Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-12-15 19:42

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 19:42

Misschien kunnen jullie een eigen topic openen of ts een nieuwe want dit is allemaal of topic en vervuilend

**Geplaatst**: 27-12-15 20:16

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 20:16

Je hebt gelijk, Callum. Ik ben in dit topic off topic gegaan. Sorry daarvoor TS.
Zoals eerder aangegeven hoop ik echt dat je de juiste hulpverlening vindt. Echt waar.

Voor mij moet geen nieuw topic geopend worden; ik zal hier niet meer reageren. Nogmaals mijn excuses TS. Ik hoop in elk geval dat je aan sommige van mijn posts toch iets hebt gehad!

**Geplaatst**: 27-12-15 20:17

Geplaatst: 27-12-15 20:17

Ts heeft geen vertrouwen meer in de hulpverlening dat is waarom ze dit topic heeft geopend.

Maar hulpverleners naar benede halen terwijl dat ook maar mensen zijn,vind ik niet kunnen.

Ts het kan best zijn dat je de juiste hulp nog niet hebt gevonden,maar ik zei dus al een stukje terug.
Ga eerst eens bij jezelf na wat je nu wilt bereiken.

**Geplaatst**: 27-12-15 20:40

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 20:40

Hulpverleners verdedigen is niet nodig in mijn ogen. Ik heb ook weinig vertrouwen in mensen en dus ook in hulpverleners vertrouwen is iets dat verdient moet worden en de goede hulpverlener kan dat zeker.

Dus nogmaals ts hoe moeilijk het ook is om ergens anders heen te gaan. Believen me i know. Toch doen. En dan gelijk duidelijk aangeven dat je vertrouwensproblemen hebt en dus heldere afspraken wil die nageleefd worden.

**Geplaatst**: 27-12-15 21:02

Geplaatst: 27-12-15 21:02

Hoi TS,

Hoe is het nu met je ?
Hopelijk heb je de kerstdagen een beetje goed doorstaan.
Natuurlijk hoeft het in jouw geval niet zo te zijn maar vaak zijn deze dagen toch wat moeilijker als je je depressief voelt.

In dit topic zijn diverse meningen genoemd over hulp bij instelling of zelfstandige en al dan niet alternatieve therapieën.

Zelf heb ik therapie met paarden genoemd als optie waarbij ik aangaf dat het dan wel belangrijk is iemand te vinden met een aanvullende opleiding omdat paardencoaching op zich niet vergoed wordt.

Als het goed is hoor ik komende week of ik geslaagd ben voor mijn HBO opleiding waardoor mijn paardencoaching dan onder de noemer 'therapeutische hulpverlening' kan vallen en deels vergoed kan worden door de alternatieve verzekering als ik me inschrijf bij het NFG en koepelorganisatie. Hierdoor ben ik me nu in deze vergoedingen aan het verdiepen en ik wilde deze informatie toch even met je delen, omdat het ook voor andere alternatieve therapiëen geldt.

Komende week is de laatste week dat je je zorgverzekering voor komend jaar kan regelen.
Hier kun je een lijst vinden met vergoedingen van diverse verzekeringen voor alternatieve therapiëen. Deze informatie lijkt me voor jou ook heel nuttig mocht je besluiten voor een alternatieve therapie te gaan.

Als de leeftijd in je schaduwaccount (24) klopt heb je nog een heel leven voor je en kan je door te investeren in jezelf (met hulp van de verzekering) een betere toekomst tegemoet gaan.

Heel veel sterkte met alles wat je gaat beslissen.

**Geplaatst**: 28-12-15 00:07

Geplaatst: 28-12-15 00:07

Ggz is gewoon een te grote organisatie...er komen zoveel mensen daar dat het niet echt meer persoonlijk gericht is maar je als nummer neergezet wordt.

