Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-12-14 14:17

Geplaatst: 08-12-14 14:17

Oef ik snap je punt dat het lastig is om het aan te geven? Kan je het niet bij iemand waarbij je dat makkelijker kan het aangeven en iemand meenemen? Wachten tot het weer foutgaat lijkt me niet de bedoeling. Zet anders wat op papier? Je kan het hier ook schrijven.. Misschien kan je je gedachtes op papier zetten en het iemand laten lezen?

**Geplaatst**: 08-12-14 16:18

Geplaatst: 08-12-14 16:18

afbmchek schreef:
Maar Emily, als je hele dagen thuis zit zul je je echt niet beter gaan voelen. Dan kun je beter nog halve dagen op school meedraaien, al is het maar om de deur uit te zijn Wellicht kun je even bellen dat je het echt niet ziet zitten om zo lang te wachten? Desnoods print je je berichtjes in dit topic uit en mail je die naar je psycholoog.

Zo simpel is het helaas niet, soms kun je wel beter thuis zitten imo. Want dan kun je doen waar je je goed bij voelt, vooral in deze situatie dat het heel snel teveel wordt, ik heb gemerkt dat je dan vooral niets moet doen, en vooral moet doen wat je zelf aankunt. Zodra ik iets moest, raakte ik al n de paniek. Ook al was dat een pak suiker halen bij de supermarkt.
Ik wil dus tegen Emily zeggen, dat als je merkt dat het beter is om thuis te blijven, dat je dat dan ook vooral moet doen.

Met mij gaat het goed, vandaag een goed gesprek gehad met de psycholoog. Zij veroordeelt me niet over het stoppen, maar zegt wel dat het goed is dat ik zelf de problemen ga aanpakken. Ik voel me nog steeds goed, dat komt omdat ik wat milder ben voor mezelf.
Helaas ben ik wel ziek vandaag, maar dat komt omdat ik ontzettend verkouden ben en bijna niet heb gheslapen

De pulsen zijn bijna weg.

**Geplaatst**: 08-12-14 18:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-12-14 18:19

Joolien wat fijn om te horen dat je je zo goed voelt

Op de verkoudheid na iig haha

Hier weer een stapje verder heb iig weer een gedeelte van mijn eetlust terug.
Heb een lijst en voorbeeld dagmenu gekregen wat voor mij goed zou zijn om weer terug op gewicht te komen en iig niet verder af te vallen.

Het lijkt al een stapje beter te gaan al heb ik nog steeds wel moeite met wat Joolien ook al zei iets 'moeten' doen, dan blokker ik veel sneller dan als ik zelf besluit datgene op mijn gemak te gaan doen.

nog wel last van benauwdheid en druk op mijn borst, maar de echte spanning lijkt mee te vallen.

Naast de al genoemde aanvullingen ga ik het proberen met B12 smelttabletten en voor magnesium ga ik op advies van de diëtiste Himalaya/ Keltisch zeezout halen om dat te vermengen met 1 liter water en gedurende de dag op te drinken ( voor mij ook wel weer handig om de hoeveelheid drinken op orde te houden)

Dan eerst dit schema even aanhouden en misschien daarna alsnog mijn schildklier testen

**Geplaatst**: 08-12-14 18:32

Geplaatst: 08-12-14 18:32

Ik ben al een tijdje een stille meelezer en vind het wel zo eerlijk naar jullie toe om dat even te melden.

Wat ik zo fijn vind van dit topic is dat jullie zo aardig naar elkaar toe zijn. Stress/spanning/angst klachten etc. zijn altijd moeilijk te begrijpen voor de "buitenwereld" en hier zie ik zo veel begrip voor elkaar. Respect daarvoor

De reden dat ik me nu dus voorstel is omdat ik me echt onbegrepen voel door de mensen om me heen.. En ik begrijp waarom ze me niet begrijpen, want ik begrijp / herken mezelf niet eens

Ik ben via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog. Ik heb daar morgen mijn eerste gesprek mee.
Hoe het zo ver is gekomen? Geen flauw idee.. Ik zit normaal gesproken altijd hartstikke goed in m'n vel, ben blij, gelukkig etc. En nu voel ik me somber en leeg van binnen, raak ik in paniek op openbare plekken zoals in de supermarkt (veel mensen om me heen wordt me te veel), word ik nergens enthousiast of vrolijk van, heb nergens zin in, en zorgt de spanning soms ook voor fysieke klachten (het begon met rugpijn, dat is gelukkig weer over, en nu heb ik last van hoofdpijn, misselijkheid, geen eetlust, hyperventilatie).

