Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-01-16 22:20

Geplaatst: 12-01-16 22:20

Janneke2 schreef:
@ LS_fotos, er is een groep ggz therapeuten rond het thema 'treating trauma in psychosis'.
Niet dat ik ook maar beweren wil, dat er psychose bij jou zou spelen.
Maar : dit is een groep therapeuten die er voor kiest om minder stabiele klanten, al dan niet gecombineerd met 'bed op recept' etc na enige stabilisatie oefeningen gewoon emdr te geven, juist ook als de cliënt niet echt stabiel is.
Dat IS vakwerk, maar het kan en het bestaat - en het werkt goed.

Ik heb bed op recept, al is dit door bezuinigingen er niet meer. Maargoed ik was hier ook veel te bang voor. Psychoses etc heb ik voor in therapie gezeten maar wat jij hierboven schrijft ken ik niet, dit ga ik donderdag aankaarten bij mijn psych.

Ik heb wel antipsychotica medicatie bijv.

Smee___ mijn ouders begrijpen waar het bij mij vandaan komt heel goed, daar valt ook gewoon niet aan te twijfelen. Ze steunen mij waar het kan, maar ze maken ook heel heftige dingen met mij mee en hebben het er zelf ook moeilijk door. Vrienden leer je kennen wanneer je ze nodig hebt... Ik kan je vertellen blijven weinig over!

**Geplaatst**: 12-01-16 22:21

Geplaatst: 12-01-16 22:21

@Smee,
wat vreselijk als je geen steun ervaart in je omgeving! Belangrijke mensen die zeggen dat je je aanstelt - huuuu!
En crisiopvang, ik ben er altijd in geslaagd opname te vermijden. (Als ik tegen het plafond zit, wil ik rust om mij heen hebben, geen 15 mensen die ik niet heb uitgezocht en die ook allemaal tegen dat plafond zitten...)

**Geplaatst**: 12-01-16 22:25

Geplaatst: 12-01-16 22:25

Ik moest een levenslijn leggen:
touw op de vloer en met bloemen en stenen de hoogte- en dieptepunten aangeven en die ook benoemen met leeftijd/jaartal erbij.
Dat werd dan op de foto gezet en erna helemaal uitgewerkt op papier en nagelopen of dat klopte en waar nodig werden dingen verbeterd.
Daarna werd er in gesprekken elk hoogte- en dieptepunt uitgebreid besproken:
Hoe ging dat, wat deed dat met je, heb je daar nu nog last van en op welke wijze etcetc.

Fish_n_Chips schreef:
Hebben jullie ook wel eens herbelevingen waarin je volledig de grip op de realiteit kwijtraakt?

Een enkele keer, ik flip dan volledig in een soort paniekaanval, slaap helemaal niet meer en wordt erg paranoide.

Smee__ schreef:
Hoe zit dat bij jullie trouwens met jullie naaste omgeving? Mijn ouders roepen steeds dat ze vinden dat het maar een keer over moet zijn en ik me aanstel.. Terwijl ik überhaupt nog moet beginnen met een behandeling Merk echt dat geen steun krijgen van mijn ouders en sommige vrienden het echt heel erg zwaar maakt..

Mijn moeder schrok zich helemaal wezenloos toen ze erachter kwam waarom ik PTSS heb (en Borderline).
Die had niet verwacht dat alles zo'n impact op mij en mijn leven heeft/had.
Met m'n zusje kan ik het niet echt bespreken omdat de veroorzaker haar vader is.
Vrienden had ik al weinig, maar ze proberen me een beetje te steunen waar dat lukt.

**Geplaatst**: 12-01-16 22:29

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 12-01-16 22:29

Ik heb ptss, bij mij is het nu zo goed als over door behandeling Bin psycholoog. Gelukkig. Ik was constant bang toen i op een ochtend instortte. Nu is het wel over

**Geplaatst**: 12-01-16 22:31

Geplaatst: 12-01-16 22:31

Mijn ouders weten wel grotendeels waardoor het komt maar nog denken ze dat ik het gebruik als smoes om zielig gevonden te worden (euh help me even, waar zit daar de logica?