Zoek het kleiner op je hebt kleinere instanties die ook veel meer doelgericht zijn op problematieken. Zo heb je bv scelta zij zijn gericht op persoonlijkheids problematieken en angststoornissen. Zij zijn aangesloten bij GG-net, maar zijn onderverdeeld in kleinere locaties. Waardoor je meet persoonlijk gevoel contact heb dan nr gevoel. En ook deze locaties worden gewoon netjes vergoed vanuit je verzekering ;-)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-15 01:46

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-15 01:46

Wat betreft de fouten die er gemaakt zijn. Daar hoeft geen discussie over te zijn. Mijn eerste hoofdbehandelaar is inmiddels ontslagen, en de fouten die daarna zijn gemaakt heb ik tot in den treure met mijn toenmalige behandelaar doorgesproken en daarin hebben we allebei onze aandeel toegegeven. Het is alleen niet op een fraaie manier afgesloten, omdat mijn behandelaar op een gegeven moment 'vergat' om contact met me op te nemen waardoor de angst bij mij zo de boventoon is gaan voeren dat het enige gesprek dat ik nog gehad heb een afscheidsgesprek was. Ik ben daar niet boos over, vergeten is menselijk. Maar het is voor mij wel pijnlijk en schadelijk geweest.
Er zijn (daarvoor) verkeerde inschattingen gedaan, en hoewel niemand daar wat aan kan doen, het geen kwestie van wel- of niet verwijten is, is het een feit dat het me heeft geschaad en dat die negatieve consequenties me ontzettend bang maken voor nieuwe behandeling.
Het is niet dat ik teleurgesteld ben omdat hulpverleners ook fouten maken of soms een slechte dag hebben, of dat ik hulpverleners geen leuke mensen vind, of dat ik ze persoonlijk kwalijk neem wat er gebeurd is. Maar de dingen die er gebeurd zijn hebben me - juist vanwege mijn problematiek - tot in het diepste van mijn ziel gekwetst. En mijn mentale gezondheid is op dit moment zo ontzettend breekbaar. Dat ik het risico niet meer durf te nemen. Nog een mislukte behandeling ga ik niet aankunnen, mijn draagkracht is zo ontzettend aangetast. En ik wil niet onder een trein of aan de bodem van een flat eindigen omdat ze oopsiedezie mijn draagkracht ietsje teveel (of juist te weinig) belast hebben of een verkeerde inschatting hebben gedaan.

Ik vind de discussie die hier ontstaan is best zinning Ik vind het interessant om verschillende visies op de hulpverlening te lezen en ik heb echt niet het idee dat mensen zoals janneke mijn wantrouwen bevestigen. Het is niet zo dat ik hulpverleners als een soort slechte mensen zie, en dat dat hier gesterkt word. Ik wantrouw de behandeling, niet de mensen (ook wel, maar ik kan rationeel best redeneren dat dat niet redelijk is. De emoties die erbij komen kijken zijn een ander verhaal. ) en de reden daarvoor is dat ik slechte ervaringen heb. Ik denk niet dat iemand op een internetforum die ervaring kan transformeren of kleuren naar een slechtere of betere ervaring. Zo beinvloedbaar ben ik gelukkig niet

Ik herken ook wat Janneke zegt. Ironisch genoeg heb ik zelf een hulpverlenersachtergrond. En ik ben geen GZ-psycholoog of psychiater die 8 jaar+ gestudeerd heeft, en dus is er tijdens mijn (wat beknoptere) opleiding wel letterlijk verteld dat je angststoornissen op kan lossen door iemands gedachtes uit te dagen. En toen was het tijd voor het volgende college met de over de volgende stoornis. Zo frustrerend.

@shadow van je reactie kreeg ik tranen in mijn ogen omdat het zo treffend omschreef wat ik zou willen zeggen, maar waarvan het me nooit zo helder gelukt was.

@ Zwerte, het doed me goed om te lezen dat iemand met dezelfde gevoelens daar uit is gekomen. Ik ga dat zeker meenemen

@Ikke, ook heel erg bedankt voor je bijdrage... Ik heb de vragen die je stelde proberen de antwoorden. Alleen als ik dat op internet zet wordt mijn identiteit ietsje te kenbaar.

-------
Ik zie een aantal keren de vraag voorbij komen wat ik wil en wat ik verwacht.
Wat ik verwacht van een hulpverlener is vooral dat hij duidelijk communiceert, afspraken nakomt, een bepaalde mate van (gezonde en professionele) betrokkenheid toont, en niet mij als cliënt vergeet -O-

Of mijn problemen bagatelliseert.

Wat ik wil met mijn leven? Ik weet het niet. Het leven van een gezonde knorrie kan ik niet voor me zienl. Als ik het probeer te visualiseren wordt het zwart. Ik heb een aantal conflicterende problemen en als ik het ene probeer aan te pakken wordt het andere erger. Ik weet niet meer wat ik aan wil pakken, wat de moeite waard is, waar ik moet beginnen, en hoe het zou zijn om zonder stoornissen (die stuk voor stuk te genezen vallen) te leven.

