Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-07-18 23:27

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 04-07-18 23:27

En toch klinkt t een beetje alsof je dit wel oké vindt
Waarom niet met de vriend van de oudste praten? Wil je wel dat t goed komt eigenlijk? Voor je man zou dat fijn zijn lijkt me.

Verder lijken alle problemen nu te komen door anderen zoals jij het beschrijft

**Geplaatst**: 04-07-18 23:53

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 04-07-18 23:53

Heb je nu het idee dat je door er zo in te gaan staan dat jij je beter zou voelen?
Begrijp me niet verkeerd,maar wij lezen enkel één kant van een verhaal. Persoonlijk denk ik altijd,waar meerdere kijven hebben meerdere schuld. Nu gooi je het naar hen toe,en je man mag ermee dealen.
Voel je je daar echt oké door of zou je uiteindelijk wel willen zien dat iedereen door één deur kan,op welke manier dan ook?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-07-18 05:25

Re: postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-18 05:25

Uiteraard zijn er 2 kanten aan het verhaal, hun versie zal heel anders zijn. Ik heb hier ook al meerdere keren gezegd dat ik dit altijd heb willen voorkomen en dat ik het erg vind dat het nu toch zo ver is gekomen. Na 10 jaar moeite doen is het voor mij genoeg zo, hoe vaak er wel niet is gezegd dat iemand er klaar mee is, is niet op 2 handen te tellen. Nu ben ik er klaar mee, voor het eerst in 10 jaar. Het enige verschil is, is dat ik het meen en er ook voor 100% achter sta. Tuurlijk zou het fijn zijn als mijn man het goed maakt met ze, maar dan zonder mij erbij. Hij kan ze zien zo vaak hij wil, maar dan zonder mij erbij. Ze kunnen langskomen, ik zal er niet zijn, voorlopig.
10 jaar is een lange tijd, een lange tijd van moeite doen, proberen, aardig zijn, de vrede bewaren want het zijn toch zijn kinderen. En de dingen die ik gisteren hoorde, versterken mijn besluit.

**Geplaatst**: 05-07-18 05:46

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 05:46

En met zijn allen praten maar dat met professionele hulp erbij?
Dat alles uitgesproken kan worden?

**Geplaatst**: 05-07-18 08:45

Geplaatst: 05-07-18 08:45

Jammer dat het zo loopt.
Dit is precies wat ik niet bedoelde in mijn post.
Lijkt me voor die meiden ook echt heel lastig. Hebben jullie ooit een soort van mediator/coach geprobeerd met zn allen de afgelopen 10 jaar?
Het lijkt ook bij je man een beetje alles of niets, of hij slikt alles of hij zet ze de deur uit. Hoe ervaart hij dat? Je man kan dus geen grenzen stellen aan het gedrag maar ze wel de deur wijzen? Heftig hoor, ook voor jullie kindje.

Edit: het zegt toch wel wat als de dochter de opmerking maakt dat jij had kunnen bellen ipv via haar vader te spelen. Waarom heb jij niet met ze gepraat? Waarom loopt het dan hoog op? Is daar hulp voor gezocht?

**Geplaatst**: 05-07-18 09:00

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 09:00

De postnatale depressie is weg? Er is zoveel ruimte voor ergernis en wrok?

**Geplaatst**: 05-07-18 09:09

Geplaatst: 05-07-18 09:09

Wat een heftige wending.
Moet zeggen dat ik dit niet meer vind klinken als een postnatale depressie, maar meer als een onvermijdelijke inzinking die er toch wel was gekomen als de situatie maar lang genoeg op scherp staat. En nu toevallig na de geboorte van jullie kindje is uitgebarsten. (Al dan niet onder invloed van jouw hormonen)

Vind het wel een bizarre situatie. Als christenen onder elkaar heb ik er ook een beetje moeite mee

Zijn zij zelf ook christelijk? Bij ons ondersteunt de dominee ook wel eens bij familievetes om te zorgen dat alles een beetje in het gareel blijft. Misschien is dat nog een optie?

