Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-02-10 20:45

Geplaatst: 23-02-10 20:45

Janine1990 schreef:
Ben je ook jaloers? Naar je vriend toe?
Dat werd ik heel erg, omdat ik eerst nooit vertelde dat ik zo gepest was. Dankzij hem is het wel makkelijker geworden om er over te praten, vind ik zelf. Ik vond het eerst onzin dat ik er mee zat, maar hij gaf me het gevoel dat dat geen onzin was.
Helaas was ik door m'n onzekerheid zo jaloers, dat hij een eind aan de relatie heeft gemaakt. En als ik er zo op terug kijk, kan ik hem geen ongelijk geven.

Hier herken ik mezelf heel erg in.
Ik werd altijd gepest omdat ze vonden dat ik zo dik was, maar er waren veel dikkere meisjes in me klas en die werden dan weer niet gepest, ook werd ik schele genoemd omdat ik en vooral als ik lach hele kleine oogjes heb, toen ik op de middelbare school kwam werd ik altijd voor h*er uitgescholden omdat ik al heel vroeg hele grote borsten had en nog steeds, ze zeiden dat ik altijd maar met iedereen naar bed ging terwijl dat helemaal niet zo was en zo stelde ik me ook helemaal niet op.

Toen ik 18 werd had ik een vriend, die het slechtste met mij voorhad en toen ben ik zelfs een tijdje in de prostitutie beland.

Nu heb ik een vriend, maar ben heeel erg jaloers en zeker omdat ik vind dat ik lelijk ben en dat er vannalles mis is aan mij, als ik in de spiegel kijk kan ik niet 1 dingetje opnoemen waar ik nou blij mee ben aan mijn lichaam.

Het is zelfs zo erg dat ik als hij de hond uit gaat laten en het duurt me te lang dat ik denk dat hij bij een ander meisje langs is geweest terwijl ik zo helemaal niet mag denken want hij gaat nooit ergens heen, en heeft nog nooit mijn vertrouwen beschaamd.

Ik kan met hem gelukkig over alles praten, en hij weet dan ook alles van mijn verleden, dat maakt het een stuk makkelijker voor mij en hij begrijpt me wel maar vind wel dat ik soms te ver ga, maar dan praten we erover en dan is het weer goed!

**Geplaatst**: 23-02-10 20:48

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 20:48

Ti_Amo: Zo erg was ik (gelukkig) niet... Inmiddels heb ik spijt van mijn gedrag (en hij op zijn beurt van het zijne, immers als er iets fout gaat, ligt dat aan twee mensen). Helaas krijg ik hem niet terug door alleen dat :')

En ach, zonder vent kan ik ook wel leven. Het is alleen wel een grote fout, en iets moet ik de schuld geven....

**Geplaatst**: 23-02-10 22:01

Geplaatst: 23-02-10 22:01

Wat een heftige verhalen hier.

Ik ben ook twee jaar gepest, aan het begin van m'n middelbare school. Eerst deed iedereen leuk en aardig, maar toen ineens lieten ze me allemaal vallen.
Had afgesproken met een meisje om samen naar school te fietsen en die heeft me toen gewoon laten staan daar.
Een mentor + leraren die niets door hadden en elke ochtend huilend naar school en naar bed.

M'n ouders zijn toen met m'n afdelingsleider gaan praten, die kreeg het aardig in de hand. Die man is nog steeds mijn held voor altijd. Alle pestkoppen heeft hij vreselijk op hun donder gegeven, en ze weten nog steeds niet dat ik daar achter zat.

Toch merk ik wel dat ik er nog steeds last van heb. Misschien wel steeds meer.
In de derde kwam ik bij een stel geweldige meiden in de klas, die nog steeds mijn beste vriendinnen zijn. Dit heeft me erg geholpen om de eerste jaren achter me te laten, maar ik zit nog steeds bij alle mensen van toen in de klas. Inmiddels al 6 jaar lang.

