en medicijnen bij depressie.....ja, het kan helpen. Nee, het helpt niet voor iedereen. Er zijn zoveel opties, en zoveel medicijnen.... Natuurlijke middelen en middelen die geproduceerd worden. Middelen die daadwerkelijk ontzettend veel kunnen doen en niet gevaarlijk zijn *maar taboe zijn binnen de geneeskunde* en middelen die de nodige bijwerkingen verschaffen en voor lange duur gebruikt moeten worden.

De mens is gewoon een onwijs ingewikkeld wezen en qua behandeling leiden er heel erg veel wegen naar Rome.

Dit dus exact! Ik ben nu 18 maar heb meer levenswijsheid opgedaan door mijn depressie dan de gemiddelde twintiger. En dat is fijn.

**Geplaatst**: 15-09-16 09:49

Geplaatst: 15-09-16 09:49

AlwaysH schreef:
@Sokje, ja, vanwege het dipje dat je noemde. Ik noem een 'lichte depressie' zo. Ik vind een 'depressie' die maar enkele maanden stand houdt (gelukkig?) geen depressie, en zo wordt het vaak genoemd. Daarom noem ik het een dipje.

Maar ik zeg toch ook dat het niet hetzelfde is

Daarom snap ik je reactie niet.

Verder eens met Upendo, depressies zijn geen eigen mening, het is een werkelijke stoornis (aanmaak van bepaalde stofjes 'neurotransmitters' in je brein).

Welvaartsziekte denk ik ook niet, wel denk ik dat we het hier beter uiten (ook mogen we dat dan niet of wordt dat zo ervaren). Het zal daar ook wel gebeuren, maar het wordt niet als dusdanig herkend.

**Geplaatst**: 15-09-16 10:11

Geplaatst: 15-09-16 10:11

Citaat:
Verder eens met Upendo, depressies zijn geen eigen mening, het is een werkelijke stoornis (aanmaak van bepaalde stofjes 'neurotransmitters' in je brein).

Even een paar puntjes op een "i".
Neurotransmitters spelen doorgaans een rol in depressie. Het gaat niet alleen om serotonine (...de meest voorgeschreven pillen werken in op serotonine, dat wel...) maar ook neurotransmitters zoals noradrenaline en dopamine kunnen belangrijk zijn. (Helaas krijgen maar weinig mensen een 'lichamelijke diagnose', vaak blijft het bij de de twee, drie gesprekkenover hoe je je voelt - en soms alleen bij de turfjes tellen.)

En deze neurotransmitters worden niet/ niet alleen in je brein geproduceerd, de bloed/hersenbarriere speelt ook een rol.

(Bijvoorbeeld: iemand is lichamelijk gesproken depressief vanwege te weinig serotonine in het brein, terwijl de hoeveelheid 'afbraakproduct van serotonine in de urine' normaal is - soms is dat te verhelpen met BCAA zodat de in de darmen en het bloed aanwezige serotonine de hersenen kan bereiken.)

**Geplaatst**: 15-09-16 10:15

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 10:15

Ik dacht ook zeker niet alleen aan serotonine, ik heb onderzoek gedaan naar depressie dus weet inderdaad dat er een groter plaatje is. Vond het handiger om het simpel te houden, de BBBarrier is niet het makkelijkste onderwerp binnen de neurowetenschappen.

**Geplaatst**: 15-09-16 10:26

Geplaatst: 15-09-16 10:26

upendo schreef:
Ik denk dat mensen daarin het beste zelf kunnen bepalen wat hen goed doet. Voor bepaalde dingen ben ik van mening dat psychotherapie een stuk beter werkt dan een homeopathisch middel.

....nog een puntje op een "i".

Ik ben van mening dat homeopathie een energetisch werkende (= effect hebbende) therapie is.
Schoolvoorbeeld: wie niet kan slapen krijgt ....koffie! De mate van verdunning kan wisselen. Vervolgens slaap je logischerwijze een tijdje slechter dan ooit (... je bokst iets uit met de ""koffie energie"") en daarna is het probleem opgelost.
(Accoord, er kan uiteraard nog een probleem achter zitten.)

Maar er zijn zeer veel verschillende geneeswijzen die niet door Nederlandse gebruikelijke artsen worden toegepast die nul komma niente met homeopathie van doen hebben.
(BCAA is gewoon in de vrije verkoop en op pubmed staan er heel wat onderzoeken over.)