**Geplaatst**: 05-07-18 09:39

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 09:39

Ik weet natuurlijk niet hoe de scheiding tussen jouw man en zijn ex is gelopen, maar ik kan me best voorstellen dat het nu allemaal niet van een leien dakje loopt.
Hun vader heeft een relatie met iemand die veel jonger is en heeft nu ook weer een baby, terwijl hij zelf ook opa wordt. Dat is een beetje scheef natuurlijk. Niks ten nadele van jou TS, maar ik kan me voorstellen dat dit biet helemaal was waar zijn dochters gelukkig mee zijn.... Dit heeft denk ik niks met de geboorte van jullie kindje te maken, althans, de geboorte heeft alleen problemen heftiger gemaakt die er allang waren.

**Geplaatst**: 05-07-18 10:13

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 10:13

wat een vervelende situatie ts.

ik ga wel met mijn voorgangers mee. ik denk dat niemand dit wil. er is gewoon veel gebeurd. het is jammer dat het nu zo loopt.

we horen nu jou kant van het verhaal.
als buitenstaander kun je het ook zien als

man heeft een relatie, gaat bij vrouw weg en krijgt een nieuwe relatie met een veel jongere vrouw.
deze vrouw wil de man voor zichzelf. hij moet kiezen tussen haar en zijn kinderen.

voor mijzelf zouden kinderen altijd voorgaan. zo'n keuze zou voor mij dus ook betekenen dat de relatie over is.

opa worden is ook speciaal, maar hij mag er niet blij mee zijn. mag niet er over praten etc. tuurlijk zeg je wel dat het wel mag, maar het is nooit echt leuk.

dus misschien is hij een slappe zak, maar misschien wil hij ook wel helemaal niet kiezen

**Geplaatst**: 05-07-18 10:19

Geplaatst: 05-07-18 10:19

Joltsje schreef:
wat een vervelende situatie ts.

ik ga wel met mijn voorgangers mee. ik denk dat niemand dit wil. er is gewoon veel gebeurd. het is jammer dat het nu zo loopt.

we horen nu jou kant van het verhaal.
als buitenstaander kun je het ook zien als

man heeft een relatie, gaat bij vrouw weg en krijgt een nieuwe relatie met een veel jongere vrouw.
deze vrouw wil de man voor zichzelf. hij moet kiezen tussen haar en zijn kinderen.

voor mijzelf zouden kinderen altijd voorgaan. zo'n keuze zou voor mij dus ook betekenen dat de relatie over is.

opa worden is ook speciaal, maar hij mag er niet blij mee zijn. mag niet er over praten etc. tuurlijk zeg je wel dat het wel mag, maar het is nooit echt leuk.

dus misschien is hij een slappe zak, maar misschien wil hij ook wel helemaal niet kiezen

Beter had ik t niet kunnen verwoorden

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-07-18 10:35

Re: postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-18 10:35

Het is voor niemand leuk, en wie zegt dat mijn man niet over het opa worden mag praten? We hebben het er geregeld over. Ik heb de relatie tussen zijn dochters altijd willen bemiddelen, gezegd dat hij tijd met ze moet doorbrengen, op de koffie kan gaan, naar de bios, er gewoon zijn. Maar als hij dat niet doet..Ik ben zijn moeder niet. Hij mag ze zien wanneer hij wil, praten met ze wanneer hij wil, de relatie opnieuw opbouwen, de kleine meenemen en leuke dingen doen. Alleen trek ik mijzelf terug, als ik de oorzaak ben, de angel, waarom zou ik er dan persé bij willen zijn?

Mijn communicatie naar hun toe is ook niet altijd even constant geweest, maar als ik probeer te communiceren is het binnen no time hommeles. Ik ben van mezelf een rustig en geduldig persoon, ik begrijp het, het is ook een vreemde situatie en dat heb ik ze ook vaak gezegd. Ik heb laatst nog een gesprek gehad dat ik het verleden betreur, dat het zo niet had mogen lopen, dat ik het beste met ze voor heb en wil dat het goed gaat met ze en dat vind ik nog steeds. Excuses aangeboden, gevraagd dat als er problemen zijn ze het meteen vertellen, iedereen was het ermee eens. Als het dan 1 week later weer fout gaat omdat mensen me woorden in de mond leggen.. iets waar ik dus totaal niks aan kan doen maar wel beschuldigd word.. ben ik wel klaar met bemiddelen.

Professionele hulp hebben we voorgesteld, dit werd op zijn zachtst gezegd afgekeurd. Het is nu aan mijn man een relatie terug op te bouwen zodat hij helemaal niet hoeft te kiezen. Ik heb ook altijd gezegd dat ik dat niet zou willen. Het is nu tijd voor mezelf, ons kindje, die moet veilig op kunnen groeien zonder spanningen, korte lontjes en zonder dat haar moeder zo behandeld word.