Nu merk ik dat ik steeds onzekerder wordt in het leggen van contact. Ik was altijd iemand die zo op mensen afstapte om een praatje te maken, nu veel minder. Zodra mensen lachen, denk ik dat het om mij gaat. Ik zit altijd achterin de klas, zodat ik het overzicht heb en kan controleren of mensen niet naar mij zitten te wijzen of te fluisteren.
Grapjes van jongens kan ik niet op de goede manier interpreteren, waardoor ik soms een te vinnige opmerking plaats die weer resulteert in nog meer grapjes.

En ook in het contact leggen met jongens vormt het wel een probleem, denk ik. Mensen waarvan het me niet erg veel interesseerd of zij mij écht leuk vinden, daar kan ik heel erg leuk mee praten, terwijl ik bij jongens die ik leuk vind, compleet dichtsla...
Ook ik kan niet zo heel goed omgaan met complimentjes, en ben nog steeds erg onzeker over m'n uiterlijk. Sta liever niet voor de camera etc.

Maar of het nou daadwerkelijk aan m'n slechte start te verwijten is? Dat weet ik niet. Helemaal niet als ik al die verhalen hier hoor, diep-diep respect voor jullie allemaal.

**Geplaatst**: 23-02-10 22:10

Geplaatst: 23-02-10 22:10

Ik merk het in contacten met de wat 'nieuwere' mensen in mijn leven. Ben bang om mezelf te zijn. Ik ben iemand die zegt wat er in dr op komt. En dat kan soms best lomp/kwetsend zijn. Ik bedoel het nooit kwaad. Maar nieuwe mensen moeten mij leren kennen. Ik ben heel bang om wat verkeerd te zeggen. Bang dat mensen me niet leuk vinden om wat ik zeg of doe. Bij mensen die mij langer kennen heb ik geen last. Zij weten hoe ik in elkaar zit. Blijf heel onzeker, nog steeds. Ook al is het nu bijna 8 jaar geleden sinds ik gepest ben. Vanaf mijn 6e tot 16e gepest. Eigenlijk allemaal omdat ze mijn zus niet moesten. Haar leeftijdgenoten pestten mij en stookten hun broertjes/zusjes op die bij mij in de klas zaten. Pas toen ik van middelbare school wisselde om niemand meer tegen te komen die ook maar iemand die mij pestte kende hield het op.
Daarnaast vind ik het krijgen van complimenten erg moeilijk. Zeg dan niks meer, sla dicht enz.. Kan bijna nauwelijks geloven als iemand iets voor mij wil doen zonder dat daar iets tegenover staat. Ook al weet ik dat ik ook genoeg voor hun doe.

Laatst bijgewerkt door wwillemijn op 23-02-10 22:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-02-10 22:11

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 22:11

D0nnaa, ik herken je zin: 'Als ze lachen denk ik dat het om mij gaat.'
Dat heb ik ook en dat is een vreselijk rot gevoel!

**Geplaatst**: 23-02-10 22:16

Geplaatst: 23-02-10 22:16

melsh schreef:
zonnebloem18 schreef:
Oogcontact is idd ook zo'n ding ik vind dat echt heel moeilijk, moet mezelf er echt toe zetten iemand aan te kijken en dan hou ik het ook maar een paar seconden vol.
Zoek altijd iets anders om naar te kijken een kopje thee, mijn handen, een papiertje alles om iemand maar niet aan te hoeven kijken.

Laatst was ik ergens aan het werk (post bezorgen) en daar waren wat kinderen 8 tot 10 jaar wat aan het klieren.
Ze begonnen achter me aan te lopen en lawaai te maken enz., ik voelde me echt meteen weer dat meisje op school en toen ik klaar was met de straat ben ik naar huis gefietst en heb ik echt even zitten janken.
Ik doe het stuk nu alleen nog maar onder schooltijd en nu het vakantie is voel ik me daar echt niet prettig, ik laat me gewoon op mijn kop zitten door een stel kinderen.

Oogcontact is het grootste struikelblok, ja. En omdat ik mensen niet kan aankijken, denken ze altijd dat ik lieg...

Dat heb ik ook. Ik durf mensen niet lang aan te kijken.

Als ik er zo over nadenk heeft dat pesten echt een enorme impact op mijn leven....

