Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-06-24 20:42

Geplaatst: 23-06-24 20:42

MyWishMax schreef:
Oh wat erg, ze zijn allemaal extreem herkenbaar.
Ook die schok en verontwaardiging als je opstaat uit een rolstoel. Of mensen die ineens denken dat ze tegen je moeten praten alsof je een kleuter bent of alleen tegen degene die met je mee is.

Ik heb dus hulp in de huishouding vanuit de gemeente. Daar kwam ooit een vrouw als invaller. Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld in mijn eigen huis door een ander. Mijn rolstoel stond in de kamer, maar binnen 10 minuten begon ze al; waarom heb jij eigenlijk hulp nodig. Wat mankeer je? Er is niks aan je te zien. Die rolstoel heb je ook niet nodig, je loopt toch gewoon? Je had wel dit en dat moeten opruimen want dat kan je best(paar flessen in de douche en hulp mag je dus ook juist laten opruimen). Toch apart dat ik hier moet komen helpen in plaats van bij mensen die het nodig hebben.

En nog wat meer. Ik moest echt vechten tegen mijn tranen en heb daarna direct naar organisatie gebeld en aangegeven dat zij nooit meer welkom is en dat ik een klacht wilde indienen. Nooit meer iets gehoord daarna, dus geen idee of ze erop aangesproken is.

Een 100% oprechte vraag.

Je komt over als iemand die zich prima weet te verwoorden.

Hiermee bedoel ik niet uitsluitend je berichten in dit topic maar ook andere berichten die ik op bokt eerder van je gelezen heb.

Waarom vecht je op zo'n moment tegen je tranen en bel je daarna de organisatie?

Voor alle duidelijkheid. Ik snap dat je tegen je tranen vecht. De persoon is echter in jouw huis. Waarom mag die andere persoon alles zeggen en zeg jij op dat moment niet iets bijdehands in de trant van dat degene moet poetsen en haar opmerkingen voor haar moet houden?

**Geplaatst**: 23-06-24 20:44

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 23-06-24 20:44

Het kan ter plekke echt wel lastig zijn om voor jezelf op te komen.

**Geplaatst**: 23-06-24 20:49

Geplaatst: 23-06-24 20:49

Petpa schreef:
MyWishMax schreef:
Oh wat erg, ze zijn allemaal extreem herkenbaar.
Ook die schok en verontwaardiging als je opstaat uit een rolstoel. Of mensen die ineens denken dat ze tegen je moeten praten alsof je een kleuter bent of alleen tegen degene die met je mee is.

Ik heb dus hulp in de huishouding vanuit de gemeente. Daar kwam ooit een vrouw als invaller. Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld in mijn eigen huis door een ander. Mijn rolstoel stond in de kamer, maar binnen 10 minuten begon ze al; waarom heb jij eigenlijk hulp nodig. Wat mankeer je? Er is niks aan je te zien. Die rolstoel heb je ook niet nodig, je loopt toch gewoon? Je had wel dit en dat moeten opruimen want dat kan je best(paar flessen in de douche en hulp mag je dus ook juist laten opruimen). Toch apart dat ik hier moet komen helpen in plaats van bij mensen die het nodig hebben.

En nog wat meer. Ik moest echt vechten tegen mijn tranen en heb daarna direct naar organisatie gebeld en aangegeven dat zij nooit meer welkom is en dat ik een klacht wilde indienen. Nooit meer iets gehoord daarna, dus geen idee of ze erop aangesproken is.

Een 100% oprechte vraag.

Je komt over als iemand die zich prima weet te verwoorden.

Hiermee bedoel ik niet uitsluitend je berichten in dit topic maar ook andere berichten die ik op bokt eerder van je gelezen heb.

Waarom vecht je op zo'n moment tegen je tranen en bel je daarna de organisatie?

Voor alle duidelijkheid. Ik snap dat je tegen je tranen vecht. De persoon is echter in jouw huis. Waarom mag die andere persoon alles zeggen en zeg jij op dat moment niet iets bijdehands in de trant van dat degene moet poetsen en haar opmerkingen voor haar moet houden?

Terechte vraag hoor! Online kan je erover nadenken. Ik ben zo iemand die achteraf precies weet wat ze had moeten zeggen, maar op het moment zelf dichtklap. In allerlei situaties. Zelfs met mensen die ik langer ken, als iemand een poedersuiker opmerking maakt weet ik gewoon niks te zeggen. Of ik sla door en word echt giftig(en dan krijg je daar weer commentaar op dat het maar een 'grapje' was bijvoorbeeld)
Met vreemden is dat een stuk erger nog.

