Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-01-15 21:55

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-01-15 21:55

Ik moet een soort van kiezen tussen zo door gaan thuis of een crisisopname.

Mijn ouders hebben de laatste weken veel fouten gemaakt door me alleen te laten, me met de trein naar school te laten gaan en dat soort dingen. De 2e keer dat ik alleen werd gelaten heb ik bijna een poging gedaan, maar mijn ouders kwamen net optijd weer thuis.

Ik voel me hier door niet meer veilig thuis. We hebben afspraken gemaakt dat ze dat niet meer gaan doen alleen het blijft in mijn hoofd zitten en ik voel me gewoon heel onveilig en bang.

Ik weet echt even niet wat ik moet, ik heb ook geen ervaring met een crisisopname dus ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik vind het ook heel moeilijk om aan te geven dat het niet gaat en dat ik soms gewoon daar heen wíl. Ik weet gewoon niet wat ik moet.

**Geplaatst**: 05-01-15 22:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-01-15 22:00

Hoi Ilangok,
Pijnlijk hoor, dat je ouders fouten hebben gemaakt!
En dat dat je wankele gevoel van veiligheid aantast, snap ik ook.
Hebben jullie daar nog over gesproken of is dat te pijnlijk?

Ik heb zelf geen ervaring met opname (ik wilde altijd per se niet en dat is me gelukt.)

Sterkte!

**Geplaatst**: 05-01-15 22:10

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-01-15 22:10

Ilangok

wat naar dat het zo moeilijk gaat.
Maar, je geeft het eigenlijk zelf aan, je wil er heen!
Je ouders hebben fouten gemaakt, het zijn uiteindelijk ook maar mensen. En je hebt nu nood aan meer structuur en mensen die weten hoe er mee om te gaan en dat ook gewoon zijn.
Als je je daar beter bij voelt. Gewoon doen meid, gun jezelf het om naar die crisisopvang te gaan.
Er zijn meer mensen die dit doen. Dus het zal zeker loslopen

**Geplaatst**: 05-01-15 22:11

Geplaatst: 05-01-15 22:11

Janneke2 schreef:
Hoi Ilangok,
Pijnlijk hoor, dat je ouders fouten hebben gemaakt!
En dat dat je wankele gevoel van veiligheid aantast, snap ik ook.
Hebben jullie daar nog over gesproken of is dat te pijnlijk?

Ik heb zelf geen ervaring met opname (ik wilde altijd per se niet en dat is me gelukt.)

Sterkte!

Ja daar hebben we het wel over gehad met mijn psych.

**Geplaatst**: 05-01-15 22:18

Geplaatst: 05-01-15 22:18

Aria_zz schreef:
Ilangok wat naar dat het zo moeilijk gaat.
Maar, je geeft het eigenlijk zelf aan, je wil er heen!
Je ouders hebben fouten gemaakt, het zijn uiteindelijk ook maar mensen. En je hebt nu nood aan meer structuur en mensen die weten hoe er mee om te gaan en dat ook gewoon zijn.
Als je je daar beter bij voelt. Gewoon doen meid, gun jezelf het om naar die crisisopvang te gaan.
Er zijn meer mensen die dit doen. Dus het zal zeker loslopen

Dat durf ik niet, om dat aan te geven. Ik ben bang dat ik mijn ouders pijn doe, ik kan niets meer voor mijn paard doen en iedereen gaat zich zorgen maken. Maar ik weet dat het voor mezelf wel veel rust gaat geven. Ik vind het gewoon heel moeilijk om daar tussen te kiezen, de mensen/wezens in mijn omgeving of mezelf.

**Geplaatst**: 05-01-15 22:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-01-15 22:21

Dat snap ik, echt waar. Zwaar gevecht dat je met jezelf aan het doen bent.
Maar meid, het mag, je mag echt naar de crisisopvang gaan voor jezelf. Denk je niet, als jij je beter gaat voelen, dat de mensen in je omgeving daar ook blij om gaan zijn? Om jou terug wat beter te zien?
Wat het beste is voor jou, is soms ook het beste voor anderen. Echt.