Op mijn eerste middelbare school werd overigens de hand gehouden boven de pesters. Er zijn er 2 weggepest uiteindelijk. Maar de pesters waren met zo'n 15. Dus voor de school is de keuze dan snel gemaakt. of 15 weg, of 2. Op een toch al slechtlopende school....

**Geplaatst**: 23-02-10 22:21

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 22:21

Weet alleen dat pesten (door ouders, klasgenoten) zich heviger uit naarmate er tijd overheen gaat...
Ben nu 34, anderhalf jaar op cursus geweest, nu gaat het heel goed tov een half jaar terug...

**Geplaatst**: 23-02-10 22:23

Geplaatst: 23-02-10 22:23

Ik werd vanaf het 2 de leerjaar gepest met een 'pauze' in het eerste middelbaar (toch heerlijk als niemand je kent) en dan vanaf het 2 de middelbaar tot en met 6 de middelbaar terug. In het lager was het omdat ik luizen had (iedereen had luizen) en omdat mijn kapsel niet elke dag veranderde en als ik eens geen luizen had en eens een ander kapsel was het weer iets anders waarom ze mij pesten (mijn kleren, mijn schoenen,...) , daardoor heb ik nu het probleem dat ik constant denk wat gaan andere van mij denken i.p.v. wat denk ik van mij.
In het middelbaar was het omdat mijn borsten groter waren dan de hunne en omdat ik 'dik' was ik had maat 38 en hun maar 34 of 36, dus werd mijn bijnaam Miss. Piggy. Ik heb nu ook enorm veel problemen met mensen vertrouwen en ik heb dus ook absoluut geen sociale vaardigheden en ook geen zelfvertrouwen. Iedereen loopt gewoon over mij over en ik geef nooit een kik. Ik heb tot mijn 11 jaar in mijn bed geplast door al de stress en ellendigheid

. Ik ben ook iemand dat gewoon alles er uit flapt wat in mij opkomt (nooit slecht bedoeld) maar door mijn gebrek aan sociale vaardigheden besef ik zelfs meestal niet dat ik per ongeluk iemand gekwetst heb.
Heb ook het probleem gehad (nu niet meer) dat ik mij als een echte sl*t kleedde zodat ik toch nog iets van positieve reacties kreeg en een beetje aandacht (verkeerd natuurlijk).
Ik ben ook enorm jaloers (tot soms het ziekelijke af) en probeer er wel wat tegen te doen maar ik kan mij moeilijk uitdrukken.
Jaloersheid komt vooral denk ik van mijn angst voor eenzaamheid, wat dus ook wil zeggen als mensen mij slecht behandelen ik er ook in de buurt van blijf zolang ik maar niet alleen ben.

**Geplaatst**: 23-02-10 22:23

Geplaatst: 23-02-10 22:23

Werd op de basisschool weleens 'dikke' genoemd door bepaalde jongens. Heeft ook niet veel goeds voor m'n zelfvertrouwen gedaan. Ben in die tijd heel veel afgevallen, en nu nog erg onzeker over m'n uiterlijk. Ik durf eigenlijk niet te eten waar anderen bij zijn, en ik heb bij alles wat ik eet het gevoel dat ik het eigenlijk niet zou moeten doen ..
Maar voel mezelf eigenlijk nog steeds dik ..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-10 22:26

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-10 22:26

Vaak is het ook zo dat je denkt dat je het achter je hebt gelaten en dan gebeurt er ineens iets waardoor alles weer vers is.
Zoals bij mij dus het incident met de kinderen.
Ik ga daarvoor dus sinds kort hier heen: http://www.conveno.nl/ snap nu al veel beter waar alles vandaan komt en nu moet ik leren hoe ik dit dus allemaal kan veranderen.

**Geplaatst**: 23-02-10 22:32

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 22:32

Zo te lezen zijn er meerdere die last hebben van "jaloezie".

Als degene die pesten nu dit eens wisten, welke schade en uitwerkingen dat pesten allemaal heeft........ Dat het nog jaren voortduurt.....

