Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-11-10 15:23

Geplaatst: 06-11-10 15:23

Hoe gingen jullie na de dood van de ene ouder met de andere ouder om?
Ik vind het zo enorm moeilijk om het verdriet van mijn vader te zien en dat hij nu alleen is........
Dat geeft me op het moment nog meer verdriet als het gemis van mijn moeder....
Dan is hij nu ook nog eens ziek en zit als een zielig hoopje op de bank....

**Geplaatst**: 06-11-10 15:28

Re: Verdriet

Geplaatst: 06-11-10 15:28

Verdriet is niet iets om te willen wegstoppen, verdriet is niets om je voor te schamen, en verdriet is zeker geen teken van zwakte...

Verdriet is is het diepe "houden van". Het altijd zullen blijven missen van diegene die zo belangrijk voor je is en waarmee je niet genoeg tijd hebt gekregen samen.

En slijt de pijn na verloop van tijd? Welnee... alleen de verdoving van de eerste klap raakt uitgewerkt...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-10 15:38

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-10 15:38

Ik heb het daar ook heel moeilijk mee gehad justdiesel. Mijn moeder wilde zich groot houden voor ons haar kinderen. Maar ik had het liefst toendertijd gewoon als gezin zitten janken en grienen omdat papa overleden is. Maar juist omdat mijn moeder het slecht toe liet heb ook ik mijn tranen bij mijn moeder nooit echt laten zien. Mijn zus en ik daarin tegen zijn vreselijk veel naar elkaar toegegroeid toen. En nog heb ik momenten dat we elkaar aan kijken het er niet over hoeven te hebben en dan samen even een potje gaan zitten janken.
Ik heb me tegen over mijn moeder heel erg verzet. Dat zal naast het verdriet van het verliezen van haar liefde het niet makkelijker hebben gemaakt. Helaas ben ik dat pas gaan inzien nadat ook mijn moeder overleden was.
Ik heb het praten over het verdriet en het gemis helaas niet kunnen doen met mijn moeder. Misschien dat jij het wel kan doen. Begrip tonen dat ook jij begrijpt dat je vader het heel zwaar heeft en dat hij het ook moet uiten. Ook naar julie de kinderen. Want samen verdriet verwerken is zo veel makkelijker dan alleen!

delerium wat heb je dat mooi verwoord. verdriet is het diepe 'houden van'

**Geplaatst**: 06-11-10 15:43

Re: Verdriet

Geplaatst: 06-11-10 15:43

Ik had hetzelf kunnen schrijven, buiten het verdriet van het overlijden van mijn moeder (op 21 januari 10 jaar geleden) heb ik nog veel meer laadjes in mijn ladenkast die allemaal met dikke spijkers dichtgespijkerd zijn, maar af en toe schieten ze open en vraag ik me af waar heeft het leven allemaal nog zin voor?? Zelf als ik naar een psych, ga weet hij me niet te doorgronden want ik ben voor de buitenkant altijd de vrolijke pias waar niets mis mee is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-10 15:52

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-10 15:52

Dat is ook mijn buitenkant!
Altijd en eeuwig vrolijk. Nooit wat mis mee en zelden sjagerijnig. Er zijn veel mensen die mij denken te kennen, maar weinige kennen mij maar echt! Bij die wienige durf ik ook mijn verdriet wel te laten zien.

**Geplaatst**: 06-11-10 16:38

Geplaatst: 06-11-10 16:38

Zo herkenbaar, al dat verdriet...En allereerst voor iedereen een dikke :(:)

.
Hier nog eentje met een ladekast vol en heb 'm op zolder verstopt. Ik heb van mezelf al moeite met het uiten van emoties, zeker de 'negatieve' zoals boosheid en verdriet. Eigenlijk alles wat op 'zwakte' duidt. (en ja, ik weet dat het niet zwak is, maar toch) Er is trouwens ook nog geen een 'peut' geweest die in staat is gebleken om mijn kast open te kraken. Ik blijf vrolijk lachen en als dat niet meer gaat word ik uitermate recalcitrant of krijgen gebruiksvoorwerpen vliegles. Vreselijke gewoonte. :roll:

Ben ook altijd de vrolijke noot in gezelschap. Zo tekenend toen iemand eens vroeg wat er nou met me was omdat ze had gehoord dat ik in therapie zat en ze me bijna niet geloofde toen ik vertelde dat ik depressies had. Huilen doe ik ook amper, ja, om suffe dingen. Tijdje terug op zoek geweest naar een speelgoedgiraffe voor mijn moeder, jeugdsentiment, kon 'm niet vinden en ben in janken uitgebarsten. Of die keer toen ik op tv babyvogeltjes zag verdrinken. Ja, dan gaan mijn sluizen wel open. In echt erge, nare of verdrietige situaties blijf ik heerlijk stoicijns en koelbloedig. Mijn bijnaam is niet voor niets ijskonijn en dat is niet alleen omdat ik van winter hou

.

justdiesel schreef:
Hoe gingen jullie na de dood van de ene ouder met de andere ouder om?Ik vind het zo enorm moeilijk om het verdriet van mijn vader te zien en dat hij nu alleen is.

Die nacht toen mijn vader overleed heb ik niet kunnen slapen. Ik weet nog dat ik naar een docu over beren aan het kijken was toen mijn moeder sniffend naar beneden kwam in haar pyjama.'Ik mis hem zo'. Echt, dat brak op dat moment mijn hart eigenlijk nog meer dan die schok van het overlijden. Heb het ook nog nooit hardop aan iemand verteld. Kan ik gewoon niet omdat het té pijnlijk is. Nog steeds...na alweer bijna 11 jaar.

Red_Savage schreef:
Ik snap ook niet hoe mensen zo onbegripvol kunnen zijn. Juist als je allebei je ouders nog hebt, kun je je toch goed indenken hoe erg het moet zijn om die niet meer te hebben?

Denk 't niet...Juist dan kun je je geen voorstelling maken van hoe immens dat verlies voelt. Kon ik ook niet maar had 'gelukkig' een kennisje die haar beide ouders verloren was en daar weleens over praatte. Dankzij haar heb ik het laatste jaar met mijn vader erg bewust meegemaakt omdat ik toen pas besefte dat het hebben van twee ouders geen vanzelfsprekendheid is. Ben haar zó ontzettend dankbaar daarvoor...
Evengoed is het geen excuus om bot te zijn. Ik ben dan weliswaar een ijskonijn maar heb wel medeleven voor anderen. Kan me ook niet indenken hoe het voelt om een baby te verliezen maar zal never nooit niet tegen iemand zeggen 'Joh, dan maak je toch gewoon een nieuwe?'. Het idee alleen al :roll:

. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat een dergelijk verdriet ook ondraaglijk kan zijn...

**Geplaatst**: 06-11-10 17:27

Geplaatst: 06-11-10 17:27

justdiesel schreef:
Hoe gingen jullie na de dood van de ene ouder met de andere ouder om?
Ik vind het zo enorm moeilijk om het verdriet van mijn vader te zien en dat hij nu alleen is........
Dat geeft me op het moment nog meer verdriet als het gemis van mijn moeder....
Dan is hij nu ook nog eens ziek en zit als een zielig hoopje op de bank....

Met mijn vader heb ik nooit kunnen praten over mijn moeder, heb het zo vaak geprobeerd, maar
het ging niet, hij knikt een paar keer en begint over het weer.
Tijdens het ziekbed van mn moeder heeft hij haar slecht behandeld, was altijd grof en bot,..(ken hem niet anders) .
Nu is er vorige jaar slokdarmkanker bij hem geconstateerd, heeft 2 chemokuren gehad en is geopereerd eraan, hij heeft 7 weken op de intensive care gelegen, we hebben alles voor hem gedaan, geregeld, en gewaakt tijdens de moeizame beademing, toen hij herstelde konden we een grote bek krijgen en deed vaak of hij sliep, zodra zn eigen familie kwam was ie gezellig aan het praten.

idd verdriet is het diepe houden van

iedereen heel veel sterkte , vooral bij het openen van ''laadjes, kasten en dichtgemoffelde zolders...
Gooi alles eruit stuk voor stuk en beetje bij beetje....

**Geplaatst**: 06-11-10 17:48

Geplaatst: 06-11-10 17:48

Met mijn moeder kon ik over alles praten, met mijn vader zijn gevoelens taboe om over te praten....
Het is een hele lieve vader hoor maar zo gesloten als een oester.
Klinkt misschien heel erg maar ik was liever mn vader als mn moeder kwijt geraakt.....
Absoluut niet dat ik van de ene meer als van de ander hou maar alleen omdat ik met mijn vader geen gespreksonderwerpen weet...

