Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-11-22 13:03

Geplaatst: 27-11-22 13:03

chevax schreef:
@ikke, nu ben ik wel benieuwd wat voor “andere kinderen” jij hebt?

Ik heb dus twee leasekinderen, ook wel bijrijdsters genoemd, waar een goed stel ouders bij horen die niet te bang zijn om hun mening te delen en te luisteren naar anderen.
Als ik iets goed vind van deze meiden, weet ik dat dat in de lijn van hun ouders ligt, zonder dat ik onderscheid tussen beide hoef te maken.

De iets andere versie zie ik ook gebeuren waarbij een dochter van stalgenoot door andere stalgenoot aan een stage en baan geholpen is. Die werkgever biedt allerlei opties en mogelijkheden om je kennis uit te breiden en te netwerken. Stalgenoot stimuleert dat bij die meid en dan staan de ouders erbij: kan dat allemaal zomaar

Ja dus en ik ben niet te bang om dat nog een beetje aan te porren: bij ons heb je ook nog cursus zus en netwerk zo (ik heb een andere werkgever maar vergelijkbare opties).

Urbanus schreef:
ikke schreef:
Ik heb iets andere "kinderen" dan jij je voorstelt maar ja, ik zie wel om me heen de resultaten van diverse opvoedstijlen.
En heel eerlijk; ik krijg jeuk van al dat "oei misschien wel gevaarlijk"

Je bedoelt, nee ik heb geen kinderen en ik weet niet hoe het voelt als je kinderen iets doen wat je bij andere kinderen helemaal prima vindt maar bij je eigen kinderen griezelig vindt omdat je je ineens bewust bent van het risico.

En heel eerlijk, ik krijg jeuk van mannen zonder kinderen die mij gaan vertellen hoe ik iets moet doen.

Dus alleen als je echte, eigen, kinderen hebt, weet je hoe dat voelt?

Ik krijg jeuk van zulke bekrompen opvattingen.[/quote]

Nou ik krijg jeuk van mensen zonder kinderen die denken te weten wat een ouder voelt want ze hebben bijrijders, dat is totáál niet te vergelijken! Je weet echt niet waar je over praat

**Geplaatst**: 27-11-22 13:05

Geplaatst: 27-11-22 13:05

Mensen die geen kinderen hebben weten vaak het beste hoe het moet. Althans, dat menen ze zelf. Maar neem van mij aan: mensen zonder kinderen hebben geen flauw idee hoe het is om kinderen te hebben. Dus wees verstandig en hou op met het geven van ongewenst advies.

Edit: als ouder ben je trouwens niet verplicht om je keuzes uit te leggen he.. Het mag, maar hoeft niet. Iedereen voedt op zijn eigen manier op en dat is prima

**Geplaatst**: 27-11-22 13:33

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 27-11-22 13:33

Ik dacht vroeger ook dat ik het heel anders zou doen als ik ooit kinderen zou hebben. Maar het blijkt dat ik ook valkuilen heb en soms dezelfde fouten maak. Of ja fouten, als ouder denk je dat je het goed doet. Maar toen ik jong was vond ik het allemaal maar onzin. Nu snap ik beter waarom mijn ouders bepaalde keuzes maakten.

**Geplaatst**: 27-11-22 13:48

Geplaatst: 27-11-22 13:48

Mijn oudste was heel voorzichtig maar de jongste heb ik echt weleens iets laten doen in de hoop dat ze zou schrikken, ben er wel bijgebleven, maar tevergeefs :')

Ze hebben allebei paardgereden en heb ze tot vervelens toe gewaarschuwd om NOOIT plotseling achter een paard te gaan staan en dergelijke, jaaaaahhhh maaaaaa _O-

Gelukkig is het goed gegaan en zijn ze nu volwassen met zelf kinderen maar de zorgen gaan nooit weg, hoe goed het ook gaat want we hebben nu ook de kleinkinderen he :))

**Geplaatst**: 27-11-22 14:21

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 27-11-22 14:21

Ik kan me voorstellen dat je bij kleinkinderen zo mogelijk nog méér die extreme verantwoordelijkheid voelt, als die onder jouw zorg vallen tijdens oppasdagen ofzo

**Geplaatst**: 27-11-22 14:30

Geplaatst: 27-11-22 14:30

Het is meer dat het buiten je macht ligt.
De jongste moest twee weken geleden onder het mes voor de amandelen of kleinzoon van 11 ging voetballen bij een andere vereniging of kleinzoon van 20 die voor zijn rijbewijs gaat.
Het zijn geen grote zorgen gelukkig maar toch gaat het door je hoofd.