Door het vele pesten en inelkaar geslagen worden houd je blijvende schade....
Ben nu 28 en ben nu pas aan het "verwerken" en het is zwaar...

**Geplaatst**: 23-02-10 22:43

Geplaatst: 23-02-10 22:43

Ben ook altijd gepest, door kinderen op school, maar ook door broer en broertje. Ik had vroeger een bril. Was dus gelijk brillenjood, en 4-oog. Van mijn 6e tot mijn 15e ben ik gepest. Dit heeft idd heel veel invloed op mijn sociale leven nu. Ben erg onzeker, durf idd ook niet echt mensen in de ogen aan te kijken, ben heel snel verlegen en kan ook niet met complimenten omgaan. Vind het moeilijk om mijzelf te zijn bij vreemden in de buurt, heb er ook moeite mee om vreemden aan te kijken, al is het maar naar de kleren van ze.

Al met al, als de pesters idd eens wisten wat ze veroorzaakten....

Edit; Ik heb ook een overbeet, onderkaak staat dus verder naar achter. Hierdoor word ik tegenwoordig muis of hamster genoemd. Maakt mij ook erg onzeker.

**Geplaatst**: 23-02-10 22:57

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 22:57

Jeetje wat een bekende verhalen!

Ik ben gepest vanaf de basisschool tot eindjaar van de mavo...dat ging van schelden, tot geweld tot het gooien van brood in de pauze enz enz

Resultaat.... onzeker, zeer negatief zelfbeeld, jaloers (ben ergens wel "blij" om te lezen dat dit dus ook vaker voorkomt), faalangst, opkroppen van gevoelens, geen eigen mening durven geven en ga maar door.

Nu ik in een mannenwereld werk ben ik wel wat harder geworden en durf ik ook wat te zeggen.
Maar vaak is het druk doen en grapjes maken een mooi masker voor wat er echt schuilgaat... wat denken ze, doe ik mijn werk wel goed, vinden ze mij stom/raar/lelijk???

Fijn dat er een topic is... zijn er mensen die (per pb) willen aangeven wat voor een hulp ze hebben (gehad) ?? Ik heb tot op heden nog niet echt stappen ondernomen om hulp te zoeken maar merk dat ik er nog steeds erg mee zit.

**Geplaatst**: 23-02-10 23:03

Geplaatst: 23-02-10 23:03

Ook hier iemand met een pestverleden.
Ik heb er elke dag nog hinder van.
Wantrouw andere mensen, leg moeilijker contact,
heb geen zelfvertrouwen en een erg laag
zelfbeeld.
Inderdaad heel herkenbaar allemaal, ook hier enorme
faalangst, alles moet perfect, zodat niemand mij ergens
op kan 'pakken'.

Ik zet nog heel regelmatig een masker op als ik het huis verlaat,
dan ben ik een vrolijke vlotte meid en merkt niemand iets aan mijn
innerlijk strijd.

Mijn pestverleden is er nog meer uitgekomen toen ik in een hele slechte
relatie zat. Hierdoor ben ik enorm depressief geworden met veel suicide gedachten.
Hiervoor heb ik dik 1,5 jaar in therapie gezeten, eerst bij een psycholoog alleen, later
in groepstherapie met een psycholoog en een psychiater. Vreselijk vond ik die groeps
therapie. Wel goed dat ik voor t blok gezet werd aan de ene kant, maar aan de andere
kant zette ik gewoon telkens mn masker op in de groep. Ik ben geen groepmens, durf ook
niet goed hardop te spreken in een groep of mijn mening te laten horen. 1 op 1 gaat dat
me opzich wel goed af tegenwoordig.

Blijft moeilijk allemaal.

