Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-04-16 18:38

Geplaatst: 05-04-16 18:38

Lijkt mij niet niks. Sterkte met wachten tot je bij je psycholoog terecht kan.

Laatst bijgewerkt door Valentijn5 op 05-04-16 18:52, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-04-16 18:39

Geplaatst: 05-04-16 18:39

Jeetje, wat duurt dat nog lang.. -O-

Wat zou je nu willen bespreken bij de psycholoog? Zou je 'gewoon' je verhaal kwijt willen en een luisterend oor of heb je specifieke dingen of vragen?
Je zou altijd naar het spreekuur van het maatschappelijk werk bij jou in de buurt kunnen mocht je tegen bepaalde dingen aanlopen. Of toch (meer) steun zoeken vanuit je omgeving. Misschien toch je ouders of V? Heb je nog weer contact gehad met hem?
Ik denk dat het je ook heel erg kan helpen om mensen te zoeken die ook zoiets hebben meegemaakt, hierboven in de reacties zijn ook een paar meiden die weten hoe jij je voelt. Is het fijn om met hem contact te zoeken?
Ik ben van alles voor je aan het bedenken merk ik

ben zelf ook maatschappelijk werker (niet in uitvoering momenteel

) Je mag mij ook altijd pb-en als je daar behoefte aan hebt.

Fijn dat je geen koorts meer hebt. Hoe is het nu met de pijn?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-16 02:19

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-16 02:19

Ik vind het alleen maar fijn dat je zo meedenkt hoor!

Het is vooral dat ik mezelf ken en bang ben dat ik weer de mist in ga met mezelf. Ik durf wel van mezelf te zeggen dat ik redelijk verslavingsgevoelig ben en snel naar de alcohol grijp. Mijn sociale contacten zijn voornamelijk studenten die ook meer dan regelmatig drinken dus vanuit hen hoef ik geen remming te verwachten en ikzelf kan dat ook niet goed. Sinds de ingreep heb ik nog geen nacht goed geslapen, constant nachtmerries en ook veel last van hoofdpijn. Ik wil het liefst alleen maar slapen en ik zit ook nog eens in mijn tentamenweek dus dat helpt ook niet bepaald -O-

M'n ouders is lastig. Ik heb een prima band met ze, maar vind praten toch moeilijk. Met m'n vader praat ik sowieso nooit zoveel over serieuze dingen, volgens mij vindt hij dat ook heel moeilijk. Hij is meer van af en toe een extra knuffel geven of wat leuks doen

M'n moeder heeft vooral de gave om precies de verkeerde dingen op precies de verkeerde momenten te zeggen

Maar ze vraagt regelmatig hoe het gaat en dan praat ik ook wel met haar, anders krop ik het alleen maar op. Met V heb ik af en toe nog wat contact via whatsapp. Hij is nu een week weg dus dat zie ik volgende week wel weer. Wil hem ook echt die ruimte geven waar hij om vroeg

De pijn is as we speak ondraaglijk, vooral 's avonds heb ik gigantische steken in m'n buik en lig ik echt krom

Maar overdag is het prima te doen.

**Geplaatst**: 06-04-16 08:35

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 06-04-16 08:35

Helpt een warmte kruik ofzoiets niet een beetje? Zal ook wel vermoeien zijn als je snachts zoveel pijn hebt :/ mag je een pijnstiller of zoiets in nemen? Kan je voor zoiets ook geen briefje krijgen van de dokter voor je tentamen even wat uit te stellen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-16 23:40

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-16 23:40

Ja ik neem aleve feminax als de pijn zo heftig wordt

En inderdaad een kruik helpt ook wel iets!

Bah, ik zit in een gigantische dip vandaag. Het is nou al 2 weken geleden maar het voelt nog steeds als gisteren, gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..

**Geplaatst**: 08-04-16 09:25

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 08-04-16 09:25

Heeft ook tijd nodig TS.... :(:)

Het is allemaal niet niks. Heb je er psychische hulp bij? Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-04-16 23:22

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-04-16 23:22

25 april kan ik terecht bij de psycholoog

Nog iets minder dan 2 weken uitzitten dus.

