Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-01-16 06:28

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 06:28

Ik zou eerst aan je ouders vertellen waarom je bij een psycholoog bent. Daardoor kunnen ze jou beter begrijpen. En dan begrijpt je vader ook de keuze voor een rustige hond beter.

Of je wel of geen hond moet nemen daar kan ik je niet in adviseren

**Geplaatst**: 13-01-16 08:47

Geplaatst: 13-01-16 08:47

Ik heb een paar jaar geleden ook erg last gehad van een depressie, en ik merk dat mij pony me wel helpt als ik dreig terug te vallen. Het gaat nog steeds niet altijd fantastisch en ik heb nog wel mindere periodes, maar ik zak niet meer zo diep weg als toen.

Het geeft steun, het doet me echt deugd om te weten dat mijn beestjes me nodig hebben. En het dwingt me ook om structuur te houden in mijn leven. Je moet uit je bed om ze eten te geven, je moet je hond geregeld uitlaten.

Ik zou je echter wel aanraden om open te zijn tegen je ouders, het klinkt alsof er veel is dat zij niet weten. Door de scheiding en zo kan het misschien lijken of ze er niet of te weinig zijn voor je, maar als je hier niet over praat kan je ook niet verwachten dat ze het snappen. Het kan hen ook inderdaad helpen om te begrijpen waarom je een bepaald type hond wil.

**Geplaatst**: 13-01-16 09:32

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 09:32

Blijft de hond bij je vader?

Een dier kan je helpen, maar verwacht er niet teveel van. Bij een echte depressie heb je hulp nodig.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:54

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 10:54

Ik vind dat je wel heel veel op je bordje hebt, paniekaanvallen,boulimea, automutilatie,depressief,suicidiaal enzenz. En jij wil ons laten geloven dat je ouders echt niets weten of doorhebben?? En als ze het wel doorhebben dat het ze niets interesseert?? Ik denk dat je of overdrijft of je in een situatie zit die ik me niet voor kan stellen. Waar is de kinderbescherming want voor mij is dit eerder een geval van uithuisplaatsing.

**Geplaatst**: 13-01-16 11:29

Geplaatst: 13-01-16 11:29

Een hond of honden helpen wel degelijk bij zo'n dingen!
Ik heb jaaaaaren in behandeling gezeten en het geen flikker hielp voor ik mijn honden had.
Ik heb lange tijd tijdens school voor mezelf moeten zorgen, de paarden gedaan, ...
Ik heb de nodige psychische problemen kunnen doorstaan toen mij eerste Duitse herder kwam.
Hij was mijn gezelschap, hij kalmeerde mij wanneer ik paniekaanvallen of dergelijke kreeg, hij tovert nog altijd een lach op mijn gezicht door de clown uit te hangen wanneer ik down ben.
Hij is zeker mijn mental coach die al meer heeft opgelost gekregen dan mensen die er voor gestudeerd hebben

De pup die ik heb zitten is haast hetzelfde karakter, voelt mij ook goed aan en die honden (heb er 4 zitten) die zorgen echt wel dat ik beter de dag en nacht door kom en het leven wat zin heeft, voor mijn dieren blijf ik gaan en werken aan mijn psychische problemen, stemmingswisselingen ...

**Geplaatst**: 13-01-16 11:57

Geplaatst: 13-01-16 11:57

Ben niet helemaal bij met lezen, maar bij mijn herder heeft hij met 3 rondes per dag genoeg en gaat ie op de grond liggen. Ik kan ook altijd bij m komen liggen, is eigenlijk altijd wel goed. Terwijl als we aankondigen dat we weg gaan wordt ie lekker enthousiast en hij is heerlijk om mee te trainen.
Ligt er misschien dan ook net aan welke hond, wat voor opvoeding en nog meer factoren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 19:37

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 19:37

Ik ga niet naar mijn moeder. Niet voor lange periodes misschien hooguit een dag en zelfs dat meestal niet vrijwillig. De hond blijft inderdaad bij mijn vader maar als ik in het asiel kijk zijn er geen honden die aan mijn "eisen" voldoen. Mijn moeder heeft wel door dat er iets is maar niet wat. Een Labrador of herder is voor mij wel het meest geliefd dit komt meer uit ervaring.

**Geplaatst**: 13-01-16 21:19

Geplaatst: 13-01-16 21:19

kesha1 schreef:
Ik ga niet naar mijn moeder. Niet voor lange periodes misschien hooguit een dag en zelfs dat meestal niet vrijwillig. De hond blijft inderdaad bij mijn vader maar als ik in het asiel kijk zijn er geen honden die aan mijn "eisen" voldoen. Mijn moeder heeft wel door dat er iets is maar niet wat. Een Labrador of herder is voor mij wel het meest geliefd dit komt meer uit ervaring.