**Geplaatst**: 23-02-10 23:57

Geplaatst: 23-02-10 23:57

Wat een bekende dingen allemaal, gek is dat, je gaat denken dat je overal helemaal alleen in staat, terwijl anderen het ook hebben meegemaakt.
Ik werd vanaf groep 7 gepest omdat ik 'dik' was, ik ben altijd al fors geweest en toen ik op een nieuwe school kwam te zitten werd ik daar dagelijks mee gepest. Ik ben vaak zat huilend naar huis gerend. De eerste keer dat ik ging lijnen, was dat ik een jaar of 10 was. Op de middelbare school ging het op een andere manier door, er werden evengoed vrij veel opmerkingen gemaakt, ik had een dikke reet, was een vetzak etc. Waar het zich bij mij verder ontwikkelde was dat ik toen een paar foutere vriendinnen kreeg, die zich van de een op de andere dag ineens tegen mij keerden en me in elkaar wilden slaan. Ik heb toen wel eens tegenover een groep van 15 man gestaan, waar ik daarvoor 'als vrienden' mee omging en toen bleek dat ze dat zo hadden uitgekiend en vervolgens werd ik erin geluisd en door een meisje bij mijn haar gepakt en geschopt. Ik weet niet meer hoe ik losgekomen ben, maar ik ben heel hard huilend weggerend. Ik weet even niet bij wie ik het nou las, maar ik herken het ook heel erg om je zelfvertrouwen uit aandacht van mannen te halen. Ik was namelijk al wel vrij goed gevormd, dus kreeg ik wat dat betreft wel positieve aandacht, maar dat had ook zijn keerzijde (die voornamelijk aan seksuele handelingen verbonden zijn). Ik heb meerdere vriendinnen gehad die me hebben laten vallen als een baksteen en die me in elkaar wilden laten slaan. Vervolgens is er nog iets erg naars voorgevallen, met een jongen. Mijn vertrouwen in mensen ligt zo ongeveer onder het vriespunt.

Citaat:
Vooral de onzekerheid en overal bevestiging in willen vind ik lastig...

In mijn relatie had ik dat ook constant en dat heeft niet bepaald geholpen. Nu is er afgelopen weekend ook nog eens iets heel naars gebeurd, de enige man die ik wel vertrouwde (mijn ex), heeft dat vertrouwen weer heel erg beschaamd. Bovendien werd ik niet echt bepaald goedgekeurd door een aantal mensen in zijn vriendengroep, die achter mijn rug om zeker weten over mij en mijn postuur hebben geroddeld. Het beetje zelfvertrouwen dat ik had, is daardoor helemaal weggevaagd.

Citaat:
Nu merk ik dat ik steeds onzekerder wordt in het leggen van contact. Ik was altijd iemand die zo op mensen afstapte om een praatje te maken, nu veel minder. Zodra mensen lachen, denk ik dat het om mij gaat. Ik zit altijd achterin de klas, zodat ik het overzicht heb en kan controleren of mensen niet naar mij zitten te wijzen of te fluisteren.

Ik ken het, zodra mensen lachen of zelfs maar alleen met elkaar aan het praten zijn, dan denk ik, zouden ze het over mij hebben, met mijn dikke kont? Ik was ook altijd wel in voor een praatje en legde altijd makkelijk contact, maar het is ook een masker dat je opzet, ik werd altijd maar de lolbroek, omdat je dan nergens op in hoeft te gaan en mensen ook niet doorvragen.

Waar ik vooral last van heb is dat ik nog nooit iemand alles verteld heb, zelfs mijn ex niet. Op de een of andere manier lukt dat me gewoon niet, ik durf mezelf niet meer bloot te geven. Ik heb ook een aantal jaren bij de ggz gelopen, heb namelijk ook nog eens adhd, waardoor ik eigenlijk alles om me heen ook nog eens verkloot. Werk, opleidingen, relaties, noem het maar op. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar.

*edit* heb net nog even verder zitten doorlezen en een paar punten in het verhaal van adil, vooral die agressiviteit.

Dat schild opzetten is me ook niet onbekend, ik had een prachtige muur, als ik die optrok kon niemand mij raken. Maar mijn exvriend heeft die eigenlijk min of meer afgebroken, maar nu is het uit en heeft hij een nieuw meisje gevonden en nu ben ik weer op mezelf aangewezen, maar nu heb ik geen muurtje meer, dus alles komt nu volop aan.

