Bokt.nl

ikkkke schreef:

Goh, in sommige gevallen zal dat wel zo zijn. Maar medicatie kan ook juist helpen om te zorgen dat je jezelf het geluk wel gunt. Soms gaat het bij zulke gedachten om een soort van negatieve spiraal waar je uit moet zien te raken en helaas is dat soms heel moeilijk zonder medicatie. Bij aandoeningen zoals een depressie is er bovendien een verstoring van neurotransmittoren in de hersenen. Medicatie kan hier iets aan doen. Ik ben zelf ook geen fervente voorstander van zomaar direct medicatie innemen, maar het kan wel helpen en is soms gewoon nodig. In heel wat gevallen is een combinatie van medicatie met psychotherapie het meest werkzaam (dus beter dan enkel medicatie of enkel psychotherapie).
Ilangok, waarom zijn je ouders tegen medicatiegebruik? Heb je zelf al an je ouders aangegeven dat jij dit zelf wel zou willen proberen? Je schrijft dat je soms ook thuis blijft van school omdat je bv de energie niet hebt. Zijn jou ouders er van op de hoogte dat je thuis blijft? Kennen zij de reden voor het thuis blijven? Wat vinden ze daar dan van? Merken ze daar dan niet aan dat het niet goed met je gaat?
Voor ouders is het vaak niet eenvoudig om te zien en te begrijpen dat het niet goed gaat met hun zoon/dochter. Sommige ouders zullen daarom psychologische problemen "ontkennen". Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het ook zo gaat bij jou ouders. Misschien hebben zij wel een heel goede reden om geen medicatie te willen...

Suusenmalvin schreef:

ikkkke schreef:

Stoplichten zegt me heel vaag iets. Ik zou het wel eens voor je kunnen opzoeken als je dat wil en ik wat meer tijd heb.

Als je dat zou willen doen, heel graag..
Ik weet dat het iets was met groen; je gevoelens en gedachten op het momenten dat het goed met je gaat. Oranje; de eerste signalen dat het minder goed gaat (piekeren, slecht slapen etc etc.) en rood; gedachten en gevoelens als je op de bodem zit.
Maar zou wel graag willen weten hoe hij precies in elkaar zat..

Janneke2 schreef:

Hoi Ankem,
Goed bezig hoor! En neem je tijd: "verwerken is WERK", zij mijn peut altijd. Na een belangrijke stap heb je rust en wat al niet nodig, zo simpel is dat!

(Nu ja - simpel ...... ...het was voor mij nogal een punt om mezelf die rust etc ook echt te gunnen, zodra peut dat merkte, werd dat de tijdelijke focus. )

Janneke2 schreef:

Hoi Ilangok,
lastig parket, hoor! Vooral als je vader vooral maar vindt, 'dat je je aan zou stellen', dan lijkt gepraat over de bijwerkingen meer op een "wie een hond wil slaan, die vindt al gauw een stok".
En in die situatie, waar je jezelf moet bewijzen, heb je helaas ook allerlei "oneigenlijke" redenen, om jezelf geen geluk te gunnen.
(In een ideale situatie ben je uiteraard niet depressief. Ben je toch depressief, maar met ideale ouders etc. om je heen, dan word je gesteund en zijn je eventuele goede dagen festjes die gezamenlijk gevierd kunne worden. Maar als je je moet bewijzen, worden die eventuele goede dagen een soort koren op de molen van 'je stelt je aan'.)

Fijn, dat je moeder het een beetje begint te snappen!!

Suusenmalvin schreef:

Klote Jolien dat je je zo voelt. En helemaal dat de medicatie niet aanslaat. Waar dient de medicatie voor? Is die ook gericht op angst?
Heel herkenbaar hoor, dat je zegt dat je wel weer zonder handrem wilt leven.
Je zou eens contact op kunnen nemen met Marina de Wolfcentrum. Daar wilde de psych mij ook heen sturen. http://www.ggzcentraal.nl/merken/marina ... na-de-wolf Hoor er een hoop goede verhalen over. Wellicht dat zij jou verder kunnen helpen of tenminste advies kunnen geven.

Janneke, dank je wel voor de tip. Moest er even wel om grijnzen, maar het klinkt wel logisch

Janneke2 schreef:

Rot hoor Joolien!
Er zijn wel pillen die angst wat verzachten, maar daarna houdt het wel op.
Ter bemoediging: wellicht is je angst, dat je je nu op onbekend gebied bevindt. De bindingsangst is weg, wat op zich alleen maar heel erg goed is!!
Maar nu je weg zien te vinden op nieuw gebied - dat is pittig! En al is makkelijk anders: er zijn goede manieren om je het nieuwe gebied eigen te maken, zodat het geen angst meer oproept.

Joolien schreef:

Ja t stomme is dat ik alleen nu geen flauw idee heb waar deze spanning vandaan komt. Het is er gewoon. Ik wil er ook cognitief mee bezig gaan, maar dan denk ik, verdomme ik heb net 1,5 cognitieve therapie erop zitten, waarom lukt het me nu niet dan? Ik probeer mijn gedachtes te veranderen, anders te denken, dat lukt overigens ook wel. Maar nu is het meer het gevoel, en daar kan ik helemaal niks in veranderen.

Citaat:

Ja ik kan proberen wat leuks te doen, maar dan blijft het onder de oppervlakte borrelen. Ik merk het met alles, ook al vind ik het heel leuk, ik merk dat ik wel lach, maar het voelt beklemmend, alsof ik eigenlijk helemaal niet wil lachen. Aan de ene kant kan ik mijn dagen gemiddeld een 6,5/7 geven, maar onder de oppervlakte is het een 4,5/5. Het lijkt of ik op 2 sporen leef, een deel van mij gaat onwijs goed, maar toch is er een deel dat niet goed gaat. Ik ben trots op mezelf wat ik allemaal doe, ik doe dingen die ik anders nooit zou doen, ik verbaas mezelf positief elke keer weer en ik ben heel blij met mezelf. Het is echt alsof ik met de handrem erop leef.

Suusenmalvin schreef:

Janneke, dank je wel voor de tip. Moest er even wel om grijnzen, maar het klinkt wel logisch