Mijn automatische reactie is dus een nep lach opzetten en daarna terug trekken. En later weet ik 100 dingen die ik had moeten of kunnen zeggen

**Geplaatst**: 23-06-24 20:50

Geplaatst: 23-06-24 20:50

Ik kan het voor een ander ook prima, voor mezelf nauwelijks.

Ik weet niet hoe het bij MwM werkt,
Maar zo'n oordeel van iemand die er zou moeten zijn om te helpen, zeker als dat met veel drukte gaat, kan mij echt verlammen in mijn reacties.

Ook is het zo dat teksten die ik op bokt schrijf, meestal geschreven worden op (relatief ) fitte momenten. Op brakke K. momenten die ik niets op facebook en weinig op bokt.
Je ziet mij op SM dus ook altijd op mijn betere momenten.

Als je in je eigen huis bent, en op begripvolle húlp rekent, en er komt zo'n kenau met super veel energie en oordeel door je huis donderen, dan voel je je overbluft.

En bovendien kosten dat soort discussies soms ook gewoon bakken energie die er niet zijn.

Misschien dat het bij anderen anders is, maar dat zijn bij mij de hoofdpunten.
(En voor mij geldt ook dat ik sochtends doorgaans echt weinig waard ben (rare zin eigenlijk...) en smiddags wat meer.

**Geplaatst**: 23-06-24 20:50

Geplaatst: 23-06-24 20:50

Petpa schreef:
MyWishMax schreef:
Oh wat erg, ze zijn allemaal extreem herkenbaar.
Ook die schok en verontwaardiging als je opstaat uit een rolstoel. Of mensen die ineens denken dat ze tegen je moeten praten alsof je een kleuter bent of alleen tegen degene die met je mee is.

Ik heb dus hulp in de huishouding vanuit de gemeente. Daar kwam ooit een vrouw als invaller. Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld in mijn eigen huis door een ander. Mijn rolstoel stond in de kamer, maar binnen 10 minuten begon ze al; waarom heb jij eigenlijk hulp nodig. Wat mankeer je? Er is niks aan je te zien. Die rolstoel heb je ook niet nodig, je loopt toch gewoon? Je had wel dit en dat moeten opruimen want dat kan je best(paar flessen in de douche en hulp mag je dus ook juist laten opruimen). Toch apart dat ik hier moet komen helpen in plaats van bij mensen die het nodig hebben.

En nog wat meer. Ik moest echt vechten tegen mijn tranen en heb daarna direct naar organisatie gebeld en aangegeven dat zij nooit meer welkom is en dat ik een klacht wilde indienen. Nooit meer iets gehoord daarna, dus geen idee of ze erop aangesproken is.

Een 100% oprechte vraag.

Je komt over als iemand die zich prima weet te verwoorden.

Hiermee bedoel ik niet uitsluitend je berichten in dit topic maar ook andere berichten die ik op bokt eerder van je gelezen heb.

Waarom vecht je op zo'n moment tegen je tranen en bel je daarna de organisatie?

Voor alle duidelijkheid. Ik snap dat je tegen je tranen vecht. De persoon is echter in jouw huis. Waarom mag die andere persoon alles zeggen en zeg jij op dat moment niet iets bijdehands in de trant van dat degene moet poetsen en haar opmerkingen voor haar moet houden?

Ik ben MWM niet maar heb al ín vergelijkbare situaties gezeten. Ik ben echt niet op mijn mondje gevallen maar op zo’n momenten klap ik ook dicht. Het is voor mij de àlles overheersende onmacht. Het is al zwaar om hulp te vragen en dan krijg je een bak ijskoud water over je heen die raakt op elk punt waar je zelf meer worstelt.

**Geplaatst**: 23-06-24 20:54

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 23-06-24 20:54

De aanvullingen kloppen ook zeker.

Energie of pijnniveau maken enorm uit. Maar ook dat hulp vragen al moeilijk is en je niet zo iemand verwacht.

Degene van de gemeente die ging beoordelen of ik recht had op hulp en rolstoel zei ook dat zij geen reden ervoor zag want ik was jong en zag er goed uit. Daarvan had ik het verwacht want uwv had ook al eens zoiets geroepen. Daar kon ik heel rustig zeggen dat ik dat liever liet beoordelen door een arts, juist omdat het een zeldzame onzichtbare ziekte is.

