Geplaatst: 23-02-08 00:05 Citaat:- ik zit graag in mijn eigen wereldje, waardoor het me veel energie kan kosten om met mensen een gesprek aan te gaan. Een soort van luiheid maar dan anders.
Ah, ik lees dit nu pas! Wauw, ik wist echt niet dat dat 'erbij hoorde', maar dit herken ik zó sterk. Ben vorig jaar van mijn klas waar ik al 4 jaar inzat, teruggegaan naar een HAVO-klas, met echt onwíjze lieve meiden, werkelijk schatten die me gelijk 'opgenomen' hadden, zeg maar.
Maar op de een of andere manier is elk moment dat ik tegen ze wil praten zo vermoeiend.. Ik heb blijkbaar geen zin om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met mijn plekje in de groep weten te krijgen, al heb ik die in hun ogen al. Ik doe gewoon vaak de moeite niet eens om om grapjes te lachen, mee gek te doen of te roddelen, het kost me zeg maar te veel energie die ik kan stoppen in het rustig blijven onder het gelach, getik enz.
Lastig uit te leggen, en ik weet niet of het ook cht aan HSP ligt, maar goed om te weten dat ik niet de enige 'gek' ben die dat heeft, hahahaa!
) een soort afwijzend gevoel naar die mensen toe zegmaar. Als ik ze dan later beter leer kennen merk ik dat ik ze dus ook écht niet mag. Heel raar.
Niet omdat ik bang ben dat ze in het echt iemand anders zijn hoor, en ook niet echt "normale gezonde" onzekerheid, ik kan niet echt uitleggen wat het wel is. Maar daar waar andere mensen zich daar een uur druk over zouden maken, kan ik er nachten over wakker liggen. Weken zelfs. Zou dat ook iets HSP zijn of ben ik gewoon een eeuwige druktemaker en piekeraar? 
