Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-03-10 09:23

Geplaatst: 05-03-10 09:23

dems75 schreef:
Oehhh...klinkt mij bekend in de oren allemaal. Ik ben 35 en ook heel bewust kinderloos. Al sinds mijn 14e roep ik dat ik nooit, never geen kinderen wil. Mensen riepen voorheen altijd "wacht maar, dat komt nog wel", maar ik denk er nog steeds zo over.
Wat ze dan wel weer gek vinden, is dat ik juf ben en dus blijkbaar wel van kinderen houd. Dat is ook wel zo, maar ik houd nog veel meer van ze, als ze, na een schooldag, weer lekker naar hun papa en mama gaan

Kinderen passen gewoon niet in mijn leven. Ik wil tijd hebben voor de paarden, elk moment de stad in kunnen gaan voor een hapje en/of een drankje. Heerlijk vind ik die vrijheid. Mijn vriend denkt er (vooralsnog) hetzelfde over. Hij is echter wel 9 jaar jonger dan ik...die kinderwens kan bij hem dus nog best wel komen. Mocht het moment daar zijn...tsja....ik vind niet dat je concessies kunt doen over een onderwerp als kinderen. Dan zouden onze wegen dus scheiden.

Heel herkenbaar..
Ben 33 en wacht ook nog steeds tot het gaat komen (men zegt het, ik denk van niet). Heb ook geen hekel aan kinderen, jarenlang kinderkampleiding geweest.
Mijn vriend is ook jonger (29) en ik ben hoop niet dat hij zich gaat bedenken. Zeker nu zijn vrienden zo langzamerhand gaan beginnen aan de kinderen....

**Geplaatst**: 05-03-10 09:30

Geplaatst: 05-03-10 09:30

Gelukkig, ik dacht al dat ik de enige was

Ik ben 18, en weet al jaren dat ik geen kinderen wil. Ik heb 3 schatten van nichtjes en ik pas graag op ze, maar menselief wat ben ik blij als ze weer weg zijn.

Kinderen passen gewoon niet in 'mijn' plaatje, ik wil doen en laten wat ik wil en kinderen houden een heleboel tegen. Mijn vriend (5 jaar ouder) begint helaas al over babynaampjes en hoopt dat ik nog bij zal draaien tegen de tijd dat we samenwonen/getrouwd zijn...... Ik denk het niet

**Geplaatst**: 05-03-10 09:34

Geplaatst: 05-03-10 09:34

Ik riep altijd ik wil GEEN kinderen.Mijn ouders dachten dus ook echt van opa en oma worden wij niet.Totdat ik met 25 jaar zwanger raakte en besloten had om het te houden(tja kon er voor zorgen dus weg halen geen optie).Mensen in mijn omgeving stonden echt te kijken en kreeg regelmatig de vraag of het mijn oppas kindje was.Dit omdat ik altijd stellig riep:"ik wil ze NIET!"

Nu ben ik 29 heb een dochter van 4 jaar,ben zwanger van de 2de en vriendlief heeft ook nog een dochter van 3,5 dus bij elkaar na de zomer 3 kids en dat voor iemand die ze nooit wilde;)

Moet zeggen dat ik me dochtertje voor geen goud zou willen missen(daar is ze veelste leuk voor),maar ben ook nooit de mama geweest die op een roze wolk voorbij dreef.Mijn dochtertje wordt behandeld zoals ik bij mijn nichtjes ook gedaan heb.Al voelt dit meer als eigen.
Mijn vriend zei in het begin van onze relatie van jij bent geen mama,mama,maar meer een vrouw die de verantwoordelijkheid heb genomen voor het'"ongeboren"kind.Wil niet zeggen dat ik niet genoeg van haar hou maar dat ik niet de beschermende op de roze wolk zittende moeder ben.

Mensen die doel bewust geen kinderen nemen/krijgen heb oik respect voor en zal ze nooit lastig vallen met mijn verhalen over mijn keizersnede of over aankomend kindje.Al ben ik daar toch altijd wat stiller over en hang het niet aan de grote klok.
Willen de mensen wat vragen er over prima dan krijg je van mij antwoord maar zal er niet zo over beginnen en al helemaal niet mijn kind in jou armen drukken terwijl ik weet dat je dat niet zit zitten.

