Bokt.nl

Chubby schreef:

Ik persoonlijk vind t ook nogal wat om 'zo min mogelijk last' te willen hebben van je baby. Is dat waarom je moeder wilde worden?

Borstvoeding.com schreef:

Mijn stiefdochter Myrthe was laatst bij iemand op bezoek die gediplomeerde gastouder is. Het gehuil van drie oppasbaby's vulde het huis. Myrthe vroeg geschokt: 'Vind je dit normaal?'
De gastouder legde rustig uit dat de kindjes vanzelf ophouden met huilen.
Ja, ze vond het volkomen normaal.

Sinds ik moeder ben, heb ik er moeite mee dat verzorgers niet reageren op het huilen van een kind dat alleen is gelaten in een bedje of box. Of, als het wat ouder is, op school.
Het is in ons land, en in vele andere plaatsen op de wereld, een geaccepteerde, zelfs gepropageerde opvoedingshouding.
Zelf heb ik het ook gedaan, mijn babyzoontje laten huilen in zijn bedje. Tot op de dag van vandaag voel ik me daar schuldig over.

Wat vind ik nou zo vreselijk aan deze non-responsieve reactie? Ik heb daar een tijdje over nagedacht.
Twee zaken storen mij. Allereerst het leed dat een kind wordt aangedaan.
De machteloosheid van het kind dat zijn verzorger probeert te bereiken met alles wat het heeft (huilen, schreeuwen, krijsen), raakt me. Ik voel verdriet als ik denk aan de geschoktheid, de leegte die de baby moet voelen, omdat er gewoon niet wordt gereageerd op zijn allesoverheersend gevoel dat het niet klopt. Een gevoel dat het kind in zijn eentje niet kan stoppen.
Het kind is vervuld van zijn nood. De verzorger kan komen, maar weigert te komen. Het kind kan verlost worden, maar wordt aan zijn lot over gelaten. Zijn huilen wordt de mond gesnoerd met een druk op de uitknop van de babyfoon.
Dat machteloze, oneerlijke, ongelijke maakt me zo boos.

Ik zie het beeld nog voor me, dat ik mijn zoontje, nadat hij lang had moeten huilen, in mijn armen nam en de borst gaf. Hoe zijn bezwete lijfje zich onmiddellijk overgaf aan mijn zorg en nabijheid. Hoe de melk hem onmiddellijk troost bracht.

Iets wat mij bijna net zo erg stoort is de onverschillige reactie over dit lijden van veel verzorgers, die
ik overal om me heen zie. Niet alleen onverschilligheid (doen alsof je het niet hoort), maar ook kille pocherige reacties. Zoals die van een moeder die laatst haar hard huilende kind op de peuterzaal achterliet en hierover opschepte tegen een ander moeder:
'Ik luister nooit naar zijn gehuil, het is na een paar minuten over. Hij is alleen nu wat ziekig. Nou ja, hij moet maar even flink zijn.'

Een paar dagen later zag ik iets wat me nog meer schokte.
Een kleutermoeder heeft in het klaslokaal ruzie met haar kind, want 'het wil niet luisteren'. Het kind huilt. De moeder is zo boos dat ze het kind op zijn stoeltje duwt en boos weg loopt ('dag!'), haar huilende kind achterlatende. Mijn hart breekt, ik streel het kind over zijn haren en zijn schouders, probeer het te troosten.
Later buiten zie ik de moeder snoeven tegenover andere moeders over hoe ferm ze haar kind even heeft laten zien we er de baas is.

Moeders, verzorgers: houd hier mee op! Draai je om naar je kind, omhels het, troost het, koester het en durf in godsnaam te voelen dat het goed is. Dat het mag.
Wat interesseert het jou wat andere moeders denken, wat niets snappende mensen van het consultatiebureau voorschrijven. Wie bepaalt wat wel en niet mag? Wie bepaalt dat jouw kind om jou moet roepen tot het schor is, tot het de moed opgeeft? Bedenk hoe jij je gevoeld zou hebben, alleen huilend als kind.
Er is een stem in jou, ja die is er, die meevoelt. Die niet koud en meedogenloos zijn kind negeert.
Luister naar je kind en luister naar die stem in jezelf, je intuïtieve moederliefde.
Je kind heeft je nodig.