Ik zit nu 2 weken volledig thuis (daarvoor werkte ik gedeeltelijk, maar dat ging al helemaal niet goed) en ik heb geen flauw idee hoe ik nu verder moet. Op korte termijn terug naar m'n werk (of überhaupt werken) zie ik totaal niet zitten. Thuis kan ik ook niet veel, grootste gedeelte kijk ik tv en zit ik op bokt. Ik probeer soms (leuke) dingen te ondernemen, maar vaak loopt dat uit tot angst/paniek/spanning/stress... Dus doe ik liever de hele dag niks

Ik heb een eigen paard en omdat hij zo belangrijk voor me is, lukt het me soms om de knop om te draaien en daar naar toe te gaan (en dan voel ik me eigenlijk nog op m'n best). Maar moet wel eerlijk zeggen dat dat uiteindelijk wel veel energie kost en als ik dan thuis kom ik eigenlijk niks meer kan/wil doen (maar dat heb ik met alles dat ik buiten de deur doe).

Gelukkig heb ik mensen om me heen die veel om me geven en waar ik terecht kan, maar ook zij hebben er moeite mee omdat ik ze niet goed kan uitleggen waardoor het komt (ik weet het gewoon niet). Mensen zeggen dat ik er over moet praten.. Dus probeer ik daar maar op deze manier mee te beginnen.

**Geplaatst**: 08-12-14 18:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-12-14 18:57

Je verhaal klinkt voor mij heel bekend :(:)

Ik loop er zelf nu 1 jaar mee en ben sinds 2 weken gestopt met werken, eerst wilde ik dat ook niet maar mijn lichaam kon niet meer. Heb bijna een jaar bij een psycholoog gelopen en nu bijna klaar met een cursus mindfulness. Ook ben ik bezig met een diëtist om te kijken of we het met voeding en supplementen weer op orde kunnen krijgen

Veel succes morgen bij de psycholoog!

**Geplaatst**: 08-12-14 22:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-12-14 22:50

Goede stappen zet je Em!
En welkom in dit topic.

Ik moet zeggen heb t lang volgehouden en ga het nog even proberen maar het Word waarschijnlijk ook echt vroeg verlof voor mij. Zowel psychisch als lichamelijk ben ik gewoon op. Die paniek die ik in de nacht had is dus een verdraaiing van de werkelijkheid en dus te vergelijken met de hallucinaties die ik heb bij ernstige stress. Dus misschien is dit het wel gewoon even voor mij. Ben er een beetje klaar mee.

**Geplaatst**: 08-12-14 23:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-12-14 23:48

Bedankt Duplo en River!

Duplo, ben je helemaal gestopt met werken of heb je je volledig ziek gemeld? Hoe vatten ze het daar op?

Riverrr, het is heel normaal als je zwanger bent (en klachten hebt) je minder werkt. Ik denk dat het zou helpen om een beetje rust te pakken. Wordt dat niet geadviseerd?

**Geplaatst**: 09-12-14 00:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-12-14 00:21

Volledig ziekgemeld
Ze pakken het op zich goed op, ze weten er ook al van het begin van
In het begin was ik bang dat als ik thuis zou komen te zitten ik nog meer angst zou krijgen door vermijden (auto rijden is nog steeds een probleem ) maar dat valt me erg mee
Volgende week naar de Arbo en daar zie ik wel tegen op maar m'n moeder gaat gelukkig mee

River als je er klaar voor bent om met verlof te gaan is dat denk ik een goede keus voor jou $_/-\o_$
Rust kan veel goed doen!

**Geplaatst**: 09-12-14 10:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-12-14 10:35

Ze zeggen wel dat ik rustig aan moet doen en dat ze het bijzonder vinden dat ik nog alle uren werk. Maar niemand zegt dat ik moet stoppen. Haha ik ga het er vrijdag met de psych en arts over hebben

**Geplaatst**: 09-12-14 14:03

Geplaatst: 09-12-14 14:03

Dat moet je ook zelf zeggen Riverrr :(:)

Ik kon het ook niet hoor. Ik meende dat ik koste wat het kost het werk moest volhouden, naast revalidatie, traumaverwerking, etc. Ik werkte door met koorts, zware keelontsteking met beginnend abces, etc. Niemand die tegen mij zei dat ik maar eens ziek thuis moest blijven.
Uiteindelijk gaf een collega mij het zetje en dat moest natuurlijk ook nog gepland worden door mij. Na het gesprek voelde ik me vreselijk, alsof ik had gefaald. De meest beangstigende gedachten schoten door mijn hoofd.
Nu, na veel reflecteren op eigen handelen en herkennen van gedrag en patronen snap ik niet dat ik het ooit zo heb kunnen en willen doen.
Riverr zie het niet als prestatie dat je nog doorwerkt, maar kies nu absoluut even voor jezelf en je gezondheid.