**Geplaatst**: 05-03-10 09:35

Geplaatst: 05-03-10 09:35

Goh, wat een hoop lotgenoten

Ik heb ook altijd gezegd dat ik geen kinderen wilde. Heb ook een vent die zo'n beetje als eerste wilde weten of ik kinderen wilde (want zo ja, dan werd het niks), ben nooit van mening veranderd en heb er geen seconde spijt van.

Maar ik kom gelukkig geen mensen tegen die me aankijken alsof ik gek ben. Ik draag dat bewust kinderloos zijn ook niet echt uit, ik heb het er gewoon niet over. Heb ook niet het gevoel me te moeten verdedigen. Kan ook best begrip opbrengen voor mensen die die kinderwens wel hebben. Maat ik heb het gewoon niet, en nooit gehad ook. Ik vind kinderen ook niet echt leuk, ook niet van een ander. Tegen de tijd dat ze een jaar of 6-7 zijn, dan zijn ze wel aardig, kan je er een beetje mee praten. Maar tegen dat ze 12 zijn en lastig worden, is het leuke er al weer af...

**Geplaatst**: 05-03-10 09:44

Geplaatst: 05-03-10 09:44

Nog een bewust kinderloze meld zich. Al heb ik het idee dat het bij paardrijdend Nederland niet erg ongewoon is en daar de groep bewust kinderloos best groot is.
Net als Lovely al omschrijft, het gedwongen aan moeten horen over zwanger, kinderen, hoe slim ze zijn omdat ze een week eerder dan het groeiboekje ze zich om hebben gedraaid in bed, school trubbels wat nooit aan de kinderen ligt, staat mij erg tegen. Als ik de hele avond het onderwerp paard bespreek denk ik dat hen dat ook snel zal tegen staan.
Ik zeg ook al vanaf de lagere school dat ik geen kinderen wil en net als de topic starter ben ik ook midden 30, maar wil ze nog steeds niet. En hoe vaak ik niet heb aan moeten horen dat ik die moedergevoelens nog wel zal krijgen, wacht maar tot je 30 bent. Alsof het echt moet en je niet normaal bent als je dat jengelend gespuis niets vindt. Onopgevoed jengelend gespuis, kwaken tegenwoordig door alle gesprekken heen, zitten met hun tengels vol zever in elk bakje op de tafel om het vast te pakken en los te laten. Moeder zegt dan een keer dat dat niet mag, maar het heeft geen enkel effect. En dan vinden ze het raar dat je niets met kinderen hebt als je ze zo rond hoort blèren. Zo! Dat lucht op. In dit topic mag dat toch wel?

**Geplaatst**: 05-03-10 10:00

Geplaatst: 05-03-10 10:00

4EverHobbes schreef:
Tot ik er spuugzat van was, toen heb ik een column-achtig iets geschreven en aan ze laten zien. Daarna hebben ze nooit meer iets in die richting gezegd

Posten!

**Geplaatst**: 05-03-10 10:18

Geplaatst: 05-03-10 10:18

loontje schreef:
Totdat ik met 25 jaar zwanger raakte en besloten had om het te houden(tja kon er voor zorgen dus weg halen geen optie)

Je zet het tussen haakjes, maar volgens mij is dit nou precies de kern van het verhaal. Waarom zou je in hemelsnaam verplicht zijn om zwanger te blijven alleen omdat je er voor kunt zorgen?

Ik ben nu 28 en begin af en toe het gevoel te krijgen dat er iets mis is met me omdat ik geen enkele behoefte heb om moeder te worden. Ik zie dat dan ook niet veranderen in de nabije toekomst. Alles om je heen lijkt er echter op gericht te zijn op het creëren van een gezinsleven, en nu ik een aantal jaar een leuke vriend heb komt regelmatig de vraag of mijn eierstokken nog niet rammelen. Gelukkig heb ik een partner die ook geen kinderwens heeft. Ik heb een stabiele relatie, best een leuk inkomen, mijn huis is groot genoeg, dus wat dat betreft is er niets wat een eventueel kind tegenhoudt maar er is echt geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om een eventuele ongeplande zwangerschap uit te dragen.

Mijn oudste zus is begin veertig en heeft ook geen kinderen, heb het een tijdje terug met haar hier nog eens over gehad. Bij haar is het meer een kwestie geweest van andere zaken belangrijker vinden, en het is er gewoon nooit van gekomen en daar heeft ze geen spijt van. Zij kan ook leuk omgaan met kleine kinderen. Ik heb meer het gevoel dat ik een bepaalde genetische aanleg t.a.v. kinderen gewoon mis, ik kan er bijvoorbeeld ook totaal niet mee communiceren.