**Geplaatst**: 23-06-24 21:00

Geplaatst: 23-06-24 21:00

Ayasha Femke_Tweety en MWM misschien hebben jullie wat aan de les die ik geleerd heb.

Ik stelde mijn vraag aan MWM niet zonder reden.

Ook ik zat ooit in zo'n situatie.

Iemand die opmerkingen maakte over mijn fysieke conditie (ik ben rolstoeler) en ik was van de rel.

Toen heb ik een wijze les van een vriendinnetje geleerd.

Zij vertelde mij dat volwassen mensen nog steeds kleuters kunnen zijn.

Kleuters zijn bezig met het strijden om de macht; wie is de leukste etcetera etcetera.

Volwassen kleuters doen hetzelfde, iemand kleineren zodat ze zich zelf beter voelen.

Ook vertelde ze mij dat ik mij nooit liet kleineren behalve als het om mijn fysieke conditie ging.

En dat klopte!

Deze eyeopener heeft ervoor gezorgd dat mijn houding veranderde en ik geen last meer heb van volwassen kleuters.

Misschien hebben jullie hier ook wat aan...

**Geplaatst**: 23-06-24 21:14

Geplaatst: 23-06-24 21:14

Op momenten dat ik niet gruwelijk overprikkeld ben, fysiek of emotioneel, of diep in het rood (zeg maar paars) qua vermoeidheid, dan kan ik dat tegenwoordig ook goed (zelf niet rolstoelgebruiker overigens, twee vrienden wel)

Maar op momenten dat ik slecht zit, zitten de tranen vaak al hoog, en kan ik zoiets dus minder goed opvangen.

**Geplaatst**: 23-06-24 21:15

Geplaatst: 23-06-24 21:15

Die van "ben je al die ziekenhuis afspraken niet beu, zou je nog wel gaan?" heb ik weleens re horen gekregen.

Ja natuurlijk, ik laat mijn conditie niet meer controleren en stop met de medicatie

Meestal laat ik het van me afglijden

Eentje waar ik wel doodziek van wordt maar gelukkig niet vaak hoor is wanneer iemand zegt dat je jezelf in een slachtofferrol plaatst en dat je harder je best moet doen. Natuurlijk, dan verdwijnen alle chronische aandoeningen als sneeuw voor de zon en zijn mijn botten geen gatenkaas meer waardoor alle breuken perfect genezen.

Wat de afkeuring betreft heb ik blijkbaar geluk gehad. Ik werkte niet meer, dat lukte niet en toen ik een invaliditeitsuitkering aanvroeg was mijn medisch dossier ruim voldoende voor een definitieve volledige afkeuring en krijg ik sindsdien een nette uitkering.
Toen was ik er trouwens nog wat beter aan toe dan nu maar dat is niet gek omdat het progessief is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-24 21:27

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-24 21:27

"Je bent vaak moe? Heb je al B12 laten controleren?"
Dit is wat mij betreft echt de winnaar hoor :')

Runner up is deze:
'Je moet wel genoeg bewegen hoor, dat is gezond voor je.'

En een derde plaats is toch wel deze (door de huisarts gezegd, I kid you not):
'Misschien moet je je niet zo focussen op het verleden, maar meer kijken naar het heden.'
Toen ben ik wel even verdomd kwaad geworden, heb letterlijk met mijn vuist op tafel geslagen in een soort hysterie. Toen verontschuldigde hij zich wel. Hork.

**Geplaatst**: 23-06-24 21:40

Geplaatst: 23-06-24 21:40

Oh, in het kader van artsen heb ik er ook nog wel eentje.
Op aanraden van fitness een afspraak bij de cardioloog gemaakt, was ooit wel bij eentje geweest en weet van daar dat mijn bloeddruk raar kan doen dus moet in bepaalde situaties opletten. Maar tijdens het fitnessen deed mijn hartslag wel erg gek pieken en dus ook een paar keer niet goed geworden en bijna flauwgevallen (ik voel het intussen aankomen dus zet/leg mij wel op tijd tegenwoordig).

