Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-02-16 20:23

Re: Pro-ana forums

Geplaatst door de TopicStarter : 14-02-16 20:23

@Emmaa_ ik denk niet dat je iemand leert genieten van eten door eten te dwingen...

**Geplaatst**: 14-02-16 20:28

Geplaatst: 14-02-16 20:28

De enige reden om te dwingen is als iemand zo gruwelijk ver is, dat het hart of andere vitale organen levensgevaar lopen.

In die fase kun je rustig stellen dat de aanpak tot dan toe hopeloos gefaald heeft en dat bergen excuses op hun plaats zijn. Voor het vertrouwen in hulpverleners is het niet best....

Leren genieten van eten kan pas, als er een echte therapie geweest is (uitgebreid de onderliggende ellende de nek om is gedraaid).
Op zichzelf genomen is het een waardevol therapiedoel.

**Geplaatst**: 14-02-16 20:49

Geplaatst: 14-02-16 20:49

Loes1996 schreef:
@Emmaa_ ik denk niet dat je iemand leert genieten van eten door eten te dwingen...

Dat is juist wat ik probeer te zeggen

**Geplaatst**: 15-02-16 13:23

Geplaatst: 15-02-16 13:23

Ik kan uit ervaring zeggen dat dwangvoeding ernstig traumatisch kan zijn, wat de problematiek alleen maar gecompliceerder maakt.
Het is inderdaad een noodmaatregel die alleen in levensgevaar gebruikt mag worden.
Eetstoornis klinieken zijn imo sowieso niet helpend.

Door iemand uit zijn leven te plukken en met een groep andere meiden in een kliniek te zetten haal je de totale gezonde omgeving weg. Het enige voorbeeld dat je hebt zijn je groepsgenoten die stuk voor stuk niet normaal met eten omgaan.
Daarnaast willen ze dat je de 'knop omzet' en 'voor een gezond leven' kiest want 'het leven is zo mooi'

Klop zeker, maar hoe wil je dat een eetstoornis patient (die meestal ook (tekenen van) depressie vertonen) in gaat zien hoe mooi het leven is als het hoogtepunt van de dag 15 minuutjes lopen is, of als je heel goed je best hebt gedaan ééns in de week mee boodschappen doen...?

Hoeveel meiden heb ik wel niet gezien die hartstikke braaf hun tussendoortjes aten en zodra ze thuis waren weer lekker door gingen waar ze gebleven waren?

**Geplaatst**: 15-02-16 14:25

Geplaatst: 15-02-16 14:25

isabel,

hoe wil iemand met een eetstoornis en depressie die in het dagelijks leven zijn ontstaan,
een lichtpuntje ontdekken in het dagelijks leven, of zien hoe mooi het leven is.. Want daar is juist het idee ontstaan dat er alleen duisternis heerst en dat een eetstoornis de enige manier is om je leven op de rit te houden.

Nu is dwangvoeding niet per definitie de correcte oplossing. Maar een opname met andere lotgenoten die via een schema eten, als ongezond benoemen en de situatie waaruit ze komen als gezond,
is dat niet een beetje de omgekeerde wereld..

als je hoogtepunt 15 minuutjes lopen is, dan zit je ook zeer ongezond laag in je gewicht en is teveel bewegen ook bijna medisch onverantwoord.. dus of diegene thuis zichzelf uitputtend in hardloopschoenen omdat dat mentaal wat rust geeft, zich dan in een gezonde omgeving bevind, omdat het hardlopen een hoogtepunt van de dag is dat meer voldoening geeft dan verplichte rust.

dat je mensen hebt die zichzelf persee willen saboteren, door gewoon te zeggen en te doen wat mensen willen om vervolgens totaal niet aan genezing te werken en thuis direct de controle terug te pakken.. dat zegt toch weinig over wat gezond of ongezond is?

ik kan er helemaal naast zitten hoor, ik heb er puur vanaf de zijlijn naar gekeken.