Volgens mij is je vader ook niet de juiste persoon om bij te wonen. Als ze tenminste zo onverschillig zijn als jij doet voorkomen.

**Geplaatst**: 13-01-16 21:30

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 21:30

TS, ik denk dat het over het algemeen belangrijk is dat je open gaat zijn tegen één persoon. Als je dingen verzwijgt, kan bijv je psycholoog je niet optimaal helpen.
Ook een dier gaat je dan vrees ik niet veel verder helpen.

Kun je niet eens samen met je vader naar het asiel gaan om gewoon eens te kijken welke honden jullie beide aanspreken?

**Geplaatst**: 13-01-16 21:55

Geplaatst: 13-01-16 21:55

kesha1 schreef:
Ja ik heb al een kat,ik heb er geen problemen mee als er iets in huis stuk is. Dat gebeurt nou eenmaal met dieren. En mijn ouders weten dat ik een psych heb alleen niet waarvoor. Een herder lijkt me ook super!
En mijn ouders kunnen me niet begeleiden want die zijn sinds 2008 gescheiden en ik heb door hun juist ook veel spanning

Maar je bent 14 jaar! Dan moeten je ouders toch weten wat er gaande is? Gaan ze nooit mee?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 22:03

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 22:03

nope alleen eerste gesprek ik wil niet samen met mijn ouders praten. En misschien is mijn vader niet het meest geschikt maar ik ben deels door mijn moeder in al deze dingen terecht gekomen.

**Geplaatst**: 13-01-16 22:21

Geplaatst: 13-01-16 22:21

Alleen al het opstaan ´s ochtends, en weten dat die hond daar beneden er is en op jou wacht. Dat is gewoon mooi. Iets om je op te verheugen. Ik zou voor die hond gaan.

**Geplaatst**: 13-01-16 22:28

Geplaatst: 13-01-16 22:28

Een Hond is helpend bij een depressie, je hebt een vriendje, bent niet alleen, je krijgt een betere dagstructuur en je hebt afleiding van het alleen maar op de bank kunnen hangen. Een hond verhelpt de depressie niet nee, was dat maar waar. Wat voor hond doet er niet toe, wat je je wel moet bedenken is in hoeverre je ruimte en energie hebt om t beest op te voeden. Je kunt tijdens een opvoeding niet even "nu niet" zeggen en het beest in de tuin zetten.
Een husky vind ik niet zo'n goed plan. Die beesten kun je eigenlijk niet binnen houden en volgens mij zit je niet te wachten op een hond in een hok in de tuin. Bovendien moet je daar wel heel erg veel mee werken.
Ik had een windhond, binnen rustig, buiten super blij. Daar was ik ook maar bij toeval tegen aan gelopen..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 22:32

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 22:32

yup een husky is me gewoon te druk en dat wil me vader niet begrijpen hij is er heilig van overtuigt dat ik niet zo'n hond wil omdat ik geen moeite wil doe, hij zegt er komen maar 2 rassen in dit huis: een huky of een owcharka

**Geplaatst**: 13-01-16 22:45

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 22:45

Kijk dan ook eens bij de Leonberger, grote vriendelijke harige hond, maar wat toegankelijker en meer een gezinshond.

**Geplaatst**: 13-01-16 23:14

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 23:14

Maar een ovcharka is zo'n haast niet op te voeden zelfstandig operende waak, hoed en verdedigingshond. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat het is wat jouw vader daar zo toe aantrekt. Als je dat weet dan kan je ook uitzoeken of zijn verwachtingen wel waar gemaakt zullen worden met deze rassen, en dat geeft je dan weer munitie om samen tot een ander besluit te komen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 23:20

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 23:20

mijn vader wil gewoon een echt beest "met een echt karaktr" grrr maar hij wil niet luisteren dat ik dat beest in me eentje dan moet opvoeden. Echt, prachtige beesten, maar we hebben geen ruimte voor een kleine beer. Een Border Collie,Labrador,Akita vindie niks aan. "dat zijn geen echte beesten"

**Geplaatst**: 13-01-16 23:28

Geplaatst: 13-01-16 23:28

Een beest met karakter........ Oh hij wil een tekkel!!