Op een bepaald moment stopt heel mijn lichaam met functioneren, moeten ziekmelden op het werk ed, gestopt met de fitness want alles ging van kwaad naar erger. Maar de afspraak bij de cardioloog stond al een tijdje dus toch maar gegaan, daar het hele verhaal gedaan (half in tranen), de basisonderzoeken gehad en toen kwam de conclusie, en letterlijk zo: "nou, je hart is ok en als je nu gewoon eens even 5 kg afvalt zal je zien dat al je problemen opgelost zijn."

En dan bedoelde die ook letterlijk al mijn problemen, ook de chronische aandoeningen..

**Geplaatst**: 23-06-24 23:50

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 23-06-24 23:50

In mijn geval is het vaak de vraag of ik al bij een natuurgenezer ben geweest want de zus van pietje zijn moeder etc etc had ineens geen last meer en hoefde geen medicijnen meer de gebruiken...

Dan reageer ik altijd, de eerste de beste die astma kan genezen, moet stinkend rijk worden.
Tot die tijd blijf ik trouw mijn 13 verschillende medicatie gebruiken, zodat ik niet nóg vaker in het zh lig

**Geplaatst**: 24-06-24 00:03

Geplaatst: 24-06-24 00:03

Femke_Tweety schreef:
Zoolgangster schreef:
Mijn man krijgt niks nada. Wel chronisch ziek, maar het komt vanuit de rug, dus kan hij wel werken volgens het Lourdes, eh... UWV. Dat die rug zichzelf dichtmetselt, waardoor zijn hele motoriek, dus ook die van zijn handen, slecht is tellen ze niet mee. Ja, hij mocht zich laten herkeuren, staan we daar: "meneer heeft geen arbeidsverleden" nadat hij 20 jaar zich kapotgewerkt heeft met een paar hernia's... En ja, we zijn lid van een vakbond, maar die deed ook niets, behalve een vrijwilliger mee laten komen met het gesprek. Die kon ook niets. Oh wacht, ja, mijn man werd 9% afgekeurd. Onvoldoende voor een uitkering dus. Dus ik werk voor 2.
Gelukkig krijgt hij volgend jaar AOW, want ik trek het niet meer om nog meer uren te werken.

Maar het maakt wel dat ik best iets vind van mensen die het wèl lukt afgekeurd te worden, vooral als die dan vrolijk zeggen, als je maar de juiste juridische hulp weet te krijgen. Dat wisten we niet, en ten tweede, het is maar net hoe de pet van de rechter staat, wat ook al blijkt uit dit topic. Wat de jurist betreft, die we destijds hadden, die meende dat we te weinig kans maakten. In die tijd was dat ook zo.

Maar dat is niet helemaal fair naar de mensen die wel afgekeurd zijn.

Je moet het hén niet kwalijk nemen, maat het Uwv.

Ik kan er (helaas) persoonlijk niets aan doen dat jouw man niet echt gezien is.
En ook de mensen die wèl afgekeurd zijn, hebben soms écht nare uwv verhalen.
Lees dit topic, en de bijdragen van een paar mensen die wat uitgebreider reageren maar.

Uiteraard kunnen die mensen er zelf niets aan doen, het gaat erom dat er af en toe iemand op Bokt een ondoordachte opmerking maakte dat je "gewoon" goede juridische hulp kan regelen, als je je recht wil halen, het is hun tenslotte zelf ook gelukt... Die mensen beseffen niet dat ze met al hun pech qua gezondheid enórme mazzel hebben dat ze een uitkering hebben. Dat ze niet hun partner ook haar lijf kapot hoeven laten werken, om in d'r eentje voor twee personen het hoofd boven water te houden in een eigenlijk te zware baan.

Het beleid is domweg zo weinig mogelijk mensen een uitkering te laten krijgen, en dus vallen er mensen door de mazen van de regelgeving heen.

**Geplaatst**: 24-06-24 00:15

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 24-06-24 00:15

Nou ik mag hopen dat je mij daar niet mee bedoeld.
Want ik heb wel juridisch hulp met succes gehad nadat ik in eerste instantie met flut redenen geen recht zou hebben op een Wia.
Mijn jurist zei wel direct dat ik een hele sterke casus had, en hij had daarin ook echt gelijk gekregen.

