Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-08-11 10:07

Re: Depressief, kan het terug komen?

Geplaatst: 15-08-11 10:07

Ik denk dat de aanleg voor depressief te raken vaak voor een groot deel in de genen ligt. Wil niet zeggen dat je het perse krijgt, maar ik denk wel dat sommige mensen er meer aanleg voor hebben dan andere.

Ik denk ook dat als je eenmaal in een depressie hebt gezeten dat je altijd een risico loopt om er weer in terug te zakken.

Ik heb zelf ook dik een jaar in een depressie gezeten en ben daar gelukkig wel uitgekomen, maar ik merk nog steeds regelmatig dat als er wat dingen tegen zitten, of ik me in general eenzaam voel, dat ik dan snel de neiging heb om er in terug te zakken.

Het gaat goed en ik ben redelijk happy, maar het gaat wel nog altijd met vlagen minder goed, en dan ben ik soms ook echt bang dat ik terug in die depressie zit.

**Geplaatst**: 15-08-11 10:21

Geplaatst: 15-08-11 10:21

Ook ik ben zwaar depressief geweest,wat een ellendige tijd was dat zeg.
Ik dacht heel vaak,als ik langs het station liep,als ik spring ben ik van álle ellende af.
Gelukkig heb ik het nooit gedaan,maar ik was heel erg bang toen dat ik zou springen.
Na 2 jaar ben ik er zelf doorheen gekomen,nu heb ik PTSS en ben bang om weer depressief te worden.
Ik blijf sterk en blijf positief denken,hopen dat het dan niet terug komt.
Het is heel erg als je depressief bent maar ik vind het voor je naaste/fam./vrienden ook héél erg,omdat niemand begrijpt hoe het is.Ze bieden alle hulp,maar begrijpen niet dat je daar niet op zit te wachten.Steeds de teleurstellingen voor de mensen,ze snappen maar niet waarom je zo ongelukkig bent.Ze bieden je allerlei leuke uitjes en dingen aan,maar daar heb je juist helemaal geen zin in.
TS blijf positief![probeer het in ieder geval].

**Geplaatst**: 22-08-11 18:35

Geplaatst: 22-08-11 18:35

xTammyy schreef:
Bedankt voor jullie reacties, ik probeer op zo'n moment ook altijd even iemand te zoeken om mee te praten, of iemand die me op kan vrolijken. Dan wordt het al snel minder

Met indruk heb ik dit forum gelezen...

Ik vind het geweldig om te lezen dat je zelf opgemerkt hebt dat het helpt om met iemand te praten
Voor iedereen is dit weer anders, de ene heeft baat bij het van zich afschrijven, dichten,
fotograferen, paardrijden, wandelen, sporten, boos zijn, e.d.

Om diagnoses te stellen over wanneer iets een depressie of depressieve gevoelens hangt van veel verschillende factoren af.
Ik ben van mening dat we dat maar over moeten laten over mensen die er voor gestudeerd hebben en dit mogen doen.

Je zegt dat het de vorige keer ook heeft geholpen met een vertrouwenspersoon te spreken. Zou jou dit deze keer ook kunnen helpen?
Door bang te zijn hoelang het negatieve gevoel zal duren, kun je in een negatieve spiraal terecht te komen.
Doordat je weet wat het is om je erg rot te voelen, is het voor jou misschien nog meer een drive om het niet weer zo ver te laten komen,
al heb je daarvoor niet altijd alles in de hand.

Ik ben het volledig mee eens dat een dagritme belangrijk is... Rust, reinheid en regelmaat.
Probeer je dagen zo in te vullen dat je je een ritme en regelmaat kunt creëren.

Mocht je verder nog vragen hebben o.i.d. pb-en mag altijd =)
Kop op meissie!

**Geplaatst**: 22-08-11 20:21

Geplaatst: 22-08-11 20:21

Sophie_midas schreef:
Ik snap wel wat dennisje bedoelt. Toen ik 12-13 was had ik ook zo'n periode waarin ik dacht dat ik depressief was, toen ik op m'n 20e een echte depressie kreeg (gediagnosticeerd door psychologen) kwam ik er pas achter dat een depressie iets heel anders is dan je een periode poedersuiker voelen.

Maar eigenlijk maakt het ook niet uit of het wel of niet een 'echte' depressie was. Het gaat om het gevoel dat TS heeft (gehad).

Tja, zo had ik het andersom. Op mijn 11e dacht ik altijd 'zolang ik mezelf maar wijsmaak dat ik gelukkig ben kan ik me nooit ongelukkig voelen. Dus zal het wel meevallen' (Anderzijds had ik soms ook wel hele puberale gedachten waarin ik mezelf echt het zieligste persoon ter wereld vond btw :')

Moet ik er even bijzeggen. Maar toen ik dat eerste begon te denken.. Toen was er echt een lampje dat stopte met branden -O-

) . Maar als ik de rapporten teruglees, van pedagogen, psychologen en whatever. dan staat er toch echt dat ik zeer duidelijke verschijnselen vertoon van depressie en dat therapie (die ik nooit gehad heb) een zeer belangrijke stap had moeten zijn om problemen in de toekomst te voorkomen. Als ik er nu aan terug denk voelde ik me inderdaad niet echt zo top als ik mezelf probeerde wijs te maken

....
Het maakt niet echt uit.
Wat TS omschrijft is wel echt vervelend, en ik vraag me af of je er nu geen hulp meer bij hebt?
Opzich, is het biologisch gezien wel zo dat als je ooit een depressie hebt gehad... Je er weer makkelijk in terugzakt. Volgens de theorie.

De keerzijde is dat je nu weet hoe het voelt, je er al eerder uitgeklommen bent (wat ik heel knap vind, dat je ook de juiste hulp gezocht hebt

) en je nu hopelijk weet hoe je weet hoe je je beter kunt voelen. Professionele hulp is daarbij mss niet zo verkeerd als ondersteuning.
En een paar dagen ' down ' - voelen betekent niet dat je weer depressief bent, al snap ik dat je die angst altijd zal blijven houden. Dat is ook wel wat ik herhaaldelijk lees van mensen die een depressie gehad hebben. Dat die angst altijd een wezenlijk onderdeel zal blijven van hun leven..
Ik vind dat je het heel helder weet te omschrijven voor een 15jarige moet ik zeggen

. Denk dat dat wel in je voordeel zal werken, dat je iig je eigen angst erkent enzo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-11 20:30

Re: Depressief, kan het terug komen?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-11 20:30

Weer bedankt voor de duidelijke en heldere reacties.
Of een vertrouwenspersoon deze keer weer zou helpen, ik weet het niet, maar nu heb ik gelukkig ook een paar echt goede vrienden waar ik met mijn problemen kan komen aanzetten. Die weten ook van die periode van een aantal jaar terug, niet iedereen vatte dat even goed op de 1e keer toen ik het vertelde, wantja zm gedachtes en jezelf snijden dat vind niet iedereen even leuk.
Ben nu ook aan het proberen om gewoon op een normale tijd te gaan slapen en op te staan en alles, heb ook het idee dat dat helpt.
Heb nu dus geen professionele hulp maar heb het idee dat het dit keer niet zover heeft hoeven komen.
Verder gaat het nu al weer een stuk beter dan toen ik dit topic opende en de week daarvoor