En ik ben ook van mening dat opname uit eiger beweging moet komen.. want dwang daarin is volkomen nutteloos, dan doet men alleen apatisch wat er verlangd wordt in hun hoofd alleen bezig hoe je het er weer af krijgt, of hoe je straks de boel weer in eigen hand moet krijgen.

ik denk dat met name het issue van 'dwang' ook zit bij tieners, waarbij de ouders medisch zeggenschap hebben en die zich dus 'gedwongen voelen' in plaats van 'vrijwillig' en werken aan een oplossing en aan kwaliteit van je eigen leven? waarbij verzet tegen die dwang ook gelijk sabbotage van hun eigen kwaliteit van leven in houd.

**Geplaatst**: 15-02-16 14:58

Geplaatst: 15-02-16 14:58

elenaMM77 schreef:
isabel,

hoe wil iemand met een eetstoornis en depressie die in het dagelijks leven zijn ontstaan,
een lichtpuntje ontdekken in het dagelijks leven, of zien hoe mooi het leven is.. Want daar is juist het idee ontstaan dat er alleen duisternis heerst en dat een eetstoornis de enige manier is om je leven op de rit te houden.

...op zich geen slechte gedachte, maar het dagelijks leven kan toch beter zijn dan op 1 afdeling zitten met een groep mensen die je niet hebt uitgekozen en die zelf ook stuk voor stuk er niet jofel aan toe zijn.

Citaat:
Nu is dwangvoeding niet per definitie de correcte oplossing.

.....het understatement van de week....?

Citaat:
....een opname met andere lotgenoten die via een schema eten, als ongezond benoemen en de situatie waaruit ze komen als gezond,
is dat niet een beetje de omgekeerde wereld..

Nou, dat eten volgens schema wil nog wel eens druipen van de dwangmatigheid.
Plus het al eerder genoemde punt, dat veel klinieken ook op het dwangmatige af focussen op eten en de onderliggende problemen negeren.

Citaat:
(....)of diegene thuis zichzelf uitputtend in hardloopschoenen omdat dat mentaal wat rust geeft, zich dan in een gezonde omgeving bevind, omdat het hardlopen een hoogtepunt van de dag is dat meer voldoening geeft dan verplichte rust.

Eh - naar mijn gevoel wordt het nu wel erg onduidelijk.
Hardlopen om je hoofd tot rust te laten komen - veel en graag, het beste wat er is.
Maar wie anorexia nervosa heeft, wil zich nog wel eens fysiek afbeulen met als doel dat al die (....imaginaire, virtuele, of hoe zeg je dat...) kilo's en vetkwabben "er AF moeten! !!"

Citaat:
dat je mensen hebt die zichzelf persee willen saboteren

Ik ken een boel mensen met anorexia nervosa, maar of die zichzelf nou willen saboteren...?

Citaat:
ik denk dat met name het issue van 'dwang' ook zit bij tieners, waarbij de ouders medisch zeggenschap hebben en die zich dus 'gedwongen voelen' in plaats van 'vrijwillig' en werken aan een oplossing en aan kwaliteit van je eigen leven? waarbij verzet tegen die dwang ook gelijk sabbotage van hun eigen kwaliteit van leven in houd.

Ja, daar zeg je idd een waar woord!
Pubers zijn om goede redenen dol op verzet, dus daar zijn allerlei conflicten mogelijk.

**Geplaatst**: 15-02-16 15:05

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 15:05

over het hardlopen bedoel ik met name de tweede optie janneke..

want als je met anorexia, gewoon kunt leven, functioneren en gelukkig kunt zijn, dan is er natuurlijk ook geen reden tot opname, want dan ben je op de goede weg.. begeleiding om dat te blijven is misschien op zijn plaats, maar opname is niet nodig. Daarom doelde ik ook op het 'verplicht rust' t.o.v de vrijheid om je af te beulen..

willen saboteren.. je gaf zelf aan dat je mensen in opname kende die gelijk zodra ze thuis waren weer begonnen met alle slechte gewoontes.. Dan kun je mij niet vertellen dat dat geen bewuste zelfsabotage is. want dan waren ze gewoon absoluut niet klaar om weer naar huis te gaan toch? dan was hun zelfbeeld niet veranderd, noch hun denkpatronen met betrekking tot eten niet veranderd.

en ja, er stond een understatement van de week tussen.
immers dwangvoeding en direct toezicht, zorgt alleen voor de kilo's eraan, verder lost het niets op..
Dus bij de medische afgrond vandaan getrokken worden..