**Geplaatst**: 09-12-14 14:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-12-14 14:41

Ik bedoel de psych en fysio natuurlijk he. Mijn baas gaat dat zeker niet zelf zeggen.

Je klinkt als mij. Ik vind het echt zo moeilijk om voor mezelf te kiezen. Maar doordat er nu ook een kleintje groeit heb ik tenminste nog zoiets dat ik het daarvoor doe.
Heb in ieder geval verteld dat ik niet meer til en het iets rustiger aan doe op de werkvloer.
Ik bouw het maar op haha.

Knap hoe je uiteindelijk de stap heb genomen. Ben je eerst naar je baas gegaan of heb je je eerst ziekgemeld?

**Geplaatst**: 09-12-14 17:11

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-12-14 17:11

Kies voor jezelf he Riverr!
Ik ben uiteindelijk heeft de huisarts mij nog verboden om te gaan werken. Bij mij ging het oom niet meer, maar had zelf nooit die beslissing gemaakt. De huisarts zei je belt nu je werk op dat je voorlopig niet meer komt. Diezelfde dag ben ik nog wel langsgegaan om het uit te leggen en m'n verhaal te doen. Had tot dat moment me geen uurtje ziekgemeld in de afgelopen jaren. Ik had het nu ook niet zelf gedaan, onder dwang.. Maar merk nu wel hoe nodig het was.

**Geplaatst**: 09-12-14 17:36

Geplaatst: 09-12-14 17:36

Mijn baas was wel op de hoogte van mijn revalidatietraject en dat ik daar best een pittige kluif aan had. Ik was daarom al voor 4 uren ziekgemeld om het uberhaupt te kunnen combineren.
Ik geloof dat dit niet helemaal als een verrassing kwam

Maar ik moest het uiteindelijk wel zelf doen.

Zeker als er een kleintje in je groeit moet je rustig aan doen. Hormonaal gebeurt er heel wat en al de stress en negativiteit zijn niet positief voor je kleintje in de buik. Zij krijgen dat ook mee.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap tot 36 weken fulltime door gewerkt. Toen ik mijn eerste weeën kreeg ( harde buiken) had ik zoiets van hmmmmm....dit gevoel heb ik veel vaker gehad de afgelopen maanden. Dit is dus een harde buik. Als ik ooit de kans krijg om het over te doen, dan weet ik wel dat ik veel dingen anders zou aanpakken

**Geplaatst**: 09-12-14 20:19

Geplaatst: 09-12-14 20:19

Maar wanneer is iets te veel? Ik heb vooral in dit topic al zo vaak deze discussie gevoerd dat het beter voor me is om me ziek te melden :')

(en ik neem het echt wel aan hoor maar durf het nog steeds niet uit te voeren), maar wanneer is dat ook echt beter?
Wanneer maak je die keus voor jezelf? Ik zit al jaren in de stress en depressies , heb anderhalf jaar terug ook gerevalideerd wat erg pittig was. Ben compleet overhoop gegooid wat betreft het verleden en het erkennen van problemen die ik nu heb. Maar ik vind het zelf niet serieus genoegv om mij ziek te melden. Ook al kan ik het allemaal voor mijn gevoel echt niet meer aan.
In mijn ogen moet ik in het ziekenhuis liggen voor ik me ziekmeld omdat ik anders bang ben dat hun t geen goede reden vinden en mij een slapjanus...

**Geplaatst**: 09-12-14 20:19

Geplaatst: 09-12-14 20:19

Riverrr schreef:
Maar wanneer is iets te veel? Ik heb vooral in dit topic al zo vaak deze discussie gevoerd dat het beter voor me is om me ziek te melden (en ik neem het echt wel aan hoor maar durf het nog steeds niet uit te voeren), maar wanneer is dat ook echt beter?
Wanneer maak je die keus voor jezelf? Ik zit al jaren in de stress en depressies , heb anderhalf jaar terug ook gerevalideerd wat erg pittig was. Ben compleet overhoop gegooid wat betreft het verleden en het erkennen van problemen die ik nu heb. Maar ik vind het zelf niet serieus genoegv om mij ziek te melden. Ook al kan ik het allemaal voor mijn gevoel echt niet meer aan.
In mijn ogen moet ik in het ziekenhuis liggen voor ik me ziekmeld omdat ik anders bang ben dat hun t geen goede reden vinden en mij een slapjanus...