**Geplaatst**: 06-11-10 17:53

Geplaatst: 06-11-10 17:53

Na de dood van mijn moeder heb ikalles geregeld (ook samen met mijn zus en broer) een steun voor mijn paps geweest en gedaan alsof er niets maar dan ook niets aan de hand was, als er al iemand zei wat rot voor je dat je moeder overleden is zei ik bv, ja dank je, maar die dingen gebeuren nu eenmaal, en ik dacht echt dat ik een ijsblokje geworden was, alsof ik alles vanaf een enorme afstand bekeek, pas na een jaar kon ik een beetje rouwen en dat is maar steeds erger geworden, maar neimand die ik het laat merken, zo is iets waar ik nog steeds zo om kan huilen(als er niemand bij is dan he) het moment dat mijn moeder haar pruik afdeed, ik woon in spanje en ben heel vaak toendertijd overgeweest maar had haar nog nooit met pruik gezien en de metastasen warne al uitgezaaid in haar hoofd en toen ik haar zo zag kaal en zo hulpbehoevend als een kind, mijn sterke mams zo veranderd , ik kan er nog van wakker liggen, het beeld staat gegrift in mijn hoofd.
Voor alle anderen die zich ook zo voelen, kan geen raad geven want ik kan mezelf ook niet helpen

**Geplaatst**: 06-11-10 17:53

Geplaatst: 06-11-10 17:53

Ik wil iedereen in dit topic die het niet makkelijk heeft, ook graag even heel veel sterkte wensen.. :(:)

Ik heb veel geluk met mijn gezonde ouders, en liefhebbende familie.. Ik moet er ook niet aan denken om mijn ouders al op zo'n jonge leeftijd te verliezen (ik ben 17)...

**Geplaatst**: 06-11-10 23:44

Geplaatst: 06-11-10 23:44

[quote="rocymax"]
hulpbehoevend als een kind, mijn sterke mams zo veranderd , ik kan er nog van wakker liggen, het beeld staat gegrift in mijn hoofd.

en dat is het ergste, dat beeld raak ik ook niet kwijt....

en de woorden van een kennis tijdens de condoleance plechtigheid: ''heey ik dacht dat dat je moeder kanker had...ze ziet er dik uit en helemaal niet broodmager''

**Geplaatst**: 07-11-10 10:19

Geplaatst: 07-11-10 10:19

justdiesel schreef:
Hoe gingen jullie na de dood van de ene ouder met de andere ouder om?

Dat is bij ons een enorme uitdaging.. Mijn schoonmoeder is moeilijk toegankelijk en kan (nog) niet open staan voor het feit dat ook haar kinderen enorm veel verdriet hebben. Ze is heel erg met zichzelf bezig.. Ergens begrijpen we dat, maar doordat ze zich wel met heel de rest van de wereld bezig houdt en niet met haar kinderen wordt de afstand soms groot. Dat de zoon van de buren hartproblemen heeft (mijn schoonvader heeft een hartinfarct gehad, en is niet gereanimeerd en uiteindelijk aan de gevolgen van ernstige hersenbeschadiging overleden) is voor haar belangrijker dan dat haar dochter een moeilijke zwangerschap heeft (die was 20 weken zwanger toen haar vader overleed). Ze kan ons ontzettend claimen maar geeft geen ruimte om over ons verdriet te praten.

We weten zelf ook niet zo goed hoe we hier mee om moeten gaan...

**Geplaatst**: 07-11-10 10:42

Geplaatst: 07-11-10 10:42

mijn vader was in het begin helemaal de weg kwijt, maarja hij had ook 2 maanden de intensieve zorg voor mijn moeder opzich genomen, daarna trok hij zich een beetje terug en nu bijna 10 jaar later, heeft hij een vriendin maar naar zijn zeggen alleen om niet alleen achter de geraniums te zitten, dus meer om samne te eten ergens naar toe te gaan enzo. Ik kan opeeens ook heel goed met mijn vader praten, hij praat veel over hun huwelijk en dingen die ze deden ten ze verkering hadden en zelfs toen ik vroeg of hij echt van zijn vriendin (zal geen namen noemen) hield zei hij nee hoor, ik houd alleen van je moeder. hij zegt dat bij iedere belangrijke beslissing denkt, hoe zou je moeder dat gedaan hebben? Ik had een hele goede band met mijn moeder, wij lijken qua karakter ook heel erg op elkaar, mijn vader was eigenlijk altijd aan het werk(waren arm en hij had 3 banen) maar nu ontdek ik pas hoe goed ik ook met mijn vader kan praten en overweg kan.