**Geplaatst**: 27-11-22 19:59

Geplaatst: 27-11-22 19:59

ruitje schreef:
Mooie post Babootje en heel erg herkenbaar, ookal ben ik nog wat minder ver in het moederschap. Ik ben dus ook een 'oude moeder' omdat ik zo lang twijfelde.

Enerzijds vind ik dat jammer, anderzijds denk ik ook dat ik nu zo ben als ik ben doordat ik ouder ben. Dus het heeft zo moeten zijn denk ik.

Over die roze wolk, ik heb in een boek gelezen dat echt een heel groot percentage die niet meteen ervaart. Volgens mij echt 40% ofzo, ik weet het niet meer. Dat steunde mij echt enorm, want ik voelde niet in week 1 die onvoorwaardelijke liefde, dat is gegroeid.

En je word er onzeker van als je dat de eerste dag niet voelt, dan denk je: wat is er stuk bij mij

Oh, nog iets wat positief of negatief kan zijn: de band met je (schoon) ouders kan veranderen.

Als je ouders hebt die goed voor je gezorgd hebben, dan voel je zoveel meer verbinding. Je kan dan naar je slapende kind lijken met liefde en zorgen en ineens veel beter begrijpen hoe jouw moeder ook ooit zo naar jou heeft staan kijken Met mijn moeder over het moederschap praten is zo mooi .

Maar ik zie ook situaties waarin zoiets niet is, waarin er vooral geoordeeld word door familie, of waarin jonge ouders worstelen omdat je de patronen waarmee je zelf bent opgevoed wil doorbreken. Dat je ineens heel anders naar ouders gaat kijken en denkt: als je zoveel van een kind houd, hoe kan je het dan zo doen?

Dat kan ook heel erg zwaar zijn. Ouderschap legt druk op je familiebanden denk ik. Of ziet de rest dat anders?

Nou dat lijkt me heel moeilijk. Ik heb geen leuke jeugd gehad.
Alleenstaande moeder (gelukkig kon ik wel ieder weekend naar mijn pap), 26 stiefvaders. Degene die 12 jaar bleef plakken ging dood aan een hartaanval. Drugsverslaafde stiefbroer in huis. Mathijs-van-nieuwkerkachtige taferelen, inclusief vliegende serviezen, hooivorken, en bizarre straffen zoals niet naar school mogen (maar niet ziekgemeld worden zodat ik expres problemen zou krijgen.) of me in een auto sleuren en dan dreigen dat ik achtergelaten zou worden bij 't altrecht, en dan uren (voor mijn gevoel) rondjes rijden op de snelweg.

Mijn vader was dan weer echt fantastisch met kleine kinderen. Die had twee kleine buurjongetjes, en dan kwam die in zijn truck aanrijden, en dan schreeuwden die altijd mijn vaders naam. Soms mochten ze meerijden, of meehelpen op de werkplaats. Toen mijn broer dus zijn auto naar de garage reed na zijn overlijden (en nadat ie daar 2 weken niet was) kwamen ze dus ook naar buiten gerend en de naam van mijn vader scanderend. Helemaal teleurgesteld dat het mijn broer was. En dan moet je een 3- en 5 jarige uit gaan leggen dat de buurman niet meer terugkomt. Nooit niet. Echt 1 van de meest hartverscheurende momenten van mijn pa's overlijden. Denk dat dat me wel zal treffen als er kleine kinderen zijn, en nouja. Dat heeft dus ook wel de boel op scherp gezet van: nu heb ik nog een moeder, een schoonmoeder etc. etc.

