Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Kaatastrof schreef:Als ik dan toch voorzichtig positief mag zijn is dat ik gisteren het zwaarste gesprek tot nu toe heb gehad bij de psychiater, maar wel de meest vruchtbare. In die kamer heb ik gevoeld dat ik écht ziek ben. Dat ik er écht niets aan kan doen. Nee, ik speel dus niet zo maar slachtoffer. Ik heb op die moment gewoon écht geen controle meer. Dat heeft de psychiater nu eens zelf onder ogen konden zien. En het 'grappige' is dat we het heel simpel hebben kunnen uitlokken door mij gewoon te laten stoppen met.. jawel, prutsen. Hij verplichtte mij om stil te zitten. Dus hield ik de tafel vast en probeerde elk vezeltje in mijn lijf - ondanks de gigantische stress - stil te houden. Maar ook daarin heb ik geen controle meer. Sinds ik Setraline heb gekregen kamp ik nog met tremor onder grote druk en die kwam toen ook duidelijk naar omhoog. Daarnaast vertoonde ik verschrikkelijk duaal gedrag en werd ik zo gefrustreerd op mijn eigen gedrag omdat ik ze simpelweg niet onder controle had. Ik kan jullie alleen maar een vage beschrijving geven van hoe het er aan toe gaat, maar ik denk niet dat het te begrijpen valt als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt of gezien hebt. De psychiater vroeg nog of ik ging automutileren die avond, gezien de grote spanning die ik ervaarde. Ik heb toen ja gezegd, omdat nee te finaal is en ik me zelf niet wou voorliegen. Ja was een veiliger antwoord. Echter heb ik gisteren niet geautomutileerd aangezien ik mijn vriend nog lang gesproken heb aan de telefoon en zijn woorden mij tot rust hebben gebracht.
pateeke schreef:Kaatastrof schreef:Als ik dan toch voorzichtig positief mag zijn is dat ik gisteren het zwaarste gesprek tot nu toe heb gehad bij de psychiater, maar wel de meest vruchtbare. In die kamer heb ik gevoeld dat ik écht ziek ben. Dat ik er écht niets aan kan doen. Nee, ik speel dus niet zo maar slachtoffer. Ik heb op die moment gewoon écht geen controle meer. Dat heeft de psychiater nu eens zelf onder ogen konden zien. En het 'grappige' is dat we het heel simpel hebben kunnen uitlokken door mij gewoon te laten stoppen met.. jawel, prutsen. Hij verplichtte mij om stil te zitten. Dus hield ik de tafel vast en probeerde elk vezeltje in mijn lijf - ondanks de gigantische stress - stil te houden. Maar ook daarin heb ik geen controle meer. Sinds ik Setraline heb gekregen kamp ik nog met tremor onder grote druk en die kwam toen ook duidelijk naar omhoog. Daarnaast vertoonde ik verschrikkelijk duaal gedrag en werd ik zo gefrustreerd op mijn eigen gedrag omdat ik ze simpelweg niet onder controle had. Ik kan jullie alleen maar een vage beschrijving geven van hoe het er aan toe gaat, maar ik denk niet dat het te begrijpen valt als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt of gezien hebt. De psychiater vroeg nog of ik ging automutileren die avond, gezien de grote spanning die ik ervaarde. Ik heb toen ja gezegd, omdat nee te finaal is en ik me zelf niet wou voorliegen. Ja was een veiliger antwoord. Echter heb ik gisteren niet geautomutileerd aangezien ik mijn vriend nog lang gesproken heb aan de telefoon en zijn woorden mij tot rust hebben gebracht.
Wat goed dat je een goed gesprek had met de psychiater!
Je kan er nog niets aan doen, bent nu de controle nog kwijt. Maar het is niet omdat het je nu niet lukt om anders te reageren dat het je nooit gaat lukken. Ga je er wel vanuit dat je er niets aan kan veranderen, niet kan leren anders te reageren, dan heb je wat men een 'fixed mindset' noemt. Je neemt de situatie zoals die nu is aan als onveranderlijk en vaststaand. De tegenhanger van een fixed mindset is een growth mindset. Met een growth mindset ga je ervan uit dat je nu nog niet anders kan reageren, maar je dat wel kan leren, er groei en verandering mogelijk is, dat je er zelf wel iets aan kan leren veranderen, er controle over kan leren krijgen.