Als jij buiten je werk om niet meer kunt functioneren, vind ik het tijd worden om te stoppen.

**Geplaatst**: 09-12-14 20:35

Geplaatst: 09-12-14 20:35

Ik dacht dat dat ook de definitie van sterk zijn was Riverr.....maar dat is niet niet.
Ik kon me gewoon niet kwetsbaar opstellen. Ik was die sterke vrouw voor wie niets teveel was en die alles wel aan kon.
Ik had me van tevoren nooit kunnen bedenken dat het verwerken van trauma's zo ontzettend veel energie neemt. Achteraf gezien waren er al meerdere signalen dat ik het niet meer kon bolwerken. Taken die me anders geen moeite kostten op het werk, kwamen me nu amper uit mijn vingers. Ik werd steeds bozer op mezelf. Nog wat later, toen zeg maar de beerput open lag, kon ik niet meer lachen op het werk. Het wilde gewoon niet meer. Dat was toen wel het sein dat het over was.

**Geplaatst**: 09-12-14 20:50

Geplaatst: 09-12-14 20:50

Ik ben er alleen best goed in om te doen alsof het goed gaat. Dus in hun ogen lijkt het me heel raar als ik ineens van de ene op de andere dag niet meer kom.
Hoe pak ik zoiets aan in een klein bedrijfje? we werken er maar met 6 mensen.
Bel je gewoon op om je ziek te melden? Zeg ik het persoonlijk als ik aan het werk ben? (en wat dan, ga je dan naar huis of blijf je nog die dag of....) En hoe leg ik dat uit dat het voor lange tijd is? Wat zeg je wel en wat zeg je beter niet? of moet ik via mijn psych iets regelen ?

**Geplaatst**: 09-12-14 20:51

Geplaatst: 09-12-14 20:51

Twee en een half jaar terug heb ik in therapie gezeten. Ik kreeg de EMDR behandeling, deze is speciaal voor trauma's. Ik ga niet vertellen wat voor een trauma.

Het waren heftige sessies.. Ik moest tekenen wat voor een beeld ik voor me zag vervolgens toelichten. Ze deed dan een beweging met haar vingers en die moest ik volgen, dan weer vertellen wat ik voor me zag en dan weer die beweging en volgen met mijn ogen. Ik heb ongeveer 6 behandelingen gehad en echt waar, het is weg. Heel bizar en nooit gedacht met een 'stomme' beweging die je met je ogen moet volgen.

**Geplaatst**: 09-12-14 20:57

Geplaatst: 09-12-14 20:57

Misschien moet je dat met je psycholoog bespreken Riverr?
Ik bespreek vaak ook mijn dilemma's ook vaak met mijn psych. Ook mijn gedachten te toetsen. Vaak stelt ze dan de juiste vragen, zodat ik zelf tot mijn antwoord kom. Ik heb eerst mijn werkweek afgemaakt i.o. en toen me ziek gemeld. Je bent niet verplicht om alles aan je baas te vertellen

**Geplaatst**: 09-12-14 21:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-12-14 21:20

River enige wat ik kan zeggen is laat je niet weerhouden door angst wat anderen van jou kunnen gaan denken

Qua ziekmelden zou ik kiezen voor wat voor jou het prettigst voelt
Als je je collega's liever niet direct onder ogen komt kan je het telefonisch doen of misschien een keer aan het eind van de dag
Wel zou ik gelijk vermelden dat je voorlopig niet terugkomt dat voorkomt dat ze de volgende dag al bellen om te vragen wanneer je weer komt

**Geplaatst**: 09-12-14 21:33

Geplaatst: 09-12-14 21:33

River ik herken het heel goed dat je je beter voor doet, vast wel meer mensen hier in het topic. Bij mij hadden collega's dus niets door. Ik deed alsof het heel goed met me ging. Thuis was ik een hoopje ellende en kapot van het doen alsof. Na langere periode ging het van kwaad tot erger en kon ik thuis helemaal niet meer functioneren, letterlijk niets.
Woede-aanvallen, paniekaanvallen, suïcidaal en ga nog maar even door.. ik vond dat ik wel gewoon sterk genoeg moest zijn om te werken en daar te doen alsof het goed ging. Toen ik me ziek moest melden, was iedereen met stomheid geslagen. Ik vond het daarom ook moeilijk om te doen. De vraag is of je sterk bent als je doorwerkt of sterk bent als je voor jezelf kiest als je buiten je werk om niet meer gewoon kan functioneren. Ik dacht het eerste, maar het blijkt voor mij toch echt het laatste te zijn...