). Heb gelukkig een handjevol vrienden waar ik echt onwijs veel aan heb, dat compenseert het wel iets gelukkig.

Meestal uiten herbelevingen zich bij mij in nachtmerries, maar als ik wakker ben keer ik helemaal in mezelf en kun je echt een bom naast me laten exploderen en ik zou het nog niet merken denk ik.

**Geplaatst**: 12-01-16 22:33

Geplaatst: 12-01-16 22:33

Dank je wel TS. Ik moest inderdaad ook een beeld in gedachten nemen en zonder emotie naar kunnen kijken. Dit kan ik. Ik kan alleen alles niet achter me laten. Ik heb ook nog steeds veel lichamelijke klachten. Voor mijn gevoel is mijn leven die dag verpest. Ik kan niet meer het werk doen waar ik zo veel van hou en ik moet constant nadenken of ik iets wel of niet kan

**Geplaatst**: 12-01-16 22:41

Geplaatst: 12-01-16 22:41

NatalieLot schreef:
Dank je wel TS. Ik moest inderdaad ook een beeld in gedachten nemen en zonder emotie naar kunnen kijken. Dit kan ik. Ik kan alleen alles niet achter me laten. Ik heb ook nog steeds veel lichamelijke klachten. Voor mijn gevoel is mijn leven die dag verpest. Ik kan niet meer het werk doen waar ik zo veel van hou en ik moet constant nadenken of ik iets wel of niet kan

Eh, gaat dit over emdr...?
Het einddoel is idd dat je je neutraal voelt over het rotbeeld waarmee je de sessie bent begonnen, als dat vijf keer een sessie van anderhalf uur is, 'het zij zo', wat nodig is, is nodig, punt.

Maar het klinkt alsof jouw leven met pijn en beperkingen totaal niet serieus werd genomen - brrr!!

(Ook dat zijn "rotbeelden", waar je emdr op zou kunnen doen, als je dat wilt, niet alleen beelden van een ongeluk etc op zich zijn geschikt voor emdr, maar alle beelden die nare zaken represeteren.)

**Geplaatst**: 12-01-16 23:31

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 12-01-16 23:31

Ergens vind ik het een beetje dubbel om me hier te melden, maar nog eentje met PTSS. Ik ben vorig jaar verkracht (hele verhaal is op mijn blog in mijn onderschrift te lezen) en ik heb daar lange periode zeer intensief last van gehad, nu met vlagen.

De maanden nadat het gebeurd is ben ik volledig emotioneel afgesloten geweest, kon er wel over praten maar heel emotieloos. Kon geen traan laten en deed er soms zelfs behoorlijk lacherig over. Ik probeerde mijn situatie altijd maar te vergelijken met vrouwen die de bosjes in gesleurd worden, of mensen die veel ergere dingen hebben meegemaakt. Ik heb 'mijn' PTSS nooit als 'echte' PTSS gezien omdat ik het idee had dat ik er niet diep genoeg voor in de put zat.

In maart heb ik aan mijn ouders en zusje verteld wat er gebeurd is, en toen is de hele oliebol eigenlijk losgekomen. Alsof ik ineens door had wat er nou precies gebeurd was, drie maanden na afloop. Ik had enorm veel nachtmerries, heb veel slaapmedicatie gebruikt omdat ik bang was om in slaap te vallen maar waar ik uiteindelijk heftigere nachtmerries van kreeg. Ik ben meerdere keren wakker geworden met het gevoel alsof iemand zijn handen om mijn nek had en hoewel de nachtmerries minder zijn geworden sinds ik meer rust heb in mijn hoofd (ik ben terug op medicatie voor ADHD, wat in principe niet bevorderlijk is voor mijn mentale toestand maar wat op dit moment even de enige uitweg is) kan ik nog steeds onwijs in paniek raken. De jongen waar het om gaat kom ik nog regelmatig tegen op straat of tijdens een leuke avond stappen met m'n vriendinnen. Die vriendinnen herkennen hem ondertussen ook, wat genoeg zegt over hoe ik reageer. Ik moet niet eens huilen maar ik krijg gewoon geen lucht meer. Ik ren letterlijk weg, zo ver mogelijk, en pas als ik voor mijn gevoel op een 'veilige' afstand ben durf ik te stoppen en ook daadwerkelijk de rest van de paniekaanval te beleven. Ik ben constant bang dat hij achter me aan komt, ook al heeft hij me nog nooit benaderd of aangesproken. Hij kijkt me zelfs amper aan.