Anyhow. Mijn moeder had hulp nodig, of een uitweg. En die is er geweest (wel een beetje laat, toen ik al half volwassen was). Maar ik kan het nu hartstikke goed met haar vinden, maar als oma kan ik me haar niet voorstellen. Ze gedraagt zich bij kinderen een beetje hetzelfde als iedereen uit het bewust kinderloze topic (vandaar ook mijn eigen twijfels vermoed ik _O-

). Ze twijfelt wel om mijn kant op te verhuizen, maar ik denk vooral omdat ze zelf al 70 is.

Ik weet de weg naar en binnen professionele hulp, want mijn vriend werkt in de (niet gedwongen) jeugdzorg. Denk ook wel dat dat het grootste generationele verschil is tussen mij en mijn ouders; ik kan en wil om hulp vragen. Maarja. Het blijft een ding, dat zoiets je altijd zal beïnvloeden en dat er dan ook nog eens sprake is van een genetisch overlapje (ik ben ook best fel en ontvlambaar

. )

Verder dubbele gevoelens qua familie. Heb geen familie in de buurt, dus wat dat betreft geen opvangmogelijkheden. Wat me best zwaar lijkt. Anderszijds heb ik zelf uberhaupt alleen een moeder/oom/broer, waarvan ik alleen mijn moeder vaak spreek en niemand ervaring of affiniteit heeft met kinderen. En de familie van mijn vriend is heel groot. Maar ik ben niet zo goed in interfamiliaire relaties, dus ik voel me daar toch ook altijd de buitenstaander. Ondanks dat ze best lief zijn. Maar in het kleffe en af- en aanhankelijke naar een gezin met inmiddels 13 mensen (inclusief aanhang en baby's) kan ik me maar heel moeilijk navigeren en ik heb geen idee hoe dat is als ik ook een stukje "bloedfamilie" van hun heb

(op 130 km afstand).

De rest lees ik ook nog steeds mee hoor, alleen ik kan niet meepraten en ervaringen uitwisselen, maar vind het wel heel interessant om jullie ervaringen mee te leze

**Geplaatst**: 27-11-22 23:36

Geplaatst: 27-11-22 23:36

Oppas / iemand die dingen van je kan overnemen of een keer iets voor je kan of wil doen of wat dan ook hoeft niet altijd familie te zijn.
Toen mijn zoon jong was en ik af en toe echt iemand nodig had had ik een aantal echt goede vriendinnen ook met kinderen en zij hebben me vaak geholpen. Ik hen ook trouwens maar dat ging heel 'natuurlijk'.
Van mijn familie en de familie van mijn inmiddels ex-man heb ik vrijwel nooit steun ondervonden. Jammer, maar zo was het.
Had te maken met afstand, scheidingen (ex man had gescheiden ouders) ingewikkelde broer-zus-zus-broer relaties, ik kreeg vrij laat onze zoon, dus hij sloot wat minder aan bij de rest etc etc... en tja, wie weet heb ik het ooit verkeerd aangepakt, geen idee, kan het niet meer terugdraaien.

**Geplaatst**: 28-11-22 07:57

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 28-11-22 07:57

Gedoe uit je eigen jeugd kan je met een beetje hart en verstand wel je weg in vinden met je eigen kinderen. Jammer blijft het natuurlijk altijd, als je niet de liefde en steun hebt ervaren die ieder kind van zijn ouders wil :(:)

Maar daar leer je mee leven.

Een fijn iemand ( of meerdere) achter de hand hebben om kind op te vangen, vind ik eigenlijk wel een voorwaarde om met een beetje een goed gevoel aan het moederschap te beginnen. Natuurlijk overleef je het wel zonder, maar ik zou er persoonlijk best wel zenuwachtig van worden als ik niemand achter de hand had om kind fijn naartoe te kunnen brengen als dat eens nodig of fijn is.

Ook voor kind zelf vind ik het wel goed om met meerdere mensen een betekenisvolle relatie op te bouwen en ook in een ander huishouden en bedje goed te kunnen aarden en zich veilig en "gezien" te voelen

Maar natuurlijk hoeft dit niet per-sé familie te zijn, oppas kan je ook op andere manieren regelen, desnoods gewoon een betaalde vorm van professionele oppas.