**Geplaatst**: 05-01-15 22:41

Geplaatst: 05-01-15 22:41

Aria_zz schreef:
Dat snap ik, echt waar. Zwaar gevecht dat je met jezelf aan het doen bent.
Maar meid, het mag, je mag echt naar de crisisopvang gaan voor jezelf. Denk je niet, als jij je beter gaat voelen, dat de mensen in je omgeving daar ook blij om gaan zijn? Om jou terug wat beter te zien?
Wat het beste is voor jou, is soms ook het beste voor anderen. Echt.

Ppff.. Ik weet echt niet wat ik moet. Ik kijk morgen nog even aan en als ik me dan nogsteeds zo voel denk ik dat ik aan mijn psychiater vraag of ze triversum willen bellen voor een opname.

**Geplaatst**: 05-01-15 22:56

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-01-15 22:56

Dat klinkt als een goed plan

**Geplaatst**: 05-01-15 23:47

Geplaatst: 05-01-15 23:47

Je ouders hebben fouten gemaakt. Ik vraag me een beetje af of ze zich er wel van bewust zijn hoe slecht het met je gaat? Bovendien kan ik me voorstellen dat het voor hen ook gewoon moeilijk is om de situatie correct in te schatten en om te weten wat ze moeten doen / hoe ze moeten handelen. Ik weet dat dat voor mijn vader een van de moeilijkste dingen was op de momenten dat het met mij echt niet goed ging. Hij wou me heel graag helpen, maar wist niet zo goed hoe en daardoor verliep niet alles "optimaal".

Al dan niet in opname gaan is inderdaad een moeilijke keuze, Ilangok. Het is op een bepaald moment bij mij ook ter sprake gekomen, maar ik wou dat zelf echt niet.
Als ik jou post lees, heb ik ook eerder het gevoel dat je wel neigt naar een opname. Je wil je ouders en andere mensen geen pijn doen en zich geen vragen laten stellen. Maar ik denk echt dat het voor je ouders niet noodzakelijk een pijnlijke ervaring moet zijn. Misschien zien zij dat ook wel als iets positiefs? Toen het met mij zo slecht ging waren het mijn vader en stiefmoeder die een opname ter sprake brachten. Zij waren gewoon heel erg ongerust en wilden dat het beter ging met mij. Als je in opname bent, weten je ouders ook dat er goed voor je gezorgd zal worden en dat je ernaar toe werkt om je weer beter te voelen. Vaak proberen mensen het te verbergen dat ze zich niet goed voelen, zetten ze een masker op en denken ze dat anderen het toch niet zullen merken dat ze zich niet goed voelen. Ik heb echter gemerkt dat ondanks het opzetten van een masker een aantal mensen echt wel in staat zijn om te zien dat het niet goed gaat.
En ja, je hebt een paard waar je dan tijdelijk niet heen kan als je in opname gaat. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat ook je dieren heel erg kunnen merken dat het niet goed met je gaat en ook zullen proberen jou een beter gevoel te geven, jou te helpen. Je hebt wellicht een sterke band met je paard dat ook wel zal merken dat jij je nu niet goed voelt (paarden voelen dit erg snel aan). Ook je paard zal jou willen helpen om uit het diepe dal te raken waar je nu in zit! Naar mijn idee komt het je interactie met je paard alleen maar ten goede als je leert om te gaan met de moeilijkheden waar je tegenaan loopt en je jezelf weer beter voelt. Als je wil zorgen voor een ander, moet je eerst goed zorgen voor jezelf wordt vaak gezegd...Kan je niet aan een vriendin of zo vragen om tijdelijk voor je paardje te zorgen? Dan ben jij ook gerust dat er goed voor je paardje gezorgd zal worden en heb jij de tijd om tot rust te komen.

Ik wil je heel graag helpen en hoop dan ook dat je toch iets hebt aan dit bericht. Als je wil / er nood aan hebt, mag je me ook altijd pb'en. Je staat er niet alleen voor!

**Geplaatst**: 06-01-15 00:20

Geplaatst: 06-01-15 00:20

ilangok schreef:
Dat durf ik niet, om dat aan te geven. Ik ben bang dat ik mijn ouders pijn doe, ik kan niets meer voor mijn paard doen en iedereen gaat zich zorgen maken. Maar ik weet dat het voor mezelf wel veel rust gaat geven. Ik vind het gewoon heel moeilijk om daar tussen te kiezen, de mensen/wezens in mijn omgeving of mezelf.