Paniek komt ook naar boven bij seks, wat best moeilijk is. Ik ben altijd een 'seksueel liberaal' persoon geweest, en ik vind het moeilijk om nu de omschakeling te maken naar een versie van mezelf die timide is als het op seks aankomt, en bang is om de verkeerde tegen te komen. Het gebeurt dan ook dat ik naast iemand in bed lig en ineens een vluchtreactie krijg. Het idee dat ik stik, huilen, complete verdwaasde angst, alleen maar weg willen rennen, terwijl iemand dan in theorie niks fout hoeft te doen. Het kan een manier zijn waarop hij me aankijkt, of een manier waarop hij me aanraakt.. Als ik eraan denk dan denk ik eraan en dan is het over met de pret.

Ook hier iemand die amper steun uit haar omgeving haalt trouwens. Voordat ik het mijn ouders heb verteld heb ik het verteld aan een aantal mensen in mijn directe omgeving met wie ik het makkelijker bespreekbaar vond, en die hebben lang niet allemaal op een vriendelijke manier gereageerd. Zo heb ik een aantal keer gehoord dat ik het wel kon verwachten met de manier waarop ik met mannen omging (die omgang was totaal niet zo promiscue als die opmerking doet lijken), en vragen als waarom ik dan in hemelsnaam uberhaupt dronken op zijn bank zat. Want hoe kon het verkrachting zijn als ik vrijwillig naar zijn huis was? Die opmerkingen hebben me ontzettend onzeker gemaakt en ik heb er zelfs heel lang aan getwijfeld of ik wat er gebeurd was überhaupt wel verkrachting kon noemen.

In tegenstelling tot veel (onwijs mooie en fantastisch sterke) mensen hier, ben ik nooit actief bezig geweest met het oplossen van mijn probleem. Ik kan er tot op zekere hoogte over praten met vriendinnen, ik kan het zeggen als me iets dwars zit, ik kan het vertellen als ik weer eens tijdens seks m'n biezen ben gaan pakken, daar giechelen we dan even over met ons wijntje omdat zij ook niet weten hoe ze anders moeten reageren, en dan waait het onderwerp weer over. Het enige emotionele gesprek dat ik erover heb gehad is het gesprek met mijn ouders, en dat heeft me zo opgebroken dat ik eigenlijk totaal niet weet of ik zo'n gesprek wel nog een keer aan kan. Aan de ene kant wil ik hulp zoeken, aan de andere kant durf ik het niet.

Zo, sorry voor mijn hele speech. Het voelt ontzettend fijn om dit zo van me af te schrijven, en ik lees/reageer graag verder mee voor ervaringen, steun (wederzijds natuurlijk) en mensen die misschien weten hoe ik een volgende stap kan zetten.

**Geplaatst**: 12-01-16 23:37

Geplaatst: 12-01-16 23:37

coldsummers schreef:
Fish_n_Chips schreef:
Hebben jullie ook wel eens herbelevingen waarin je volledig de grip op de realiteit kwijtraakt?

Ja.
Maar ik moet eerlijk zijn, ik heb altijd (sinds mijn ptss) het gevoel dat ik buiten mijn eigen lichaam leef en niet alles mee krijg.