Afgelopen zaterdagnacht heb ik anderhalf uur met V gebeld

Kwam overigens van zijn kant! Was heel fijn om weer even te praten ipv te appen, we hebben het heel kort over de abortus gehad maar waren allebei behoorlijk aangeschoten dus was ook weer niet het meest productieve gesprek ooit

En zondag heb ik m weer even gezien, hebben we samen met de trein gereisd. Maar een vriend van ons reisde ook mee en het eerste gedeelte ook nog m'n moeder dus toen ook niet echt gepraat. Zit er wel aan te denken om morgen oid te vragen of ie weer een keer wil praten want merkte wel dat ik er zaterdag erg rustig van werd

Verder gaat t mentaal nog niet zo top. Gister een onwijs fijne dag gehad met een vriendin die ik al heel lang niet meer gezien had maar verder voel ik me een beetje 'in de steek gelaten' door m'n vrienden.. -O-

Er is gewoon bijna niemand die uberhaupt na de abortus heeft gevraagd hoe het nou eigenlijk met me gaat en ik ben zelf ook niet echt het type die er zelf over begint omdat ik ze er ook niet mee wil lastigvallen ofzo. Maar het steekt wel een beetje

**Geplaatst**: 12-04-16 23:47

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 12-04-16 23:47

Meissie, sterkte. Wat een intens moeilijke maar wijze keus heb je gemaakt, hoe verdrietig ook. Mensen vinden het denk ik ook lastig wat ze tegen je moeten zeggen of hoe ze met je om moet gaan dus probeer dat maar even te laten. Het is ook een rare situatie natuurlijk. Wees voor nu maar even lief voor jezelf.

**Geplaatst**: 13-04-16 00:13

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 13-04-16 00:13

Wat een vreselijk nare tijd voor je. Ik denk ook dat je vrienden het lastig vinden hoe en of ze er over moeten praten. Het is geen alledaagse gebeurtenis met hele heftige gevolgen.

Goed dat je met V praat. Zal je goed doen en hem ook.

Dikke knuffel!!

**Geplaatst**: 15-04-16 17:15

Geplaatst: 15-04-16 17:15

Dit topic wordt genoemd in de BNB: [FZ] [Dienstmededeling] BNB April

**Geplaatst**: 15-04-16 18:29

Geplaatst: 15-04-16 18:29

SofieHavan schreef:
Heftig verhaal. Persoonlijk ben ik heftig tegen abortus, zeker in zo'n situaties. Maar ik heb respect voor jouw beslissing en hoop dat je die keuze een plaatsje kan geven. Sowieso zul je dit voor altijd met je meedragen.
Het heeft geen zin om te blijven piekeren en "wat als" te denken. De keuze is gemaakt, je hebt er lang over nagedacht, alles afgewogen en je bent tot de conclusie gekomen dat dit de beste oplossing was. Dat is heel sterk. Maak jezelf niet langer gek, je hebt gedaan wat je acht dat goed is het is makkelijk gezegd, maar je kan het pas beginnen verwerken als je het kan loslaten. Je hoeft geen spijt of schuldgevoel te hebben, laat het los, vergeef je zelf en onthou altijd dat jij gedaan hebt wat het beste was, voor jezelf, maar zeker ook omdat je dat het beste vond voor het kindje ook! Sterkte!

Mooi geschreven en sluit me hier bij aan.

TS heel veel sterkte om dit alles een plekje te kunnen geven, dikke knuffel

**Geplaatst**: 27-05-16 07:20

Geplaatst: 27-05-16 07:20

Hee TS!

Hoe gaat het nu?
Zie al een tijdje niks meer voorbij komen, dus dacht laat ik het eens vragen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-16 04:26

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-16 04:26

Lief dat er nog naar gevraagd wordt

Was van plan morgen te reageren maar aangezien m'n concept van m'n schrijfopdracht bij Fiom ineens verdwenen is schrijf ik hier maar een stukje.