Paardentherapie vind ik een interessante optie!! Echter zou ik dan inderdaad wel goed op zoek moeten gaan naar iemand met een hele gedegen achtergrond, aangezien het dus allemaal complex is.

EMDR ga ik ook zeker overwegen. Al is het maar om bv. mijn opname te verwerken, aangezien ik dat echt als een verschrikkelijke tijd heb ervaren en mijn lichaam compleet in de weerstand gaat bij iedere prikkel die me er aan doet herinneren.

Kleinere instanties zijn niet echt een optie vanwege inderdaad mijn crisisgevoeligheid, in combinatie met nog langere wachtlijsten hier in de omgeving. Dat maakt het heel moeilijk.

Wat ik wil met mijn leven? .

**Geplaatst**: 28-12-15 09:15

Geplaatst: 28-12-15 09:15

Tegen mijn laatste bericht in wil ik toch nog even reageren hier.
Je laatste bericht is duidelijk en helder wat ons weer helpt om mee te helpen zoeken naar mogelijkheden die bij jou passen.
De antwoorden op de vragen die ik stelde moet je wat mij betreft ook zeker niet online zetten. Ze waren bedoeld voor jouzelf in de hoop dat je een en ander duidelijk krijgt voor jezelf. Zo te lezen is er al veel duidelijk en kan je het helder omschrijven. Ik zou, als je terug de stap zet naar behandeling, dan ook van in het begin duidelijk stellen wat je verwacht, wat je angsten zijn, wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, wat je wil bereiken enz. Dit is allemaal nuttige informatie voor een hulpverlener en kan hem of haar helpen om niet dezelfde fouten te maken.

Als je besluit op zoek te gaan naar iemand die therapie met paarden geeft, zou ik persoonlijk op zoek gaan naar iemand met een basisopleiding tot psycholoog, psychiater, maatschappelijk werker,... en een bijkomende opleiding aan bv het BIAAT (Belgisch Instituut voor Animal Asisted Therapy, zijn ook mensen in NL die daar les volgen of gevolgd hebben), EAGALA, een hogeschool,... Ik vind het bij zo'n therapie belangrijk dat je bij iemand terecht komt die zowel geschoold is mbt menselijke psychologie als mbt de psychologie van paarden. Helaas is het vinden van een goed geschoold iemand niet altijd even gemakkelijk, maar wie zoekt die vindt!

Jammer trouwens dat in je opleiding bepaalde dingen maar heel kort aan bod zijn gekomen. Lijkt me idd frustrerend. Hoewel ik echter wel geloof in de bruikbaarheid van bepaalde gedragstherapeutische technieken, weet ik niet of je daar genoeg aan zou hebben. Je wantrouwen is zo te lezen keer op keer bekrachtigd door negatieve ervaringen. Daar ga je niet vanaf raken met bv tegengestelde gedachten op te gaan roepen. Je zou moeten kunnen ervaren dat het ook anders kan, dat hulpverlening wel goed kan lopen, maar daar wringt ook net weer het schoentje natuurlijk...

Waar ik nog aan dacht: misschien heb je er in tussentijd iets aan om contact op toenemen met een ervaringsdeskundige? De mensen die zich als ervaringsdeskundige inzetten hebben vaak ook minder positieve ervaringen met GGZ, maar zijn wel in zekere mate hersteld en gebruiken hun ervaringen nu om anderen te helpen die wat ondersteuning kunnen gebruiken. Misschien kan het je helpen als opstapje naar nieuwe behandeling. Maar ook hier weer wil ik je aanraden om te raden te gaan bij iemand die toch iets van opleiding heeft gehad en liefst ook verbondenheid aan een of andere organisatie mbt GGZ. Er zijn immers goede opleidingen die ervaringsdeskundigen vormen.

**Geplaatst**: 28-12-15 10:28

Geplaatst: 28-12-15 10:28

ikkkke schreef:
Als je besluit op zoek te gaan naar iemand die therapie met paarden geeft, zou ik persoonlijk op zoek gaan naar iemand met een basisopleiding tot psycholoog, psychiater, maatschappelijk werker,... en een bijkomende opleiding aan bv het BIAAT (Belgisch Instituut voor Animal Asisted Therapy, zijn ook mensen in NL die daar les volgen of gevolgd hebben), EAGALA, een hogeschool,... Ik vind het bij zo'n therapie belangrijk dat je bij iemand terecht komt die zowel geschoold is mbt menselijke psychologie als mbt de psychologie van paarden. Helaas is het vinden van een goed geschoold iemand niet altijd even gemakkelijk, maar wie zoekt die vindt!

