Geplaatst: 16-05-25 17:59 Oscar schreef:Mooi gezegd en zo is het ook.
Op het moment dat je de diagnose kanker + uitzaaiingen + palliatief krijgt, staat je eigen wereld in de fik. Langs de zijlijn is er ook begrip. Of medelijden. Maar iedereen lijkt het te begrijpen. Je hebt kanker en je gaat dood. Dat begrijpt bijna iedereen wel.
Alleen de meeste mensen snappen niet dat er ook patienten zijn die nog heel lang leven. Jij bent er eentje van, ik gelukkig ook. Blijkbaar zit het in het hoofd van mensen dat je na de diagnose snel dood gaat. Het begin 'overlevers' kennen ze niet.
En dan kom je in situaties die soms tenenkrommend zijn. Even een kleine greep uit de selectie:
- "Oh gelukkig, ze hebben het niet goed gezien en je bent weer beter".
- "Leef jij nu nog?" en een paar jaar later door dezelfde persoon "Jij blijft ook maar leven he?" (letterlijk....... en dan ook nog heel hard schreeuwen)
- "Wat fijn dat het allemaal losloopt"
- "Zo zie je maar wat al jouw positiviteit teweeg brengt. Dankzij jouw instelling ben je weer beter geworden".
- "Het zag er niet zo best uit maar gelukkig gaat het weer goed met je"
- "Je ziet eruit alsof je nooit iets gemankeerd hebt".
En zo kunnen we nog wel even door gaan.
Er is een tijd geweest dat ik het probeerde te weerleggen, maar daar ben ik mee gestopt. Ben er wel klaar meer. En doooooorrrrrrrrrr
Ik moet eerlijk toegeven, dat ik een aantal van bovenstaande zinnen ook zou kunnen zeggen.
Zonder de bedoeling te kwetsen maar in mijn (onwetende) onschuld. Vermoedelijk wel op een wat andere manier.
Ik weet nog dat de ouder van een vriendin ziek was. De ouder was vanwege een of andere stent (ofzo) naar het ziekenhuis geweest en kwam weer thuis. Ik heb toen ook tegen mijn vriendin gezegd dat ik hoopte dat het nu de goede kant op zou gaan. Ik dacht echt dat dat nog kon. Ik geloof dat ik nog geen week later bij het afscheid stond. Ik had werkelijk geen idee.
Pien, jij werd overspoeld door belangstelling die je even niet wilde. Toen mijn vader overleed, ik was 21, stond ik een week of wat erna op een feestje met onze vriendenkring. De enige die vroeg hoe het ging, was een vriend die zijn moeder ook was overleden. Van die verdere groep vroeg niemand iets. Ik voelde me net melaats.
Ik vind het dan ook heel lastig, wat kun je wel vragen. Wat kun je niet zeggen. Het is ook heel persoonlijk.
Als ik niet aan iemand zou vragen hoe het gaat, heb ik voor mezelf het gevoel dat ik ongeïnteresseerd ben.
Dankzij dit topic ga ik mijn vragen maar eens aanpassen / aanvullen.
Dus alles heeft ook zijn positieve kanten, want dat klopt wel dat ik zelf durf mee te leven, mezelf blijf en echt probeer het goede te doen wat er toe doet (volgens mij) 
want leven is ook gewoon poedersuiker bij tijd en wijlen en niemand vraagt daarom. Je hebt het ermee te doen. Vandaag ben jij aan de beurt en morgen ik. C'est la vie! Niemand ontkomt eraan. 