Het gaat eigenlijk niet zo. Ik ben nog steeds elke dag behoorlijk, ondank alle afleiding die ik probeer te zoeken. Ik probeer me ook zoveel mogelijk groot te houden bij m'n vrienden, aangezien ik al twee van hen ben kwijtgeraakt. De één omdat ik de abortus gepleegd heb op haar verjaardag (en dat was m'n allerbeste vriendin, dacht ik) en de ander wil ik zelf niet meer zien omdat hij in m'n gezicht allemaal leuk en aardig doet maar ondertussen achter m'n rug om alleen maar narigheid verkondigd waar helemaal niks van waar is. Ik heb het één keer bij m'n moeder aangegeven dat ik me niet goed voel, dat ik niet terug wilde naar m'n kamer maar gewoon even een klein meisje wilde zijn, even tegen m'n mama aankruipen en van haar horen dat het allemaal wel weer goedkomt. Maar ze stuurde me alsnog terug. En één keer tegen m'n vader, maar daarop volgde een knallende ruzie omdat hij vindt dat ik me aanstel, het wel een keer over moet zijn en ik zwelg in zelfmedelijden. Terwijl ik juist zo probeer om me groot te houden en door te gaan.. Nu weet ik weer waarom ik het eigenlijk niet aan m'n ouders wilde vertellen. Toen het gedoe en de verkrachting van m'n ex nog vrij vers was zeiden ze ook 'kom op, het is al een half jaar geleden, schouders eronder en door'. En nu doen ze precies hetzelfde. Het stak ook wel even dat ze bij een programma over ex-soldaten met PTSS zeiden 'hè wat erg en ik snap dat dat de rest van je leven moeilijk blijft en dat je er zolang last van blijft hebben'. Tuurlijk, het is heel anders dan wat ik heb meegemaakt, maar ik heb even goed de diagnose PTSS gekregen en ik moet mijn schouders er maar even onder zetten.. -O-

Dus het werd weer een paar weken een kwestie van emoties op nul en door.

Op 12 mei heb ik overigens de nacontrole, kreeg een vaginale echo om te zien of m'n baarmoeder mooi schoon was en het spiraaltje goed zit. En dat was gelukkig allebei zo, dus dat was wel even een blij moment $*\o/*$

Met V ga ik ook weer redelijk goed om. Ik zie hem wekelijks wel met uitgaan en in het begin deed hij ontzettend zijn best om te doen alsof ie me niet kende, maar nu kunnen we redelijk normaal tegen elkaar doen. Dat komt vooral omdat ik me een tijdje terug aan zijn vriendin heb voorgesteld onder het mom van 'misschien doet hij dan eens normaal'. Het grappige was dat zijn vriendin ook vond dat hij zich als een idioot gedroeg als ik erbij was en hetzelfde idee had om zich voor te stellen. Sindsdien gaat het dus op zich prima tussen ons. Enige lastige blijft dat hij als hij wat op heeft en z'n vriendin niet in de buurt is dingen heeft gezegd als 'oh wat ben je ook lekker' en 'hee, ga je zo met mij mee naar huis?' terwijl hij dus wel gewoon een vriendin heeft. Afgelopen zaterdag probeerde hij me nog te zoenen waar al onze vrienden bij waren

Maar ik blijf stellig volhouden dat ik niks met hem doe zolang hij een vriendin heeft. Helemaal nu een 'vriend' (die jongen die allemaal onzin heeft lopen verkondigen) tegen de vriendin van V heeft gezegd dat ze echt moet uitkijken voor mij, dat ik niet te vertrouwen ben met alcohol op want dan zou ik van alles proberen bij V. Wat dus totaal niet waar is, eerder omgekeerd juist, maar nu vertrouwt ze me dus niet meer zo. Terwijl we net zo goed met elkaar op konden schieten -O-

V en ik hebben 14 mei een keer gebeld, gewoon even lekker kletsen en ook heel kort over de abortus gehad. Ik gaf aan dat ik graag wel weer een keer wilde praten omdat ik dus niet echt het gevoel heb dat ik ook maar bij iemand terecht kan en me groot moet houden, en me bij hem gewoon op mijn gemak voel om het erover te hebben. Maar hij was bang dat het dan mis zou gaan, dat ie dingen zou doen waar hij spijt van zou krijgen etc etc. Ik heb het daarna nog een paar keer gevraagd maar ik kreeg iedere keer hetzelfde antwoord. Afgelopen dinsdag was ik het zat en heb ik hem geappt dat ik klaar was met zijn gezeik en gewoon wilde praten. Punt.