**Geplaatst**: 15-02-16 15:14

Geplaatst: 15-02-16 15:14

elenaMM77 schreef:
willen saboteren.. je gaf zelf aan dat je mensen in opname kende die gelijk zodra ze thuis waren weer begonnen met alle slechte gewoontes.. Dan kun je mij niet vertellen dat dat geen bewuste zelfsabotage is. want dan waren ze gewoon absoluut niet klaar om weer naar huis te gaan toch? dan was hun zelfbeeld niet veranderd, noch hun denkpatronen met betrekking tot eten niet veranderd.

....waarschijnlijk schreef iemand anders daar over.

Waar het mij om gaat, is dat zaken als zelfbeeld, 'denk'patronen (die zelden over bewust en logisch nadenken gaan) doorgaans nadrukkelijk geen vrije keuzen zijn.

Ik schreef over een vrouw met een christelijke achtergrond en een angststoornis rond het "zinnetje" 'ik ben geen goed mens, als ik nu niet honger, kom ik niet in de hemel' - en die arme ziel komt terecht in een kliniek die haar in het openbaar weegt, wat ze verschrikkelijk vindt - want ze stelt als slecht mens ook de kliniek teleur, want die willen dat ze aankomt. Over haar angst voor de hel, haar zelfverachting praat niemand.

Dat ze zichzelf dood dreigt te hongeren zou je zelfsabotage kunnen noemen, maar een bewuste, gewilde optie is het niet.

**Geplaatst**: 15-02-16 15:23

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 15:23

waarom is daar geen psychiatrische begeleiding bij dan?

want daar lijkt mij zowel een dominee die eens goed met haar moet praten over de zin en onzin van haar gedachten... Want als ze echt vanuit christelijk oogpunt handelt.. daar is net als bij de islam sprake van vasten, maar niet op de wijze en met het doel als wat zij schijnt te denken..

en buiten een dominee een goede psychiater die met haar tot de kern moet zien te komen met hoe en waarom geen goed mens en bouwen aan haar zelf beeld.

het afwijzen, of niet openstaan voor zulke hulp is in mijn ogen onbewuste sabbotage.
het afwijzen of niet openstaan, met als doel 'als ik thuiskom zorg ik ervoor dat ik direct weer ga hongeren' is voor mijn gevoel bewuste sabbotage van behandeling en heeft je verblijf ook weinig nut.

je zult eerst moeten accepteren dat er mogelijk een verkeerd zelfbeeld is en een vertekende realiteitszin, anders heeft behandelen gewoon geen enkel nut.. want dan zullen ze je er nooit van kunnen overtuigen dat je een probleem hebt en creeer je eigenlijk alleen maar actief of passief protest.. door openlijke tegenwerking of sabotage door te 'doen' wat men zegt, maar alle informatie en handvaten gelijk door het open raam naar buiten te werken.

Iedereen die, ziek of niet ziek, alleen maar zijn eigen waarheid als waarheid kan accepteren en niet openstaat voor andere inzichten, is sowieso zichzelf aan het saboteren..

we saboteren met zijn allen wat af op ons welzijn, levensvreugde en persoonlijke ontwikkeling.
maar dat even terzijde.

**Geplaatst**: 15-02-16 15:50

Geplaatst: 15-02-16 15:50

elenaMM77 schreef:
het afwijzen, of niet openstaan voor zulke hulp is in mijn ogen onbewuste sabbotage.
het afwijzen of niet openstaan, met als doel 'als ik thuiskom zorg ik ervoor dat ik direct weer ga hongeren' is voor mijn gevoel bewuste sabbotage van behandeling en heeft je verblijf ook weinig nut.

Ik denk niet dat sabbotage het juiste woord is hier.. Ik weet niet hoeverre jou kennis en ervaring met eetstoornissen gaat, maar NIEMAND met een eetstoornis doet het voor z'n lol. Het is een ziekte, verbindingen in de hersenen zijn anders dan een persoon zonder eetstoornis.
Dat diegene dus meteen stopt met eten na het verlaten van een kliniek is dus een teken dat hij of zij nog steeds ziek is. Diegene sabboteerd de boel niet, diegene is gewoon ziek en kan niet anders.