Ik vond het wel een life-saver hoor om met een zeer intensief kleintje tenminste 1 dagje in de week even kind te kunnen uitbesteden aan oma en opa in ons geval, waar ik wist dat ze het alle 3 hartstikke leuk hadden met elkaar en dat ik / wij dan een kans hadden om een keertje een soort van fatsoenlijk te kunnen slapen. Dan is een erg moeilijke slaper nog steeds een uitputtingsslag, maar het zal toch wel gescheeld hebben

**Geplaatst**: 28-11-22 11:05

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 28-11-22 11:05

Het is fijn als je op voorhand mensen om je heen hebt die op kunnen passen ed. Maar het geeft geen garanties natuurlijk.
Wij hadden zowel mijn ouders als schoonzus. De eerste 2 jaar hadden we al mijn werkdagen daarmee gedekt.
Maar schoonzus kan niet meer door lichamelijke klachten, mijn ouders worden ook een dagje ouder en willen structureel nog max 1 dag in de 2 weken oppassen wat nu betekent dat de kinderen 1 dag in de week naar de bso/kdv moeten.
Maar als ze ziek zij ed moet je toch weer wat regelen.
Nou zijn mijn ouders gelukkig de beroerdste niet en komen wel als het nodig is maar het geeft wel weer zorgen.
Door verhuizing ook geen vrienden meer in de buurt en buren hebben we niet. Dan kan je het allemaal voordat je zwanger bent voor elkaar hebben, er kan zoveel veranderen waardoor bepaalde opties er niet meer zijn...

**Geplaatst**: 28-11-22 11:23

Geplaatst: 28-11-22 11:23

Wij hadden een dochter van vrienden die op kwam passen en bleef slapen, we betaalden haar wel maar konden zo weleens een avondje weg plus de meisjes waren gek met haar.

**Geplaatst**: 28-11-22 12:18

Geplaatst: 28-11-22 12:18

JustMe8484 schreef:
Het is fijn als je op voorhand mensen om je heen hebt die op kunnen passen ed. Maar het geeft geen garanties natuurlijk.
Wij hadden zowel mijn ouders als schoonzus. De eerste 2 jaar hadden we al mijn werkdagen daarmee gedekt.
Maar schoonzus kan niet meer door lichamelijke klachten, mijn ouders worden ook een dagje ouder en willen structureel nog max 1 dag in de 2 weken oppassen wat nu betekent dat de kinderen 1 dag in de week naar de bso/kdv moeten.
Maar als ze ziek zij ed moet je toch weer wat regelen.
Nou zijn mijn ouders gelukkig de beroerdste niet en komen wel als het nodig is maar het geeft wel weer zorgen.
Door verhuizing ook geen vrienden meer in de buurt en buren hebben we niet. Dan kan je het allemaal voordat je zwanger bent voor elkaar hebben, er kan zoveel veranderen waardoor bepaalde opties er niet meer zijn...

Uiteraard, dat hou je toch

Maar als je al begint zonder back-up....

**Geplaatst**: 28-11-22 12:28

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 28-11-22 12:28

...dan los je dat ook wel weer op. Er zijn een heleboel mensen die het met z'n tweeën of in hun eentje doen.

Niet iedereen beleeft de babytijd als een horrorverhaal of heeft behoefte aan uitbesteden.

Als er iets is dat je kunt trekken uit al onze verhalen, is dat er niks zo onvoorspelbaar is als moeder worden.

Het is een sprong in het diepe.

En een oma als back-up is fijn maar je kunt niet tevoorschijn toveren wat er niet is.

Met een baby leer je ook vaak andere baby- ouders kennen, kun je kijken en vragen hoe zij het doen. Je hebt nacht-nanny's, gastouders, oppasmeisjes, er zijn bokkers met een au pair.

**Geplaatst**: 28-11-22 12:42

Geplaatst: 28-11-22 12:42

Precies dat is wat ik bedoelde. Je kan het helemaal dicht willen regelen voordat je zwanger bent. Maar alleen al in die 9 maanden kan er zoveel gebeuren waardoor je na de zwangerschap al niet meer hebt geregeld wat je van te voren dacht... dat kan gewoon niet.