**Geplaatst**: 05-07-18 11:20

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 11:20

Maar als hij weet dat jij hekelaal geen contact wil, er ruzie mee hebt, telkens weg gaat,... Heeft hij dan wel vrije keus? Woordelijk zeg je dat wel, maar je houding, non-verbale reacties.

Verder ga ik mee met mijn voorgangsters, elk verhaal heegt beide kanten en men maakt ruzie met 2.
Ik zou ook nooit mijn kinderen kunnen laten vallen. Mijn kinderen, blijven mijn kinderen, relaties kunnen stranden.

**Geplaatst**: 05-07-18 11:51

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 11:51

Ik denk dat het allemaal al veel te verziekt is om te lijmen. Gun ze idd het contact met hun zusje en hun vader en laat het erbij. En ook ik heb toch wel medelijden met die meiden, een stiefmoeder van je eigen leeftijd... Alsof je in GTST woont.

**Geplaatst**: 05-07-18 13:21

Geplaatst: 05-07-18 13:21

lieveli schreef:
Ik denk dat het allemaal al veel te verziekt is om te lijmen. Gun ze idd het contact met hun zusje en hun vader en laat het erbij. En ook ik heb toch wel medelijden met die meiden, een stiefmoeder van je eigen leeftijd... Alsof je in GTST woont.

normaal zit ik onder een meelees steen maar ik vraag me serieus af waarom medeleiden omdat iemand van hun leeftijd is??

mijn vader heeft ook een nieuwe partner en die is net zo oud als ik.

en het zal me werkelijk roesten dat het zo is.
het aller aller belangrijkste vind ik dat hij gelukkig is.
Dat hij iemand heeft om zijn leven,geluk en liefde mee te delen en hoe oud die dan is zal me echt jeuken.

**Geplaatst**: 05-07-18 13:50

Geplaatst: 05-07-18 13:50

japielover schreef:
lieveli schreef:
Ik denk dat het allemaal al veel te verziekt is om te lijmen. Gun ze idd het contact met hun zusje en hun vader en laat het erbij. En ook ik heb toch wel medelijden met die meiden, een stiefmoeder van je eigen leeftijd... Alsof je in GTST woont.

normaal zit ik onder een meelees steen maar ik vraag me serieus af waarom medeleiden omdat iemand van hun leeftijd is??

mijn vader heeft ook een nieuwe partner en die is net zo oud als ik.

en het zal me werkelijk roesten dat het zo is.
het aller aller belangrijkste vind ik dat hij gelukkig is.
Dat hij iemand heeft om zijn leven,geluk en liefde mee te delen en hoe oud die dan is zal me echt jeuken.

Amen $_/-\o_$

**Geplaatst**: 05-07-18 13:52

Geplaatst: 05-07-18 13:52

Volledig offtopic, maar als ik 20 zou zijn zou ik echt niet zitten wachten op een stiefmoeder van 22. Ik zou mijn vader dat echt wel kwalijk nemen.

Ik denk ook niet dat deze ruzie die al 10 jaar duurt zo opgelost is. Blijf maar gewoon uit elkaars vaarwater.

**Geplaatst**: 05-07-18 14:37

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 14:37

Lieveli de ts heeft toch aan gegeven nu dat te gaan doen.
Ze neemt er even afstand van.
Haar man is overal verder vrij in.
Als iedereen dat gewoon accepteerd is er toch geen probleem?

Als moeder snap ik best dat je mensen die een hekel aan je hebben niet laat oppassen.

Hoop dat er nu weer wat rust komt voor jullie en dat jullie kunnen genieten van de kleine.
Het gaat echt hard hoor!

**Geplaatst**: 05-07-18 14:44

Geplaatst: 05-07-18 14:44

Maar goed, het is wel hun zusje.

Edit: ik denk dat de situatie veel van je uithoudingsvermogen vraagt en ik benijd je niet. Ik had je een rustigere periode gegund.

Hoe is het met je pnd?