Oef, even een beetje aan het doorlezen mar oh wat klinkt dit herkenbaar. Mijn paniekaanvallen zijn compleet irrationeel en zelfs al zou je het heel doortastend vragen zou ik niet eens meer weten waar ik ben. Maar buiten dat voelt het inderdaad al een jaar alsof ik niet mezelf ben. Alsof ik er een beetje boven zweef als een soort emotieloos wrak.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:38

Geplaatst: 13-01-16 10:38

Och Emma... :(:)

Als je maar NOOIT geloofd dat je(jij,maar ik doel op je in algemene zin ook)een verkrachting uitlokt.
Geen man of vrouw mag zomaar aan iemand zitten, met welke reden dan ook.
Ik weet hoe t voelt als dat tegen je gezegd wordt. Vreselijk.

**Geplaatst**: 13-01-16 13:05

Geplaatst: 13-01-16 13:05

Mira283 schreef:
Janneke2 schreef:
@Mira en Smee,
wat vreselijk als je geen steun ervaart in je omgeving! Belangrijke mensen die zeggen dat je je aanstelt - huuuu!
En crisiopvang, ik ben er altijd in geslaagd opname te vermijden. (Als ik tegen het plafond zit, wil ik rust om mij heen hebben, geen 15 mensen die ik niet heb uitgezocht en die ook allemaal tegen dat plafond zitten...)

Ik helaas niet en baal als een stekker.
Maar goed heb geen steun aan mijn ouders wel aan beperkt groepje vrienden waar ik altijd terecht kan. Maar leuk is anders zonder mijn pony had ik dit zeker niet getrokken...

Wie in jullie omgeving weten het allemaal?

Ik schaam me er niet voor, ik ben blijven zitten en mensen vragen wat er gebeurd is. Ik vertel het gewoon. Mijn ouders gaven eerst ook geen steun totdat het echt verkeerd ging en toen waren ze er boor me. M'n vriendinnen moeten zelf weten wat ze er mee doen, dat boeit mij niet zo veel. Ik heb dat het hoort bij me accepteer het of daar is de deur

**Geplaatst**: 13-01-16 13:12

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 13:12

Emma, heb je voor mij een link?

Mijn omgeving weet dat ik een depressie heb gehad. Ze weten deels de oorzaak daarvan, maar er zijn mensen die niets weten van mijn misbruik en die laat ik ook maar zo wijs. Als ze erachterkomen, prima, zo niet dan ook goed.

**Geplaatst**: 13-01-16 13:55

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 13:55

Hier ook complexe ptss.
Ik heb sinds 3 jaar de diagnose en ben een jaar of 2 onder behandeling.
Ik ben een maand geleden gestart met EMDR, ik vind het heftig, al die herinneringen terug halen die ik liever wil vergeten.
Na een sessie ben ik 3 dagen heel moe en vreselijk hoofdpijn, herkennen jullie dat?

**Geplaatst**: 13-01-16 13:58

Geplaatst: 13-01-16 13:58

Citaat:
Citaat:
Citaat:
Hebben jullie ook wel eens herbelevingen waarin je volledig de grip op de realiteit kwijtraakt?

Ja.
Maar ik moet eerlijk zijn, ik heb altijd (sinds mijn ptss) het gevoel dat ik buiten mijn eigen lichaam leef en niet alles mee krijg.

Oef, even een beetje aan het doorlezen mar oh wat klinkt dit herkenbaar. Mijn paniekaanvallen zijn compleet irrationeel en zelfs al zou je het heel doortastend vragen zou ik niet eens meer weten waar ik ben. Maar buiten dat voelt het inderdaad al een jaar alsof ik niet mezelf ben. Alsof ik er een beetje boven zweef als een soort emotieloos wrak.

Dit is voor mij ook heel herkenbaar, altijd gedacht dat ik gek was ofzo maar nu lees ik dat jullie dat ook zo ervaren.

**Geplaatst**: 13-01-16 14:14

Geplaatst: 13-01-16 14:14

MyKayleigh schreef:
Hier ook complexe ptss.
Ik heb sinds 3 jaar de diagnose en ben een jaar of 2 onder behandeling.
Ik ben een maand geleden gestart met EMDR, ik vind het heftig, al die herinneringen terug halen die ik liever wil vergeten.
Na een sessie ben ik 3 dagen heel moe en vreselijk hoofdpijn, herkennen jullie dat?

