Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-06-16 22:37

Geplaatst: 21-06-16 22:37

Lagonda schreef:
Hier ook nog één! Alleen dan niet door echt pesten, maar door een persoon die te lang bij ons thuis heeft gewoond. Die boorde je hele zelfvertrouwen de grond. Als je bijna elke dag hoort dat je het niet waard bent (wat dan ook), ga je dat geloven.

Precies

... Precies...

**Geplaatst**: 21-06-16 23:42

Geplaatst: 21-06-16 23:42

Best wel even getwijfeld of ik wel iets zou plaatsen hier, heb ook sommige dingen met tranen in mijn ogen gelezen.
Ik twijfelde weer omdat ik vond dat ik me niet zo moet aanstellen, waarom willen jullie dat van mij lezen als jullie zelf al genoeg problemen hebben. En zo gaat ongeveer alles in mijn leven.
Zelf ben ik er altijd voor mijn vriendinnen of mensen, ze mogen alles vertellen, ik zal hun altijd helpen en zal altijd een luisterend oor bieden. Maar zelf zou ik nooit dingen vertellen of vragen bij mensen voor hulp omdat mensen zelf al problemen hebben, waarom zouden ze mijn problemen erbij willen hebben? Elk huisje heeft zijn kruisje, dus ik vind ook dat ik andere mensen moet helpen.
Op school hebben we wel eens zo'n spel gedaan dat we positieve dingen moesten zeggen over jezelf en over de andere. Over iedereen kon ik wat positiefs zeggen, zelf al was het de vreselijkste bitch in de klas, maar over mijzelf kon/kan ik niets positiefs zeggen. Bij alles wat mijn klasgenoten zeiden wat positief was over mij, kon ik zelf wel 10 argumenten verzinnen waarom dat niet was.

Vroeger ben ik veel gepest, ik was een aansteller, ik was niets waard, ik was lelijk en te dik. Helaas geloofde ik dat allemaal, en om eerlijk te zijn geloof ik dat nog steeds.

Ik probeer er aan te werken, maar het is soms zo zwaar omdat het zo in je zit. Ik ben zo gewent om niets te zijn, om nu te gaan zeggen dat ik wel positieve dingen heb is behoorlijk moeilijk. Maar ik zal er komen

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-16 06:53

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-16 06:53

Lieve Geerte fijn dat je toch iets neergeschreven hebt. Ja ik herken veel van wat je schrijft. Iets positief over mezelf zeggen is moeilijk. Meestal als ik dat echt moet doen zal ik er iets neerbuigends of negatief bij zeggen zodanig dat het zeker niet positief overkomt. Mijn angst is dan vooral dat mensen mij een dikkenek, stoefer gaan vinden terwijl ik net heel onzeker ben.

**Geplaatst**: 22-06-16 12:36

Geplaatst: 22-06-16 12:36

Voor degene die ook geen vriendinnen hebben, hoe doen jullie dat?
Ik zou zo graag vriendinnen hebben om eens ergens mee heen te gaan, zie zo vaak gezellige groepjes voorbijkomen die leuke dingen zijn gaan doen.
Ik durf vanwege mijn lage zelfbeeld niet op zoek te gaan naar vriendinnen, denk dan toch dat ik niks toevoeg en niks te vertellen heb.....
En dat op mijn 44ste....... -O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-16 12:44

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-16 12:44

Justdiesel daar herken ik mij ook heel erg in. Ik heb vaak het gevoel niets te vertellen te hebben. Waarom zouden ze interesse hebben in mijn verhalen en ik kan helemaal niet goed vertellen. Integendeel als ik in groep iets probeer te vertellen dan lukt het zeker niet en ga ik af als een gieter.
Soms push ik mezelf om toch iets te zeggen en uit mijn comfortzone te komen. Gewoon doen maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan hoor! Ik zoek vooral mensen met dezelfde interesses en leefomstandigheden (paarden, kinderen...) en dan gaat het net iets makkelijker.

