Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-12-14 20:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-12-14 20:38

Maar wat wil je precies van je moeder? Erkenning? Soms krijg je die gewoon niet.

Wat kan je zelf doen om het voor jou dragelijk te maken?

Ik herken wat je zegt over dat de aanwezigheid alleen al een ergernis is. Ervaar dat zelf ook maar probeer de positieve dingen die ze doet (zijn er niet zo veel) te onthouden en te stimuleren. Ik kan niet verwachten dat ze veranderd ... en om nu contact te breken omdat ik zelf in de knoop zit over wat zij heeft gedaan lijkt het makkelijkst maar dat is het uiteindelijk ook niet.

**Geplaatst**: 11-12-14 20:42

Geplaatst: 11-12-14 20:42

afbmchek schreef:
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb een poos terug een gesprek gehad met mijn moeder (zij is weggegaan van mijn vader toen ik zestien was, dat is niet zachtzinnig gegaan en ook grotendeels de reden dat ik nu nog steeds zo in zak en as zit.) Gesprek heeft niet veel gedaan aangezien ze weer in slachtofferrol schoot...
Het punt is dus dat ik echt extreem reageer op haar aanwezigheid alleen al, niet zozeer wat ze zegt/doet (al helpt dat ook niet!). Ze herinnert me gewoon echt nog altijd aan die periode in mijn leven (immers heeft zij hem veroorzaakt), ik zie haar ook helemaal niet meer als moeder. Het zou net zo goed een kennis van me kunnen zijn zeg maar. Maar ze begrijpt het gewoon echt niet. Ze denkt dat ik wel al gewoon doorleef na alles wat er gebeurd is maar dat is dus helemaal niet zo, maar hoe duidelijk ik het ook probeer te maken het dringt echt niet door.

Dat heb ik ook dus meegemaakt. Weet je, je kunt het niet bij haar halen, zij kan de onrust niet bij je wegnemen, dus zul je dat zelf moeten doen. Het is heel poedersuiker, maar jij moet hier verantwoordelijkheid voor nemen, je weet nu dat je moeder dat niet doet.
Ik zou ervoor gaan zorgen dat je die spanning kwijtraakt die jouw moeder veroorzaakt. Dit kun je met therapie prima doen. Maar dat gaat niet op 1 dag, dat zal even duren. Probeer zo lang minimaal contact te houden met je moeder, dat kun je tegen haar zeggen, maar dat heeft soms ook wat averechts effect. Maar het is aan jou om te veranderen.
Dat betekend overigens niet dat je niet boos mag zijn op je moeder, maar die boosheid moet je op een andere manier los laten.

**Geplaatst**: 11-12-14 20:46

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-12-14 20:46

Precies wat joolien zegt! En soms is het moeilijk maar het gaat uiteindelijk steeds beter

**Geplaatst**: 11-12-14 23:04

Geplaatst: 11-12-14 23:04

Em_ schreef:
Ik heb op dit moment veel moeite met ergens naar toe gaan waar ik niet zomaar weg kan.. De laatste tijd raakte ik dan steeds in paniek. Wat moet ik daarmee doen? Ik weet dat vermijden slecht is maar als er echt iets gebeurd verpest ik de sfeer voor iedereen en door de schaamte en angst durf ik dan niet meer terug..

....dat is wat gedragstherapie zegt.
Bij kleine stressdingetjes heeft de redenatie wel zin: ga je vervelend dingetje x vermijden, heb je kans dat de aversie groeit, al dan niet omdat je jezelf bevestigt in "dat het eng is".
Ik vind: als iets jou om een of andere reden echt stevige angst geeft, laat het dan tijdelijk maar wat het is. Je wordt niet beter van 'de angst voor de angst' of de bijbehorende schaamte.
De angst zelf graag WEL de nek omdraaien! !!
Maar dat gaat beter met een techniek zoals emdr, dan door jezelf te forceren. (Ik heb wat keren tegen mezelf gezegd: "Qua gedrag heb ik weer braaf ding x gedaan - en nu ben ik bekaf van alle stress".)