Jaa i kwel! Het gaat wel super hoed helpen, in mijn geval had ik na 4,5 keer geen laat meet van de ervaring

**Geplaatst**: 13-01-16 14:17

Geplaatst: 13-01-16 14:17

MyKayleigh schreef:
Hier ook complexe ptss.
Ik heb sinds 3 jaar de diagnose en ben een jaar of 2 onder behandeling.
Ik ben een maand geleden gestart met EMDR, ik vind het heftig, al die herinneringen terug halen die ik liever wil vergeten.
Na een sessie ben ik 3 dagen heel moe en vreselijk hoofdpijn, herkennen jullie dat?

Ja, ten voeten uit!
En we hebben dat ook wel als ingang van de volgende sessie genomen - daarna werd het minder. De hoofdpijn verdween.
Blijft staan dat je eigen hersenen hard werken aan het herstellen van de ptss of andere ongewenste situaties, dus 'na afloop moe', dat mag/ dat 'hoort ' - maar er zijn dus wel grenzen.
(Het proces is geen rozentuin, maar sadistisch zwaar is niet nodig.)

**Geplaatst**: 13-01-16 15:15

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 15:15

Bij mij weet zowat mijn hele omgeving van mijn psychische problemen (depressie, PTSS, Asperger). Maar ik ben zo vaak en zo lang opgenomen geweest dat je mensen wel wat moest vertellen. De meeste mensen denken dat het door mijn beenamputatie komt - dat laat ik maar zo, anders zou ik moeten vertellen waar het echt door komt en dat wil ik niet.
Ik zit op het speciaal onderwijs en als iemand vraagt waarom, vertel ik altijd dat ik PTSS heb.

Mijn ouders heb ik heel lang verteld/laten vertellen dat het door het pesten kwam. Inmiddels weten ze deels waar het echt door komt, maar zij denken dat het mijn interpretatie is die traumatisch was en realiseren zich niet dat wat mij aangedaan is, echt illegaal en crimineel en not-done is.
Ze accepteren het op zich wel, maar realiseren zich vaak niet hoeveel moeite dingen mij kosten. Ik vind het eng als er mensen achter mij zitten/staan/lopen, maar als ik achter in de klas zit kan ik het bord niet lezen (ja, mijn bril is goed

daar ligt het niet aan). Dus was het heel simpel: ik moest 'maar' voor in de klas zitten. Ik ben flink depressief en krijg geen begrip dat het soms al heel knap is dat ik mijn bed überhaupt uit kom. Ik zei een keer dat ik er trots op was dat ik die ochtend (in het weekend) voor half 11 opgestaan was, krijg ik te horen dat dat normaal is en dat het onzin is om daar trots op te zijn.
Verder hebben zij me zo vaak aansteller genoemd terwijl er wél iets aan de hand was, dat ze daar onderhand wel iets van geleerd hebben. Dat scheelt wel.

Maar er zijn een paar incidenten geweest waarin mijn ouders hebben bewezen dat ze echt niet veilig zijn, dus voel ik me thuis ook niet veilig. Daarom denkt mijn therapeut dat het beter is dat ik me ga oriënteren op begeleid/beschermd wonen-vormen en dat ben ik nu aan het doen. Toen therapeut trachtte mijn gedachten te veranderen in "pap en mam zijn betrouwbaar" heb ik haar verteld dat ze kon stoppen of weg kon gaan. Ik wil mezelf niet in de waan wekken dat ik ergens veilig ben waar ik helemaal niet veilig ben.
Er zijn echt niet veel incidenten geweest, maar eentje is genoeg. "Ik zal je nooit expres pijn doen" - als dat één keer wel gebeurd is, kan het al geen 'nooit' meer zijn. En is er dus altijd de kans dat het nog een keer gebeurt. En ben ik dus niet veilig.
Het is mij wel duidelijk geworden dat ik alleen welkom thuis ben als ik precies doe wat mijn ouders zeggen. Dus dat doe ik dan ook.

En nu wil ik echt niet zeggen dat mijn ouders boemannen zijn. Ze houden zielsveel van me, dat weet ik. Zij doen ook maar hun best. En zullen vast oprecht spijt hebben van dingen die er gebeurd zijn.