**Geplaatst**: 24-02-10 14:56

Geplaatst: 24-02-10 14:56

Ik ben vroeger vanaf groep 4 tot aan de 2e klas van de middelbare gepest. Gek genoeg ben ik er vele malen harder door geworden. Ik laat me allereerst niks meer vertellen en daarnaast ben ik nog wel in staat mezelf open te stellen tot vreemden. Ik sta juist als zeer sociaal bekend

Echter, wie mij naait, komt er nooit meer in. Iedereen krijgt bij mij 1 kans, verzieken ze hem, dan is het gedaan.

Maar ik ben dus wel een zeer stabiel, zeker en hard persoon. En ik ben heel scherp en gevat

**Geplaatst**: 24-02-10 15:06

Geplaatst: 24-02-10 15:06

hyppolyte schreef:
Waar ik vooral last van heb is dat ik nog nooit iemand alles verteld heb, zelfs mijn ex niet. Op de een of andere manier lukt dat me gewoon niet, ik durf mezelf niet meer bloot te geven.

Herkenbaar, zelfs mijn huidige vriend waarmee ik bijna 2,5 jaar samen ben weet niks van mijn pestverleden.
Ik heb therapie gehad voor mijn lichamelijke klachten welke deels voortkomen uit mijn pestverleden. Maar ik vond het vreselijk om alles te vertellen en voel me daar ook gewoon niet lekker bij. Het doet me meer pijn om erover te praten dan om het heel ver weg te stoppen..

Wat een boel ellende heb je meegemaakt, hyppolyte :(:)

**Geplaatst**: 24-02-10 15:08

Geplaatst: 24-02-10 15:08

Kytha schreef:
Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen als ik 1 van die pesters tegen zou komen. Ik ben niet agressief aangelegd, maar dan sta ik niet voor mezelf in..

Ik zie deze opmerking bij meerden langskomen.

Zal ik je vertellen dat ik mijn pesters uit zou lachen? Een aantasl van hen is zelf in de goot beland met een spuit in hun donder

Ik zeg altijd: Boontje komt om zijn loontje. Ik zou doorlopen en me helemaal krom lachen als ik er eentje tegenkom. _O-

En het is niet zo dat ik bang ben hoor, ik sla zo iemand neer als ik boos ben.. Maar ze zijn het simpelweg gewoon niet waard om ook maar een zucht aan zuurstof aan te verspillen.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:12

Geplaatst: 24-02-10 15:12

Uiteindelijk komen ze zichzelf idd wel tegen..

Ik ben alleen nog niet zover dat ik het een plekje kan geven en ze uit kan lachen of ze gewoonweg kan negeren. Nu is er gewoon nog veel boosheid omdat ik nog steeds dagelijks last heb van hun gepest.

Ik vind het echt superknap, Tallie dat je er zo over denkt

Je komt over als een heel sterk persoon!

**Geplaatst**: 24-02-10 15:16

Geplaatst: 24-02-10 15:16

Ik ben in de eerste heel erg gepest..
Ik merk wel dat ik nu heel snel het gevoel heb dat mensen over me praten,
en dat ik ook maar een beetje populaire mensen totaal ontwijk.
Ook ben ik heel snel onzeker en zal niet snel 'apparte' kleding aandoen,
omdat ik heel erg bang ben dat ik daar reacties over krijg..

edit: de eerste 2 jaar toen ik van school was verandert,
voelde ik me er alsnog niet echt thuis. mensen waren
wel heel aardig, maar bleef heel onzeker.
Maar nu ik in een andere klas zit en echt goed bevriend
ben met 4 mensen, merk ik dat ik nu veel meer kan genieten
van naar school gaan, minder onzeker ben, en
als mensen aan het lachen zijn achter m'n rug om,
me er niet meer echt iets van aantrek.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:22

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 15:22

lees trouwens net een aantal berichten voor me,
en lees dingen die ik zó ontzettend herken,
maar zelf nooit overna heb gedacht waar ze vandaan komen..

zoals aandacht zoeken bij mannen (jongens in mijn geval

)
en in een relatie constant bevestiging willen..
ik bleef maar vissen naar de woorden 'ik hou van je' etc,
omdat ik op een of andere manier doodsbang bleef om hem kwijt te raken. Het werd bijna ziekelijk hoe onzeker ik daarover was,
ookal was het overduidelijk dat die jongen me wel leuk vond.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:26

Geplaatst: 24-02-10 15:26

Ik ben vroeger op de basisschool gepest.