Nu komt het over alsof mensen die wel afgekeurd zijn zich ongemakkelijk moeten voelen voor hen die dat niet gelukt is. Ik voel me al banketstaaf als ik tegen mensen zonder gezondheidsproblemen moet zeggen, oh btw ik heb een uitkering want ik ben afgekeurd. Moet ik mij nu dan ook nog schuldig voelen voor hen die het niet gelukt is? (Waarvoor ik heus wel medelijden voel omdat ik weet hoe vreselijk ruk het is om te moeten werken terwijl dat dus eigenlijk helemaal niet kan)

**Geplaatst**: 24-06-24 00:21

Geplaatst: 24-06-24 00:21

Nogmaals bedankt voor de adviezen over rechtsbijstand iedereen, ik ga er naar kijken. Gelukkig geen lopende zaken, en het is ook niet dat ik per sé direct iets verwacht. Maar ik vertrouw die mensen van de gemeente voor geen cent, dus ik zou ook niet durven zeggen dat ik het nooit nodig ga zijn.

De meeste van de vooroordelen die hier genoemd worden, zijn mij ook bekend, erg eigenlijk.

Ja, en dat je op zo'n moment als MyWishMax tegen je tranen moet vechten snap ik wel. Ik ben door de jaren heen best hard geworden na alles wat er al tegen mij gezegd is, maar soms komen opmerkingen echt aan. Vooral als je ze niet verwacht, en soms kan het ook net de druppel zijn voor die dag. Dan heb je bijvoorbeeld al geen energie meer en dan zegt iemand dat ook nog.. Ja, dan is het klaar. En inderdaad, dan zet je een lach op en als diegene dan weg is, dan komen de tranen. Sterker nog, soms is het gewoon zo dat ik alle energie en kracht gewoon al kwijt ben, dan voel je je dus zo ongelofelijk slecht op dat moment, en dan wil er een heel klein dingetje niet lukken, echt gewoon iets heel stoms, wat mij betreft gewoon dat er iets op de grond valt wat je dus "even" weer op moet ruimen, en dat is dan echt te veel op dat moment. 9 van de 10 keer kan ik het hebben, de 10de keer sta ik te janken. Waarom? Ja, eigenlijk niet eens om dat wat er gebeurde maar ik denk omdat je lichaam dan al op is en er weer iets gebeurt. Ik weet het ook niet, het is moeilijk te verklaren. Met opmerkingen is dat net zo, 9 keer haal ik mijn schouders op, geef ik een domme reactie, word ik wat chagrijnig of bijt ik van me af, maar de 10de keer is het mis en kan ik het dus echt niet hebben. En dat hoeft niet eens een opmerking over mijn ziekte te zijn, soms is het gewoon al te veel en dan komt er nog net die ene druppel bij.

En dat inderdaad, Ivy.. Je schuldig voelen als je tegen iemand zegt dat je een uitkering ontvangt omdat je ziek bent. Afgekeurd ben ik dan voorlopig niet, maar toch. Ik zie daar altijd enorm tegenop bij iemand die dat nog niet van mij weet. Want je weet maar nooit wat de reactie gaat zijn, en ik vind het ook oprecht vervelend dat het zo is. Maar ik vind niet dat iemand die wel afgekeurd is zich schuldig moet voelen tegenover degenen die niet afgekeurd zijn. Eigenlijk zouden zieke mensen zich er helemaal niet schuldig over moeten hoeven voelen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

**Geplaatst**: 24-06-24 00:33

Geplaatst: 24-06-24 00:33

Die afhankelijkheid die je wordt opgedrongen richting een partner, dat is echt verschrikkelijk.
Dat zou weleens anders mogen zijn. Dat is gewoon niet meer van deze tijd.

**Geplaatst**: 24-06-24 00:41

Geplaatst: 24-06-24 00:41

Nog wat aanvullingen..
- je moet zelfstandig zijn en niet leven op kosten van de maatschappij
- het is niet eerlijk; jij krijgt door je beperking een uitkering en ik krijg niks (zegt iemand zonder beperking)
- commentaar van hulpverlener die ik nooit gezien heb op een verslag van een hulpverlener die mij goed kent: “we mogen het ook niet te erg maken!”
- wildvreemde: “je moet niet beschaamd zijn om met een slab te eten”, “je moet sociale readaptatiewetenschappen gaan studeren om blinde/slechtziende kinderen te leren eten met mes en vork”
- ik heb x echt gedaan hoor (niet waar, er wordt op gerekend dat ik het toch niet zie en dus niet merk)
- keuringsarts: ik heb hier een boek van net na de wereldoorlog waarin staat dat jouw aandoening helemaal niet zo erg is!
- je hebt die hulpmiddelen niet nodig
- je mag die tegemoetkoming/hulp niet vragen want dan zorg je ervoor dat iemand anders die dat wel echt nodig heeft niks krijgt
- je moet niet overdrijven, je kan dat wel
- nu ben je toch wel lang genoeg in ziekteverlof geweest (paar weken), nu zou het toch wel beter met je moeten gaan.
- bij leerkrachten in opleiding: ik snap niet waarom wij les moeten geven aan kinderen met een beperking of aandoening, die vinden toch nooit werk!
- jij bent sterk dus jij zal dat wel snel een plekje kunnen geven, … zou geen oog meer dichtdoen
- nu ben je toch wel lang genoeg ziek/depressief/… geweest. Het moet nu eens gedaan zijn daarmee.
- …. Zegt dat je x niet kan dus moet je bewijzen dat je dat wel kan.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan…