**Geplaatst**: 13-01-16 15:29

Geplaatst: 13-01-16 15:29

Hier ook ptss al weten m'n vrienden er niks van. M'n partner weet er wel van!

Ik ben vanaf m'n 5de tot 14 de meerdere keren per dag seksueel misbruikt door een pleeg familie lid. Bij mij heeft het heeeeel lang geduurd voor ik er over kon praten omdat ik het al 3 keer in al die jaren tegen m'n pleegmoeder had verteld maar ze heeft er nooit wat aan gedaan. Ook werd ik op andere manieren uitgebuit b.v. tijdens vakanties, bruiloften enz moest ik thuis blijven oppassen op de kids of de dieren, kortom ik ging nooit mee met uitjes of wat dan ook...

Toen ik het huis uit was (op m'n 16de) heeft het nog 2 jaar geduurd voor ik hulp had gezocht en uiteindelijk aangifte heb gedaan. Toen kreeg ik via Facebook nog een rellende ex vrouw achter me aan, ik had haar gezin kapot gemaakt zei ze... Nee hij had mij kapot gemaakt en niet andersom potverdorie!

Ondertussen ben ik 30 en heb ik een hoop verwerkt, maar terug kijkend zie ik een hoop problemen. Ik kon moeilijk leren, ging niet mee in de klas, heb adhd maar dat wist toen nog niemand, durfde nooit wat want dacht altijd kan ik toch niet ik ben niks waard en ga zo maar door... Dit heeft ook te maken met mijn biologische moeder zij was zo verslaafd aan de alcohol dat ze mij regelmatig vergat, jeugd en gezin zorg heeft mij weg gehaald destijds nog voor ik 1 jaar was en in een pleeg gezin gestopt. Mijn half broer en zus zijn ook weg gehaald maar die hadden hun vader nog, mijn vader was niet in beeld heb ik begrepen.

Nu heb ik nog steeds slaap problemen want bij ieder geluid zit ik rechtop in bed dat is niet raar want ik heb nooit een veilige omgeving gehad, ik heb nooit leren slapen zoals anderen dat kunnen, ik weet zelfs nog dat ik me destijds ging verstoppen om met rust gelaten te worden maar helaas er was geen ontsnappen aan. Ook migraine komt regelmatig voor en drukte in kleine ruimtes kan ik echt niet tegen ook omdat m'n persoonlijke ruimte van mij is en niemand daar ongevraagd in mag komen. Periodes van depressie heb ik ook gehad vooral als ik ontslagen was of bijvoorbeeld geen werk kon vinden weer kwam dat waardeloos gevoel terug... _-:(

Mijn zelfrespect was echt lager dan laag maar dat heb ik weten om te draaien, ik pik geen oliebol meer van niemand niet en ik weet m'n grenzen duidelijk aan te geven ook al gaat dat nog wel eens fout omdat ik al gauw denk dat niemand rekening houd met mijn gevoelens. Mijn emoties heb ik veel beter onder controle en die heb ik geaccepteerd, ik ben nou eenmaal een emotioneel persoon daar verander je weinig aan. Soms heb ik nog wel eens paniekaanvallen maar dat komt zelden voor en meestal komt dat omdat ik dan geen controle heb over de situatie, tandarts is echt een ding geweest bijvoorbeeld.

Wat mij op de been heeft gehouden zijn de paarden geweest dat was mijn veilige plek waar ik kon zijn wie ik was, waar ik geaccepteerd werd als volwaardig wezen. Het vertrouwen in de mens is bij mij nooit hersteld dat kan ook niet als zoveel mensen je zo waardeloos behandeld hebben.