**Geplaatst**: 22-06-16 13:47

Geplaatst: 22-06-16 13:47

justdiesel schreef:
Voor degene die ook geen vriendinnen hebben, hoe doen jullie dat?
Ik zou zo graag vriendinnen hebben om eens ergens mee heen te gaan, zie zo vaak gezellige groepjes voorbijkomen die leuke dingen zijn gaan doen.
Ik durf vanwege mijn lage zelfbeeld niet op zoek te gaan naar vriendinnen, denk dan toch dat ik niks toevoeg en niks te vertellen heb.....
En dat op mijn 44ste.......

Ik heb 2 vriendinnen waarvan ik zeker weet dat ze echte vriendinnen zijn. 1tje ken ik nu zo'n 12 jaar en de ander 5 jaar. En verder heb ik geen vrienden ofzo. Ik vind het ook heel lastig om face to face kennis te maken. Maar ook op fora durf ik niet zo snel mijn mening te spuien.
Soms wanneer ik zeker weet dat ik niet de enige zal zijn die er zo over denkt dan is het wat makkelijker.
Dus tips en trics kan ik je hierin niet geven. Maar weet dat je ook hierin niet alleen staat.

**Geplaatst**: 23-06-16 18:06

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 23-06-16 18:06

Ohhhhhh geerte, laibadji en just diesel. Zo goed begrijp ik jullie.

En hoe meer ik denk, ik moet iets vertellen hoe minder ik vertel. Want ik heb geen leuke verhalen. Mijn vertrouwen in Andere is zo minimaal, dat vriendschap aangaan een te grote stap is.

Soms wil ik echt met alles stoppen en mij terug trekken. Maar dat lost niks op, dus ga ik maar door..

Iedereen veel sterkte!

**Geplaatst**: 29-06-16 21:55

Geplaatst: 29-06-16 21:55

Wat fijn dat hier een topic over is.

Ik heb er ook last van en ook echt erge faalangst.
Dit heb ik vandaag weer gemerkt. Ik mocht voor de tweede keer mijn motor examen doen. Gisteravond tijdens les deed ik alles perfect en ik reed vandaag het terrein op en klapte volledig dicht.

Met de auto heb ik ook een faalangst examen gedaan. Helaas bestaat deze niet voor de motor.

Mijn gedachten zijn nu voornamelijk; ik kan het toch niet, ik ben niet goed genoeg en voornamelijk wst zal iedereen van mij denken.

Ik merk het ook in mijn houding ik loop altijd letterlijk en figuurlijk op mijn tenen, altijd pijn in mijn schouders door de lasten en ik ben altijd zo moe..

Ik heb diverse hulp gehad hiervoor omdat het echt wel oorzaken heeft maar tot nu toe heeft het niks geholpen.

Hebben jullie ook hulp (gehad)?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-16 22:12

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-16 22:12

Ik heb ook al meerdere keren hulp gezocht maar jammer genoeg nog niet de goede zorg gevonden.
Wat jammer van je examen. Ik hoop van harte dat het de volgende keer beter is!
Xxx

**Geplaatst**: 29-06-16 22:31

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 29-06-16 22:31

Bij mij is de faal/sociale angst/depressie en het slechte zelfbeeld een tijd geleden redelijk weg getrokken. Het was echt niet mild, tot automutilatie (wat vandaag de dag nogsteeds te zien is) aan toe. Dat die littekens niet zo snel wegtrekken was niet in mijn voordeel, maar ik kan mezelf nu toch best afentoe heel voorzichtig 'mooi' noemen. Echte vrienden heb ik niet, of nouja dat vind ik zelf. Wel een hele lieve vriend die mij vaak helpt, hoewel herstel natuurlijk vanuit jezelf moet komen!
Sorry als dit een erg vaag verhaal is

Mocht iemand willen weten hoe ik er 'vanaf ben gekomen' of gewoon privé zijn verhaal kwijt willen, dan staat mijn PB-box open :(:)

Nog even een situaties die ik helaas nog wel vaak tegen kom en die misschien ook wel herkenbaar zijn voor sommigen van jullie:
- Als eerste klaar zijn met een examen maar niet weg durven omdat je bang bent dat mensen gaan staren en hierdoor soms wel een halfuur extra voor niks wachten.
- Geen antwoord durven geven op vragen in de les
- Verplichte lichamelijke opvoeding op school.. ik ben er nu vanaf gelukkig maar wat een hel was dat

Allemaal competatief gedoe, elkaar opjutten en afkraken (zo ging het bij mij in elk geval)
Als iemand hier nog tips voor heeft hoor ik het graag :')

**Geplaatst**: 29-06-16 22:31

Geplaatst: 29-06-16 22:31

Ik ben net begonnen met hulp, ik hoop dat het mij wat helpt. Ben eigenlijk wel benieuwd of er meer mensen hiervoor hulp hebben gezocht en of het heeft gewerkt.