Dit werd uiteindelijk afgelopen zaterdag. We hadden een verjaardag van een gemeenschappelijke vriendin en zouden daarna op stap met zijn allen. V en ik hebben in de stad amper onze vrienden of de kroeg gezien want rond half 3 zijn we naar de rokersruimte van onze stamkroeg gegaan en hebben we aan één stuk door gepraat. Nog niet veel over de abortus, want we stonden nog steeds in een rokersruimte en er kwamen regelmatig andere mensen bij staan. Waaronder soms onze vrienden, omdat ze bang waren dat we anders dingen zouden doen die niet mochten zegmaar :')

Maar dat was absoluut niet het geval. Om half 5 werden we opgehaald door het barpersoneel of we álsjeblieft weg wilden gaan want iedereen was al weg, de lichten aan en ze wilden zelf ook graag slapen

Toen zijn we naar zijn huis gegaan, even wat gedronken en daarna een wandeling gaan maken. Deze wandeling duurde uiteindelijk tot half 11 's ochtends en jeetje wat een opluchting was dat.

Tijdens de wandeling konden we het eindelijk over de abortus hebben, na enigszins aandringen van mij. Toen begon V te huilen en volgde er een enorme ontlading bij mij. V, de op het oog zo vrolijke en gelukkige jongen huilde, dus bij mij kwam weer even het besef dat mijn verdriet wel degelijk terecht was. Ik heb zo lang met die opgekropte emoties gelopen dat ik zo ongeveer een paniekaanval kreeg. Ik begon ontzettend te huilen, trillen en kokhalzen tegelijk en V moest me echt op een bankje zetten en stevig vasthouden voor ik weer rustig werd. Ik dacht echt even dat ik zou stikken, flauwvallen, dood zou gaan of alles tegelijk, wat een naar gevoel was dat $:\$ Toen ik weer rustig was hebben we er veel over gepraat, veel geknuffeld en ook af en toe gehuild. Toen we langs een begraafplaats liepen kwamen we op het idee om wat bloemetjes te plukken en op een mooie plek neer te leggen als een soort 'afscheid' van wat ons kindje had kunnen worden. Dat vonden we beide een fijne gedachten, want bij het idee dat hij/zij na de abortus in tientallen stukjes een afvalbak is gegaan maakt me zo ontzettend misselijk

Maar nu ligt het voor ons idee dus onder een grote boom in het parkje waar we vorige zomer een geweldige tijd hebben gehad, dat maakt het iets draaglijker

Na deze wandeling hebben we nog heel even bij hem thuis gezeten, maar het was inmiddels half 11 en we hadden allebei nog niet geslapen dus hij z'n bed in en ik braaf naar huis

Oeps, het is weer net zo'n enorm verhaal geworden als m'n OP maar het was ook alweer anderhalve maand geleden dat ik heb gereageerd dus er moest weer even het nodige uit

Ik krijg nu dus online begeleiding van Fiom, waarbij ik regelmatig schrijfopdrachten krijg en alles opschrijven/van me af schrijven werkt wel erg goed

**Geplaatst**: 31-05-16 07:10

Geplaatst: 31-05-16 07:10

Wat een verhaal.

Bij PTSS kan je toch medicijnen krijgen? (weet zelf vrij weinig over PTSS)
En daar heb je toch juist heel veel hulp bij nodig?
Vind het een beetje vreemd dat je ouders zo doen, maar dit kan ook zijn omdat ze zelf gewoon helemaal niet
weten hoe ze hier mee om moeten gaan natuurlijk?

Dat is wel vervelend dat V dus eigenlijk jou nog steeds leuk vind.
Met alcohol op komen de echte dingen te boven zegt men toch altijd

Vind het goed van jou dat jij je houdt aan dat je dan niks wilt en doet.
Dat vind ik al heel sterk, persoonlijk, als ik iemand zelf leuk zou vinden zou ik dat heel moeilijk vinden.
(Of ik het ook kan, weet ik al niet eens

)

Wat goed dat jullie zo lang hebben kunnen praten laatst.
Dat zal voor beide toch ook een stuk beter voelen lijkt mij?

Nou die schrijfopdrachten kan je dus ook hier uitvoeren :p
Volgens mij wel een aantal mensen die hier met je mee lezen en antwoord geven.
Lezen ze daar ook de schrijfopdrachten die je moet doen?
Of zijn die eigenlijk gewoon voor jezelf?

**Geplaatst**: 31-05-16 07:33

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 31-05-16 07:33

Ik wil je even zeggen dat ik je een super sterke meid vind! Wat je hebt meegemaakt is niet niks, en daar mag je je zeker wel even k*t om voelen. Zelf heb ik in maart een miskraam gehad, en daar voel ik me nog regelmatig rot van.

Als je een keer wil kletsen mag je me altijd een pb doen!