**Geplaatst**: 11-12-14 23:16

Geplaatst: 11-12-14 23:16

afbmchek schreef:
Vermijden is inderdaad een van de laatste dingen die je moet doen met paniekgevoelens. Het hoeft geen overwinning te zijn, maar slechts af en toe even ergens heen gaan wat "moeilijk" is zorgt er in ieder geval voor dat de klachten niet te snel toenemen.

Ik pleit niet voor: "Altijd meteen in volle galop weg."
Maar een angst kan om -tig redenen op komen zetten en/of erger worden.

Citaat:
Want je kan altijd ergens weg. Je zit nooit voor altijd op een feestje, in de bus of in de trein. Je zult vroeg of laat weg gaan, uitstappen of naar huis gaan.

Ook dit is gedragstherapie. Net geen onzin, hoor.
Maar angst komt nu eenmaal niet voort uit gedachten, en is soms wel en soms niet te stoppen met gedachten.
En de gedachte 'dat je altijd weg kan' is helaas een denkfout. Accoord, als je ziek van ellende wordt in de sneltrein kun je op zich nog wel aan de noodrem trekken, maar formeel mag je niet in the middle of nowhere uitstappen.

**Geplaatst**: 11-12-14 23:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-12-14 23:36

vraagje.. heeft er iemand ervaring met een gedwongen opname in het triversum in alkmaar?

ik heb mijn psychiater gemailed en die mail vond ze blijkbaar zo zorgwekkend dat ze mijn ouders had gebeld. mijn moeder vertelde dat als ik er maandag nog zo in zit over mijn zelfmoordgedachtes ik waarschijnlijk gedwongen wordt opgenomen. ik denk niet dat dit de bedoeling was dat ik dit teweten kreeg, maarja.

**Geplaatst**: 11-12-14 23:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-12-14 23:41

Hoi Ilangok,
Ik heb geen ervaring met opname (ik heb het voor mezelf altijd weten te vermijden).
Maar hoe denk je dat het voor jou zou zijn....?
Lijkt het je prettig om "er even uit te zijn" - of juist niet?
En zijn er dingen die je zouden kunnen helpen tegen alles waar je mee worstelt?
(Hetzij bij opname, hetzij bij je ouders, op dit forum of waar dan ook.)
Houd je haaks!

**Geplaatst**: 12-12-14 13:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-12-14 13:32

Bedankt voor jullie tips, ik heb er echt veel aan ook al verschillen ze van elkaar. Ik neem van iedereen wat mee. Ik wissel het nu wat af, doe wat moeilijke dingen (die echt moeten) en als dat goed gaat gun ik mezelf ook om weer te ontspannen en even niks te doen. Als ik ergens echt een slecht gevoel over heb dan doe ik het gewoon even niet. Maar probeer wel elke dag wat stappen te maken waardoor ik niet alles ga vermijden.

**Geplaatst**: 12-12-14 13:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-12-14 13:43

Prima!
En 'dat je opeens angstig wordt in situaties x' is op gegeven moment ook "alleen maar" een symptoom.
Werken aan de oorzaak van de angst zet het meeste zoden aan de dijk. (Al is het dus zo, dat angst uit je overlevingsinstinct komt en dat deel van je hersenen "kan niet praten". Ook dan kun je het heel erg goed de nek omdraaien, maar als je weet waar het van weg komt zijn sommige dingen makkelijker.)

**Geplaatst**: 12-12-14 19:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-12-14 19:21

Vandaag weer gepraat bij de psych en ze maken zich erg zorgen over mijn klachten.
(trouwens echt ben heel blij met ze daar, voel me heel erg gehoord en begrepen en word er na werktijd of in pauze tussen gepropt als het vol is, heb dat nog nooit zo meegemaakt)
Ik heb nu anti psychotica voorgeschreven gekregen omdat ik dus psychotische klachten heb die natuurlijk flink kunnen verergeren.
Ga er vanavond mee beginnen, altijd weer spannend. Hopelijk voel ik me snel weer wat stabieler.