Wat is dat echt karakter?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 23:45

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 23:45

bah nee geen tekkel, hij vind allles onder labrador een muts en die 2 rassen zien er gewoon stoer en mannelijk uit, waaksheid en moeilijk. ik noem het me vader eignedunk om geen normale hond willen te kopen

**Geplaatst**: 13-01-16 23:49

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 23:49

Is je vader zelf niet stoer en mannelijk dat hij compensatie nodig heeft? (mag je aan hem vragen, gniffel) 1000 rassen om uit te kiezen en dan een "moeilijk" ras willen. Uiteindelijk zal het niet uitmaken, als hij er eenmaal is is het de liefste hond van de wereld en ga je toch wel van hem houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-16 23:56

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-16 23:56

Ik heb geen behoefte aan 24/7 geblaf dus wil niet zo'n ras hij wil wel een waakse hond. Ondanks dat hij weet dat ik degene ben die er mee bezig is. Het doet hem denk ik ook denken aan zijn jeugd (wit-russisch)

**Geplaatst**: 13-01-16 23:57

Geplaatst: 13-01-16 23:57

Misschien een bulldog, die zijn ongelooflijk stoer? Ik heb zelf een depressie en ga binnenkort opgenomen worden, heb thuis momenteel zes old english buldoggen zitten, en regelmatig pups, en ik kan garanderen dat die heel opbeurend werken =D. Altijd blij om je te zien, en als ik verdrietig ben of heel moe ben dan helpt het zo erg om even mijn lievelingshond te aaien. Vooral het feit dat ik het niet alleen fijn vind, maar de hond zelf ook van jouw aandacht geniet.

Als je je verhaal kwijt wil, of wil praten, dan mag dat altijd!

**Geplaatst**: 14-01-16 00:09

Geplaatst: 14-01-16 00:09

Heb enkel de berichten van TS gelezen maar wat ik dus begrijp is dat jij in je eentje een hond moet opvoeden maar dat je vader over het ras beslist..?
Waarvoor ga je op dit moment eigenlijk naar een psycholoog? (kan het overgeslagen hebben maar heb je daar nergens over zien schrijven)

bigone schreef:
Ik vind dat je wel heel veel op je bordje hebt, paniekaanvallen,boulimea, automutilatie,depressief,suicidiaal enzenz. En jij wil ons laten geloven dat je ouders echt niets weten of doorhebben?? En als ze het wel doorhebben dat het ze niets interesseert?? Ik denk dat je of overdrijft of je in een situatie zit die ik me niet voor kan stellen. Waar is de kinderbescherming want voor mij is dit eerder een geval van uithuisplaatsing.

Wat een reactie zeg. Dingen verbergen is niet zo moeilijk als je denkt, alleen ongelooflijk stresserend.

Om even verder op TS en deze post in te gaan: ik ben sinds mijn 13e suïcidaal, deed aan automutilatie, at op sommige dagen de hele kast leeg en op andere dagen bijna niks, school was een ramp en ik was ook gewoon ongelooflijk depressief.
Mijn droom was toen ook om een hond te krijgen omdat ik geloofde dat dat alles beter zou maken, ik dacht dat het de leegte die ik voelde en de therapie die ik nodig had wel zou oplossen. Uiteindelijk toen ik rond mijn 15e heb ik mijn ouders kunnen overtuigen en stonden we op een lijst voor een mechelaar. Zeker acht maanden in spanning gewacht voordat ze geboren werden, ik was ongelooflijk blij natuurlijk met het idee dat ik een hond kreeg. Maar de dag dat ik uiteindelijk ging beslissen welke pup het moest worden wist ik dat dit de foute beslissing was. (Dit was rond mijn 16de, zo'n vier maanden geleden)
Helaas durfde ik hier niks over te zeggen tegen mijn ouders (zij wisten ook niks van wat er speelde) en kwam de pup uiteindelijk in huis.
En ja, voor een week lang heb ik er mooie en minder mooie herinneringen aan gehad. Maar het heeft niks beter gemaakt, integendeel. Door alle stress die het met zich mee bracht zat ik er uiteindelijk helemaal door.. De pup was dat weekend even bij de vrouw die er voor gezorgd had dat ik ze kreeg, ze had door dat het wat moeilijker ging en stelde voor even op de hond te letten.
Maar doordat ik zo van mijn stuk geslagen was en het toen helemaal geen uitweg meer zag heb ik een zm poging gedaan...

Tot op de dag van vandaag heb ik er nog steeds gemengde gevoelens over, ik mis de hond, ongelooflijk hard soms zelfs, ook al heb ik ze maar net iets langer dan een week gehad, aan de andere kant weet ik nu ook dat ik gewoon niet in staat ben om voor een hond te zorgen, ik kan dat nog niet eens voor mezelf..