Ik begrijp gelukkig een hele hoop van oorzaak en gevolg op psychisch gebied, daar kreeg ik ook een dikke pluim voor toen ik klaar was met m'n therapie (heb 3 jaar intens cognitieve therapie gehad), ik heb een groot zelf analyserend vermogen wat mij enorm geholpen heeft. $*\o/*$

Nu ik pril in verwachting ben van onze eerste via een icsi behandeling heb ik wel wat flashback's gehad, vooral tijdens de eicel punctie merkte ik dat ik er niet helemaal bij was met m'n hoofd, weer zat iemand gemene dingen daar beneden te doen en dat vond ik moeilijk. Nu is dat achter de rug gelukkig en heb ik weer de rust terug gevonden.
Ik zal nooit haantje de voorste worden maar ik ben toch wel een persoon geworden waar ik zelf trots op ben! Ja indd dat durf ik nu voorzichtig te zeggen $*\%/*$ want ik kom van ver!

**Geplaatst**: 13-01-16 15:40

Geplaatst: 13-01-16 15:40

Ik heb ook ooit de diagnose PTSS (en nog een aantal andere dingen) gehad (heb veel meegemaakt wil er liever niet te uitgebreid over praten) en veel therapie gehad en eigenlijk niet echt therapie gehad die echt hielp. Daardoor in een burnout geraakt en daar wel goede therapie gehad en daarnaast ondersteuning van mijn paard die ik in die tijd heb gekocht.

Dat was voor mij de beste therapie. Sinds ik haar heb zijn de nachtmerries bijna weg en durf ik mezelf veel meer te uiten en mijn mannetje te staan (grenzen aan te geven).

Loop nu door recente ontwikkelingen wel weer tegen een heleboel stress aan waardoor ik merk dat ik een stuk gevoeliger ben voor de nachtmerries en spanningen.

**Geplaatst**: 13-01-16 19:15

Geplaatst: 13-01-16 19:15

Mooi om te lezen hoeveel sommige mensen hier aan hun paard hebben.
Wat zijn het toch een prachtdieren.

**Geplaatst**: 13-01-16 19:18

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 19:18

Hier ook iemand met PTSS. Gelukkig gaat het inmiddels al een stuk beter. Ik merk dat het scheelt om goed naar je lichaam te luisteren. "Doorbijten" verergert alles alleen maar, af en toe wat rust voor jezelf is wel raadzaam

**Geplaatst**: 13-01-16 19:52

Geplaatst: 13-01-16 19:52

jetm schreef:
Mooi om te lezen hoeveel sommige mensen hier aan hun paard hebben.
Wat zijn het toch een prachtdieren.

Ja, dat vind ik ook mooi te lezen.
Vind het nog steeds verdrietig zoveel bokkers met ptss. Had het niet gehoopt.
Maar wat een sterke mensen zijn jullie allemaal, stuk voor stuk! :(:)

**Geplaatst**: 13-01-16 20:28

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 20:28

Ik lees veel dingen die ik herken.
Gelukkig goede ervaringen met emdr, dat geeft hoop voor de toekomst al hebben ze wel gewaarschuwd dat ptss voor mij levenslang is.
Nu is het verwerken en ermee leren omgaan.

**Geplaatst**: 13-01-16 22:17

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 13-01-16 22:17

Hier ook PTSS, dit jaar begin ik met EMDR, ik hoop dat het me gaat helpen.

Hoe het mij belemmerd in het dagelijks leven; ik slaap erg slecht door veel nachtmerries, vaak over dezelfde onderwerpen (dingen die gebeurd zijn in mijn jeugd), maar net even wat anders aangekleed.
Verder functioneer ik niet in een school/werkomgeving, hierdoor zit ik thuis terwijl ik zó graag wil.

Maar ik ben doodsbang voor mensen/sociale situaties/drukte, ik klap dicht en ren het liefst huilend weg. Nadat ik in zo'n situatie heb gezeten waarbij ik nieuwe mensen heb moeten leren kennen of er veel mensen zijn ben ik ook helemaal gesloopt, soms heeft dit zelfs een nasleep naar de daarop volgende dagen.

Gelukkig heb ik wel wat vrienden en een partner die hier geweldig goed rekening meehouden en het begrijpen als ik een situatie liever uit de weg ga.

