Bokt.nl

Miracle_ schreef:

Blijven bellen hoor. *** aan wat ze van je denken! Ik zou gewoon terug bellen. Laat ze maar gek worden!

gitje65 schreef:

Ik denk dat het zaak is dat haar huisarts in aktie komt! Die heeft veel meer in te brengen bij het GGZ en die wordt serieus genomen.
Verder wil ik opmerken dat ik mensen ken die in eenzelfde diep dal hebben gezeten en er met hulp wel zijn uitgekomen en nu zelfs niet snappen dat ze toen "zo ver weg waren"! Dus ik vind dat zo iemand zeker geholpen moet worden, maar door professionele hulp instanties en liefde en begrip van familie en vrienden.
Ts besef dat dit niet jou taak is; je staat aan de zijlijn en doet al veel voor haar door er te zijn (een luisterend oor, en vriendin maar geen therapeut!). Hierin ben jij niet gespecialiseerd en het kan ten koste gaan van jezelf. Ik bedoel het echt goed, maar bedenk wat je plaats is in dit verhaal en dat het nooit de bedoeling kan zijn dat jij er onderdoor gaat uiteindelijk. Dus pas alsjeblieft ook heel goed op jezelf. Ik wens je heel veel sterkte.

bromfiets schreef:

Fijn dat ze nog bij haar broer is, misschien kan ze daar een beetje to rust komen. En wat lief van je dat je zo voor haar in de bres springt

De ggz is idd een hele onbuigzame en stugge instantie, mij wilden ze in crisis nie eens opnemen omdat ik buiten de regio zat, terwijl ik al twee jaar daar onder behandeling was. Mijn ervaring is dat je niet op je mond gevallen moet zijn en je niet laten afschepen. Als je boos wordt of in ieder geval klinkt krijg je veel mmeer gedaan dan dat je netjes blijft. Ook kun je de verantwoordelijkheid bij hun leggen, voor als het mis zou gaan, dan lopen ze ook wat sneller.

Vie schreef:

Erg dat er geen opvolging is... Ik werk zelf op de IC (België) en hier wordt toch wel psychologische hulp ingeschakeld bij mijn weten. Hetzij een psychiatrisch verpleegkundige of psycholoog als begin. Vaak reeds bij ons, bij een kort verblijf, wanneer de kritieke fase voorbij is, op de gewone afdeling. Maar het is natuurlijk altijd aan de persoon in kwestie om daar verder op in te gaan of niet.

Vie schreef:

Nu vind ik dat ze er in Nederland qua zorg wel meer rare ideeën en gewoontes op na houden op na houden, no offence. Maar het lijkt me alleen wel sterk dat er op een IC geen deftig bloedbeeld wordt afgenomen... Daar draait de hele IC afdeling om: controleren en in standhouden van vitale functies... Dat zou dan toch reeds bij opname gebeurd moeten zijn, aangezien je anders ook niet kan weten hoe of wat de intoxicatie inhoudt. Bij ons wordt dagelijks bloed afgenomen, bij sommige gevallen meermaals per dag afhankelijk van de pathologie. Op IC hangen de mensen ook aan de monitor als het goed is (EKG, bloeddruk, ademhalingsfrequentie, ...), dus heb je toch wel een zicht op de vitale parameters zal ik maar zeggen. Weliswaar is een EKG-afname uitgebreider te kijken hoe het hart functioneert. Per direct een scan of echo heeft niet altijd nut, omdat medicatie vaak pas in een later stadium organen aantast. (Ik denk dan bv. aan paracetamol die de lever aantast, dat zie je pas later.)

BraveSpots schreef:

Ik snap je heel zeker hoor, en ik begrijp ook dat dit zo ontzettend gevoelig ligt.

Maar hoe kan ze aangeven dat ze (of iemand in het algemeen) écht niet meer wilt? Want momenteel acht jij en andere naasten haar niet in staat om voor zichzelf te spreken en te handelen, toch?
Wanneer word het een keertje teveel? Na 3 keer, 5 keer? Of tot de poging wél een lukt?

Aan de andere kant, hoe je het ook draait of keert, hulp is nodig. Dat is wel duidelijk geworden nu. Ik vind dit soort dingen echt heel moeilijk. Ik hoop echt heel erg dat er wat uit de bus komt voor je vriendin!