**Geplaatst**: 24-06-24 06:58

Geplaatst: 24-06-24 06:58

Oh ik heb ooit een spoed arts gehad die in de ‘privé’ kamer of waar ze ook wat eten waar ik toevallig net naast lag omdat het druk was horen zeggen: ‘dat staat vol met tattoo’s en klaagt dan over buikpijn. Ben benieuwd hoe dat uit ziet als ze zwanger geweest is.’ (Had op dat moment eentje in mijn zij.)

Ik lag overigens te creperen van colitis ulcerosa, kon niks binnen houden en woog nog 35kg ipv 45 drie dagen er voor.

Toen de verpleegkundige die mijn ontslagpapieren kwam brengen omdat er toch niks mis was gevraagd of ik de arts mocht spreken. Die had het druk. Toen gevraagd of ze hem wat wilde zeggen. Ja hoor geen probleem.

Gezegd dat het voor mij niks meer uit maakt want dat ik sowieso klacht in zou in dienen tegen hem maar dat ik hoopte dat hij zijn andere patiënten wel met fatsoen behandelde en als hij dat niet deed, hij op zijn minst intelligent genoeg wilde zijn om te zorgen dat ze het niet hoorden. Dat ik door medische redenen geen kinderen mag krijgen dus dat hij zich niet druk hoeft te maken over hoe mijn tattoo er uit zag.

Heb nog nooit iemand zo rood zien worden. Heb de arts niet meer gezien. Wel klacht in gediend. Een dag later werd ik op genomen door een andere arts met zware dehydratie en ondervoeding. (Ik was op dat punt te zwak om te lopen omdat mijn lijf niks accepteerde van voeding of vocht als het via maag/darmen moest.) en was nog eens 2kg kwijt op amper 24 uur.

Ben sinds nooit meer aan mijn originele gewicht gekomen. $:\$

**Geplaatst**: 24-06-24 07:26

Geplaatst: 24-06-24 07:26

ivy_power89 schreef:
Nou ik mag hopen dat je mij daar niet mee bedoeld.
Want ik heb wel juridisch hulp met succes gehad nadat ik in eerste instantie met flut redenen geen recht zou hebben op een Wia.
Mijn jurist zei wel direct dat ik een hele sterke casus had, en hij had daarin ook echt gelijk gekregen.

Nu komt het over alsof mensen die wel afgekeurd zijn zich ongemakkelijk moeten voelen voor hen die dat niet gelukt is. Ik voel me al banketstaaf als ik tegen mensen zonder gezondheidsproblemen moet zeggen, oh btw ik heb een uitkering want ik ben afgekeurd. Moet ik mij nu dan ook nog schuldig voelen voor hen die het niet gelukt is? (Waarvoor ik heus wel medelijden voel omdat ik weet hoe vreselijk ruk het is om te moeten werken terwijl dat dus eigenlijk helemaal niet kan)

Ik denk dat je het verkeerd begrijpt. Het gaat juist om het zeggen dat het wel lukt als je maar goede juridische hulp inschakelt. Dat de schuld bij degene komt te liggen eigenlijk, omdat zij zogenaamd het niet goed gedaan hebben. Terwijl het ook gewoon een groot gedeelte 'geluk' is. Juist omdat het zo enorm afhankelijk is van welke artsen en zelfs rechters je krijgt.

Dus weer het stuk hoe iets gezegd wordt. En je verwacht niet dat je meteen met advocaten aan de slag zou moeten bij een instantie die er hoort te zijn voor mensen die ziek uitvallen en niet meer kunnen werken. Er wordt toch altijd geprobeerd om imago hoog te houden dat uwv en de uitkeringen er zijn voor zulke mensen en er dus een goed vangnet is. Met beoordelingen door ervaren artsen die goed onderzoek doen. Helaas is dat dus ook in een (groot) gedeelte van de gevallen niet waar.