De laatste jaren vieren wij kerst bij de Britse familie van mijn partner. Zijn neef en nicht hebben 2 kinderen (nu 8 en 10) en daar heerst een hele oprechte warme familiesfeer met leuke betrokken ouders, best heel aardig opgevoede kinderen, 2 vitale en enthousiaste grootouders (de oom en tante van mijn vriend). Als ik kijk naar hoe dat gezin functioneert dan snap ik heel goed dat mensen het leuk vinden om dat na te streven. Maar het is niet iets dat ik voor mezelf zou willen, wat mij gelukkig zou maken. Ik heb geen seconde dat ik denk "dat wil ik ook".

**Geplaatst**: 05-03-10 10:47

Geplaatst: 05-03-10 10:47

Ik durf niet te zeggen dat een kinderwins NOOIT zal komen. Kind zijnde riep ik al wel dat ik ze niet wilde. En als ik NU naar mijn toekomst kijk, dan zie ik daar geen kinderen...

Laatst begon een kindje tegen me te praten en toen zei mijn vriendin later: "jij weet je ook echt geen houding te geven tegenover kinderen?"

Ach, ik vind zelf dat dat nog best meevalt, ik ben het alleen gewoon niet gewend.

Laatst bijgewerkt door Dani_ op 05-03-10 10:49, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-10 10:49

Geplaatst: 05-03-10 10:49

Dani62 schreef:
Ik durf niet te zeggen dat een kinderwins NOOIT zal komen. Kind zijnde riep ik al wel dat ik ze niet wilde. En als ik NU naar mijn toekomst kijk, dan zie ik daar geen kinderen...

Maar durf je dat niet omdat je zelf ergens het gevoel hebt dat je het niet helemaal uitsluit, of omdat het sociaal geaccepteerd is om een "maar" achter de hand te houden voor het geval er toch nog eens iets gaat kriebelen? (waarmee je dus voldoet aan het heersende beeld dat er in elke vrouw ergens een moeder schuilt)

**Geplaatst**: 05-03-10 10:53

Geplaatst: 05-03-10 10:53

Equimotion schreef:
Maar durf je dat niet omdat je zelf ergens het gevoel hebt dat je het niet helemaal uitsluit, of omdat het sociaal geaccepteerd is om een "maar" achter de hand te houden voor het geval er toch nog eens iets gaat kriebelen?

Je hoort het toch weleens, dat mensen van gedachten veranderen. Ik ben 25, da's echt piepjong! Ik kan niet voorspellen hoe mijn leven er over 10 jaar uitziet. Maar ik hoef geen kinderen: dat is hoe ik er NU over denk (en al mijn hele leven). Dus nee, geen twijfels bij mij...

**Geplaatst**: 05-03-10 10:57

Geplaatst: 05-03-10 10:57

tita schreef:
Dat je moeder wordt, wil niet zeggen dat je geen leven meer hebt......

Dat is net hoe je er zelf tegenover staat. Jij bent op dit moment bewust kinderloos, maar mocht je zwanger raken, is het welkom, begrijp ik uit je post.
Mijn leven zou compleet in storten. Ik wil gerust een keertje oppassen, maar een eigen kind, is er (zeker de eerste jaren) altijd!. Je kan niet zomaar zeggen we gaan nu naar stal, of naar een vriendin, of uit. Je moet altijd rekening met het kind houden. Maar dat kind houdt vervolgens (begrijpelijk) geen rekening met jou, en begint ook gewoon te krijsen als je zelf kotsziek in je bed ligt.
je kan niet zeggen: Vandaag even niet, het is er gewoon altijd

**Geplaatst**: 05-03-10 10:59

Geplaatst: 05-03-10 10:59

Ik heb al eens in een dergelijk topic gereageerd

Ik ben zelf moeder van een dochter en ik ben er heel erg blij mee, wel kom ik er recht vooruit dat ik, juist sinds ik moeder ben, bewust kinderloze mensen, veel beter snap, want het is veel intensiever dan je je kunt voorstellen.
Je leert ontzettend veel en ik ben ook minder leuke kanten van mezelf tegen gekomen, want hoe geweldig ze ook is, af en toe, kan ik d'r wel

.
Kan me heel goed voorstellen dat je dat allemaal niet wilt en lekker zoveel mogelijk je eigen ding wilt doen.
Is toch prima als je dat zelf kunt besluiten.
Iedereen zijn ding, grote gezinnen, geen kinderen, één whatever, doe je eigen ding.