Over de lichtpuntjes in de normale wereld. Iemand met depressie of eetstoornis zal zeker niet in eens het licht zien en het leven geweldig vinden. Was het maar zo. Maar de kans dat diegene meer positieve ervaring op kan doen en het leven meer gaat waarderen is groter als je er aan deelneemt dan je er van afsluit.
Dus ik zeg niet dat we de eetstoornis klinieken maar moeten sluiten, imo moet er gewoon een hele hoop veranderen.
IK heb nog nooit zoveel dwangmatigheid gehad met eten als toen ik daar zat. En dan heb ik het nog niet eens over de concurrentiestrijd die er (ookal zei iedereen van niet) was...

**Geplaatst**: 15-02-16 16:02

Geplaatst: 15-02-16 16:02

ik denk dat je sabotage opvat als iets bewust..
niet iedere vorm van sabotage is een bewuste sabotage in de vorm van 'willen'.

zoals ik aangaf, mijn ervaring is vanaf de zijlijn, niet als ex eetstoornispatiënt zelf.

Ik snap wat je bedoelt dat iemand nog steeds ziek is in zo'n geval als hij de kliniek verlaat. Maar hoe komt hij of zij uit de kliniek, zonder dat er voldoende stappen zijn gemaakt op het weg naar herstel.

Dat je een terugval hebt, dat snap ik, dat kan iedereen gebeuren.. Maar direct terugvallen, dan heb je voor mijn idee, dus geprobeerd om te doen voorkomen dat alles weer voldoende op de rit is, zodat je de kliniek kunt verlaten.

over de lichtpuntjes.. Als de kans groter was dat diegene meer positieve ervaringen op doet in zijn oude leventje dan in een kliniek.. Dan zou het toch nooit tot een opname gekomen zijn?

Voor mijn gevoel is dat met name een gevoel: buiten zou ik meer positieve zaken tegenkomen... dat voortkomt uit het niet meer in die buitenwereld zijn.. Pas dan ontdek je dat er dus wel meer positieve impulsen zijn aan de buitenkant.. Maar om de een of andere reden, kon je die blijkbaar eerder niet zien? Is juist die gedachte niet een teken van een klein stapje richting herstel?

dat er een hoop moet veranderen, oh zeker.. al was het maar dat men altijd er vanuit gaat dat niet aankomen sabotage is van de patiënt en medische klachten al gauw worden afgedaan als een soort psychisch verzet.. in plaats van ook te kijken of er misschien ook medisch wat aan de hand is dat aankomen bemoeilijkt, in plaats van iemand vol te laten stampen met dubbele aankomstschema's, waarbij degene nog moet gaan cheaten met volvette chocomelk om niet tegen een derde time out aan te lopen waardoor je de kliniek moet verlaten. (mijn zijlijn ervaring)..

er wordt ernstig veel over een kam geschoren, en de waarheid van een kliniek is al snel de enige waarheid die geaccepteerd mag worden.. In mijn ogen bevorderd dat verzet en bemoeilijkt dat de weg naar herstel..

Dus op dat punt ben ik het zeer zeker met je eens, dat er heel wat verbetert zou kunnen worden.

**Geplaatst**: 15-02-16 16:19

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 16:19

Wat er echt moet veranderen in de hulpverlening is de focus op eten en gewicht. Veel belangrijker is het ontdekken van wat er áchter de eetstoornis zit. Als je dat helder hebt kun je daaraan werken en geleidelijk aan de eetstoornis los leren laten.
Een eetstoornis draait niet om eten.