**Geplaatst**: 07-11-10 18:33

Re: Verdriet

Geplaatst: 07-11-10 18:33

Wat een verschrikkelijke verhalen hier.
Ik herken zoveel gevoelens. Ik weet ook niet wat het is, maar om de een of andere manier 'schaam' ik me heel erg voor mijn verdriet, en om emoties te tonen. Ik vind het ZO beschamend, ik kan het gewoon echt niet laten zien.
Ik weet niet of iemand dat herkent? Ik kan het echt heel moeilijk uitleggen.

**Geplaatst**: 07-11-10 19:00

Re: Verdriet

Geplaatst: 07-11-10 19:00

Jawel red savage, ik ben 45 nu en dit is voor het eerst dat ik hierover praat, had precies hetzelfde, maar aldoor maar opkroppen is ook niet goed en bovendien is het juist sterk dat je een ander jouw zwakke kant durft te laten zien, en als die ander dat dan veroordeelt zegt dat meer over de ander dan over jouzelf.

**Geplaatst**: 07-11-10 19:02

Geplaatst: 07-11-10 19:02

Beschamend is niet het gevoel waarom ik het niet uitspreek, het is meer dat ik op zoveel onbegrip stoot en daarom maar mijn mond houd.. Heb al zo vaak een nare smaak gehad na een gesprek over dit onderwerp, als ik er niet over praat heb ik dat niet

(struisvogelpolitiek

)

**Geplaatst**: 07-11-10 19:37

Re: Verdriet

Geplaatst: 07-11-10 19:37

Nou ik denk dat jullie het gevoel wel kennen. Het is ook niet alleen beschamend, ik weet niet, iets vergelijkbaars. Maar natuurlijk ook het onbegrip houd me tegen, en het gevoel omdat ik mezelf absoluut niet zwak mag opstellen. Voor mijn gevoel heb ik nooit steun gekregen en heb ik nooit 'mogen' huilen of rouwen.

**Geplaatst**: 07-11-10 20:32

Geplaatst: 07-11-10 20:32

Ik denk dat ik het ook wel herken...Al weet ik bewust wel dat verdriet uiten niets is om je voor te schamen, ik denk dat ik onbewust huilen toch als zwak beschouw en dus gewoon blokkeer. Ik kan erg slecht huilen al heb ik af en toe wel de behoefte om gewoon in janken uit te barsten. En dat terwijl het zo kan opluchten...Ik denk dat ik daarom ook voornamelijk huil bij onnozele dingen, dat mag, dat is schattig, in mijn verkronkelde brein...
Zoals toen ik Muts, mijn vorige katje, moest laten inslapen. Ik heb amper gehuild, maar een kennisje dat meeging ter ondersteuning en zelfs de DA stonden harder te snuffen dan ik. Niet dat het me niets deed, maar ik kon gewoon niet. En tegenwoordig kan ik dus geen schattige pluizige rooie katteplaatjes meer zien zonder kwaad te worden, maar huilen? Nope...

**Geplaatst**: 07-11-10 20:34

Re: Verdriet

Geplaatst: 07-11-10 20:34

De tranen zitten meestal net zo hard achter die dichtgespijkerde deur, denk ik.
Ik hoop dat ik altijd zo verder kan, en die kast la altijd dicht kan laten. Nu kan ik er wel mee leven, ik hoop dat het zo blijft. Want ik denk niet dat ik er ook aan over zal geven. Ik ben er gewoon fobisch voor, dus ik laat het zoals het is.

**Geplaatst**: 08-11-10 08:16

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 08:16

Ik begrijp dat gevoel van fobisch ook wel.. Als het eenmaal gaat, kan je dan nog stoppen? En weer een onzekere fase waar je in gaat.

**Geplaatst**: 08-11-10 09:44

Geplaatst: 08-11-10 09:44

Pluizebolpum schreef:
Ik denk dat ik het ook wel herken...Al weet ik bewust wel dat verdriet uiten niets is om je voor te schamen, ik denk dat ik onbewust huilen toch als zwak beschouw en dus gewoon blokkeer. Ik kan erg slecht huilen al heb ik af en toe wel de behoefte om gewoon in janken uit te barsten. En dat terwijl het zo kan opluchten...Ik denk dat ik daarom ook voornamelijk huil bij onnozele dingen, dat mag, dat is schattig, in mijn verkronkelde brein...
Zoals toen ik Muts, mijn vorige katje, moest laten inslapen. Ik heb amper gehuild, maar een kennisje dat meeging ter ondersteuning en zelfs de DA stonden harder te snuffen dan ik. Niet dat het me niets deed, maar ik kon gewoon niet. En tegenwoordig kan ik dus geen schattige pluizige rooie katteplaatjes meer zien zonder kwaad te worden, maar huilen? Nope...