**Geplaatst**: 12-12-14 21:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-12-14 21:03

Wat fijn dat je goed geholpen word River!

Betreft angst en vermijden, ik vermijd ook nog wel dingen al probeer ik ze meestal wel te doen en dan evt eerder weg te gaan of toch niet te doen uiteindelijk

Meestal lukt het me dan wel om te doen, supermarkt bijvoorbeeld fiets ik gewoon heen en bekijk ik daar of ik het echt ga doen. Eigenlijk is het nog niet gebeurd dat ik niet naar binnen ben gegaan, hooguit dat ik niet alles heb gehaald wat ik wilde halen.

Autorijden is big issue hier nog maar ik probeer zoveel mogelijk iig kleine stukjes te doen.

Als we ergens heen moeten is het altijd de afspraak dat als het niet meer gaat we gewoon weg gaan. Ben wel blij dat mijn vriend dat accepteert en dan niet het gevecht aan gaat van 'nog even'

**Geplaatst**: 12-12-14 23:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-12-14 23:57

Dat is fijn dat je vriend het gewoon accepteert.
Mijne ook hoor, ben zo blij met hem !

Zelf denk ik dat je idd geen angst moet vermijden (doe het zelf ook soms, ligt aan de situatie).
Ik heb vroeger wel eens lichte smetvrees gehad, steeds handen wassen. Ben er toen zelf overheen gekomen door expres niet meer te wassen. En zo ook met paniekaanvallen in drukke ruimten. Ik ga er nog gewoon heen, vind het niet fijn maar net als wat duplo zegt, het is fijn om te weten dat je wel even weg kan. of helemaal.

Zo ik heb net mn eerste tablet antipsychotica genomen. Dat is ook weer een angst van mij. altijd bang dat ik dood ga ofzo van medicatie omdat Mjjn lichaam er niet tegen kan.... Slaat ook nergens op haha.

**Geplaatst**: 14-12-14 01:16

Geplaatst: 14-12-14 01:16

Iemand hier wel eens over z'n nek gegaan door stress?? Is dat uberhaupt mogelijk? Kvoelde me voor de rest namelijk niet ziek ofzo maar was wel heel erg aan t piekeren

zou dat daardoor kunnen komen?

**Geplaatst**: 14-12-14 02:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-12-14 02:02

Ja hoor, dat is heel erg mogelijk zelfs

**Geplaatst**: 14-12-14 02:03

Geplaatst: 14-12-14 02:03

[*]

npdgm schreef:
Iemand hier wel eens over z'n nek gegaan door stress?? Is dat uberhaupt mogelijk? Kvoelde me voor de rest namelijk niet ziek ofzo maar was wel heel erg aan t piekeren zou dat daardoor kunnen komen?

Ja hoor dat kan.
Ik had bijvoorbeeld door spanning en stress last van kotsneigingen en heb ook wel eens overgegeven.

River fijn dat jij je gehoord voelt bij de psych.
Is heel erg waardevol want dan voel jij je sneller veilig.
En pas als jij je veilig voelt kom je ook toe aan hulp ontvangen.
Bedankt trouwens voor je tip.
Je gaf een extra bevestiging die ik schijnbaar toch ook nodig had om te accepteren dat ik te snel wil met mijn herstel.

Joolien top dat het goed gaat met jou ondanks dat je zo accuut bent gestopt met je medicatie.
Ik vind het ook wel dapper.