Dikke knuffel! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-16 00:59

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 00:59

Ik vind het ook wel moeilijk ja om hem op afstand te houden want ik ben nog steeds stapelgek op die jongen

Speaking of the devil, hij belde me net of ik wilde wandelen/praten. Denk dat ik toch wat los heb gemaakt door hem zaterdag te verplichten om te praten

Maaaaar ik hou ook zeker in mijn achterhoofd dat ik ook deels is omdat zijn vriendin nu een week weg is, ken hem langer dan vandaag :')

Bij Fiom krijg je een begeleider en daar kun je al je vragen bij kwijt en deze reageert ook op de schrijfopdrachten met tip en dergelijke

Om maar een voorbeeld te geven, m'n eerste schrijfopdracht gaat vooral over het moment dat ik erachter kwam en de beslissing voor een abortus. Er staan dan hulpvragen bij als:
- De omstandigheden waarin je zwanger bent geworden.
- Of je mensen in je omgeving in vertrouwen hebt genomen.
- Of je in paniek hebt gehandeld of dat je de tijd kon nemen voor een zorgvuldig besluit.
- Of je het eens was met je partner / of met degene van wie je zwanger was.
- Of je je in je besluit (vooral) hebt laten leiden door anderen.
- De redenen waarom jij voor abortus hebt gekozen.

En zo gaat het lijstje nog even door. Ik vind het persoonlijk een ontzettend fijne manier om ermee om te gaan, stap voor stap kan ik zo alles opschrijven en hopelijk heb ik dan aan het eind eigenlijk een groot 'werkstuk' over de afgelopen tijd.

Pfoe fleurtjeuh, dat lijkt me ook ontzettend heftig zeg. Ik had dan tenminste een keus (of ik de goede of foute heb gemaakt ben ik nog niet helemaal over uit maar dat terzijde) maar bij een miskraam wordt er voor je besloten en dat lijkt me echt gigantisch moeilijk

Jij ook sterkte :(:)

**Geplaatst**: 01-06-16 02:19

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 01-06-16 02:19

TS, wat heb jij al een hoop meegemaakt, kan mij niks voorstellen van hoe jij je hebt gevoeld en nu voelt. Dikke knuffel :(:)

Vind het heel knap hoe je met alles omgaat

**Geplaatst**: 01-06-16 07:24

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 01-06-16 07:24

Och meissie, via de digitale weg zou ik toch graag een knuffel willen geven: :+:

.
Ik kan geen tips geven, maar wel kracht toezenden.

**Geplaatst**: 01-06-16 10:11

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 01-06-16 10:11

Dat klinkt inderdaad als een goede hulp bij het verwerken (opschrijven) van je abortus, en alles wat er bij is komen kijken.

Wel fijn dat V nu toch weer meer wilt praten, jammer dat je dan weet dat zijn vriendin nu ook weg is.
Dan weet je niet meteen of het dus door zaterdag komt of gewoon omdat zij nu weg is.
Dat zal je dus dan even moeten afwachten voor als ze er wel weer is.

Ik hoop echt dat al die opdrachten en hulp die je via Fiom krijgt ten goede gaan helpen voor je.
Dat je er steeds minder problemen mee krijgt en dat je je weer beter in je vel gaat voelen.

Mocht je ooit privé willen praten mag dat altijd !

Net als wat de rest hier ook aangeeft..
Ik zou je liever nu gewoon vasthouden en knuffelen, maar dat gaat zo lastig via een beeldscherm.

**Geplaatst**: 01-06-16 10:47

Re: Abortus, en dan?

Geplaatst: 01-06-16 10:47

Hele dikke knuffel voor jou TS! Wat ben jij een sterke vrouw zeg, ik heb echt ontzettend veel bewondering voor je! Fijn dat je nog wat met V hebt kunnen praten. Wel ontzettend balen van de reactie van je ouders... :(:)

Je mag mij, net als vele anderen die hier hebben gereageerd, altijd een pb sturen mocht je er meer over willen praten! Nogmaals een hele dikke virtuele knuffel en heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-16 12:56

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-16 12:56

Jullie reacties doen me echt goed

Fijn om te lezen als ik er even doorheen zit.

Vandaag heb ik een kopie van de echo via de mail gekregen. Had er zelf om gevraagd maar nu durf ik niet meer zo goed te kijken uit angt voor een mental breakdown

Maar toch vind ik het fijn om iets tastbaars te hebben