Nou heb ik heus weet van wachtlijsten enzo - maar ligt het noodzakelijk zo zwart - wit?
Zijn er geen tussenoplossingen te verzinnen zoals stukken dagopvang oid?
Dan kan je wel naar je paard (ik ben een fan van "blijf alles wat je goed doet ook vooral doen" - dat na moeten laten terwille van therapie "voelt krom") spaar je je ouders een beetje (...ouders kunnen heus VEEL hebben, sprak oma...)
EN jijzelf hebt dan toch meer steun, structuur etc.

**Geplaatst**: 06-01-15 00:27

Geplaatst: 06-01-15 00:27

@ikkkke, Tja, ik weet het niet. Het duurde zoiezo al heel lang om voor mijn ouders te "accepteren" dat ik depressief was. Ze hebben er echt maanden omheen gedraait, maar leken daarna wel bij te draaien en mij en mijn psychiater te geloven. Mijn moeder is daar nogsteeds een beetje zo in, zovan "O, ze lacht. Het gaat vast wel beter."

Mijn ouders willen me het liefst thuis houden maar nog liever dat deze gedachtes minder worden en ik veilig ben. Ik denk ook dat ze een opname niet persee erg vinden. Wel dat ze misschien het idee krijgen dat ze het niet goed genoeg hebben gedaan, maar dat weet ik niet.

Iemand anders voor mijn paard zorgen gaat het niet worden, ik heb geen vriendinnen die wat met paarden hebben en derest op stal heeft een totaal andere manier van omgang met paarden. Waarschijnlijk kunnen mijn ouders soms wel even langs, al hebben hun niet zo veel met paarden.

Bedankt!!

**Geplaatst**: 06-01-15 00:31

Geplaatst: 06-01-15 00:31

Janneke2 schreef:
ilangok schreef:
Dat durf ik niet, om dat aan te geven. Ik ben bang dat ik mijn ouders pijn doe, ik kan niets meer voor mijn paard doen en iedereen gaat zich zorgen maken. Maar ik weet dat het voor mezelf wel veel rust gaat geven. Ik vind het gewoon heel moeilijk om daar tussen te kiezen, de mensen/wezens in mijn omgeving of mezelf.

Nou heb ik heus weet van wachtlijsten enzo - maar ligt het noodzakelijk zo zwart - wit?
Zijn er geen tussenoplossingen te verzinnen zoals stukken dagopvang oid?
Dan kan je wel naar je paard (ik ben een fan van "blijf alles wat je goed doet ook vooral doen" - dat na moeten laten terwille van therapie "voelt krom") spaar je je ouders een beetje (...ouders kunnen heus VEEL hebben, sprak oma...)
EN jijzelf hebt dan toch meer steun, structuur etc.

Ik heb om eerlijk te zijn geen idee.. Daar hebben mijn psychiaters het nog nooit over gehad iniedergeval.. Ik weet ook niet of het me wat lijkt om zo vaak een half uur in de auto te zitten, heb soms wel heel erg de neiging om er met 120 km per uur uit te springen.

**Geplaatst**: 06-01-15 09:35

Geplaatst: 06-01-15 09:35

ilangok schreef:
@ikkkke, Tja, ik weet het niet. Het duurde zoiezo al heel lang om voor mijn ouders te "accepteren" dat ik depressief was. Ze hebben er echt maanden omheen gedraait, maar leken daarna wel bij te draaien en mij en mijn psychiater te geloven. Mijn moeder is daar nogsteeds een beetje zo in, zovan "O, ze lacht. Het gaat vast wel beter."

Mijn ouders willen me het liefst thuis houden maar nog liever dat deze gedachtes minder worden en ik veilig ben. Ik denk ook dat ze een opname niet persee erg vinden. Wel dat ze misschien het idee krijgen dat ze het niet goed genoeg hebben gedaan, maar dat weet ik niet.

Iemand anders voor mijn paard zorgen gaat het niet worden, ik heb geen vriendinnen die wat met paarden hebben en derest op stal heeft een totaal andere manier van omgang met paarden. Waarschijnlijk kunnen mijn ouders soms wel even langs, al hebben hun niet zo veel met paarden.

Bedankt!!