Heel eerlijk, toen ik zwanger werd van onze 1e waren wij 5 maanden bij elkaar. We waren beide 28, ik had problemen met de pil, huisarts raadde aan even te stoppen. Dan ben je dus 28, beide kinderwens en wij hadden zoiets van: gaan we er alles aan doen om nu niet een kind te krijgen en over een tijdje erachter te komen dat het niet zo makkelijk gaat of gaan we zien wat er gebeurd en is een kindje sowieso welkom? We kozen voor dat laatste maar we hadden echt niet alles uitgedacht...
Maar is het allemaal goed gekomen? Jazeker. En ook toen schoonzus en ouders aan gaven niet of minder te kunnen oppassen. Kwam het weer goed....

Om dan te zeggen: als je oppas bij voorbaad niet geregeld is moet je er niet aan beginnen... er zijn zoals urbanus zegt zoveel mogelijkheden...

**Geplaatst**: 28-11-22 12:50

Geplaatst: 28-11-22 12:50

Ik heb nooit gedacht van ‘ja als ik kinderen neem kan ik nergens meer naartoe’ of zo.
Ik wilde kinderen omdat mijn hart daar naar uitging en qua ouders, die konden overdag weleens iets betekenen als ik naar het ziekenhuis moest maar nooit in de avond.
Onze oudste sliep pertinent niet ergens anders dus dan ging mijn man of ik naar een verjaardag, nooit een punt van gemaakt want als ik haar meenam was ze de volgende dag niet te genieten.

**Geplaatst**: 28-11-22 13:08

Geplaatst: 28-11-22 13:08

Omdat je inderdaad altijd nog pech kan hebben en in een lastige situatie terecht kan komen, hoef je toch niet bewust in een lastige situatie te beginnen en met je handen in de lucht roepen "we zien wel hoe het loopt"

Zeggen dat je je daar niet druk over moet maken is makkelijk, maar over het algemeen is het toch fijn als je even nadenkt over dergelijke grote beslissingen in je leven. Natuurlijk vind je een oplossing als puntje bij paaltje komt

Maar het kan voor je gemoedsrust toch behoorlijk schelen als je bij voorbaat, in ieder geval "voor nu" de dingen goed geregeld hebt. Een fijne relatie, stabiel leventje, hulp indien nodig...of wat je persoonlijk verder nog wel of niet belangrijk vindt

Aangezien TS aangeeft dat ze binnen de familie eigenlijk geen opvangmogelijkheden heeft en haar dat best zwaar lijkt, en sowieso een topic opent met een titel zoals deze, is het volgens mij goed om het er over te hebben

En ik denk dat het TS rust kan geven om nu alvast een beetje om zich heen te kijken hoe ze dit eventueel zou kunnen regelen, wellicht vrienden, kennissen, buren.... of wie weet zit er een super leuk gastouder bureau in de buurt? Of je er gebruik van wilt maken weet je wellicht pas (veel) later, maar het idee dat je er niet helemaal alleen voor staat en er (in ieder geval op dit moment, en met het oog op de toekomst) goede mogelijkheden zijn kan best heel waardevol zijn

**Geplaatst**: 28-11-22 13:13

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 28-11-22 13:13

Ah, dat is het verschil tussen ons. Ik vind het geen lastige situatie. Het is gewoon wat het is.

Maar ik begrijp vanuit jouw standpunt wel dat je zoiets zou l willen hebben. Wij hebben onze bevalling en kraamtijd natuurlijk 180 graden anders beleefd.

**Geplaatst**: 28-11-22 13:20

Geplaatst: 28-11-22 13:20

Volgens mij gaat het niet om mijn of jouw situatie, maar om de TS die aangeeft dat het haar best zwaar lijkt dat ze geen familie / oppas achter de hand heeft....dus.... voor haar een "lastige situatie"

**Geplaatst**: 28-11-22 14:31

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 28-11-22 14:31

Maar alles van te voren dicht regelen of gewoon er voor gaan zonder over iets na te denken zijn twee uitersten. Ik denk dat ieder voor zich moet bepalen welk uiterste of wat er tussen in bij hem of haar past. In geval van ts is het dan toch ook goed om beide kanten te horen en de voor en nadelen.

