blackandgrey schreef:Het is enorm moeilijk om naar jezelf te kijken. Echt naar jezelf te kijken. Zonder in een zelf aangeleerde slachtofferrol te vallen van "ik kan niks ik ben niks ik ben toch niet goed genoeg."
Nou, de meeste mensen die ik ken met borderline, krijgen dit somehow ingepeperd vanuit hun omgeving of opvoeding.
...dus dat dit zelfgekozen zou zijn, staat wat mij betreft nog te bezien.
Een slachtofferrol is het ook niet.
Een slachtofferrol is een dikke schoonmoeder, die op debank hangt en iedereen voor zichzelf laat draven en dat prachtig vindt. En als er kritiek komt, dan heeft mevroi een hartkwaal en heb JIJ het gedaan met je nare woorden als zij opeens dood blijft.
Citaat:
Maar gewoon kijken naar , waarom gedraag ik me nu zo en ben ik aan het doen wat ik doe.. Ik denk dat dat voor de meeste geldt. Maar dat is wel echt het enige wat helpt.
Dat is een prima oefening in het boeddhisme: leren kijken zonder oordeel.
Niet om het een of ander: het is erg moeilijk.
Wat het moeilijk maakt, is dat ""oordelen"" verbonden is met je alarmsysteem.
Hoe meer je je onveilig, ongewenst en noem het allemaal maar op voelt, hoe moeilijker het wordt.
(Het is en blijft een nuttige oefening, maar zie het wel voor wat het is: een potentiële valkuil. )