**Geplaatst**: 15-02-16 18:53

Geplaatst: 15-02-16 18:53

Ik denk niet dat dat soort websites tegen te houden valt eerlijk gezegd. Maar ik denk ook dat we kinderen moeten opvoeden om zo goed mogelijk gebruik te maken van het internet (dus info kritisch bekijken, opletten met wat je op internet zet,...).
Jongeren verbieden om naar dergelijke websites te surfen lijkt me moeilijk (wat niet mag is aantrekkelijk). Mij lijkt openheid en ruimte voor gesprek rond wat ze gelezen hebben op die websites belangrijk.
Wat ik vind van anorexia in het algemeen? Heb ik daar dan veel over te vinden? Ik vind het jammer dat mensen zich soms zo slecht voelen dat ze grip proberen te krijgen op hun leven door zelfdestructief gedrag te gaan stellen. En ik hoop dan ook dat wie ermee geconfronteerd wordt de juiste hulp krijgt.
Ik weet natuurlijk niet wat de precieze opdracht voor je paper is, maar als ik een tip mag geven: zoek ook wat wetenschappelijke literatuur op over pro-ana en bespreek dat zeker ook. Scoort meestal goed

**Geplaatst**: 15-02-16 19:20

Geplaatst: 15-02-16 19:20

Mannen (of eigenijk jongens, het begint meestal in de puberteit) kunnen ook anorexia hebben. Of beter gezegd: aan anorexia LIJDEN. dat is t.o.v. meiden we een fikse minderheid, toch kom je het in de paardenwereld relatief vaak tegen onder paardrijdende jongens.
Ik heb het zelf gehad.
Het is een absolute geestelijke stoornis van je zelfbeeld, wat iemand ook tegen je zegt, je dénkt niet alleen dat je te dik bent, je meent het ook te voelen, en de spiegel is zelfs een soort lachspiegel, waarin je jezelf als wel tien-vijftien kilo dikker waarneemt dan je bent.
Ik woog op mijn 15de 34 kg door Anorexia. Ik ben 1.73, dat was dus echt vel over been.
Hulp heb ik nooit gehad, ouders erkenden het niet of het was: Stel je niet aan, eet die boterham gewoon op. Tsja, zoiets helpt in tegendeel.
Ben er op eigen merites af gekomen, en ben nu in de vijftig, maar let nog steeds op élke kg, dat is gewoon een state of mind geworden. Ik zweef nu al heel veel jaren rond de 60 kg.
Anorexia is een serieuze, potentieel levensbedreigende stoornis, waar je aan kunt overlijden.
Sites als Pro Ana jagen aldus tieners en anderen die er aan lijden de dood in of anders toch minimaal en afschuwelijk arsenaal aan gezondheidproblemen aan.
Iemand met Anorexia heeft niet in de eerste plaats een EET probleem, maar een Zelf-acceptatie-probleem. De hulp zou dan ook dienen te bestaan uit een gedegen psychologische begeleiding (als daar nl. niets verandert, verandert dat zelfbeeld ook niet en blijft de Anorexia bestaan, tot op het punt dat je wel wil, maar niet meer kán eten).

**Geplaatst**: 15-02-16 19:43

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 19:43

Mooi geschreven Terpentijn. Helemaal mee eens.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:18

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 20:18

Wat mij opvalt is dat heel veel eetstoornisklinieken zeggen: Joh, we regelen eerst wel dat eten en daarna komt het achterliggende probleem (/problemen) wel.
Maar in mijn ogen (en zoals ik het zelf ervaar) moet dat juist omgekeerd zijn.
Een therapeute zei wel dat als de gedachten omtrent het eten afnemen er weer plek is voor andere dingen, maar dat klopt toch zeker niet in alle gevallen.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:30

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 20:30

Nee, dat klopt ook niet, het basisprobleem ligt hem niet in eten/eetlust, het zit 'm in het verstoorde zelfbeeld, dus heeft het geen enkele zin iemand met Anorexia duizend keer te bezweren dat ze echt ECHT niet te dik zijn, want dat wordt door de patient (want dat ben je als je aan Anorexia lijdt) tóch niet gezien, en zelfs staande voor de spiegel als geheel anders beleefd. 1Millimeter vlees ergens op je lichaam wordt dan beleefd als "vetkwabben". Iets dat als je beweegt aan je lijf meebeweegt wordt fysiek aangevoeld als "Blubber". Dit nu is de verstoorde zelfbeleving.
Zo iemand krijg je niet tot eten overgehaald. Daar komt psychologische/psychiatrische therapie aan te pas.
Zeer vaak ontstaat Anorexia door een enorme onzekerheid waardoor de lijder perfectionistisch wordt ingesteld älles moet kloppen", en is het niet-eten een manier om controle te houden over net dát dat wél te beheersen valt... het eigen lichaam. Dit komt vaak voort uit de opvoeding/jeugdervaringen.
Het is hoe dan ook een serieuze stoornis. In de hersenen. Niet in het lijf.
Iedereen die denkt dat Anorexia simpelweg op te lossen is door de persoon in kwestie "meer te laten eten" heeft geen idéé wat er in feite aan de stoornis ten grondslag ligt.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:37