Ook als moeder heb ik echt geen zin om alleen maar over de kids te praten, ik ben er al genoeg mee bezig, heb nog heel veel andere dingen, gelukkig

**Geplaatst**: 05-03-10 11:04

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 05-03-10 11:04

Ik heb ook geen enkele kinderwens, nu niet en nooit niet.
Ik ben al 41 inmiddels. Ik ben gek op mijn stiefkids hoor, daar niet van. Maar ook weer blij als ze weer naar huis toe gaan. Nee eigen kinderen zijn voor mij echt niet gewenst.

**Geplaatst**: 05-03-10 11:09

Geplaatst: 05-03-10 11:09

Hier nog een bewust kinderloze. Ik weet al van jongs af aan dat ik geen kinderen wil. Het zit er gewoon niet in bij mij, dat moederinstinct. Ook ik speelde al nooit met poppen, maar alleen met knuffelbeestjes. De liefde voor dieren was altijd wel aanwezig. De vertedering die ik voel bij het zien van een puppy, kitten of veulentje ontbreekt echter wanneer ik een baby zie.
Ik heb echt geen hekel aan kinderen in het algemeen (hoewel er natuurlijk wel klieren rondlopen waar ik me aan kan ergeren) en ben zelfs jarenlang jeugdtrainster geweest en heb gedurende mijn studententijd vrijwillig elke zomer kinderkampen geleid. Maar een kind van jezelf is toch echt iets heel anders en daarbij heb ik dus echt niks met babies. In de andere topics over abortus heb ik wat afbeeldingen voorbij zien komen van foetussen gedurende de zwangerschap, geplaatst door tegenstanders van een abortus met kennelijk de bedoeling het gevoel op te wekken dat het zielig is om zo'n schattig wezentje weg te laten halen. Maar het enige dat in mij opkomt is dat ik het net een alien vind.

Begrijp me goed: hoewel ik voor abortus ben omdat ik vind dat een kind dat niet gewenst is waarschijnlijk beter af is als het niet geboren wordt, weet ik rationeel wel dat zo'n foetus het begin van een nieuw leven kan zijn en daar heb ik dan wel een dusdanig respect voor dat ik vind dat als je geen kinderen wilt, je ook alles moet doen dat binnen je mogelijkheden ligt om te voorkomen dat je zwanger wordt.
Maar verder associeer ik babies alleen met poepluiers, tepelkloven en gebroken nachten, denk bij een bevalling niet aan een mooie gebeurtenis, maar aan iets uitermate pijnlijks en vernederends en bij een zwangerschap zie ik geen roze wolk maar vervelende lichamelijk ongemakken als misselijkheid, zwangerschapsstriemen, spataderen of bekkeninstabiliteit met als toegift vaak nog een verwoest figuur met een uitgelubberd los vel waar eerst je mooie strakke taille zat, borsten als gebruikte theezakjes en de rest van je leven pies je in je broek als je moet hoesten.
Mijn ouders hebben het altijd wel geweten, maar hoe vaak ik niet heb moeten aanhoren van anderen dat mijn kinderwens toch echt wel zou komen.

En nu zal het me op zich een worst wezen wat anderen denken van het ontbreken van mijn kinderwens, ik vind het toch wel vervelend dat kinderen krijgen wordt gezien als de norm voor wat normaal is. Wanneer je op relatief jonge leeftijd heel zeker weet dat je geen kinderen wilt, wordt dat vaak toch niet serieus genomen en dat is nog niet zo erg als het je buurvrouw betreft, maar wel als het gaat om een partner die denkt dat je binnen een paar jaar wel bij zal draaien, of als het je huisarts is die weigert je door te sturen voor een sterilisatie.

Marloez schreef:
Overigens wakkeren mijn 'moeder'gevoelens wél aan als ik een verwaarloost kind zie, dat amper tot geen zorg krijgt van zijn ouders.