Heeft iemand hier wel eens gehoord van een eigen kracht conferentie?
Gisteravond had ik deze bijeenkomst die voor mijn jongere zus was georganiseerd.
Bij deze bijeenkomst zaten haar spv'er, haar werkgever, familie en vrienden.
Met het hoofdzakelijke doel, te voorkomen dat mijn jongere zus weer in een psychose beland waarbij gedwongen opname nodig is.
Ik had er nog niet eerder van gehoord maar moet zeggen dat ik het als zeer prettig heb ervaren.
Verder is mijn jongere zus veel meer zichtbaarder voor mij geworden en dat is wel prettig.
Zo bleek mijn beeld dat ik van haar had helemaal niet te kloppen.
Ik dacht bijvoorbeeld dat ze zo vaag was over haar hulpverlening en de contact persoon bij ggz omdat ze geen bemoeienis wilde en dat ze daar bang voor was.
Maar ze bleek zich enorm te schamen voor haar waanbeelden die ze uitsprak en was bang dat ze ons (familie) pijn zou doen.
Zo kwam ik er toch maar weer achter hoe belangrijk dat afchecken eigenlijk is.
Het was een fijne bijeenkomst.

**Geplaatst**: 14-12-14 02:07

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-12-14 02:07

Ik heb het af en toe 's nachts na een nachtmerrie

Dan word ik echt echt misselijk wakker, puur van de stress. Dus ja, het is """normaal"""

**Geplaatst**: 14-12-14 09:27

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-12-14 09:27

Overgeven van spanning en stress heb ik al sinds mijn pubertijd, kan zelf ook duidelijk verschil voelen of het de zenuwen zijn of echt ziek

Osmo eigen kracht conferentie ken ik niet maar wat fijn Om te horen dat contact met je zus verbeterd

**Geplaatst**: 14-12-14 10:26

Geplaatst: 14-12-14 10:26

Ugh eventjes weer mijn hoofd ontklagen mensjes :c

Lig weer in het ziekenhuis, klote lichaam af en toe >.>
Maar ik ben aangemeld voor de observatiekliniek aangezien de eetkliniek dacht dat het vooral de achterliggende problemen zijn waar aan gewerkt moet worden, dinsdag krijg ik te horen hoe lang het nog duurt. Twee weken? Acht weken? Ik hoop echt niet dat het acht weken is ...
En hier in het ziekenhuis willen ze me zo snel mogelijk kwijt ofcourse. Maar dan? Dan zit ik thuis, dan is het gewoon wachten tot het weer fout gaat want hoeveel maanden hebben we nu al wel niet hetzelfde liedje gezongen?

Ziekenhuis werkt totaal niet op mijn tempo. En ik gooi ook veel weg eerlijk gezegd. En nu zit ik weer te twijfelen; wel tegen de kinderarts zeggen of niet? Gewoon vertellen dat ik veel weggooi en dat ik niet weet hoe en wat, vooral wat als ik thuis ben en nog steeds geen goede hulp heb, en dat het tempo me veels te hoog ligt? Of misschien kan ik het beter volgende keer vertellen als ze d'r is, dan weet ik waarschijnlijk ook hoelang de wachttijd is.

En d'r was ook een zuster (stagaire) die vroeg waarom ik niet gewoon normaal kan doen. Als ik het kon deed ik het wel hoor, ik zoek niet voor niets hulp ... Van dat soort mensen krijg ik soms iets

En Janneke ... over je post in mn topic, waarom die omslag is gekomen waarom ik nu wel graag hulp wil; het is pas de laatste maanden dat ik echt een toekomstbeeld, hoop? voor me zie. Ik wil heel graag gewoon weer kunnen leven. Ik heb ook een ultimatum met mezelf afgesproken wat ik liever absoluut niet door wil laten gaan ... klinkt vaag maar meh :c

Edit; krijg net te horen dat mams dingen die ik haar persoonlijk vertel gewoon aan het personeel vertelt. Bah bah bah ... nou heb ik dr echt geen zin meer in -O-

. Dan zie je ook meteen hoe goed je mensen kan vertrouwen ...

**Geplaatst**: 14-12-14 11:17

Geplaatst: 14-12-14 11:17

npdgm schreef:
Iemand hier wel eens over z'n nek gegaan door stress?? Is dat uberhaupt mogelijk? Kvoelde me voor de rest namelijk niet ziek ofzo maar was wel heel erg aan t piekeren zou dat daardoor kunnen komen?