Geplaatst: 15-02-16 20:37

xxShetLover schreef:
Wat mij opvalt is dat heel veel eetstoornisklinieken zeggen: Joh, we regelen eerst wel dat eten en daarna komt het achterliggende probleem (/problemen) wel.
Maar in mijn ogen (en zoals ik het zelf ervaar) moet dat juist omgekeerd zijn.
Een therapeute zei wel dat als de gedachten omtrent het eten afnemen er weer plek is voor andere dingen, maar dat klopt toch zeker niet in alle gevallen.

Ik vind dat wel een klein beetje ongenuanceerd hoor. De persoon die ik in mijn omgeving heb gehad met anorexia werd opgenomen toen het echt niet meer anders kon. Ze at thuis niet meer (en dan ook gewoon echt niks) en de situatie werd levensbedreigend. Dan kan je heel leuk zeggen dat je eerst met de onderliggende problemen aan de gang moet gaan, maar in haar geval was dat geen optie meer, ze moest gewoon eten want anders was ze ondertussen dood geweest.
Ik vind de aanpak in dit soort klinieken absoluut niet wenselijk, maar hoe het beter zou kunnen zou ik ook niet weten. Misschien begeleiding naar het eindstadium, dus wel met de onderliggende problemen aan de gang gaan. Maar als een eetschema ervoor zorgt dat iemand niet dood gaat, dan maar een eetschema.

Ik denk absoluut niet dat anorexia zo simpel op te lossen is als zeggen dat iemand meer moet eten en diegene dan weer naar huis sturen. Ik denk ook niet dat zo'n kliniek werkt als je iemand drie weken in gedwongen opname 1500 kcal per dag laat eten en vervolgens weer naar huis stuurt. Ik geloof absoluut dat anorexia een heel serieus probleem is en dat die meiden zichzelf echt op een manier zien waarop niemand anders ze kan zien.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:42

Geplaatst: 15-02-16 20:42

Maar als je wil werken aan achterliggende problemen zul je daar genoeg energie voor moeten hebben. Helemaal als je intensieve hulp krijgt, kun je niet ondertussen jezelf blijven uithongeren. Op die manier houd je het verstoorde eetgedrag in stand. Een normaal eetpatroon is de basis van alles.. therapie kost veel energie. Zonder eten en mogelijk met ondergewicht ben je gewoon niet helder. Ik weet helaas maar al te goed waar ik over praat. Het gaat hand in hand.

Het is alleen niet zo dat je eetstoornis over gaat door alleen te eten, integendeel.. maar je moet ergens beginnen. Zo simpel is het.

De klinische behandelingen die ik heb gehad pakte beide tegelijk aan. Kan dan ook zeggen dat het zeer zeker zijn vruchten heeft afgeworpen.

Na een eetstoornisbehandeling houdt het vaak niet op; er komt vaak andere problematiek naar boven, logisch gevolg. Na een ES behandeling zie je dan ook vaak dat de cliënt elders therapie gaat volgen waarbij hij/zij de handvatten die eerder gegeven zijn, gebruikt om zoveel mogelijk stabiel te blijven op eetgebied. Dan komt mentaal herstel wat betreft achterliggende problematiek ook steeds meer in zicht.