**Geplaatst**: 13-01-16 23:37

Geplaatst: 13-01-16 23:37

Anoniem schreef:
Nou Margrathea, het is niet 'maar' werk vind ik hoor! Het is toch ook niet niks, heb je zelf de brand ook meegemaakt? Was je erbij, zeg maar?
Lijkt me echt verschrikkelijk....

Ik zal even in het kort uitleggen wat er is gebeurd

Mijn werk is niet helemaal een normale baan... Het is een bestuursfunctie bij een studentenvereniging. We zijn naast voor onze leden meestal ook een open jongerencafé voor andere mensen, met andere woorden, iedereen kan gewoon binnenlopen. Op vrijdag en zaterdag zijn er vaak feestjes. Op deze avonden hebben we één en soms twee verantwoordelijken vanuit het bestuur. Op vrijdag 16 oktober was ik verantwoordelijk samen met een bestuursgenootje, twee leden van ons vierden een feestje, het was redelijk druk.
Ik had de hele avond al een slecht gevoel over de avond. Ik weet niet wat ik verwachtte maar ik was opgejaagd, nerveus, en ik was de uren aan het aftellen tot het eind van de avond. Normaal had ik dit nooit, ik vond de vrijdagavonden het leukst om te doen, er kwamen vaak veel bekenden langs en ik vond het leuk om voor het personeel en de bezoekers te "zorgen". Maar niet deze avond.
Om een uur of 11 was ik even buiten aan het praten met wat leden. Ik was net een beetje meer ontspannen geworden. Toen ik terug naar binnen liep zag ik ineens dat een deel van onze entreehal in de brand stond. Omdat ik dus al de hele avond zo gespannen was kon ik gelijk actie ondernemen

Ik ben een brandblusser gaan halen, waar ik vervolgens de borgpen niet uit kreeg omdat ik te erg aan het trillen was. Iemand heeft me weggestuurd om mensen naar buiten te gaan vegen, en inmiddels was ook het ontruimingsalarm ingetikt. We moesten door een rokerig gebied vluchten, maar de mensen waren snel buiten. Gelukkig waren er veel oud-bestuursleden op het feestje die allemaal goed weten wat er moet gebeuren bij een ontruiming. Ik ben toen 112 gaan bellen, die in eerste instantie mijn verhaal niet geloofden :oo

Dit omdat er de avond ervoor was gemeld dat er die avond een ontruimingsoefening plaats zou vinden, en dat alle telefoontjes genegeerd kunnen worden. Ik had minstens een paar minuten paniekerig huilen en schreeuwen in de telefoon nodig voordat die vrouw doorhad dat het menens was :oo

Tegen de tijd dat de brandweer er was hadden onze eigen leden gelukkig de brand al weten te blussen. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, behalve één meisje dat last kreeg van haar longen, maar dat bleek uiteindelijk heel erg mee te vallen.
Hier het nieuwsbericht voor de geïnteresseerden http://district8.net/16-oktober-koornbe ... delft.html
Iemands reactie hierop is "Langharige stoners, tja." Dat steekt wel echt, een deel van die langharige stoners heeft er toch echt voor gezorgd dat de schade beperkt is gebleven $:\$

En nu... Tja. Ik schiet elke keer op als ik denk brand te ruiken, oudejaarsavond zou ik eigenlijk verantwoordelijk bestuurslid zijn maar dit heeft mijn lieve vriend door weten te schuiven toen ik hem een week eerder helemaal in paniek opzocht omdat ik vuurwerk had geroken voor de deur. Vandaag waren ze aan het verbouwen en er stond een enorme stofwolk op de zolder - ik schiet gelijk in de stress omdat ik dacht dat het rook was. Deze week liet iemand het ontruimingsalarm afgaan en ik heb de hele dag zitten trillen als een rietje. Ik was zo bang. En ik durf het aan niemand te vertellen, behalve aan mijn vriend, de voorzitter van het bestuur en twee andere goede vrienden van me.

Het is een heel verhaal geworden, sorry :')

Wat een nare verhalen komen er langs. Ik hoop dat iedereen een beetje steun kan halen uit dit topic.

Ik zie heel vaak EMDR langskomen, wat is dat precies?