weten jullie zeker dat jullie mijn verhaal willen horen???
oke, ik begin zelfs wat eerder. Toen ik 7 maanden zwanger was kreeg ik hevige buikpijn. Ik dacht dus aan weeen. Ik naar de dokter en die gaf me een drankje voor mijn maag. Hielp niks en werd steeds erger. Ik kreeg niks binnen. Ze konden niks bij mij vinden. Uiteindelijk naar de gynacoloog gestuurd en daar zagen ze teveel witte bloedlichamen in mijn bloed. Ik werd opgenomen. 2 dagen later werd mijn pijn zo hevig dat ik het alleen nog maar uit kon gillen. Ik kon niks meer behalve kermen. Ook werd ik misselijk enzo. De volgende ochtend werd ik dus geopereerd en toen bleek ik een geperforeerde blindedarmontsteking te hebben. Mijn buik werd open gehouden, zodat alle troep eruit kon. Kind in buik schopte steeds tegen mijn wond aan
, wat een hel. Na 8 dagen ziekenhuis en weeremmers mocht ik 1 dag voor de kerst naar huis. Daarna ging het steeds beter.
De bevalling:
ik was bijna 2 weken te laat en ik was op controle. Daar bleek dat ik bijna geen vruchtwater meer had en moest de volgende dag terug komen om ingeleid te worden. Ik had daarvoor nog steeds geen weeen en de volgende dag had ik af en toe een paar lichte weeen gekregen. Pas 1 cm ontsluiting
. Toen gingen ze weer naar het hartje luisteren en die was ineens heel erg laag (35 ipv 120/150) dus grote paniek en toen stonden er ineens 4 verloskundigen e.d. aan mijn bed en kreeg ik gelijk infuus. Toen kwam het hartje ineens weer op gang. De volgende dag weer ingeleid en paar lichte weeen. Om 14.00 uur kwamen ze weer voelen en toen had ik eindelijk bijna 2cm ontsluiting, dus mocht ik naar de verloskamers. daar prikten ze mijn vliezen door en toen kwam er een weeenstorm die niet meer weg is gegaan. Ik hield het echt niet meer uit en de centimeters gingen ineens heel hard. Weer ging het hartje omlaag en kreeg ik weeremmers terwijl je bezig bent met bevallen
Daar kreeg ik heel veel pijn in mijn buik van, dus dat was nog steeds geen verbetering voor mij. Toen mocht ik eindelijk persen. buiten de wee om hebben ze mij een knip gegeven en met de vacuumpomp is mijn zoontje gehaald. Mijn placenta wilde niet loskomen en ze hebben 3 kwartier taan trekken en duwen. ik had best wat bloed verloren daardoor. Ze wilden net de OK bellen toen hij eindelijk los kwam. daarna gingen ze hechten en ik voelde zowat elke steek, echt niet leuk.
gelukkig was de baby in orde. De volgende dag mocht ik naar huis, maar ik kon amper staan, zo duizelig was ik. Ik heb ook veel op bed gelegen de 1e week.
Over de babytijd zal ik maar niet beginnen, want mijn zoontje is nu 4 jaar en pas sinds maart dit jaar is alles eindelijk in orde. Wie dat verhaal wil weten, zegt het maar. Dan kan ik kijken hoe ik dat zo kort mogelijk kan vertellen.
Maar het heeft mij er niet van weerhouden een 2e te willen. Ik ben momenteel ong. 6 weken zwanger. 1 ding, een blinde darmontsteking gaat niet meer gebeuren
Oeh, mijn verhaal is wel erg lang geworden.