Ik heb niet anders

Overgeven geeft op dat punt gewoon aan dat de spanning/stress je te veel word. Het is dus een soort van ontlading.

**Geplaatst**: 14-12-14 11:36

Geplaatst: 14-12-14 11:36

Ach jee Emily balen voor je.
:(:)

Dat wachten dat duurt altijd lang en ik hoop dat plaatsing bij de observatie kliniek voor joe niet te lang opzich laat wachten.

Over het wel of niet uit spreken van je moeites heb je zelf de regie.
Maar als ik jou mag aanmoedigen zou Ik zeggen doen.
Probeer het.
Mensen kunnen niet raden wat jou bezig houdt.
Een goed oplettende zuster zal het door hebben dat je weg gooid.
Tenminste als ze op de hoogte zijn van de problematiek want dan zullen ze ook scherper zijn in signaleren.
Je mag ook bij jou moeder aan geven dat jij het niet leuk vind dat ze persoonlijke dingen die jij haar verteld door verteld.
En check af waarom ze dat doet.
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen, heel veel sterkte en een dikke virtuele knuffel.

**Geplaatst**: 14-12-14 11:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-12-14 11:45

Emily, dat je moeder iets 'doorverteld' moet je denk ik niet zien als verraad, ok denk dat jouw moedr zich gewoon heel erg zorgen maakt en het beste met je voor heeft.

**Geplaatst**: 14-12-14 12:14

Geplaatst: 14-12-14 12:14

@ npgdm: Ik heb zelf nog nooit overgegeven van de stress. Maar ik geef dan ook bijna nooit over. Heb geloof ik een ontzettend sterkte maag of iets, want de keren in mijn leven dat ik daadwerkelijk heb overgegeven zijn nog op 2 handen te tellen.
Ben zelfs niet misselijk geweest in de zwangerschap.

(Lucky me!)
Maar... van zenuwen en stress kan ik me wel heel goed voorstellen dat dat gebeurd, want ik krijg in ieder geval dan bijna geen hap door mijn keel omdat het zo naar voelt in je buik.
Dus als je dan moet overgeven lijkt me niet raar...

@ Osmo: Wat fijn dat er zo'n goed gesprek was met je zus en hulpverleners. Dat brengt jullie vast dichterbij elkaar. Moet voor haar een opluchting zijn dat jullie haar zo lief opvangen en dat ze het nu niet meer hoeft te verbergen. :(:)

@ Joolien: Wat fijn dat het nog goed gaat met het stoppen. Ik lees in je andere topic mee maar mag daar niet reageren omdat dit mijn SA is.
Ik ben zelf ooit op advies direct gestopt met sertraline. Zonder afbouwen dus. Ik had hele erge bijwerkingen met opbouwen maar met stoppen ging het direct heel snel beter.
Voor iedereen is het anders. Blij dat het ook zo goed gaat bij jou!

@ Emily: Ik denk dat je zo veel mogelijk moet zeggen wat je denkt tegen de kinderarts/hulpverleners. Zij kunnen niet in jou hoofd kijken of gokken wat jij wilt voelt of denkt.
Ik begrijp dat je het naar vind dat je moeder persoonlijke dingen verteld, maar ik neem aan dat dat uit hele goede bedoelingen is en omdat jij het niet aan de mensen verteld die jou kunnen helpen.
Wat ik eerder zei, ze kunnen niet in jou hoofd kijken, je moet het zelf aangeven meis... Sterkte!

Ik heb eindelijk eens een positief bericht.

De anti psychotica werkt tot nu toe voor mij geweldig. Ik heb geen hallucinaties, geen rare angsten. Ik voel nu alsof er daardoor plek in mijn hoofd is gekomen voor leuke dingen. Opgeruimd dus. Nu pas besef ik eigenlijk hoe ver ik heen was, want als ik zo'n enorm verschil merk... voor mij was dat al normaal geworden. Ik wist niet dat dat spul zo snel werkte, maar whoehoe ben er echt blij mee.
Daarbij ik slaap natuurlijk maar 3 tot 4 uur per nacht en had daar oxazepam voor maar die werkt te kort.
Nu was het advies om de anti psychotica in te nemen en ook oxazepam, gewoon even flink dubbelop alleen voor dit weekend om bij te tanken. Maar gezien ik zo'n muts ben met nieuwe pillen wilde ik eerst alleen de AP proberen om te kijken wat het effect is. Resultaat is gisteren 6 uur geslapen en vandaag 7,5 uur. Ook droom ik.