Ouders willen natuurlijk het beste voor hun kind en dan is het soms moeilijk om te zien en te ervaren dat het niet goed gaat. Dat kan ook een soort van (zelf)bescherming zijn van je ouders. Daarbij is het ook mogelijk dat je ouders niet heel goed weten wat depressief zijn is. Veel mensen zeggen wel eens dat ze "depri" zijn, maar dat is niet hetzelfde als een depressie hebben. Bovendien, als je eens lacht is je depressie natuurijk niet verdwenen, maar het kan natuurlijk wel dat er dan toch een (al dan niet klein) lichtpuntje is dat je ziet en dan vind ik het persoonlijk niet slecht als je daar ook even op gewezen wordt. Je ziet alles nu heel somber in, wat normaal is bij een depressie, maar er zijn ook vast en zeker dingen die niet zo negatief zijn als je ze nu beleeft.
Je schrijft dat je denkt dat je ouders bij een opname misschien het idee gaan hebben dat ze het niet goed genoeg gedaan gaan hebben... Als jij in opname gaat, is dat geen teken dat je ouders het niet goed hebben gedaan. Dat kan je zo ook aan je ouders uitleggen. Het lijkt me geen slecht idee dat je met je ouders praat over al dan niet een opname. Luister naar hoe zij er tegenover staan (dan weet je ook meteen zeker hoe ze erover denken), praat vanuit je eigen gevoel, geef aan wat jou twijfels zijn ivm opname, ...

**Geplaatst**: 06-01-15 11:58

Geplaatst: 06-01-15 11:58

ilangok schreef:
Janneke2 schreef:
Nou heb ik heus weet van wachtlijsten enzo - maar ligt het noodzakelijk zo zwart - wit?
Zijn er geen tussenoplossingen te verzinnen zoals stukken dagopvang oid?
Dan kan je wel naar je paard (ik ben een fan van "blijf alles wat je goed doet ook vooral doen" - dat na moeten laten terwille van therapie "voelt krom") spaar je je ouders een beetje (...ouders kunnen heus VEEL hebben, sprak oma...)
EN jijzelf hebt dan toch meer steun, structuur etc.

Ik heb om eerlijk te zijn geen idee.. Daar hebben mijn psychiaters het nog nooit over gehad iniedergeval.. Ik weet ook niet of het me wat lijkt om zo vaak een half uur in de auto te zitten, heb soms wel heel erg de neiging om er met 120 km per uur uit te springen.

Okee - dan heb je, gesteld dat je de energie hebt, een boel om uit te zoeken. (Energie hebben is niet makkelijk als je depressief bent!)

En bedenk ook, dat juist echte keuzes maken en dingen afwegen jouw psychische gezondheid ten goede komt.
Dus vraag de heren en dames psychiater het hemd van het lijf over wat er allemaal mogelijk blijkt te zijn.

Ik weet niet precies wat je bedoelt met 'zo vaak in de auto zitten' - is de crisis opvang vele tientallen kilometers weg? (Dat kan natuurlijk. )
Maar over de snelweg rijden is ook vaak omrijden: ik fiets in een half uur naar stal, met de auto is het 25 minuten. En als je je per (elektrische) fiets verplaatst, komt dat je psychische gezondheid ook beslist ten goede. (Running therapy, gewoon eens op g.ooglen.)

**Geplaatst**: 06-01-15 12:31

Geplaatst: 06-01-15 12:31

Ik lees later bij maar ik zit weer eens in een dip waar ik niet zelf zo gemakkelijk uit kom.

Op het moment ben ik zo moe dat zelfs dit typen te veel lijkt. Ik verveel me (zit thuis ivm de vermoeidheid) maar kan daar ook weinig mee omdat alles te veel is (zelfs film kijken, of whats appen), maar slapen lukt ook niet!
Ik ben die hele zwangerschap spuugzat... Ik trek het gewoon niet meer -O-

.
Dan steeds die depressies erbij, de pijn overal, mijn vriend die steeds van huis is. Ik voel me verschrikkelijk. Ik wil gewoon dat dit voorbij is

.

Er zijn miljoenen vrouwen zwanger en waarom ben ik nou zo'n zwakkeling dat het weer niet gaat?

Ik doe zo mijn best maar ik vind er gewoon echt niks aan het maakt alles alleen maar erger.