Daarbij, je weet ook niet hoe je het straks ervaart. Misschien zeg je nu nog ik wil zoveel blijven werken want ik wil een eigen leven. Maar als de kleine er is wil je niks liever als zoveel mogelijk bij hem of haar zijn en nooit meer werken als dat dan haalbaar is, prima.
Ik dacht altijd dat ik het liefst zou willen stoppen met werken en thuis blijf moeder prima zou vinden. Maar onze 3 kinderen zijn best pittig en dat kost dusdanig energie dat ik het heerlijk vind om 2 dagen te mogen werken... gewoon even wat anders zijn als mama. Maar dat had ik van te voren totaal niet verwacht. Ik kijk er ook naar uit dat de jongste naar school gaat en ik wat meer ruimte krijg om de dag in te delen zoals ik dat wil, zonder dat er nog een ukkie is die van alles van me wil. Toen hij net geboren was kon het me niet lang genoeg duren voor hij naar school zou gaan.
Niet dat ik het niet gezellig vind. Hij helpt me altijd op zijn manier. Kletst gezellig de hele dag door. Maar hij vind het ook saai met mij, want ja mama is druk en dan ga je zeuren om aandacht, boeven streken uit halen etc.
Dus ja, prima als hij ook lekker naar school gaat.
Ik zit straks zonder werk en dan blijven opa en oma oppassen 1x in de 2 weken en als we het kunnen betalen gaat hij minimaal 1x per 2 weken naar kdv.

Ik denk dat er 100 000.opties zijn in hoeverre je je voorbereid, inleest, dicht regelt. Maar het loopt 9 van de 10x toch anders dan dat je van te voren bedenkt... dat maakt het al dan niet dicht regelen niet goed of fout. Maar ik denk dat het ook goed is om te weten dat het zo kan zijn dat je het dichtgeregeld hebt maar het toch weer anders moet...

**Geplaatst**: 28-11-22 14:37

Geplaatst: 28-11-22 14:37

pmarena schreef:
Volgens mij gaat het niet om mijn of jouw situatie, maar om de TS die aangeeft dat het haar best zwaar lijkt dat ze geen familie / oppas achter de hand heeft....dus.... voor haar een "lastige situatie"

Laten we het erop houden dat ik het anders lees dan jij en dat ik vind dat je het onnodig zwaar maakt.

**Geplaatst**: 28-11-22 14:39

Geplaatst: 28-11-22 14:39

Nou, ik vind 't dubbel. Ik ben zelf ook opgegroeid zonder grootouders, en mijn grotere broer moest altijd oppassen. En anders werd er ook wel weer ergens een buurjongen etc. vandaan getoverd. En in 't weekend kon ik natuurlijk sowieso altijd naar mijn vader.

Met onze honden kunnen we nu ook niet zomaar een hele dag weg zonder capriolen (nog geen goede uitlaatservice/oppas hier voor "moeilijke" gevallen). Dat hadden we eerst wel, dat was handig en maakte we veel gebruik van. Maar ben er niet minder gelukkig om ofzo dat je daar omheen moet plannen. Dat is dan maar wat het is inderdaad.
Verschil is dat de hondjes natuurlijk wel een paar uur alleen kunnen zijn.

Verder zal dat met kids ook zijn. Mijn lifelong friends wonen allemaal wat verder (uurtje), maar die hebben allemaal affiniteit met kids (professioneel oppas geweest, werkend in de jeugdzorg yada yada) en ik betaal ze er met liefde voor en ik denk dat ze het oprecht leuk zouden vinden. En mijn vriend heeft nog twee jonge gezinnen bij de broers/zussen en 1 iemand met kinderwens... dus af en toe bij de nichtjes en neefjes slapen in het weekend zal vast ook mogen. 't is alleen allemaal een afstandje en niet zo makkelijk om even voor een etentje of wat dan ook ze ergens onder te brengen.

Zolang ik studeer heb ik onder de huidige regeling echt recht op het maximale aantal uur kdv per werkweek. Dus op die manier lijkt studeren en een kind met best te combineren, mits ik ooit aan slapen toekom :')

Ik houd mijn avonden en weekenden nu ookal vrij voor mijn vriend, dus die tijd heb ik toch niet nodig.
Mijn vriend werkt ook maar 4 dagen (wel fulltime overigens), en aangezien KDV dan niet gekoppeld is aan gewerkte uren zouden we op die manier ook nog een dagje vrij voor ons samen kunnen regelen. Dus opties zijn er echt wel.