Oh ik herken dit zo goed, niet huilen altijd maar de sterke zijn en bij een klein dingetje (en natuurlijk als je alleen bent) in huilen uitbarsten of zoals jij boos worden,Gisteren ging ik een vriend bezoeken waar ik vroeger mijn paard had staan, heb ik moeten laten inslapen, en ik moest zo huilen dat ik die weggetjes zag waar we jaren lang over heen gereden zijn . Ook daar ben ik zo bang voor , dat als ik eenmaal begin te huilen dat ik een sluis openzet en niet meer kan stoppen, want het is naturlijk niet het verdriet alleen van een ouder die je verlies, als je eenmaal zo bent dan "verzamelt" je verdriet zich, en dat zijn dus alle laadjes die dichtgespijkerd zitten met de grootste spijkers die ik maar kon vinden.

**Geplaatst**: 08-11-10 09:53

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 09:53

Mijn moeder is ruim een jaar geleden overleden. Na (op 1 maand na!) een huwelijk van precies 40 jaar had mijn vader mij verteld dat ie nooit meer een ander zou willen. Natuurlijk had ik daar ooooit wel rekening mee gehouden.. maar niet na 3 maanden.
Ineens begreep ik waarom hij geen tijd voor mij had en geen interesse had... Dit heeft er helaas voor gezorgd dat ik mijn vader en broer sinds die tijd niet spreek. (ik heb gezegd dat het zo voor mij niet hoefde als ie niet naar mij omkeek en ipv iets daarmee te doen liet ie tot op de dag van vandaag niets horen... vader kan niet tegen kritiek namelijk).
Ik kan je dus weinig tips geven vrees ik.
Heb het hier nog dagelijks heel moeilijk mee allemaal.
Heel veel sterkte..

**Geplaatst**: 08-11-10 09:55

Geplaatst: 08-11-10 09:55

Jeetje Amsterdam.. dat lijkt me zo moeilijk.. Sterkte meis :(:)

**Geplaatst**: 08-11-10 10:07

Geplaatst: 08-11-10 10:07

rocymax schreef:
Jawel red savage, ik ben 45 nu en dit is voor het eerst dat ik hierover praat, had precies hetzelfde, maar aldoor maar opkroppen is ook niet goed en bovendien is het juist sterk dat je een ander jouw zwakke kant durft te laten zien, en als die ander dat dan veroordeelt zegt dat meer over de ander dan over jouzelf.

idd opkroppen is zeker niet goed, en ik ben eran overtuigd dat het ooit eruit moet, hoe dan ook....
ik had er nooit problemen mee om mn zwakke kant te laten zien, maar na het overlijden van mn moeder
ben ik telkens tegen muren aangelopen..degene die altijd riepen: meid, als er wat is , je weet me te
vinden eh.....die waren dus nooit te bereiken, of geen tijd, geen zin of wat dan ook....

Uiteindelijk belde ik dan mn familie op en vroeg hoe het met hun ging, en hoopte zo dat ze dan 1 keer
vroegen hoe het met mij was.....maar nee, ze haakten na hun eigen verhaal direct af....

En verdriet hebben en dat willen uiten vind ik niet beschamend, zeker niet, ik wil voor een ieder een
luisterend oor en een schouder bieden, daarbij ben ik een HSP-er, ik voel feilloos het gevoel van anderen aan, zelfs de gesloten deuren , de koele kikkers en de zogenaamde vrolijke fransen....
maar mn eigen verdrietjes en tranen die kan ik thuis bij mn kerel

kwijt....

**Geplaatst**: 08-11-10 10:23

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 10:23

Dank je Marieke-K.. Het was idd een hele klap na dat vreselijke lange ziekbed met veel lijden bij mijn moeder. Ineens heb je dan niemand meer en zelfs op deze leeftijd voel je je dan wel een wees eigenlijk.
Hoe het bij ons ging is dus niet oke... denk dat TS wel echt een punt heeft met haar topic, want dat is zoooo lastig! Helaas dus geen goede tips van mijn kant..
Sterkte TS!