Daarnaast is natuurlijk iedere cliënt anders en zal het voor iedereen net weer anders werken, maar zo gaat het vaak wel. Helaas duurt dit vaak wel jaren en gaat t niet zonder slag of stoot.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:42

Geplaatst: 15-02-16 20:42

Ik denk dat het afschaffen van de pro-ana forums niet heel veel gaat helpen. Tegenwoordig staat ook heel Instagram er mee vol. Daarnaast kan je elkaar ook via WhatsAppgroepen, FB-groepen, Snapchat etc. steunen. Misschien zou het afschaffen een stapje de goede richting in zijn maar ik denk niet dat daarmee alles is verholpen.
Ik vind het aan de ene kant super dat er zulke sites zijn, om elkaar te steunen waar het kan en nieuwe vrienden te maken. 3/5 van mijn vrienden heb ik via het internet leren kennen en ik kan zeggen dat zij absoluut de beste vrienden ooit zijn!
Aan de andere kant, misschien steunen ze elkaar te erg. (Ik heb wel eens een pro-ana forum site bezocht, bekeken etc. maar niet grondig onderzocht of zo xD btw) Met elkaar steunen is niks mis alleen ik denk wel dat het ook een stukje 'bewijzen' is voor elkaar.
'Ik ben deze week 3 kilo kwijt geraakt!'. 'Wow, supergoed! Ga zo door! Dat wil ik ook kunnen...'. Ik denk dat het veel van die meiden (en jongens, want die zijn er ook) goed doet, als ze een compliment krijgen. Ik geloof zeker wel dat ze superonzeker zijn en het gevoel hebben dat afvallen het enige is waar ze 'goed' in zijn.

Volgens mij vinden degenen die anorexia hebben, zelf helemaal niet dat het een ziekte is maar een levensstijl. Ze hebben niet door dat het degelijk wel een ziekte (ziekte is niet helemaal het goede woord, ik denk dat eetstoornis beter is) is en dat zij dus een eetstoornis hebben.
Hulp vragen is best moeilijk. Zeker als je zelf niet doorhebt dat het zo 'erg' is.
Zelfbeeld, leeftijd, gedachtes en wat anderen zeggen speelt heel erg mee in het ontwikkelen van zoiets. Hetzelfde geldt voor zelfmoordgedachtes etc. Maar goed, hulp vragen is lang niet zo makkelijk als het lijkt (weet er zelf alles van lol XD).
Wat ik zou willen veranderen in de hulpverlening richting de anorexia nervosa patiënten? Geen idee, weet ik te weinig van af..

(sorry als dit een beetje rommelig is maar ik denk dat het wel duidelijk is)

**Geplaatst**: 15-02-16 20:43

Geplaatst: 15-02-16 20:43

Daar wil ik graag nog aan toevoegen, dat als iemand inmiddels wel levensbedreigend is afgevallen, dat er niks anders meer opzit dan het opnemen en dwangvoeding toedienen, om te voorkomen dat de patient overlijdt.
Dwangvoeding en vervolgens - eens een minimaal gewicht bereikt - weer naar huis zenden zonder enige verdere psychologische begeleiding, resulteert natuurlijk in een terugval in hetzelfde gedrag.
Dat is inderdaad zinloos. Een één van de redenen dat 30% van de Anorexia patienten uiteindelijk aan de ziekte bezwijkt.

Wat Ik zou willen dat verandert in de algemene benadering van Anorexia patienten?
En er is al een hoop meer inzicht omtrent de stoornis dan pakweg 30 jaar geleden!
Is dat men meer focust in de behandeling er van - in elk geval er nog geen direct levensbedreigend gewichtsverlies is opgetreden - is in een gedegen psychische begeleiding.
de oorzaak -nogmaals - is hem helemaal niet het wel of niet eten/de relatie tot voedsel, het ligt in het zelfbeeld van de patient, de patient heeft dikwijls het gevoel alleen op déze manier nog controle over diens omgeving te hebben (wat dus ervaren wordt als niet het geval: dus dán maar controle over je eigen zelf... je lijf).

Ik weet het, I've been there and done it.
Het is een zeer complexe problematiek die zich alleen UIT in een eetstoornis, maar dat laatste in wezen niet is, de eetstoorrnis is een SYMPTOOM, niet de oorzaak.