**Geplaatst**: 30-06-16 09:25

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 30-06-16 09:25

Ik heb hulp gezocht en gevonden.
Een van de valkuilen is: psychologen worden geselecteerd op hun vermogen om 'hard' en assertief te zijn, te onderhandelen etc. Een eventueel laag zelfbeeld moeten ze meteen aan het begin van hun opleiding kwijt zien te raken.
Sommigen weten nog hoe lastig dat was - anderen hebben het nooit zelf gehad en weten van het geworstel van vrienden en collega's en sommigen zijn gewoon goed: vriendelijk en op jou afgestemd.
....en blijk je bij "een andere psycholoog" in de kamer te zitten, wëes dan of erg kritisch (....."net doen, of je dat kunt", jaaajaaa.....) of maak benen.

Nadat ik een goede mevrouw had gevonden, heb ik veel aan emdr gehad. Een van de voordelen is, dat je dan erg 'klacht gericht' kunt werken. (Dichtklappen bij examens, heeel herkenbaar!!!! En alleen maar weten dat je dan denkt van dat je het toch niet kan is doorgaans onvoldoende. Geplapper 'zo moet je niet denken' heb je niets aan.)
En emdr is niet alleen voor /tegen trauma (er staat een leuke pagina op Wikipedia over emdr.)

**Geplaatst**: 30-06-16 09:47

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 30-06-16 09:47

EMDR heeft bijnmij helemaal niks gedaan of geholpen.
Ik kreeg juistalleen maar meer problemen door alle trauma's en dat was voornamelijk ook denk ik omdat de psychologe die dat deed niet goed was.
Zij dwong echt ookal wilde ik het niet

**Geplaatst**: 30-06-16 11:54

Geplaatst: 30-06-16 11:54

onbarefeet schreef:
- Als eerste klaar zijn met een examen maar niet weg durven omdat je bang bent dat mensen gaan staren en hierdoor soms wel een halfuur extra voor niks wachten.
- Geen antwoord durven geven op vragen in de les

Deze twee opmerkingen wil ik er even uit pikken. Wist je dat best veel mensen hier last van hebben?

Dat zeg ik niet om je gevoel te bagetalliseren, maar het kan helpen om te beseffen dat niet alles waar je last van hebt zo 'raar' of ongewoon is als je soms denkt. Ik had ook een hele lijst van dit soort dingetjes en ik vond het een enorme opluchting toen ik ontdekte dat veel meer van die dingen herkenbaar waren voor anderen dan ik vooraf dacht.

Ik denk wel dat het gevoel erbij anders is, dat veel mensen zich misschien 5 minuten opgelaten voelen als ze bij een examen als eerste opstaan en dat jij daar nog uren over kan piekeren, bijvoorbeeld. Zij accepteren van zichzelf dat ze geen antwoord durven te geven, jij bent boos op jezelf omdat je nu een luie, domme nietsnut lijkt. Ik schoot overigens weer de andere kant op: ik was behoorlijk goed in mijn studie en gaf juist wél graag antwoorden, omdat ik meestal wel iets zinnigs wist te zeggen en nogal graag die voldoening wilde. Ik werd heel blij van opmerkingen van medestudenten als 'oh, dat weet Dani wel', want dat werd een soort tegenwicht voor mijn interne lage zelfbeeld en twijfels.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-06-16 15:50

Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-16 15:50

Dani schreef:
onbarefeet schreef:
Ik schoot overigens weer de andere kant op: ik was behoorlijk goed in mijn studie en gaf juist wél graag antwoorden, omdat ik meestal wel iets zinnigs wist te zeggen en nogal graag die voldoening wilde. Ik werd heel blij van opmerkingen van medestudenten als 'oh, dat weet Dani wel', want dat werd een soort tegenwicht voor mijn interne lage zelfbeeld en twijfels.