**Geplaatst**: 15-09-16 10:32

Geplaatst: 15-09-16 10:32

Sokje_6 schreef:
Ik dacht ook zeker niet alleen aan serotonine, ik heb onderzoek gedaan naar depressie dus weet inderdaad dat er een groter plaatje is. Vond het handiger om het simpel te houden, de BBBarrier is niet het makkelijkste onderwerp binnen de neurowetenschappen.

Accoord.
....ik heb zo'n vreselijke hekel gekregen aan het zinnetje dat ik dus een tijd te vaak hoorde:
"Ja, er is een stofje in mijn hoofd dat ik niet aanmaak, en dus heb ik een depressie / angststoornis." (Wat voor de sprekers steevast bleek te betekenen 'ik heb volgens mijn arts een soort van suikerziekte en ik moet deze pillen mijn hele leven slikken.")
Of de verschillende artsen het precies zo hebben gezegd / bedoeld is uiteraard nog vraag twee.

**Geplaatst**: 15-09-16 10:32

Geplaatst: 15-09-16 10:32

Interessant dat, die biologische component. Ik weet dat dit inderdaad zo is, dat de lichamelijkheid doorwerkt op je gemoed en visie.
Daarom dat sporten erg belangrijk is, als je jezelf zo ver krijgt.

Ik noem het toxiditeit, mijn hoofd wordt wazig en onduidelijk, dingen staan in een ander perspectief en slapen is heel aantrekkelijk, fysiek dingen doen enorm zwaar. Ik ben een sportief persoon, maar baantjes zwemmen is plots de grootste opgave ooit. Wanneer ik het wel doe, verlaagd de toxiditeit en klaart mijn hoofd wat op.
Maar ik voel het door mijn lichaam stromen. Ik voelde het toen het begon. Langzaam, met kleine dingen die uit eindelijk mijn ganse lichaam overnamen. Het is een hele andere lichamelijke staat dan ik normaal ben.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:01

Geplaatst: 15-09-16 11:01

Een biologische component is er zeker. Denk ook aan de hormonen.

Mijn vriend heeft al jaren diabetes type 1 ( insuline afhankelijk). Een aantal jaren geleden werd hij vrij plotseling depressief ( vastgesteld met DSM). Een half jaar later bleek zijn schildklier niet meer te werken. Na behandeling van de schildklier met medicatie werd zijn stemming weer beter. Wat bleef was de mentale traagheid, concentratieproblemen en de vermoeidheid. Dat is helaas nooit meer helemaal goed geworden.

Ik merk heel goed aan mijn vriend dat de diabetes, schildklier en de ( zogenaamde) depressie met elkaar in verbinding staan.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:39

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 11:39

Hmm interessante discussie. Ook ik ben van mening dat als mensen rondbazuinen dat ze depressief zijn, zonder officiele verklaring, dat ik dat minder gauw serieus neem. Goed, ik ben altijd bereid om mensen te helpen, ongeacht de verklaring of niet, maar dan wijs ik wel snel naar behandeling waarbij ze een diagnose kunnen krijgen als zij daar behoefte aan hebben.

Toch zie ik het wel als een trent. Mensen zien het volgens mij vaak al snel als iets 'cools' wat ze dan hebben. Dat vind ik jammer want het kan echt een heftige stoornis zijn en het kost soms mensenlevens.
Waar ik me dan écht weer over verbaas is dat hulpverleners zeggen dat het een keuze is dat je je rot voelt tijdens je depressie. Je hebt er zelf voor gekozen om je zo naar te voelen. Dat vind ik toch vrij bizar, want ik geloof oprecht dat iedereen graag vrolijk door het leven gaat, en niet continu met een rotgevoel je dag in gaat.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:46

Re: wanneer heb je nou eigenlijk een depressie? (+poll)

Geplaatst: 15-09-16 11:46

Toen ik nog niet officieel de diagnose depressie had zei ik ook dat ik dacht dat ik een depressie had. Bleek achteraf dus ook waar te zijn. Ik doe een opleiding in de zorg en heb dus ook gezien wat de eisen zijn voor een depressie volgens de DSM. Ik kan mezelf niet diagnosticeren, maar ik kan wel een vermoeden uitspreken.

