Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Citaat:Hoog sensitief vind ik ook zo'n vreselijk overrated ding. Waarschijnlijk kan iedereen zich herkennen in de punten van HS, iedere moeder zal haar kind herkennen in HS en ik kan al mijn 150 leerlingen er ook zo onder scharen. HS gaat echt nergens over, is geen diagnose en geen stoornis.
Verder ben ik het met beatje eens; je hebt verwachtingen die niet eerlijk zijn voor anderen.
jihoe schreef:waarom heb je 5 paarden? je doet een heleboel dingen die niet per se moeten.
als je het zo zwaar hebt kun je natuurlijk een heleboel schappen om het jezelf makkelijker te maken en meer tijd te hebben om te ontspannen
Janneke2 schreef:Citaat:Hoog sensitief vind ik ook zo'n vreselijk overrated ding. Waarschijnlijk kan iedereen zich herkennen in de punten van HS, iedere moeder zal haar kind herkennen in HS en ik kan al mijn 150 leerlingen er ook zo onder scharen. HS gaat echt nergens over, is geen diagnose en geen stoornis.
Verder ben ik het met beatje eens; je hebt verwachtingen die niet eerlijk zijn voor anderen.
Hmpf - ik vind dit soort reacties eerlijk gezegd oneerlijk.
1) Je kunt om 100 redenen zintuigen hebben die wagenwijd openstaan. Oververmoeidheid, stress, angst zijn mogelijkheden. - En dat is erg naar en vermoeiend. (En dat is nog een vicieuze cirkel ook ipv iets dat "niets voorstelt".)
2) Hoezo oneerlijke verwachtingen? TS werd gepest, wordt overvraagd - het zou leuk zijn als er mensen uit eigener beweging fatsoenlijk tegen haar deden. (Pessimisten zullen zeggen dat dat niet realistisch is - maar oneerlijk, nee. Ik vind het uiterst redelijk en fatsoenlijk.)
Laibadji schreef:Na heel lang twijfelen toch gebeld. Morgen mag ik gaan. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik heb het er zo moeilijk mee om hulp te vragen... Wat moet ik toch doen? Ga ik alles kunnen vertellen? Ga ik mij weer verstoppen? Neen ik wil niet huilen, ja ik wil wel geholpen worden! En nu ben ik nu zwak?
Laibadji schreef:Na heel lang twijfelen toch gebeld. Morgen mag ik gaan. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik heb het er zo moeilijk mee om hulp te vragen... Wat moet ik toch doen? Ga ik alles kunnen vertellen? Ga ik mij weer verstoppen? Neen ik wil niet huilen, ja ik wil wel geholpen worden! En nu ben ik nu zwak?
Evelienepien schreef:Laibadji schreef:Wil ook even verduidelijken waarom ik therapie heb stopgezet.
Ik kon de therapeut zijn lichaamstaal niet lezen. Hij had altijd een heel neutrale houding waardoor ik niet wist hoe ik moest reageren en wist ik niet wat hij van mij verwachtte. Dit maakte mij heel onzeker en voelde ik mij onbegrepen.
tie.
Ook hier ga je niet blij van worden, vermoed ik...
Want dat je bent gestopt, je zijn lichaamstaal niet kan lezen, is juist een groot probleem van je!
Het is nl ook niet de bedoeling dat je hem leest maar dat je leert door je op jezelf te concentreren.
Ja, dit roept alles op tot een " nee, hij kan me niet helpen etc" maar uiteindelijk zul je snappen dat het juist een bepaalde tactiek is, waardoor jij uit he vastgelopen cirkel komt EN dus jezelf leert veranderen!
Zodat jij het leven anders gaat voelen dan dat je nu doet..
En geloof me, je zal je in 1e instantie nog slechter, onbegrepener, kwader etc voelen in dit proces.
Maar uiteindelijk zul je dingen anders gaan zien, zodat he verwachtingspatroon van jezelf en anderen anders wordt, zodat het voor jou anders gaat voelen !
Dit heeft tijd nodig (die jij jezelf niet gunt)...
Tip: dubbele afspraak ha, je openingspost laten lezen en vragen om (toch weer) een psych...
En dan niet na 5x stoppen!
Beterschap...