Dit begrijp ik heel goed. Dit deed ik ook maar had dan hey omgekeerde effect. Ik was dan de strever, de stoefer, de opvaller....en zo was het een vicieuze cirkel en werd ik steeds meer gekwetst.

Bij de therapeut waar ik ging, ging het eerst goed maar na een tijd kreeg ik het gevoel dat ik de oorzaak was van alles, dat hij ook niet meer luisterde en dat hij mij niet meer hoorde. Als ik iets wou vertellen werd ik afgeblokt dus werd mijn gevoel van afwijzing nog meer versterkt dus ben ik er mee gestopt...

Nu even geen zin om terug de investering te doen...

**Geplaatst**: 30-06-16 17:23

Geplaatst: 30-06-16 17:23

liespower94 schreef:
EMDR heeft bijnmij helemaal niks gedaan of geholpen.
Ik kreeg juistalleen maar meer problemen door alle trauma's en dat was voornamelijk ook denk ik omdat de psychologe die dat deed niet goed was.
Zij dwong echt ookal wilde ik het niet

Brrrrr - wat een verschrikking! Rot hoor, bah!

Ook bij emdr geldt eerst en vooral (zoals in elke therapie) : vertrouwen!
Dwang werkt idd contra productief, zodat je na afloop een extra trauma erbij hebt ("dank u wel, ik had er al zat!").

**Geplaatst**: 30-06-16 17:30

Geplaatst: 30-06-16 17:30

Laibadji schreef:
Dit begrijp ik heel goed. Dit deed ik ook maar had dan hey omgekeerde effect. Ik was dan de strever, de stoefer, de opvaller....en zo was het een vicieuze cirkel en werd ik steeds meer gekwetst.

Bij de therapeut waar ik ging, ging het eerst goed maar na een tijd kreeg ik het gevoel dat ik de oorzaak was van alles, dat hij ook niet meer luisterde en dat hij mij niet meer hoorde. Als ik iets wou vertellen werd ik afgeblokt dus werd mijn gevoel van afwijzing nog meer versterkt dus ben ik er mee gestopt...

Nu even geen zin om terug de investering te doen...

Goed om te horen dat je weg bent gegaan!
Er zijn helaas luitjes die niets weten van pesten. Pesten is een groepsproces, beter gezegd een groepsprobleem. En je kunt natuurlijk individuele therapie doen 'op' een groepsprobleem, maar dan wel bij iemand die er verstand en benul van heeft, ipv een malloot die gezellig meegaat in de mening van de pestkoppen.

**Geplaatst**: 30-06-16 18:48

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 30-06-16 18:48

Ik heb in principe ook geen vrienden , ik zit dagelijks bij ouders die paar straten verderop wonen. Durf ook nooit mijn mening te geven , discussies kan ik niet voeren. En blijf enorm plakken aan mensen , alsof ze lijm hebben of een magneet

**Geplaatst**: 30-06-16 18:58

Geplaatst: 30-06-16 18:58

Rebecca schreef:
Ik heb in principe ook geen vrienden , ik zit dagelijks bij ouders die paar straten verderop wonen. Durf ook nooit mijn mening te geven , discussies kan ik niet voeren. En blijf enorm plakken aan mensen , alsof ze lijm hebben of een magneet

Ow dat ken ik ja. Ik zit ook veel bij mijn moeder en ik ben nogal claimerig :')

Maar dat komt bij mij door verlatingsangst

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-16 10:50

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-16 10:50

Bah bah bah... Hoe kan een mens zich zo slecht voelen... Ik kan de hele dag weer lopen huilen, ik schets even het verhaal van gisteren.

Gisteren op wedstrijd geweest met de Spaanse hengst die ik sinds begin juni train. Top paard en de klik is heel groot tussen ons beiden... Misschien te groot.
Deze wedstrijd een proef hoger gestart (dressuur) aangezien we bij de eerste wedstrijd in een klasse lager vorige keer onmiddellijk gewonnen waren ondanks dat het de eerste keer was dat het paard buiten kwam. Ik was heel fier!