Helemaal mee eens dat iemand zowel geschoold moet zijn op het gebied van mensen als paarden.
Daarbij als het niet om een reguliere instelling gaat is ingeschreven zijn bij een beroepsvereniging énn koepelorganisatie belangrijk als je het deels vergoed wil krijgen.
De link die ik je heb gestuurd geldt voor het NFG, daar kan ik ingeschreven worden als ik mijn 3-jarige HBO-opleiding als psychosociaal counselor succesvol heb afgerond. Maar waarschijnlijk zijn er nog wel andere beroepsverenigingen voor psychologen o.i.d.
Zelf denk ik dat de persoonlijke relatie en vertrouwensband die je opbouwt met je hulpverlener heel belangrijk is, misschien wel belangrijk dan de scholing. Al is het m.i. wel belangrijk dat iemand geschoold is.

Bij het BIAAT zie ik geen specifieke paardenopleidingen staan, bij EAGALA wordt er volgens mij altijd gewerkt met een combinatie van een therapeutische hulpverlener en een 'paardenspecialist'.

TS
Mocht je therapie met paarden serieus overwegen dan is er bv op facebook een besloten paardencoach groep waar je gericht iemand zou kunnen zoeken in je regio. Evt zou ik die vraag daar ook voor je kunnen stellen als je in pb aangeeft waar je woont en wat je zoekt.

**Geplaatst**: 28-12-15 10:41

Geplaatst: 28-12-15 10:41

Het klopt dat je bij BIAAT geen specifieke opleiding krijgt mbt paarden. Dit omdat je geschoold wordt om dieren in te zetten in de hulpverlening. Dit kunnen dus ook honden, ezels, kippen, konijnen, katten,... zijn. Er wordt voor je daar de opleiding start gekeken naar wat je ervaring in het werken met dieren is (bv instructeur paardrijden, instructeur op een hondenschool etc) en je krijgt vakken als ethologie. Meestal spits je je als student al dan niet gaandeweg toe op het werken met een bepaalde diersoort en ga je je dus ook verder verdiepen in de ethologie van dat dier. Het is een opleiding die erg wetenschappelijk onderbouwd is, op alle vlakken.
Bij EAGALA wordt idd vaak gewerkt met een dierengedragsdeskundige en therapeut voor mensen

**Geplaatst**: 28-12-15 10:50

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 28-12-15 10:50

Ik heb ook geen goede ervaring met reguliere hulpverlening...waarom? omdat ze naar mijn idee je in een hokje proberen te stoppen met een labeltje er op en van daar uit met je hoofd gaan lopen "fiets" wat alleen maar weerstand en nog meer problemen opleverde bij mij.

Het schakeleltje wat er daar mistte voor mij was...contact maken met mijn gevoel, contact maken met mijn lichaam om van daar uit te komen naar de diepere {onverwerkte} lagen om die alsnog te verwerken.

Ik heb dus veel baat gehad bij "alternatieve" therapie...oa focussen, helende reis, stukje emdr en somatic experience.
En ik weet voor mij zelf dat ik nooit meer de reguliere hulpverlening op zou zoeken omdat je gewoon niks op kunt lossen met praten/ medicijnen.

**Geplaatst**: 28-12-15 10:51

Geplaatst: 28-12-15 10:51

knorrie91 schreef:
Wat betreft de fouten die er gemaakt zijn. Daar hoeft geen discussie over te zijn. Mijn eerste hoofdbehandelaar is inmiddels ontslagen, en de fouten die daarna zijn gemaakt heb ik tot in den treure met mijn toenmalige behandelaar doorgesproken en daarin hebben we allebei onze aandeel toegegeven. Het is alleen niet op een fraaie manier afgesloten, omdat mijn behandelaar op een gegeven moment 'vergat' om contact met me op te nemen waardoor de angst bij mij zo de boventoon is gaan voeren dat het enige gesprek dat ik nog gehad heb een afscheidsgesprek was. Ik ben daar niet boos over, vergeten is menselijk. Maar het is voor mij wel pijnlijk en schadelijk geweest.
Er zijn (daarvoor) verkeerde inschattingen gedaan, en hoewel niemand daar wat aan kan doen, het geen kwestie van wel- of niet verwijten is, is het een feit dat het me heeft geschaad en dat die negatieve consequenties me ontzettend bang maken voor nieuwe behandeling.

