Bokt.nl

Nayomie schreef:

Zalfje / creme is verdovend, niet kalmerend

prugelpiet schreef:

Vooral niet denken dat je het niet kan TS! Mijn zus viel ook letterlijk flauw tijdens bloedprikken en er kwam geen druppel bloed meer uit, maar met een dunnere naald en meer rust hebben ze ook bij haar al het bloed kunnen verzamelen wat nodig was. Het leek op mission impossible, maar het was toch wel degelijk "possible"
Ik gok dat met mensen blijven praten helpt, of liedjes zingen. Zo kom ik altijd van spanningen af, in wat voor situatie dan ook.

Verder kan ik je ook niet meer helpen, aangezien ik het altijd wel leuk vind om te zien hoe de naald erin gaat en hoe het bloed eruit komt ondertussen babbel ik vrolijk met het persoon die het doet en is het zo gepiept.

mcjv schreef:

Ik lees mee.
De laatste keer dat ik heb bloedgeprikt kan ik me niet eens meer herinneren. Bij onze HAP zit Star (waar ze bloedprikken) een verdieping er boven, en wanneer de huisarts zegt dat ik voor controle moet bloedprikken ren ik in paniek naar de uitgang. Ik ben nog steeds heel erg bang, aangezien ik heel slecht tegen bloed kan en ook heel erg bang ben voor naalden. Als ik eraan denk dat er een naald in mijn ader word geprikt word ik al helemaal misselijk.

Toen ik 2 jaar geleden van mijn paard ben gevallen moest ik ook mee in de ambulance, er was echt geen andere optie. Ze hebben er een uur over gedaan om een infuus in te brengen bovenop mijn hand, ik heb er zelfs een paardenknuffel voor gekregen.

Rebecca schreef:

Snap het nooit , klein prikje en klaar. Maar heb vast makkelijk praten , ben ook bloeddonor en die naald is vele malen dikker dan die kleine van de HA prikploeg . Komt wel goed

Inoterry schreef:

Mando schreef:

Ach kom op.. je bent n grote meid zo'n prikje voel je amper.
Die voel je alleen als je je ervoor heeeeeeeel druk loop te maken en jezelf gek loopt te maken.

Gewoon aan iets leuks denken dan is het in een seconde voorbij

Rebecca schreef:

Snap het nooit , klein prikje en klaar. Maar heb vast makkelijk praten , ben ook bloeddonor en die naald is vele malen dikker dan die kleine van de HA prikploeg . Komt wel goed

Ach, er zijn mensen die helemaal op tilt slaan bij het zien van een spin of een muisje .

Zelf ben ik ook altijd doodsbang geweest, heb 1 ader die heel goed zichtbaar is maar ze nooit te pakken kunnen krijgen en die hebben ze, toen ik kind, een keer woest achtervolgt in mijn arm . Zodra ik wist dat ik geprikt moest worden kon ik al niet meer slapen. Gelukkig hebben de meeste mensen die dat doen daar tegenwoordig echt wel begrip voor en langzaam maar zeker gaat het beter. Heb een keer een kort, maar heel gezellig gesprekje gehad over onze plannen met onze paarden later die dag met het mooie weer en voor ik halverwege mijn plannen was, was ze al klaar en ik heb niks gevoeld . Bij die vrouw die, op zeer geanimeerde manier, ging vertellen hoe ze altijd op tilt slaat voor een muis was het ook echt zo gepiept . Maar ik zeg er tegenwoordig ook altijd meteen bij in welke arm ze moeten prikken, om een nieuwe achtervolging te voorkomen

Nayomie schreef:

Ai ja dat is ook vervelend ja. Als je aders mooi zichtbaar zijn, gaat het over het algemeen goed.
Wanneer gaan ze bloed prikken?

eclair98 schreef:

Ehmm ik kan je niet echt helpen. Ik was altijd heel erg bang, maar ik heb laatst een infuus moeten prikken en dat vind ik ******. Sinds dien vind ik bloed prikken niet meer zo erg

faunty schreef:

Vraag of je mag liggen ! Is het enige wat werkt bij mij .
Door te liggen kun je meer rust nemen , heb ook een infuus gehad , maar toen had ik al kalmeringsmiddelen gehad dus dat viel mee , daarna 8 weken trombose prik , mijn vader heeft hem altijd gezet , terwijl ik lag , kan niet prikken als ik niet lig.
Ik zou als ik jou was het proberen , het werkt echt goed en vaak staat er wel een bed.

tessyke schreef:

Vroeger had ik er ook last mee en hoe meer zenuwen je hebt, hoe meer pijn het doet (vond ik zelf).
Ondertussen heb ik veel bloed moeten laten nemen en heb ik een "methode" die ervoor zorgt dat je het eigenlijk amper merkt.
Prikjes doen me eigenlijk niets meer.
Hier mogen ze wel alleen in de elleboog prikken, van mijn polsen moeten ze afblijven

Ik ga heel losjes zitten en ontspan gewoon heel mijn lijf.
Adem lekker diep en rustig en kijk vooral wat rond zodat je zelfs wat afgeleid raakt (niet naar je arm natuurlijk).
Het helpt ook als je even bedenkt wat echt heel veel pijn doet en dat het nooit zo erg zal zijn als dat

verootjoo schreef:

Ik heb ook erge prikangst. Ik heb een tijdje heel vaak moeten bloedprikken en toen was ik er wel vanaf. Totdat er twee co-assistenten mij gingen prikken... echt, doe dat nooit meer. Ze konden er niks van, waren nog banger dan ik en het deed echt ontzettend pijn, zo voelde het bij ervaren prikkers nooit. Hadden ze ook nog mijn buisje te laat weggebracht en laten stollen, kwamen ze nog een keer prikken. Mooi niet, heb ze weggestuurd en om een lab prikker gevraagd. Ik ben geen proefkonijn.

Dus tot zover mijn overwinning van mn prikangst

Maar, moraal van het verhaal, vaak prikken door een ervaren prikker loont. Bij een goede prikker voel je het amper en hoe meer succeservaringen hoe minder bang je wordt

Nant schreef:

Aangeven van te voren en lekker achterover gaan liggen zodat het bloed goed naar je hoofd kan stromen en vragen of ze de stoel nadien even zo neerzetten dat je met je hoofd iets lager ligt. Dan is binnen 5 minuten het bloed weer naar je hoofd en voel je je niet de hele dag naar. Neem na het prikken eventueel een Dextro of wat vruchtensap.

Verder lekker blijven kletsen met de prikker of een van je ouders. Vertel een verhaal wat je hebt meegemaakt zodat je daar over gaat nadenken ipv de naald in je arm.

Ik had voorheen het zelfde, flauwvallen en overgeven en daardoor ook angst. Maar heb de afgelopen tijd helaas heel veel moeten laten prikken en deze dingen hebben mij van mijn angst en het flauwvallen af geholpen.

Vooral het kletsen, echt een verhaal vertellen waar je je op moet concentreren / over na moet denken, zodat je niet aan de naald en het flauwvallen kan denken.
Ik heb de bloedprikster over mijn vakantie verteld, of ze het nu wilde horen of niet.

Edit: Ik word altijd geprikt in een soort tandarts stoel, die kan dus helemaal in lig stand.

Gillbo schreef:

Een lieve vriendin of vriend meenemen die je kan afleiden.En informeer of je op afspraak kan komen dan hoef je niet te wachten.

En ja het doet zeer zo'n prikje Dat mag je voelen en nee je bent geen slappeling dat je even denkt au damn. Dat gevoel hebben echt meer mensen.
Bedenk je ook dat dat prikje maar even is.Is de pijn echt zo erg en ondragelijk of is dat wat je je van te voren inbeeld en valt het achteraf wel mee?
Het is echt niet erg om daar niet met een gevoel van vreugde naar toe te gaan he!