Nu ik dus wel de diagnose van een matige depressie heb ben ik daar ook heel open en eerlijk over. Wanneer je iets zichtbaars hebt vindt niemanf het raar als je zegt dat je iets mankeert, maar zodra je een psychische ziekte hebt is het eigenlijk een taboe. Dat zie je in dit topic ook: "Zolang je geen zelfmoordneigingen hebt ben je niet depressief, maar heb je gewoon een dipje." Dat doet dus afbreuk aan de beleving van een ander. Ik heb geen zelfmoordneigingen, maar ik heb wel de diagnose depressie en niet de diagnose 'het is maar een dipje'. Het is een echte ziekte, het is een nare ziekte. Moet ik het daarom maar wegstoppen zodat ik anderen er niet mee lastig val? Ik vind van niet. Dat is ook de reden dat ik er open over ben, ik vind dat ook psychische ziektes meer besproken mogen worden. En ik hoop dat mensen er ook meer open voor gaan staan dat het echte ziektes zijn.

**Geplaatst**: 15-09-16 12:00

Geplaatst: 15-09-16 12:00

Voor mij zit het verschil in depressieve gevoelens en depressief zijn. Vaak worden depressieve gevoelens van iemand al gauw gezien als dat iemand depressief is.
Toen ik depressief was op mijn 14e was het gevoel van niet meer willen leven iedere dag aanwezig. Het niet meer voor mezelf willen zorgen (1× in de week douchen omdat het dan moest) altijd dezelfde slobberkleren aan, zelfs met 30 graden had ik diezelfde "veilige trui" aan. Ik kan me nu echt niet meer voorstellen hoe ik me toen voelde. Gelukkig maar. Grotendeels ben ik hier zelf weer uitgekomen toen. Ik slikte wel antidepressiva maar toen ik mijn paard kocht op mijn 16e had ik iets om weer voor te gaan leven. Ik betaalde alles voor het paard zelf dus er werd hard voor gewerkt. Ik had een doel. Mijn ouders gingen op mijn 15e uit elkaar en daarbij liet mijn "vader" weten dat ik geen kind meer voor hem was. (Hij wilde geen 3e) mijn moeder en ik konden toen niet goed door 1 deur. Ik was namelijk niet te benaderen. Zat vooral in mijn eigen bubbel. Nu zoveel jaren later was ze mijn beste vriendin en heb ik mijn leven goed op de rit. Helaas hebben we die goede band 4 maanden geleden verloren omdat mijn lieve moeder de strijd tegen haar ziekte heeft verloren en is overleden. Nu volop in rouw. Waarvan ik nu kan zeggen ik heb af en toe depressie en gevoelens maar geen depressie. Dat moet je goed van elkaar kunnen scheiden. Ik ben op het moment een stuurloos schip want mijn moeder was mijn roer. Maar nu moet ik het zelf doen. Ik kan haar niet meer om raad vragen. Soms is dat voor mij wel erg moeilijk maar door te knokken en het zelf te leren word ik juist ook wel trots. Ik kom er wel. Al zal ik haar woorden altijd missen.

Voor iedereen die in een depressie zit wil ik je een hart onder de riem steken. Vanzelf over gaan doet het niet. Je zal er voor moeten werken. Maar als je dan weer boven op de top van die berg komt schijnt ook voor jou de zon weer! Het is de moeite waard.

**Geplaatst**: 15-09-16 12:07

Geplaatst: 15-09-16 12:07

Nanda schreef:
Een biologische component is er zeker. Denk ook aan de hormonen.

Mijn vriend heeft al jaren diabetes type 1 ( insuline afhankelijk). Een aantal jaren geleden werd hij vrij plotseling depressief ( vastgesteld met DSM). Een half jaar later bleek zijn schildklier niet meer te werken. Na behandeling van de schildklier met medicatie werd zijn stemming weer beter. Wat bleef was de mentale traagheid, concentratieproblemen en de vermoeidheid. Dat is helaas nooit meer helemaal goed geworden.

Ik merk heel goed aan mijn vriend dat de diabetes, schildklier en de ( zogenaamde) depressie met elkaar in verbinding staan.

Wat vervelend voor je vriend!
Schildklier problemen zijn niet altijd makkelijk op te lossen, dat blijkt maar weer eens...!
Maar dat de depressie met de DSM is vastgesteld geloof ik maar half

. Hoe beperkt die turflijst ook moge zijn : er staat in dat er gekeken hoort te worden naar de schildklier.

ben jij depressief?