....en een hele grote bos bloemen!
Het is nogal niet niks wat je hier vertelt en zoals je het vertelt, nuchter, zonder rancune of wat ook vind ik grote klasse.

Citaat:
Maar de dingen die er gebeurd zijn hebben me - juist vanwege mijn problematiek - tot in het diepste van mijn ziel gekwetst. En mijn mentale gezondheid is op dit moment zo ontzettend breekbaar. Dat ik het risico niet meer durf te nemen. Nog een mislukte behandeling ga ik niet aankunnen, mijn draagkracht is zo ontzettend aangetast. En ik wil niet onder een trein of aan de bodem van een flat eindigen omdat ze oopsiedezie mijn draagkracht ietsje teveel (of juist te weinig) belast hebben of een verkeerde inschatting hebben gedaan.

Het slechtste van twee werelden: te veel "extra ballast" van de vorige therapieën en nog niet "toe" aan een nieuwe, die eigenlijk heel hard nodig is.
...dat is toch een nauwelijks te ontwarren knoop....

Citaat:
Wat ik wil met mijn leven? Ik weet het niet. Het leven van een gezonde knorrie kan ik niet voor me zienl. Als ik het probeer te visualiseren wordt het zwart. Ik heb een aantal conflicterende problemen en als ik het ene probeer aan te pakken wordt het andere erger. Ik weet niet meer wat ik aan wil pakken, wat de moeite waard is, waar ik moet beginnen, en hoe het zou zijn om zonder stoornissen (die stuk voor stuk te genezen vallen) te leven.

Brrrrr.....!
Ook hier geldt: een nauwelijks te ontwarren knoop.

Ooit haalde ik uit een engels/indiaas boek over yoga het volgende zinnetje (en let vooral

op zinnetje nummer twee en drie.)
"Be unflinchingly positive. - En dat betekent niet, dat je je problemen ontkent of roept dat je je oh, zo gelukkig voelt als dat niet zo is. Maar houd in mind, dat er vast wel "somehow, somewhere, in some form, momentarily unpercievable" een oplossing zal zijn."

Reuze ver weg, maar soms kan de aanname dat het ding bestaat toch helpen. (Al zou het maar zijn dat je er op scheldt, omdat het kreng zo ver weg is, onduidelijk, onvoorstelbaar en noem maar op.)

Citaat:
EMDR ga ik ook zeker overwegen. Al is het maar om bv. mijn opname te verwerken, aangezien ik dat echt als een verschrikkelijke tijd heb ervaren en mijn lichaam compleet in de weerstand gaat bij iedere prikkel die me er aan doet herinneren.

Het is een uitstekende techniek.Maar in termen van traumatherapie een twede fase therapie: eerst stabiliseren en voor emdr geldt, dat een goede vertrouwensband met de therapeut een harde voorwaarde is. (Zeker als het onderwerp dan ook nog eens de hulpverlening is.)
En: emdr werkt met zoiets als vrije associatie: je onderwerp kan 1 ding zijn, het kan gebeuren dat er eerst of ondertussen tien andere nare zaken weg ge.emdr.d "moeten" worden.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 28-12-15 10:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-12-15 10:53

Geplaatst: 28-12-15 10:53

Daarnaast zijn er nog de intensieve (Amerikaanse) opleidingen van Linda Kohanov, Epona quest en verwante opleidingen zoals de Heal opleiding. Ook daarvan zijn er in Nederland geschoolde hulpverleners te vinden.
Er wordt verder onderscheid gemaakt tussen paarden coaching en hulpverlening met paarden. Coaches zijn uiteraard anders opgeleid dan hulpverleners. Grofweg gezegd: een coach helpt ( redelijk gezonde) mensen beter met zichzelf om te gaan en hulpverleners werken met mensen die vaak niet meer helemaal gezond functioneren.
Maar ik wens je in ieder geval veel succes bij je zoektocht.

**Geplaatst**: 28-12-15 11:57

Geplaatst: 28-12-15 11:57

Ik zelf heb naast paardencoach cursussen/opleiding een apart opleiding gevolgd over het gedrag van paarden en een dus ook een "losse" HBO opleiding op het gebied van mensen en daar zal ik vast niet de enige in zijn.