Waar ik het vooral in merk dat het me heeft gevormd is in relaties.
Ik moet altijd het laatste en het hoogste woord hebben. Ben enorm agressief in mijn manier van praten in ruzies en kan iemand verbaal helemaal de grond in trappen zonder erbij na te denken.
Allemaal uit angst dat ik anders zwak lijk en dat iemand (weer) over me heen loopt.

Dit is natuurlijk heel vervelend voor mijn vriend. Ik besef me dat ik zo doe maar het is als ik zo doe heel moeilijk om het te veranderen. Omdat ik in ruzies een beetje een waas krijg.
De sterkste zijn zodat ik niet word gekwetst daar lijkt het een beetje op.

verder merk ik er niet veel negatief meer van heb er enorm van geleerd maar heb er ook heel veel zelfvertrouwen van gekregen en niemand hoeft mij mooi of leuk te vinden dat doe ik zelf wel.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:27

Geplaatst: 24-02-10 15:27

Tallie1979 schreef:
Kytha schreef:
Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen als ik 1 van die pesters tegen zou komen. Ik ben niet agressief aangelegd, maar dan sta ik niet voor mezelf in..

Ik zie deze opmerking bij meerden langskomen.

Zal ik je vertellen dat ik mijn pesters uit zou lachen? Een aantasl van hen is zelf in de goot beland met een spuit in hun donder Ik zeg altijd: Boontje komt om zijn loontje. Ik zou doorlopen en me helemaal krom lachen als ik er eentje tegenkom.

En het is niet zo dat ik bang ben hoor, ik sla zo iemand neer als ik boos ben.. Maar ze zijn het simpelweg gewoon niet waard om ook maar een zucht aan zuurstof aan te verspillen.

Idd!!!

de hoofdpester van het groepje dat mij vroeger pestte is zo lelijk en dik als ik weet niet wat geworden.
Nou dat voelt toch wel effe heerlijk hoor!!

**Geplaatst**: 24-02-10 15:32

Geplaatst: 24-02-10 15:32

Kytha schreef:
Uiteindelijk komen ze zichzelf idd wel tegen..

Ik ben alleen nog niet zover dat ik het een plekje kan geven en ze uit kan lachen of ze gewoonweg kan negeren. Nu is er gewoon nog veel boosheid omdat ik nog steeds dagelijks last heb van hun gepest.

Ik vind het echt superknap, Tallie dat je er zo over denkt
Je komt over als een heel sterk persoon!

Weet je, iedereen is op zijn eigen manier sterk

Ik tel mijn zegeningen, iedere dag weer. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn! Een fijn huisje, een leuke baan, een goed stel hersenen, een schat van een moeder, lieve huisdieren en ook niet onbelangrijk: Een kanjer van een verloofde en een dikke diamant om mijn vinger, gewoon, omdat ik voor hem de wereld ben. Omdat ik voor hem zijn alles ben, zijn punt van rust, zijn nerdy boekenworm, zijn Dutchie ( hij is Amerikaan ) En ik ga dus binnen een jaar, 1,5 jaar emigreren naar California.

(een foto van ons samen staat in mijn profiel trouwens) Ik heb mijn soulmate gevonden, mijn maatje, mijn hart. Wil het ze wel eens beter zien doen!

Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn, dat ga ik toch niet laten verstieren door zo'n stelletje niksnutten die nog nooit van sociaal gedrag hebben gehoord? Schei uit zeg!

**Geplaatst**: 24-02-10 15:37

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 15:37

Ik heb trouwens ook een dikke reet.. Als iemand dat nu tegen me gebruikt zeg ik: "Die dikke reet van mij is wat aan te doen, dat kütkarakter van jou is ongeneselijk!"