Dit is overigens iets dat ik ook wel eens heb. Zo zag ik laatst op TV een reportage over kinderen in Afrika die verstoten werden omdat de ouders en buurtgenoten dachten dat ze behekst waren, terwijl er helemaal niks mis was met die kinderen. Maar die hadden dan net de pech dat er bijvoorbeeld iets vervelends was gebeurd terwijl ze in de buurt waren of dat er net een ramp plaats vond vlak na hun geboorte o.i.d. En dan brachten ze dus ongeluk en werden verstoten of zelfs mishandeld. Er zat daar een meisje dat zelf ook dacht dat ze ongeluk bracht en ik dacht alleen maar dat als ik daar in de buurt was geweest ik dat kind absoluut zou hebben opgepakt en meegenomen.

**Geplaatst**: 05-03-10 11:10

Geplaatst: 05-03-10 11:10

Ik heb zelf bewust geen kinderen maar heb toch twee kinderen

.
De dochters van mijn vriend wonen namelijks sinds 2 1/2 jaar bij ons. Ze zijn bij ons komen wonen na het overlijden van hun moeder en ik vind het eigenlijk wel heel gezellig. Ik heb zelf nooit kriebels gehad om een kind op de wereld te zetten, ben altijd druk geweest met mijn werk en opleidingen en hecht(te) veel belang bij mijn bewegingsvrijheid en het kunnen houden van paarden naast een fulltime baan. En ik vond een keer in de twee weken het weekend en de helft van de vakanties de kids van mijn vriend wel voldoende. Toen wij gingen samenwonen had ik me ook niet voor kunnen stellen dat ik vier jaar later fulltime zijn kids in huis had en er nog behoorlijk over moeder ook. Ondanks dat ik nog steeds niet echt kriebels heb om zwanger te worden komt het gevoel van een kindje van onszelf wel steeds vaker naar boven. We zitten nu toch al in een situatie waarbij we gebonden zitten, de vrijheden die we hadden zijn er niet meer dus waarom niet? Dat gevoel komt zo nu en dan naar boven maar verdwijnt vaak even snel weer.
Ik ben dus bewust "kinderloos" maar ik zeg nooit nooit. Al acht ik de kans dat ik geen kinderen van onszelf zal krijgen groter in.

Laatst bijgewerkt door Lennox op 05-03-10 11:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-10 11:11

Geplaatst: 05-03-10 11:11

Lia_ schreef:
Een vriendin van me heeft wel een kind gekregen omdat haar man dit heel graag wilde en heeft daar echt spijt van.
Ze voelt zich ook heel schuldig omdat ze, als ze heel eerlijk is, gewoon moet toegeven dat ze hem liever niet gehad had en ze kan daar dus met bijna niemand over praten.
Ze heeft het gevoel dat ze nu het leven leeft van iemand die ze niet is en ook niet wil zijn.

Wat afschuwelijk!

**Geplaatst**: 05-03-10 11:11

Geplaatst: 05-03-10 11:11

Lia_ schreef:
Een vriendin van me heeft wel een kind gekregen omdat haar man dit heel graag wilde en heeft daar echt spijt van.
Ze voelt zich ook heel schuldig omdat ze, als ze heel eerlijk is, gewoon moet toegeven dat ze hem liever niet gehad had en ze kan daar dus met bijna niemand over praten.
Ze heeft het gevoel dat ze nu het leven leeft van iemand die ze niet is en ook niet wil zijn.

Dat is ook een hele vervelende situatie zeg....zowel voor haar als voor het kind. En dan kan ik het toch niet helpen me af te vragen bij wie de grootste zorg voor het kind ligt, bij de moeder of bij de vader?

**Geplaatst**: 05-03-10 11:19

Geplaatst: 05-03-10 11:19

Wat fijn dat er nog meer mensen zijn die er net zo over denken als ik!
Ik vind kinderen heel leuk, en heb ook altijd een bepaalde aantrekkingskracht waardoor ze altijd naar mij lachen, en willen spelen enz.
Maar van mezelf

.
Al die verplichtingen, de tijd, de kosten en ga zo maar door.
Ik ben elke dag lekker de hele avond zoet met mijn paard, in de toekomst komt er zeker nog een tweede paard bij. Daarnaast wil ik ook tijd doorbrengen met mijn partner, en moet ik gewoon werken.
Nee ik heb er geen behoefte aan, en in mijn ogen zitten er vooral nadelen aan. En dan heb ik het nog niet eens over die zwangerschap en bevalling.