Toch gisteren de hele dag heel zenuwachtig. Ik kon wel braken van de stress. Want ja wie ben ik om te denken dat het wel zou lukken.

Op de wedstrijd aangekomen kwamen we in de inrijring en werden we volledig weggeblazen door klassepaarden. Mijn mond viel open en dat van de hengst ook. Oh nee! Ik ben niet zo goed, ik ben niet zo mooi, ik ga hier af als een gieter, wat doe ik hier!!!!

Paard stond stijf van de stress en angst. In rijden was heel moeilijk want de mooie grote dressuurpaarden 'eisten' (vooral in mijn gedachten) alle plek op.

Ik kreeg hem niet aan mijn been, buigingen waren hierdoor niet te rijden en overgangen waren of gevoelloos en geen reactie of heel paniekerig.

Oh boy! En dan moet ik nog een grotere afgang doorstaan door voor al het publiek te rijden. Zoals verwacht was de proef een dikke nul. Paard schrok van de minste ritsel en luisterde niet. Tja het paard vergeef ik zijn angst met veel liefde en een dikke knuffel.

Bij het buiten gaan kreeg ik een bemoedigend klopje van de eigenaars want zij kennen hun paard goed en weten dat dit kan gebeuren. Mijn vriend echter kwam met de mokerslag. Want ik moest rijden en niet braaf boven op mijn paard zitten. Ik was zo gekwetst want ik had de hele proef niets anders gedaan dan geprobeerd om de rust te behouden om de hengst niet te laten gaan lopen om iedere pas van angst en wegkruipen onder mij te beheersen... In mijn gevoel had ik echt gereden...

Maar ja toch kreeg ik de bevestiging dat ik niet kan rijden en dat ik mijn best niet deed. Als reactie roep ik mijn vriend zijn naam en zeg ik dat hij moet zwijgen. Ik ben met de hengst weg gestapt en ben in tranen uitgebarsten. Ik was zo gekwetst.

Na het zien van het filmpje begrijp ik de commentaar van mijn vriend en heeft hij wel ergens een punt. Dat heb ik hem ook gezegd en toegegeven.

Dus nu voel ik mij slecht want ik heb gefaald in het rijden en ik heb gefaald als mens want ik heb mij gedragen als een klein kind die niet aanspreekbaar was. Het enige wat ik wou was even rust en geen 5 man rond mijn oren. Ik verdraag dat dan helemaal niet.

Dus nu kan ik de hele dag lopen huilen...want ja ik dacht dat ik een beetje kon rijden maar blijkbaar klopt dit niet. En maak ik mij nog eens super belachelijk door zo te reageren en ben ik dus een vervelend kind van 32.

**Geplaatst**: 01-08-16 10:53

Geplaatst: 01-08-16 10:53

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ik heb een heel laag zelfbeeld op vlak van paardrijden. Ik het dagelijks leven helemaal niet maar als het op paardrijden aankomt wel. Ik ben dan ook altijd heel zenuwachtig en ben altijd bang dat ik iets verkeerd zal doen. Ik heb nu een hele goede lesgeefster gevonden die ook veel complimenten geeft tussendoor en dat helpt me wel. Ook probeer ik af en toe terug te blikken op wat ik al heb geleerd en hoe ik vooruit ben gegaan.

Ik denk dat ons probleem is dat wij onzelf teveel vergelijken met anderen maar dat is juist wat we niet mogen doen..

**Geplaatst**: 01-08-16 11:20

Geplaatst: 01-08-16 11:20

Ho.

Nee.

Laten we dit even analyseren.

Je gaat voor het eerst een lastiger niveau wedstrijd rijden. Dat is spannend. Je bent sowieso onzeker dus die spanning is bij jou nog een stuk groter dan gemiddeld. En de vorige keer ging het zó goed dat je verwachtingen waarschijnlijk ook hoog zijn. Dan blijkt dat er heel goede paarden rondlopen, beter dan jullie zijn. Ligt dat aan jou? Nee, dat komt omdat het voor hen waarschijnlijk níet de eerste keer op dit niveau is. Je was al onzeker, nu nog meer dus je proef loopt voor geen meter. Dat betekent niet dat jij niet kan rijden, het betekent alleen dat jij niet optimaal presteert als je ongelukkig en onzeker op je paard zit. En, weet je? Dat geldt voor iedereen. Je bent niet slechter dan anderen, je bent onzekerder dan anderen en daardoor gaat het allemaal moeilijker.