Dus vanuit mijn standpunt zeg ik nee, het is simpelweg niet verantwoord en een hond is geen geneesmiddel (was het maar

. Als je toch voor een hond gaat zou ik het met begeleiding doen en het is ook belangrijk dat je ouders op de hoogte zijn, desnoods vertel je het via de psycholoog.
Maar zeker hulp zoeken, je bent nog jong, je moet het niet te ver laten komen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-16 00:17

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-16 00:17

ik zie die hond ook niet als geneesmiddel, maar ik merk aan mezelf dat ik een maatje mis. want ik heb nu gewoon behalve me vader geen levend wezen om me heen. M'n kat is al 3 maanden bij mijn moeder, geen hond, gestopt bij bijrijdpaard. Eigenlijk maakt de leeftijd me niet uit maar ik weet dat mijn vader geen oudere hond dan puppy wil

**Geplaatst**: 14-01-16 00:33

Geplaatst: 14-01-16 00:33

DezeNaam schreef:
Heb enkel de berichten van TS gelezen maar wat ik dus begrijp is dat jij in je eentje een hond moet opvoeden maar dat je vader over het ras beslist..?
Waarvoor ga je op dit moment eigenlijk naar een psycholoog? (kan het overgeslagen hebben maar heb je daar nergens over zien schrijven)
bigone schreef:
Ik vind dat je wel heel veel op je bordje hebt, paniekaanvallen,boulimea, automutilatie,depressief,suicidiaal enzenz. En jij wil ons laten geloven dat je ouders echt niets weten of doorhebben?? En als ze het wel doorhebben dat het ze niets interesseert?? Ik denk dat je of overdrijft of je in een situatie zit die ik me niet voor kan stellen. Waar is de kinderbescherming want voor mij is dit eerder een geval van uithuisplaatsing.

Wat een reactie zeg. Dingen verbergen is niet zo moeilijk als je denkt, alleen ongelooflijk stresserend.

Om even verder op TS en deze post in te gaan: ik ben sinds mijn 13e suïcidaal, deed aan automutilatie, at op sommige dagen de hele kast leeg en op andere dagen bijna niks, school was een ramp en ik was ook gewoon ongelooflijk depressief.
Mijn droom was toen ook om een hond te krijgen omdat ik geloofde dat dat alles beter zou maken, ik dacht dat het de leegte die ik voelde en de therapie die ik nodig had wel zou oplossen. Uiteindelijk toen ik rond mijn 15e heb ik mijn ouders kunnen overtuigen en stonden we op een lijst voor een mechelaar. Zeker acht maanden in spanning gewacht voordat ze geboren werden, ik was ongelooflijk blij natuurlijk met het idee dat ik een hond kreeg. Maar de dag dat ik uiteindelijk ging beslissen welke pup het moest worden wist ik dat dit de foute beslissing was. (Dit was rond mijn 16de, zo'n vier maanden geleden)
Helaas durfde ik hier niks over te zeggen tegen mijn ouders (zij wisten ook niks van wat er speelde) en kwam de pup uiteindelijk in huis.
En ja, voor een week lang heb ik er mooie en minder mooie herinneringen aan gehad. Maar het heeft niks beter gemaakt, integendeel. Door alle stress die het met zich mee bracht zat ik er uiteindelijk helemaal door.. De pup was dat weekend even bij de vrouw die er voor gezorgd had dat ik ze kreeg, ze had door dat het wat moeilijker ging en stelde voor even op de hond te letten.
Maar doordat ik zo van mijn stuk geslagen was en het toen helemaal geen uitweg meer zag heb ik een zm poging gedaan...

Tot op de dag van vandaag heb ik er nog steeds gemengde gevoelens over, ik mis de hond, ongelooflijk hard soms zelfs, ook al heb ik ze maar net iets langer dan een week gehad, aan de andere kant weet ik nu ook dat ik gewoon niet in staat ben om voor een hond te zorgen, ik kan dat nog niet eens voor mezelf..

Dus vanuit mijn standpunt zeg ik nee, het is simpelweg niet verantwoord en een hond is geen geneesmiddel (was het maar . Als je toch voor een hond gaat zou ik het met begeleiding doen en het is ook belangrijk dat je ouders op de hoogte zijn, desnoods vertel je het via de psycholoog.
Maar zeker hulp zoeken, je bent nog jong, je moet het niet te ver laten komen!

De reactie van bigone is toch lang niet zo raar, zeker na het lezen van jou verhaal denk ik, zou je niet liever uit je "thuis" situatie willen zijn?...

Voor mij zou dat destijds zoveel beter zijn geweest. Dat je de kans gegeven wordt om rustig tot jezelf te kunnen komen, zonder de stress van mensen om je heen die je niet begrijpen/ teveel met zichzelf bezig zijn, jou niet je eigen beslissingen laten maken..
Nou bedoel ik niet dat deze zaken persé op jou betrekking hebben maar, in de teksten van ts proef ik dat er naar haar niet echt geluisterd word, en haar min of meer iets word opgelegd wat ze niet zo ziet zitten en wat haar eigenlijk helemaal niet zo goed uitkomt.

Laatst bijgewerkt door Malyma op 14-01-16 00:39, in het totaal 1 keer bewerkt