**Geplaatst**: 05-07-18 14:53

Geplaatst: 05-07-18 14:53

Ik heb ergens ook wel medelijden met de dames. Zoals lieveli zegt is het wel hun zusje.
En er zitten natuurlijk twee kanten aan dit verhaal. Ik vind het heel heftig om hun het contact te ontnemen en dat zal een eventuele oplossing in de toekomst ook zeker niet helpen.

**Geplaatst**: 05-07-18 15:03

Geplaatst: 05-07-18 15:03

Cayenne schreef:
Ik heb ergens ook wel medelijden met de dames. Zoals lieveli zegt is het wel hun zusje.
En er zitten natuurlijk twee kanten aan dit verhaal. Ik vind het heel heftig om hun het contact te ontnemen en dat zal een eventuele oplossing in de toekomst ook zeker niet helpen.

Dat wordt toch niet gedaan.

Vader kan zusje toch meenemen? Alleen ts zelf zal niet mee gaan of er bij zijn als ze komen...

**Geplaatst**: 05-07-18 15:56

Geplaatst: 05-07-18 15:56

Inderdaad, ts geeft aan dat ze vader en zusje altijd mogen zien, waar dan ook, zonder ts.

**Geplaatst**: 05-07-18 16:34

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 05-07-18 16:34

Ik had het idd verkeerd gelezen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-07-18 12:20

Geplaatst door de TopicStarter : 06-07-18 12:20

ik ontneem niemand iets inderdaad. En het is ook een vreemde situatie, een zoveel jonger iemand, alleen kent liefde geen leeftijd. Er is ook vaak gezegd dat het helemaal prima is zolang pa maar gelukkig is, maar dat is het dus blijkbaar niet.

De pnd.. iemand zei hier laatst dat het dat misschien helemaal niet is maar een inzinking van de opgelopen spanningen en dat de geboorte van baby de problemen onder een loep heeft geplaatst. Daar ben ik het denk ik mee eens, dit was uiteindelijk onvermijdelijk. Dat icm onverwerkte trauma's en gevoeligheid voor depressies.. Heeft geleid tot deze depressie. Ik denk dus niet dat het een pnd is, maar de oplossing zal hetzelfde zijn, medicatie en therapie.

Uit elkaars vaarwater blijven, amen! Iemand vroeg of ze christenen zijn, dat zijn die meiden niet. Ik heb gesproken met iemand van de kerk en die zei ook, als het al 10 jaar duurt gaat het waarschijnlijk niet beter worden. Christen zijn betekend niet over je heen laten lopen, alles maar pikken en de lieve vrede bewaren, helemaal niet na 10 jaar proberen. Het is dan loslaten, het overdragen aan God en blijven bidden voor die meiden. En dat doen we, iedere dag. Iedereen heeft recht op zoveel mogelijk geluk in het leven, op een veilige omgeving, fijne mensen om je heen. Als ik niet tot een van de fijne mensen behoor, dan blijf ik weg, dat is beter voor mezelf ook. Het creëren van een veilig Jeruzalem, een veilig thuis, is belangrijk voor ons meisje en dat doe ik/doen we.

Hoe voel ik me? Ergens opgelucht dat ik een grote bron van stress heb weggenomen maar ik blijf het jammer vinden. Ik geniet van mijn grote trots, ik heb geen last meer van gedachtes als: 'waarom wilde ik persé moeder worden, laat me met rust, waarom huil je en wanneer houdt je op?!'
Ik troost haar met al mijn liefde, geef haar mijn volledige aandacht, maak haar haartjes mooi met strikjes, staartjes en bloemen. Ga met haar wandelen, heb vanmorgen zelfs de buurvrouw uitgenodigd mee naar het tuincentrum te gaan vanmiddag. Ze is zo'n lief kindje, zo tevreden en zacht met haar lekkere dikke armpjes en bolle wangen. Als ik aan haar denk, laait het vlammetje in mijn hart op en verspreid een warmte waar ik van kan gaan huilen. Huilen van geluk.

**Geplaatst**: 06-07-18 12:27

Geplaatst: 06-07-18 12:27

grijs_wolkje schreef:
ik ontneem niemand iets inderdaad. En het is ook een vreemde situatie, een zoveel jonger iemand, alleen kent liefde geen leeftijd. Er is ook vaak gezegd dat het helemaal prima is zolang pa maar gelukkig is, maar dat is het dus blijkbaar niet.