Ja dromen, geen nachtmerries! Ze zijn wel raar en er zit een spanningsverhaal in, maar ze zijn niet eng en ik denk dat dat heel erg helpt bij het verwerken van je dag en de stress.
Ik voel me ook echt prettig nu en ook niet meer zo depressief. (Terwijl de AP die gevoelens kunnen versterken, maar gelukkig heeft het niet dat effect op mij, zal ook wel door het goede slapen komen)

Ik begrijp alleen nu niet waarom de vorige instellingen mij nooit serieus hebben genomen. Want ja zo voelt dat echt nu. Voor het eerst luistert iemand naar het verhaal en geeft mij erkenning, en het gevoel dat ik er toe doe. Als ik zeg dat ik me depressief voel word het niet afgedaan met "ja ik heb niet echt het idee dat jij echt depressief bent, want je komt gewoon je bed uit en werkt nog" (maar hoe zwaar dat voor mij was en de reden waarom ik dat deed, deed er niet toe) en als ik vertel dat ik rare dingen zie en onverklaarbare angsten heb word dat nu ook niet afgedaan met: "Eerst denk je dat je depressief bent en nu ga je ook ineens rare dingen zien... het is een beetje raar allemaal." (Alsof ik het verzin?) of "Gewoon een reactie op veel stress..." (Dat zal het zeker wel zijn, maar is het dan nog normaal?)
Zelfs bij het specialistische ggz... -O-

Ik hoop dat het voor de rest van de tijd zo goed blijft daar en dat de medicatie me blijft helpen.

*edit*: Sorry voor de lange tekst :')

**Geplaatst**: 14-12-14 12:18

Geplaatst: 14-12-14 12:18

Emily, ik begrijp dat het niet leuk is als je moeder dingen doorzegt waarvan je niet wil dat ze doorgezegd worden. Maar soms is dat nodig zodat het personeel jou beter kan helpen...

**Geplaatst**: 14-12-14 12:27

Geplaatst: 14-12-14 12:27

Wow wat een positief bericht River!
Wat ben ik blij dat te horen $*\o/*$

Hier gaat het ook de positieve kant op, alles supplementen lijken hun werk te doen en er is zoveel rust in mijn hoofd. Merk dat ik nu veel constructiever aan de slag kan met de angst gedachten en net zelfs kunnen verwoorden wat ik nu eigenlijk voelde en 'hoorde' in mijn hoofd naar mijn vriend toe.
Bij hem viel nu ook echt het kwartje van jeetje niet zo gek dat je daar 'gek' van werd.

Ik ben er nog lang niet maar ben zo blij met de lichamelijke boost die ik krijg en vind het zo bizar dat het ineens weer helderder in mijn hoofd zit.

Emily Jeetje zoals je het beschrijft klinkt het allemaal heel zwaar, ik denk dat het voor jou wel een goede stap kan zijn door aan te geven dat je het eten weggooit. Ook al speelt er nog veel meer geestelijk als je je lichaam ontziet van belangrijke stoffen word het in je hoofd ook niet beter.
Verder haalt Osmo iets heel belangrijks aan, je kan niet voor andere denken.

**Geplaatst**: 14-12-14 12:42

Geplaatst: 14-12-14 12:42

dankje

ik ben ook heel blij op het moment

Kreeg nog wel op mijn kop daar dat ik me niet per direct had ziek gemeld, maar goed ze vond het al iets dat ik na de feestdagen halve dagen ga werken.

Wat fijn dat de voeding en alles je ook zo goed helpt! Bijzonder allemaal hoe dat werkt he?