Sorry meiden moest er even uit

**Geplaatst**: 06-01-15 12:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-01-15 12:48

Hey river, je bent echt geen zwakkeling hoor. Je hebt het gewoon even moeilijk, dat is alles. En dat is ook normaal, als je zoveel zelf moet dragen.
Sterkte meid :(:)

**Geplaatst**: 06-01-15 13:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-01-15 13:28

dankje aria... En gefeliciteerd

**Geplaatst**: 06-01-15 13:56

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-01-15 13:56

Dankje

En trouwens, lees je onderschrift nog eens en gebruik dat voor jezelf

**Geplaatst**: 06-01-15 14:09

Geplaatst: 06-01-15 14:09

Riverrr schreef:
Ik lees later bij maar ik zit weer eens in een dip waar ik niet zelf zo gemakkelijk uit kom.

Op het moment ben ik zo moe dat zelfs dit typen te veel lijkt. Ik verveel me (zit thuis ivm de vermoeidheid) maar kan daar ook weinig mee omdat alles te veel is (zelfs film kijken, of whats appen), maar slapen lukt ook niet!
Ik ben die hele zwangerschap spuugzat... Ik trek het gewoon niet meer .
Dan steeds die depressies erbij, de pijn overal, mijn vriend die steeds van huis is. Ik voel me verschrikkelijk. Ik wil gewoon dat dit voorbij is .

Er zijn miljoenen vrouwen zwanger en waarom ben ik nou zo'n zwakkeling dat het weer niet gaat?

Ik doe zo mijn best maar ik vind er gewoon echt niks aan het maakt alles alleen maar erger.

Sorry meiden moest er even uit

Er zijn miljoenen vrouwen die precies het zelfde denken zelfs als ze niet zwanger zijn :(:)

Klaag maar even van je af want dat lucht op.
Het is gewoon poedersuiker, je hebt geen energie terwijl je van alles zou willen en dan die buik die in de weg zit.
Je kunt misschien ook maar beter even niet in de spiegel kijken want ja je lichaam is ook nog eens uit proporties.
Die kerel van je is veel van huis en jij bent op jezelf aan gewezen. Dat is gewoon flink balen want het liefst zou je willen dat hij even bij je is om je gewoon wat liefs te zeggen.
Nou dat gaat gewoon nu dus niet dus ja JE HEBT ALLE RECHT OM JE ER KLOTE EN ROT BIJ TE VOELEN.
en NEE je STELT je NIET aan!!!!

Meet je niet aan anderen want jij bent jij en jij hebt jou gevoel. Je bent UNIEK :(:)

Ik lees later even verder bij. Man is net thuis en we gaan er op uit om de boodschappen te doen.

**Geplaatst**: 06-01-15 18:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-01-15 18:09

Dankjewel voor de steun. Morgen heb ik een extra afspraak bij de psychiater omdat ik waarschijnlijk weer in depressie zit. Het valt me allemaal enorm zwaar. En vooral de vermoeidheid en verveling. Ik zit echt de hele dag op de klok te kijken tot ik weer naar bed mag van mezelf. En dan slaap ik enorm slecht ...

**Geplaatst**: 06-01-15 19:42

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-01-15 19:42

Heyy,
Ik heb vorig jaar op bokt een topic gestart waar ik al mn gevoelens in dumpte en nu binnenkort (over 3 weken) krijg ik mijn eerste keer therapie. Ik ben over 3 maandjes 15 jaar en ik zie eigenlijk geen toekomst meer voor mezelf... ik ben zo klaar met het leven en zie het allemaal niet meer zitten maar dat ter zijde, ik krijg over 3 weken mijn eerste keer therapie in een groepje met nog 7 andere jongeren van 15-18 jaar. Ik hoop dat dat gaat helpen want dit is echt geen leven zo..

**Geplaatst**: 07-01-15 10:55

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-01-15 10:55

Welkom Luca en succes met de therapie!

Ik heb "gedrogeerd" wat uurtjes kunnen slapen vannacht.
Nu aan het wachten tot ik naar de psych kan. Ben een beetje zenuwachtig.

**Geplaatst**: 07-01-15 11:07

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-01-15 11:07

Sterkte River!!

**Geplaatst**: 07-01-15 11:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-01-15 11:21

Hoi luca, ik kwam toevallig je topic tegen een paar dagen geleden.
Welkom!

River, veel succes straks!

**Geplaatst**: 07-01-15 11:27

Geplaatst: 07-01-15 11:27

Sterkte river!

Hier weer een gebroken nacht, maandag besloten te stoppen met roken -O-

Nog geen opgestoken maar blugh wil wel slapen