We zeggen niet dat je moet stoppen, maar bekijk goed wat voor jou het beste is. Bespreek het met je psych en wat ankem zegt, toets je gedachtes met iemand.

Edit: Typfoutjes..

**Geplaatst**: 09-12-14 21:43

Geplaatst: 09-12-14 21:43

Bedankt voor de tips meiden!

Maaike ook jou verhaal is erg herkenbaar. Zo gaat het hier nu ook eigenlijk al een paar jaar. Met ups en downs uiteraard.
Psycholoog snapt wel dat bezig zijn voor mij ergprettig is maar begrijpt niet dat ik het nog volhoud.

Eigenlijk wil ik zelf ook stoppen... Want dit gaat niet meer en is heel slecht voor de kleine. Alleen ik ben ook bang in een gat te vallen.

En ik bedoel maar als ik nu ook al hallucinaties krijg door de extreme stress en vermoeidheid...

Mag ik vragen wat jij hebt verteld tegen je baas en hoe het in zn werk ging bij jou ? (mag ook via pb)

**Geplaatst**: 09-12-14 21:51

Geplaatst: 09-12-14 21:51

Ik begrijp waar je mee zit Riverrr. Wanneer is het te veel? Ik had vandaag een inzinking omdat het te veel werd. Problemen, geplande zaken, school, werk ect.
Ik ben van mijzelf ook gewend om altijd maar gewoon door te gaan. Maar vandaag heb ik voor mijzelf gekozen. Heb bepaalde dingen afgezegd en verplaatst, en de rest van de dag helemaal niks meer gedaan (omdat ik daartoe niet meer in staat was). Maar ik zit dan nog op school, ander verhaal dan een vaste baan natuurlijk.
Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Geplande zaken is nu even wat rustiger ivm verspreiding en vermindering. Problemen hoop ik morgen over te praten met mn psycholoog en dan hoop ik dat dat pol afzakt. School doe ik thuis, werken doe ik wel (2 dagen in de week) maar dat is gewoon de perfecte afleiding

**Geplaatst**: 09-12-14 22:17

Geplaatst: 09-12-14 22:17

Wat Maaike schrijft is heel herkenbaar. Heb jaren een soort rol gespeeld, me niet kwetsbaar durven opstellen, niet om hulp kunnen vragen, anderen gepleast om wat waardering te krijgrn en geen grenzen durven stellen, te bang voor de reactie van een ander. Ik wist heel goed wat ik was, maar wie ik ben.....? Dat is mijn huidige ontdekkingreis.
Nu weet ik dat sterk zijn is voor mezelf opkomen, mijn grenzen durven aangeven en vooral ook van mezelf houden.

Mijn grootste angst was om in een depressie te raken toen ik thuis kwam te zitten, maar dat gebeurde niet.
Ik heb geprobeerd om wat ritme in mijn week te houden. Verder is het belangrijk dat je voor de tijd die vrijkomt een andere invulling zoekt, zodat er geen gat ontstaat. Ik ben nu behoorlijk creatief, heb ontzettend veel dingen gemaakt. Ik heb veel gelezen om meer zicht te krijgen op mijn gedrag, patronen en mijn handelen. Ik kijk veel series op Netflix en sinds deze week probeer ik voor mijn mentale uitdaging mijn studie weer wat op te pakken.

Ik geloof in Karma, dat dingen soms gebeuren met een reden. Ik heb vandaag een hele bijzondere ervaring meegemaakt, die letterlijk mijn hart bereikte. Uit respect voor privacy zal ik hier de situatie niet beschrijven, maar ik ben echt emotioneel er door geraakt en dan in positieve zin

**Geplaatst**: 09-12-14 22:36

Geplaatst: 09-12-14 22:36

Riverrr schreef:
Maar wanneer is iets te veel? Ik heb vooral in dit topic al zo vaak deze discussie gevoerd dat het beter voor me is om me ziek te melden (en ik neem het echt wel aan hoor maar durf het nog steeds niet uit te voeren) (....)ik ben compleet overhoop gegooid wat betreft het verleden en het erkennen van problemen die ik nu heb. Maar ik vind het zelf niet serieus genoegv om mij ziek te melden. Ook al kan ik het allemaal voor mijn gevoel echt niet meer aan.

Ik herken het ten voeten uit - daar gaat het niet om.
Maar please, niet wachten op "de man met de hamer"!
Je mag heus stoppen voor je in dat ziekenhuis beland!!
Wat heb je nodig om de stap te durven zetten?

"JE BENT GEEN AANSTELLER!!!"