Als je therapie met paarden zoekt zijn er diverse mogelijkheden en is het een kwestie van goed zoeken en kijken wat bij jou past. En daar zou een oproepje in die facebookgroep misschien bij kunnen helpen.

Eigenlijk geldt dat voor alle (alternatieve) therapieën. Wat voor de één goed werkt heeft een ander weer helemaal niets mee.
Zo ook "de klik" met de hulpverlener. Het blijft uiteindelijk mensenwerk, daar gaat het in eerste instantie om. Bij wie voel jij je veilig ..
En "de taak" om veiligheid te creeëren ligt bij de hulpverlener, niet bij de cliënt.

**Geplaatst**: 28-12-15 13:32

Geplaatst: 28-12-15 13:32

Zoals Janneke ook al aangeeft is vertrouwen ik de therapeut essentieel, volgens mij niet enkel bij EMDR, maar ook bij andere therapieën. Vraag is natuurlijk hoe je dat vertrouwen krijgt als je al meermaals ontgoocheld werd... Weinig ideeën heb ik hierrond, ik vrees dat dit zoeken is naar een therapeut waarmee het klikt die een behandeling kan bieden die aansluit bij je problematiek, verwachtingen, wensen, levensvisie enz... Informeer je ivm verschillende benaderingen en over welke therapeuten daarin ervaren zijn. Dan kan je zelf een geïnformeerde keuze maken.

**Geplaatst**: 29-12-15 08:21

Geplaatst: 29-12-15 08:21

Ik dacht gisteren nog aan het volgende en wil het toch nog even delen, misschien ben je er wel iets mee...

Heb je iemand die je heel goed vertrouwt en jou op je gemak kan stellen / een gevoel van veiligheid kan bieden (vertrouwenspersoon, familielid, vriend(in))? Of heb je iets anders wat voor jou belangrijk is en je een gevoel van veiligheid kan bieden? (Moet je zeker ook niet hier op antwoorden)
Zo ja, dan kan het helpen/zinvol om die persoon, dat dier, dat voorwerp,... mee te nemen naar je behandelaar. Het zou je kunnen helpen om langzaam maar zeker een vertrouwensband op te bouwen met een nieuwe behandelaar. Sommige mensen nemen hun dier mee (vaak een hond) of nemen in het begin iemand mee die ze echt heel erg vertrouwen. Er zijn ook mensen die een (opgeleide) ervaringsdeskundige (die ze kennen en vertrouwen) meenemen naar (bepaalde) sessies. Anderen hebben er baat bij om bv een knuffel die veel voor hen betekent mee te nemen. Wil je iemand anders of een dier meenemen, bespreek dit dan wel vooraf. Lang niet elke behandelaar laat dit toe. Maak ook goede afspraken met degene die je meeneemt (wat verwacht je van hem/haar?)
Het kan (zoals alles trouwens) z'n nadelen hebben (bv. familie of vrienden hebben geen beroepsgeheim en komen in therapie misschien wel dingen tegen die ze nog niet wisten), maar sommige mensen zijn er wel bij gebaat.

In je beginpost lees ik verder: "Maar het gaat niet. Niet voor mij en niet voor mijn omgeving." Ik weet natuurlijk niet wie je met "je omgeving" allemaal bedoelt (hoef ik ook niet te weten), maar het zou ook zinvol kunnen zijn om bepaalde mensen bij je begeleiding / behandeling te (laten) betrekken. Zo zou het kunnen helpen om eens een gesprek aan te gaan met een therapeut en je ouders, je vriend,... (iemand die echt dicht bij je staat). Daarnaast kan het ook helpend zijn als mensen die heel dicht bij je staan begeleid worden. Hiermee bedoel ik dan dat zij de kans krijgen om hetgeen hen bezighoudt ivm jou te bespreken, handvaten te krijgen hoe ermee om te gaan, dat zij leren hoe ze zo goed mogelijk kunnen omgaan met jou klachten, hoe zij jou kunnen ondersteunen op moeilijke momenten enz. Moest je dat willen en nodig hebben is een soort van begeleiding / coaching voor je werkgever ook een mogelijkheid... (Niet in de zin van: knorrie heeft dit en dat meegemaakt, maar wel hoe omgaan met de klachten, hoe kan het werk aangepast worden indien nodig, hoe kan haar talent het best ingeschakeld worden (gesteld dat daar aanpassing aan nodig is natuurlijk)...)