Verandering is echt mogelijk, het is echt mogelijk om er controle over te gaan krijgen (al zal dat niet gemakkelijk zijn), maar je zal dan wel zelf de sprong moeten wagen om hier en daar dingen te veranderen in je gewoontes, nieuwe dingen uitproberen om escalatie te voorkomen, hulp aannemen enz.
Zeker aangezien ik vanaf de lente meer gespecialiseerde therapie zal krijgen. Ik doelde inderdaad eerder op het feit dat ik NU geen controle heb. Maar net zoals met een gebroken been verwacht ik wel dat ik er van kan 'genezen'. Uiteraard zal dat been altijd gevoelig blijven - ik dus ook. Dat is deels ook op biologisch, genetisch niveau zo bepaald. Maar van zodra ik de correcte handvaten heb, hoop ik het in de toekomst allemaal wel beter te kunnen handelen. Vooral dat deeltje stress zal een hele belangrijke zijn omdat dat uiteindelijk de hele essentie is van waardoor ik me slecht begin te voelen.
Kaatastrof schreef:Dat boxen is een heel mooi idee maar daarmee hebben we hier in het begin geëxpermenteerd en daar werd ik alleen maar meer opgejut van. Daarbij kunnen zulke zaken ook juist woede voeden, want je leert jezelf die motoriek en dat gedrag aan en dan is dit toepassen op een persoon niet eens zo'n heel bizar grote stap (zeker niet op een moment waar ik emotioneel de controle zou verliezen).
Dat is wel niet zo grappig aangezien je je daar lang flink ellendig van kan voelen. Zeker nu ik al genoeg kwaaltjes heb gehad de laatste tijd wat echt aantoont dat mijn immuunsysteem onder mijn (chronische) stress begin te lijden.. Ik heb gelukkig wel geen koorts, al voelt het wel zo, maar dat kan door de ibuprofen komen die de boel wat onderdrukt. Mijn hele lijf doet wel pijn en voelt vermoeid, maar dat is iets wat ik wel snel ervaar bij griep/virale infecties.
Ik heb straks ook een afspraak met de internist voor nog verder onderzoek. Verder voel ik me best belabberd, maar vooral fysiek dan. Ik heb constant pijn en loop echt rond als een oud vrouwtje. Gisteren kon ik niet slapen door mijn getril en constant het gevoel te hebben dat ik koud heb. Koorts heb ik nochtans niet. Daarnaast ben ik ook duizelig als ik beweeg. Ik denk dat het dus een rustige week zal zijn die vooral op bed gespendeerd zal worden.. 

Helaas mag ik het terrein niet af zonder begeleiding van bezoek. Om de boel wat interessanter te maken ben ik dus beginnen skaten hier, maar daar heb ik nu de energie niet voor. Zelf rondstappen is echt ellendig want ik heb veel rugpijn.
Sowieso probeer ik dan in het weekend indien mogelijk als ik thuis ben ook wat actiever te zijn dankzij de verzorging van de paarden, eens te gaan wandelen met de honden, ..
... Ik zoek elke keer weer even jou berichten op, reageer niet heel vaak maar denk vaak aan je.
. En ja je lichaam. Het heeft weer wat tijd nog om te genezen. Maar dat komt goed kaat! Maar snap je wel. Dat je er een dipje door krijgt, tmag idd gaan stoppen.
...moh ge kruipt wel were recht e kaat... ni pleuje zegge ze hier in gent
knuff Mirei schreef:Hei kaat, hier weer een berichtje uit het hoge koude Noorwegen, -23... Ik zoek elke keer weer even jou berichten op, reageer niet heel vaak maar denk vaak aan je.
Hopelijk voel je je lichamelijk snel weer iets beter zodat je weer wat kan oppakken. Ik wens je het allerbeste toe.. wees sterk, want als ik jou berichten lees zie ik een sterk persoon voor me, ze is momenteel zoekende maar komt er zeer zeker wel uit!!

Gisteren hadden ze me 's nachts een Temesta gegeven, denk dat het anders hetzelfde liedje was. Nu voel ik me lichamelijk echt weer k*t: rugpijn, last van mijn linkeroor, nekpijn en no way dat ik terug in slaap geraak
Echt zo frusterend en die frustratie van slecht slapen bouwt dan alleen maar op in de loop van de dag met weerslag ook op mentaal vlak heb ik geleerd uit het verleden.
rust te gunnen.
oooh kaat ffff
hopelijk snel beter