Dus nee, ik wil geen kinderen, bewust niet. Dat roep ik al mijn hele leven en ik denk niet dat het nog gaat veranderen.

Zijn er hier trouwens ook mensen die zelf niet willen, maar waarbij hun partner wel heel graag wil? Mijn vriend wil bijvoorbeeld wel heel graag kinderen. Maar hij heeft ook wel gezegd, ik heb liever geen kinderen met jou, dan wel kinderen met een andere vrouw.
Het is voor hem dus niet zo'n "big issue" dat hij er voor weg zou gaan bij mij.
Op het moment althans niet, we kunnen natuurlijk nooit in de toekomst kijken. Maar ik ga er maar niet van uit

Maar goed, mensen die dit wel hebben? Hoe ga je daarmee om?

**Geplaatst**: 05-03-10 11:23

Geplaatst: 05-03-10 11:23

stef schreef:
tita schreef:
Dat je moeder wordt, wil niet zeggen dat je geen leven meer hebt......

Dat is net hoe je er zelf tegenover staat. Jij bent op dit moment bewust kinderloos, maar mocht je zwanger raken, is het welkom, begrijp ik uit je post.
Mijn leven zou compleet in storten. Ik wil gerust een keertje oppassen, maar een eigen kind, is er (zeker de eerste jaren) altijd!. Je kan niet zomaar zeggen we gaan nu naar stal, of naar een vriendin, of uit. Je moet altijd rekening met het kind houden. Maar dat kind houdt vervolgens (begrijpelijk) geen rekening met jou, en begint ook gewoon te krijsen als je zelf kotsziek in je bed ligt.
je kan niet zeggen: Vandaag even niet, het is er gewoon altijd

Dat is een waarheid als een }:0

stef.
Ik heb kinderen en om maar even een voorbeeld te geven: wanneer ik een dag vrij moet hebben van mijn werk dan is dat 99 van de 100 keer niet een dag voor mezelf, maar vanwege de kinderen. Want er schreef iemand iets over dat ze ook weleens vrij wilde omdat ze geen kinderen had en dus nooit zwangerschapsverlof oid had. Maar het is een misverstand te denken dat je dan echt "vrij" bent. Ik persoonlijk vond zwanger zijn, vooral op het laatst tijdens mijn verlof, best pittig. Je hebt wel verlof maar kunt niet meer lekker uit de voeten dus het is heel anders dan dat je lekker een weekje (kinderloos) vrij bent.
Ze zijn er inderdaad altijd. En ik heb daar voor gekozen maar ik kan me heel heel goed voorstellen dat een ander daar niet voor kiest. Ik heb mijn eigen leven niet aan de kant gezet voor mijn kinderen maar het leven wat ik voor mijn kinderen had, dat gaat niet meer. Ja, misschien voor een weekje als ik oppas zou kunnen regelen. Dus Stef, ik begrijp jou heel goed hoor. En ik geef eerlijk toe, ik ben weleens jaloers op mijn kinderloze vrienden die kunnen gaan en staan waar ze willen zonder vantevoren allerlei dingen te moeten regelen.

**Geplaatst**: 05-03-10 11:30

Geplaatst: 05-03-10 11:30

Ik heb al helemaal in het begin van mijn relatie gepeild hoe mijn vriend erin stond. Bij iemand met het ideaalbeeld van een gezin voor ogen had ik ook niet de moeite genomen om er nog meer energie in te steken.

Ik ben heel blij dat we nog steeds op dezelfde lijn zitten. Het is wel een schrikbeeld voor me dat zijn mening ooit om zou kunnen slaan, voor mij het krijgen van een kind namelijk echt geen optie en dat zou dan dus het einde van de relatie betekenen. Hoe moet ik bovenstaande voorbeeld eigenlijk voor me zien: hij een gezin bij een andere vrouw maar een relatie met jou??

@Maikeltje: allemaal leuk en aardig dat zo'n dag voor jou niet als "vrij" voelt, maar je bent wél een dag weg van je werk. Waar je die dag aan besteed is dan toch verder jouw probleem? Het is soms al moeilijk genoeg om je vakanties te regelen omdat de ouders altijd voor gaan omdat ze aan de kinderen gebonden zijn. Als wij dan toevallig een keer weg willen in een periode die samen valt met een schoolvakantie moet hemel en aarde bewogen worden "want wij kunnen toch wel een weekje later"

**Geplaatst**: 05-03-10 11:37

Geplaatst: 05-03-10 11:37

mariska32 schreef:
maar ik vraag me wel af hoe dit geregeld is bij de mensen die er beide anders over denken.
pas je je aan,ga je uit elkaar of???????