**Geplaatst**: 15-02-16 20:59

Geplaatst: 15-02-16 20:59

xxShetLover schreef:
Wat mij opvalt is dat heel veel eetstoornisklinieken zeggen: Joh, we regelen eerst wel dat eten en daarna komt het achterliggende probleem (/problemen) wel.
Maar in mijn ogen (en zoals ik het zelf ervaar) moet dat juist omgekeerd zijn.
Een therapeute zei wel dat als de gedachten omtrent het eten afnemen er weer plek is voor andere dingen, maar dat klopt toch zeker niet in alle gevallen.

Ja, jammer is dat.
Vergelijk het met een stand alone angststoornis: roept de psycholoog bij gebrek aan beter ook 'dat je je gedachten moet veranderen, dan verdwijnt de angst wel' - kun je dit effect ook hebben.
Angst is geen gedachte en wordt niet veroorzaakt door "foute" gedachten - dus je kunt eindeloos jezelf gaan censureren 'oh, nee - zo moet ik niet denken! ' - angst komt uit je overlevingssysteem en trekt zich geen zier van dit soort manoeuvres aan. Als het tegenzit kun je hetzij extra dwangmatig worden (ik moet en zal goed denken! ) hetzij je voelt je een minkukel: 'ik kan mijn angst niet stoppen, ik ben een mislukking'.

**Geplaatst**: 15-02-16 21:03

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 21:03

Heel veel ex-anorexia's ontwikkelen dan ook - als ze dat al niet hadden- tijdens of na herstel een angststoornis... ook dat is weer terug te voeren op het gevoel of de beleving, een gebrek aan "controle"over de omgeving en uiteindelijk over zichzelf te hebben.

**Geplaatst**: 15-02-16 21:09

Re: Pro-ana forums

Geplaatst: 15-02-16 21:09

In het geval dat ik kende was er sprake van een 'minimum' gewicht (echt het bare minimum wat ze moest wegen om geen gevaar te lopen) en een 'streefgewicht'. Het streefgewicht was in principe een gezond gewicht, en dus iets wat zij koste wat het kost wou vermijden, in haar ogen was dat namelijk enorm dik. Als ze onder het minimum gewicht dook werd ze opgenomen, in de gaten gehouden tot ze weer op het minimum zat, en daarna mocht ze weer onder externe begeleiding of met dagbehandeling naar huis. Dan mocht ze wel thuis slapen maar moest ze een bepaald aantal uur per dag in de kliniek zijn.

**Geplaatst**: 15-02-16 21:45

Geplaatst: 15-02-16 21:45

Rosie schreef:
Maar als je wil werken aan achterliggende problemen zul je daar genoeg energie voor moeten hebben. Helemaal als je intensieve hulp krijgt, kun je niet ondertussen jezelf blijven uithongeren. Op die manier houd je het verstoorde eetgedrag in stand. Een normaal eetpatroon is de basis van alles.. therapie kost veel energie. Zonder eten en mogelijk met ondergewicht ben je gewoon niet helder. Ik weet helaas maar al te goed waar ik over praat. Het gaat hand in hand.

....bij traumatherapie geldt, dat de eerste fase van therapie "helemaal niet over trauma" gaat.
Je leert allerlei nuttige vaardigheden. Van jezelf troosten (....gesteld dat je dat mag van jezelf....) tot karate, informatie over hoe macht en manipulatie werken, hoe je assertief kunt zijn (...en dat dat heus mag...) - noem maar op.
Doorgaans is dit een efficiënte en effectieve manier om therapie te doen.
(En ik zeg niet, dat het makkelijk is, cliënt heeft soms maanden nodig om de peut echt te gaan vertrouwen. Het zij zo. Juist dat vertrouwen is essentieel.)

Iets dergelijks lijkt me volstrekt logisch bij anorexia. Niet alleen omdat dit doorgaans ontbreekt, maar het is een prima manier om iemand elementair op gewicht te laten komen.
Krijgt iemand dan de smaak te pakken mbt het toepassen van dit soort vaardigheden, dan kan het verantwoord zijn om hetzij bij traumatherapie hetzij bij anorexia om de trauma's te gaan aanpakken, de moeilijker dingen te doen, etc.