De pnd.. iemand zei hier laatst dat het dat misschien helemaal niet is maar een inzinking van de opgelopen spanningen en dat de geboorte van baby de problemen onder een loep heeft geplaatst. Daar ben ik het denk ik mee eens, dit was uiteindelijk onvermijdelijk. Dat icm onverwerkte trauma's en gevoeligheid voor depressies.. Heeft geleid tot deze depressie. Ik denk dus niet dat het een pnd is, maar de oplossing zal hetzelfde zijn, medicatie en therapie.

Uit elkaars vaarwater blijven, amen! Iemand vroeg of ze christenen zijn, dat zijn die meiden niet. Ik heb gesproken met iemand van de kerk en die zei ook, als het al 10 jaar duurt gaat het waarschijnlijk niet beter worden. Christen zijn betekend niet over je heen laten lopen, alles maar pikken en de lieve vrede bewaren, helemaal niet na 10 jaar proberen. Het is dan loslaten, het overdragen aan God en blijven bidden voor die meiden. En dat doen we, iedere dag. Iedereen heeft recht op zoveel mogelijk geluk in het leven, op een veilige omgeving, fijne mensen om je heen. Als ik niet tot een van de fijne mensen behoor, dan blijf ik weg, dat is beter voor mezelf ook. Het creëren van een veilig Jeruzalem, een veilig thuis, is belangrijk voor ons meisje en dat doe ik/doen we

Dat zei ik. Nee, het betekent inderdaad niet om over je heen te laten lopen

Ik denk dat je het zo goed oplost

Omdat je nu toch niet meer kan doen dan dat.

**Geplaatst**: 06-07-18 17:39

Geplaatst: 06-07-18 17:39

grijs_wolkje schreef:
ik ontneem niemand iets inderdaad. En het is ook een vreemde situatie, een zoveel jonger iemand, alleen kent liefde geen leeftijd. Er is ook vaak gezegd dat het helemaal prima is zolang pa maar gelukkig is, maar dat is het dus blijkbaar niet.

De pnd.. iemand zei hier laatst dat het dat misschien helemaal niet is maar een inzinking van de opgelopen spanningen en dat de geboorte van baby de problemen onder een loep heeft geplaatst. Daar ben ik het denk ik mee eens, dit was uiteindelijk onvermijdelijk. Dat icm onverwerkte trauma's en gevoeligheid voor depressies.. Heeft geleid tot deze depressie. Ik denk dus niet dat het een pnd is, maar de oplossing zal hetzelfde zijn, medicatie en therapie.

Uit elkaars vaarwater blijven, amen! Iemand vroeg of ze christenen zijn, dat zijn die meiden niet. Ik heb gesproken met iemand van de kerk en die zei ook, als het al 10 jaar duurt gaat het waarschijnlijk niet beter worden. Christen zijn betekend niet over je heen laten lopen, alles maar pikken en de lieve vrede bewaren, helemaal niet na 10 jaar proberen. Het is dan loslaten, het overdragen aan God en blijven bidden voor die meiden. En dat doen we, iedere dag. Iedereen heeft recht op zoveel mogelijk geluk in het leven, op een veilige omgeving, fijne mensen om je heen. Als ik niet tot een van de fijne mensen behoor, dan blijf ik weg, dat is beter voor mezelf ook. Het creëren van een veilig Jeruzalem, een veilig thuis, is belangrijk voor ons meisje en dat doe ik/doen we.

Hoe voel ik me? Ergens opgelucht dat ik een grote bron van stress heb weggenomen maar ik blijf het jammer vinden. Ik geniet van mijn grote trots, ik heb geen last meer van gedachtes als: 'waarom wilde ik persé moeder worden, laat me met rust, waarom huil je en wanneer houdt je op?!'
Ik troost haar met al mijn liefde, geef haar mijn volledige aandacht, maak haar haartjes mooi met strikjes, staartjes en bloemen. Ga met haar wandelen, heb vanmorgen zelfs de buurvrouw uitgenodigd mee naar het tuincentrum te gaan vanmiddag. Ze is zo'n lief kindje, zo tevreden en zacht met haar lekkere dikke armpjes en bolle wangen. Als ik aan haar denk, laait het vlammetje in mijn hart op en verspreid een warmte waar ik van kan gaan huilen. Huilen van geluk.

En hier krijg ik dan weer tranen van in m'n ogen en een brok in m'n keel. Het is je gegund, en wat ben je een lieve moeder voor je meisje.