Je vriend komt vervolgens inderdaad met een mokerslag maar een andere dan jij denkt. De mokerslag is niet de bevestiging van jouw mislukking, maar van zijn onbegrip voor jouw gevoel. Die hork had moeten zien hoe onzeker jij was, hoe hoog je tranen zaten, en hij had je op dat moment moeten troosten of oppeppen. Het laatste wat jij nodig had was commentaar.

Je hebt gefaald in rijden, schrijf je. Nu denk ik dat dat nogal meevalt, maar stel dat je inderdaad gefaald hebt in deze proef. Nou, en? Betekent één mislukte proef dat je morgen van je paard af valt, dat je geen galopje meer kunt rijden? Is die vorige, succesvolle proef ineens vergeten? Mensen maken fouten. Mensen falen. Dat hoort erbij en het zegt niets over het geheel. Jij kunt rijden, anders had je namelijk überhaupt nooit aan deze wedstrijd meegedaan.

Wat ik erger vind is je conclusie dat je als mens hebt gefaald. Waarom in godesnaam zou je hebben gefaald? Omdat je teleurgesteld was, boos op je vriend die direct kritiek gaf? Denk je dat andere mensen allemaal een soort perfecte robotjes zijn, met altijd de juiste reacties? Nee hoor. Geheimpje: als mijn vriend aankondigt dat we 's avonds onverwacht bezoek krijgen sta ik bijna te janken. Ik vind onverwachte veranderingen STOM. Na een kwartier is het over en kan ik weer normaal praten.

Heb ik dan ook gefaald als mens? Je hebt je helemaal niet gedragen als een kind, je hebt je gewoon gedragen als een volwassen, teleurgestelde vrouw.

Je eisen zijn veel en veel te hoog. Je verlangt iets onmogelijks van jezelf. Alles moet altijd perfect. En dat kan niet. Niemand kan dat, dus jij ook niet, en door het toch te eisen maak je jezelf doodongelukkig.

Haal eens diep adem.
Zet de feiten op een rijtje.
De vorige wedstrijd ging goed. Deze ging niet goed. Je vriend maakte een botte opmerking. Jij wilde even alleen zijn om je teleurstelling te verwerken.

Meer is het niet. Voorbeeld uit mijn leven: ik kan behoorlijk goed koken. Maar mijn rendang eergister was niet te eten. Droog en smakeloos. Hoeveel zegt dat over mijn kookkunsten? Nou: helemaal niets. Ik kan exact zo goed koken als de dag vóór die rendang. Het mislukte gewoon een keertje. (En ik zit dan ook even teleurgesteld te zijn en als mijn vriend een lompe opmerking zou maken had ik 'm waarschijnlijk afgesnauwd. Hij gaf een knuffel, zei dat het niets uitmaakte want ook ik mag een maaltijd verpesten en ging pizza bestellen.) Die rendang is jouw wedstrijd. Je kan exact even goed rijden als eergister. Toevallig lukte het gister even niet. Meer is er niet gebeurd.

Je hebt niet gefaald. Niet als ruiter en al helemaal niet als mens. Het probleem is niet dat jij niet voldoet. Je stelt onhaalbare eisen aan jezelf. En ik vermoed dat je onzekerheid daar voor een groot deel vandaan komt.

Wees vandaag eens lief voor jezelf. Zelfs als dat stom voelt, dóe gewoon eens. Koop je lievelingseten. Haal lekker beleg. Ga een half uur onder een warme douche staan. Ga met een boek in de zon zitten. Wat dan ook. Doe iets waar je blij van wordt. Geef jezelf een figuurlijke knuffel. Je hoeft jezelf niet af te straffen want daar heb je ook uitsluitend jezelf mee. Lief zijn is leuker.