Maar dit is wel 1 van de dingen alleen waar ik me een beetje bang gemaakt invoel. Ik zelf zie de mogelijkeden wel. Maar als ik mensen hoor over hoe hun familie/opvang hun "redding" is geweest... Dan denk ik toch, is 't nou zó onwijs moeilijk om een oppas te regelen? Ik heb zelf ook de nodige oppassen voorbij zien komen als kind. Dus ik had me daar nooit druk over gemaakt, tot ik daar iedereen dus over hoorde klagen en zuchten. En niet een beetje ook.

Al is wat Justme zegt is zeker waar. Al mijn vriend zijn familie met klein grut woont wel in de buurt van schoonmoeder. En toen werd schoonvader ernstig ziek en toen hadden ze alsnog niets. Sterker nog, toen hadden ze ook geen achtervang omdat ze er uberhaupt nog nooit over na hadden hoeven denken en midden in een pandemie was dat wel wat problematisch

.

**Geplaatst**: 28-11-22 14:50

Geplaatst: 28-11-22 14:50

Er valt gewoon niet zoveel over te zeggen. Als je een makkelijke baby hebt die jullie niet volledig sloopt hoef je ook niet heel nodig bij te tanken. Ik had genoeg aan de uurtjes die mijn partner in de ochtend op zich nam.

Mijn ouders werkten nog fulltime toen ik moeder werd dus die waren niet beschikbaar, enkel om de week in het weekend.

Mijn schoonouders passen pas sinds vorig jaar af en toe op.

**Geplaatst**: 28-11-22 14:52

Geplaatst: 28-11-22 14:52

Urbanus schreef:
pmarena schreef:
Volgens mij gaat het niet om mijn of jouw situatie, maar om de TS die aangeeft dat het haar best zwaar lijkt dat ze geen familie / oppas achter de hand heeft....dus.... voor haar een "lastige situatie"

Laten we het erop houden dat ik het anders lees dan jij en dat ik vind dat je het onnodig zwaar maakt.

Ja jeetje, en ik vind dan weer dat jij juist mijn bericht onnodig zwaar leest, want zo bedoel ik het helemaal niet en heb ik het ook niet getypt, in mijn beleving. Maar dat hebben wij wel vaker, kan gebeuren

Ik heb het helemaal niet over dicht timmeren, maar gewoon: kijk vast om je heen hoe je het zou kunnen regelen, als dat rust geeft...waarom zou je dat dan niet doen. Denk ik dan hoor

TS: klinkt wel goed toch dan, dat je wel wat mogelijkheden ziet +:)+

En inderdaad het is toch bij iedereen anders. Het ligt er maar net aan hoe je uit je bevalling komt, hoe je kind is, hoe de hele situatie is.... bij een ieder is dat anders. Als je het om welke reden dan ook een beetje spannend vindt, dan is het imo zinvol om die punten van spanning na te lopen, en te kijken welke oplossingen je daarvoor eventueel zou hebben.

Dat kan rust geven, ook al kan alles altijd nog helemaal veranderen. Maar dan heb je in ieder geval een beetje het gevoel van "ook mij moet dit kunnen lukken"

**Geplaatst**: 28-11-22 15:02

Geplaatst: 28-11-22 15:02

Woorden als 'zou ik wel een voorwaarde vinden' en 'anders zou ik zenuwachtig zijn' vind ik gewoon negatief klinken.

Goed natuurlijk dat je in je vriendengroep kijkt wie je zou vertrouwen met je kindje maar je gaat toch niet naar een gastouder op zoek voor je goed en wel een kind hebt verwekt.

Ts, wat zegt je gevoel eigenlijk nu? Kriebelt het of eigenlijk nog helemaal niet? Los van alle overwegingen die je met je hoofd maakt, wat zegt je hart?

**Geplaatst**: 28-11-22 15:38

Geplaatst: 28-11-22 15:38

Per 2023 is er geen uren eis meer voor de kinderopvang trouwens. Als je beiden werkt(of als alleenstaande ouder werkt) heb je recht op 230 uur, ook al zou je maar 8 uur werken.