Ik weet nog niet hoe het hier zal gaan. Kinderen zijn nu nog niet aan de orde, maar wat als de tijd begint te dringen zeg maar? Gaat het mijn vriend dan opbreken of kan hij zich er bij neerleggen? Ik kan het niet zeggen. Wel is het zeker dat ik me niet aan ga passen. Als je aan kinderen begint, moet je er vind ik echt allebei achter staan.

Ben ook wel benieuwd hoe dit bij anderen is?

**Geplaatst**: 05-03-10 11:38

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 05-03-10 11:38

vind ik ook, je "neemt" een kind samen, of niet.
Alleen als je hierbij niet samen op 1 lijn zit heb je wel een serieus probleem in je relatie. De vraag is dan hoe graag men wel of geen kinderen wil, en vraag 2 is of men dan wel bij de juiste partner zit

**Geplaatst**: 05-03-10 11:39

Geplaatst: 05-03-10 11:39

Och ... moeilijk onderwerp hoor!!

Ik was tot mijn 30ste ook bewust kinderloos, nu niet meer. Nu ben ik bewust aan het worden dat ik ongewenst kinderloos zal blijven. Geen appel die je makkelijk weghapt voor mij. Dat had niemand mij ooit kunnen voorspellen hoor. Ik was vroeger niet zo van het hele huisje-boompje-beestje+kids gedoe, maar ergens in de loop van de tijd is dat veranderd, heel erg sterk veranderd.
Nu verwijt ik mijzelf niet eerder aan kids begonnen te zijn ... maar ja, niks meer aan te doen. Het is zoals het is. Ik heb hier liters tranen om gehuild maar dat veranderd ook niks.

Wijsheid komt met de jaren? Je weet pas wat je wilt als het te laat is ? Ik moet nu roeien met de riemen die ik heb en stoppen met vechten voor hetgeen dat ik zo vurig wens ... De eerste 30 jaar van mijn leven wilde ik geen kids (no way!) maar de laatste 7 jaar heb ik er bijna dagelijks voor geknokt. The road ahead never answers any questions ... Je kan nu misschien heel overtuigd zijn van je toekomst, maar het feit is dat je het pas zeker weet wat die toekomst voor jou inhoud als je daar bent.

**Geplaatst**: 05-03-10 11:40

Geplaatst: 05-03-10 11:40

Equimotion schreef:
Ik heb al helemaal in het begin van mijn relatie gepeild hoe mijn vriend erin stond. Bij iemand met het ideaalbeeld van een gezin voor ogen had ik ook niet de moeite genomen om er nog meer energie in te steken.

Ik ben heel blij dat we nog steeds op dezelfde lijn zitten. Het is wel een schrikbeeld voor me dat zijn mening ooit om zou kunnen slaan, voor mij het krijgen van een kind namelijk echt geen optie en dat zou dan dus het einde van de relatie betekenen. Hoe moet ik bovenstaande voorbeeld eigenlijk voor me zien: hij een gezin bij een andere vrouw maar een relatie met jou??

@Maikeltje: allemaal leuk en aardig dat zo'n dag voor jou niet als "vrij" voelt, maar je bent wél een dag weg van je werk. Waar je die dag aan besteed is dan toch verder jouw probleem? Het is soms al moeilijk genoeg om je vakanties te regelen omdat de ouders altijd voor gaan omdat ze aan de kinderen gebonden zijn. Als wij dan toevallig een keer weg willen in een periode die samen valt met een schoolvakantie moet hemel en aarde bewogen worden "want wij kunnen toch wel een weekje later"

Bedoel je mijn voorbeeld?
Mijn vriend bedoelde gewoon dat hij liever bij mij is, als dat betekent dat hij geen kinderen krijgt. Dan dat hij het zou uitmaken om vervolgens met een mogelijke nieuwe vriendin wel kinderen te nemen.

**Geplaatst**: 05-03-10 11:40

Geplaatst: 05-03-10 11:40

Of men wel bij de juiste partner zit vind ik wel heel zwart wit.
Het is alleen wel een heel lastig punt, dat ben ik met je eens.