Janneke2 schreef:Hoi [naam],
Ik ben zelf nogal terughoudend als het gaat om dit soort dingen uitspreken. Als jij voelt dat het je dwars zit en dat de tijd rijp is, is het prima.
Maar als het een programma onderdeel is, vind ik het toch anders klinken. Heel grof gezegd, dan word je al gauw een soort van spelbreker als je niet meedoet. En dat je er lacherig over doet, kan ik me levendig voorstellen. Maar denk er ook over na wat dat betekent. Zie je er tegen op? Uiteraard, dat mag. Maar heb je ook ideeën over hoe je de spanning voor jezelf kunt verlagen?
Uiteraard prima om ook je spv er er bij te betrekken, maar uiteindelijk gaat het om jouw spanning die JIJ hopelijk kunt laten afvloeien.
En nogmaals: de stilte doorbreken is prima, als de tijd rijp is, maar het rotverhaal vertellen is maar een onderdeel van een verwerkingsproces. Geef dus ook andere aspecten van het proces voldoende tijd en aandacht, zoals spanning af laten vloeien, het verhaal doordenken (wat heeft het met mij gedaan, hoe wil ik verder, wie ga ik dit vertellen en hoe dan, etc.).
Net zo als ik het gevoel had dit pastorale programma precies op het goede moment komt voor mij, voelt dit ook zo.
Ik heb last van herbelevingsgedachten die op de meest vervelende momenten op komen zetten.
Die gedachten kon ik mijn leven lang weg drukken maar ze banen zich nu een weg naar buiten.
Ik wil daar vanaf. Ik heb lang genoeg mezelf niet serieus genomen, mezelf weg gelachen. Ik heb lang genoeg naar het demonische stemmetje geluisterd dat ik het niet moet doen want daar zal ik mijn ouders pijn mee doen.
Of dat het stemmetje zegt dat ik daarmee niet verdraagzaam genoeg ben. Ik heb er genoeg van en weiger nog langer er aan onder door te gaan.
Anderzijds heb ik er ook gewoon vertrouwen in dat het programma functioneel is zoals het is opgezet.
Ik voel mij veilig in de kerk en ik weet dat er gedurende avond met een groep mensen gebeden wordt voor Nieuw Leven.
Maar om eerlijk te zijn ben ik nooit argwanend tegen over hulpverleners geweest. Ook niet tegen over welke therapie dan ook.
Ik sta eigenlijk overal voor open en begin aan elke therapie met de gedachte dat er genoeg onderzoek naar is gedaan en ik heb vertrouwen in de therapeuten die het aanbieden.
Ik ga er van uit dat ze weten wat ze doen, zij hebben er voor geleerd en zijn er voor om mij handvaten te geven.
Daar tegen over staat misschien ook wel dat ik vanaf begin af aan gewoon super goede therapeuten, spv'er en psychs op mijn pad heb gekregen.
Wat ik erg fijn vind bij de CGGZ waar ik heen ga, is dat gewoon behandeld wordt als mens die ondersteuning nodig heeft en niet als een cliënt. (of gewoon als probleem wordt gezien)
En ze laten ook gewoon zien dat zij ook maar mensen zijn en ook wel hun problemen hebben en dat geeft echt een vertrouwt gevoel.
Ik heb geen ervaring met reguliere GGZ.
Geplaatst: 27-12-14 11:33 
) 
en als ik t heb kan ik t afvloeien. 
We zijn echter een jaar geleden verhuisd en onze nieuwe huisarts... tsja... ik kan niks met hem en hij niet met mij. (Natuurlijk kan ik een andere huisarts zoeken, maar ik wilde het dus eigenlijk buiten de huisarts om doen) 
... doen!!!