**Geplaatst**: 01-08-16 11:31

Geplaatst: 01-08-16 11:31

Rot hoor!
Ik neem maar even aan dat je het dier niet professioneel start - dus je doet het voor je plezier.
Nou, op deze manier is een hobby toch niets aan!

Laibadji schreef:
Toch gisteren de hele dag heel zenuwachtig. Ik kon wel braken van de stress. Want ja wie ben ik om te denken dat het wel zou lukken.

Nou, in zijn soort vind ik het heel dapper om in deze toestand in het zadel te klimmen.
Ik heb jaren een bange arabier gereden, dus opstijgen betekende dan gegarandeerd "bal". En dan het "bal" aangaan op vreemd terrein - klasse!

Citaat:
Op de wedstrijd aangekomen kwamen we in de inrijring en werden we volledig weggeblazen door klassepaarden. Mijn mond viel open en dat van de hengst ook. Oh nee! Ik ben niet zo goed, ik ben niet zo mooi, ik ga hier af als een gieter, wat doe ik hier!!!!

Een troost : Anky vG had dit ook.
Tot en met op de wereldruiterspelen waar ze kampioen werd aan toe.
(Ze kwam binnen na een zeldzaam mooie proef van Klaus Balkenhol met bijbehorende punten - en dan jezelf bijeen houden....)

Citaat:
Bij het buiten gaan kreeg ik een bemoedigend klopje van de eigenaars want zij kennen hun paard goed en weten dat dit kan gebeuren. Mijn vriend echter kwam met de mokerslag. Want ik moest rijden en niet braaf boven op mijn paard zitten. Ik was zo gekwetst want ik had de hele proef niets anders gedaan dan geprobeerd om de rust te behouden om de hengst niet te laten gaan lopen om iedere pas van angst en wegkruipen onder mij te beheersen... In mijn gevoel had ik echt gereden...

Maar ja toch kreeg ik de bevestiging dat ik niet kan rijden en dat ik mijn best niet deed. Als reactie roep ik mijn vriend zijn naam en zeg ik dat hij moet zwijgen. Ik ben met de hengst weg gestapt en ben in tranen uitgebarsten. Ik was zo gekwetst.

Na het zien van het filmpje begrijp ik de commentaar van mijn vriend en heeft hij wel ergens een punt. Dat heb ik hem ook gezegd en toegegeven.

Ik hou niet van geduw en getrek en geschop.

Hoewel, vriend'lief' mag wel een schopje, hoor!

Citaat:
Dus nu voel ik mij slecht want ik heb gefaald in het rijden en ik heb gefaald als mens want ik heb mij gedragen als een klein kind die niet aanspreekbaar was. Het enige wat ik wou was even rust en geen 5 man rond mijn oren. Ik verdraag dat dan helemaal niet.

Ik zou denken dat 5 man gefaald hebben...!
Jij gaf een grens aan - daar wordt overheen gewalst. Heel rot!

:(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-16 12:53

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-16 12:53

Dani en Janneke2 dank je wel voor deze woorden. Ik had even nood aan een virtuele knuffel. Met tranen in de ogen gelezen.

Dani ik ga inderdaad mij straks buiten zetten met een goed boek en even tijd voor mezelf nemen.

Janneke2 inderdaad ik wou gewoon even op adem komen om het zelf te verwerken en dat doe ik alleen en niet met 5 tetterende mensen om mij heen.
Wat mijn vriend betreft had ik vooral een goede knuffel nodig. Een uurtje later zou ik zijn opmerking wel aanvaard hebben.

Daarnet met mijn eigen paard gereden en hij heeft mij op zijn manier een knuffel gegeven door goed te werken. Ik heb hem dan ook een dikke knuffel terug gegeven.

En nu ademen. Bedankt alle twee.

Xxx

**Geplaatst**: 01-08-16 13:03

Geplaatst: 01-08-16 13:03

Ik kan maar een ding zeggen: Het wordt tijd dat je uit de slachtofferrol kruipt.
Je doet het jezelf aan. Leef in het nu, niet in wat was.
Als je dit zelf niet kan zoek dan psychische hulp bij een psycholoog want dit is niet gezond.