**Geplaatst**: 24-06-24 07:31

Geplaatst: 24-06-24 07:31

Over artsen en hulpverleners kan ik ook best wel wat schrijven inderdaad. Ik vraag mij soms af, ook bij jouw verhaal ayasha, waarom sommige mensen hulpverlener of arts worden…
- wat is er zo erg aan dat je plots niets meer hoort?
- je hebt geen auditieve beperking want je hoort nog veel te goed met je goede oor.
- mensen met een visuele handicap kunnen niet lezen

**Geplaatst**: 24-06-24 09:50

Geplaatst: 24-06-24 09:50

Ik wil zeker mijn bijdrage aan dit topic niet laten verzanden in geklaag.

Maar wil toch een opmerking delen die ik niet zo lang geleden kreeg: "Ik wou dat ik zoveel vrije uren had en zo weinig hoefde te werken!"

Dat was echt een dolksteek in mijn ziel.

Mijn reactie: "Fijn, wil jij dan ook dezelfde hoeveelheid pijn, dezelfde onzekerheid over je baan en vooral de enorme vermoeidheid die erbij hoort? Als ik kon ruilen, deed mij die gezonde benen maar, dan kan ik gewoon aan het werk!"

Wat een domme doos is dat zeg. 8)7

**Geplaatst**: 24-06-24 10:01

Geplaatst: 24-06-24 10:01

Ik heb nog wel een leuke. Oke, het is niet leuk, maar vooroordeel van mezelf en lachwekkend wat de reacties erop zijn.

De vraag wat het pijnniveau is en dan aangeven de normale hoeveelheid. Ik had er nooit bij stilgestaan dat geen pijn normaal is. Voor mij is het mijn hele leven al normaal om elke dag pijn te hebben, dus dat is mijn normaal. De arts kreeg toen echt even kortsluiting, want was al gaan typen tot ze realiseerde wat ik zei.

Net als bij andere vragen bij artsen. Ik heb zovaak aangeven dat het normaal was of dat de arts vroeg is dat en dat nog normaal? En dan bevestigen, terwijl mij nooit uitgelegd is wat normaal is. Ik heb echt tig dingen die ik als normaal aangegeven heb bij artsen die achteraf dus niet normaal zijn. Ik vind dat dus een hele domme manier van een vraag stellen door professionals als er niet uitgelegd wordt wat als normaal gezien of gerekend wordt.
En dat de pijnschaal die bij mensen zonder chronische pijn gebruikt wordt niet geschikt is voor mensen met chronische pijn.

Laatst bijgewerkt door MyWishMax op 24-06-24 10:02, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-06-24 10:02

Geplaatst: 24-06-24 10:02

Mijn stiefmoeder is van mening dat het onzin is dat ik definitief volledig afgekeurd ben.
Ik moet maar gewoon een opleiding gaan doen en me eroverheen zetten want zij heeft ook kanker gehad en werkt toch nog gewoon, dan moet ik dat ook kunnen want ik ben jong genoeg en blablabla.
Het is een schat van een mens hoor maar ze snapt gewoon niet dat de ene persoon de andere niet is en dat het niet de kanker is die me uitgeschakeld heeft, of althans niet de hoofdoorzaak.

**Geplaatst**: 24-06-24 10:24

Geplaatst: 24-06-24 10:24

Aanhakend op MWM, de 'omgekeerde' reactie van een (goeie) reumatoloog:
Hij had een patient die al jarenlang 's nachts om 4 uur wakker werd van de pijn. Uiteindelijk na veel dokteren medicatie gevonden die de ziekte stabiliseerde, iig qua bloedbeeld en range of motion ed.
Arts vraagt patient: "en hoe gaat het slapen? Slaapt u nu ook door 's nachts?"
"Nee," zegt die patient, "ik word nog steeds om 4 uur wakker."
"Ach, wat vervelend," zegt de arts, "ik dacht dat we aardig in de goede richting zaten qua behandeling nu."
"Oh, maar het is geen probleem," antwoord de patient, "ik word wel wakker, maar dan realiseer ik me dat ik geen pijn heb, draai me om en slaap verder."
Die patient was zo 'gewend' wakker te worden dat-ie een soort inwendige wekker had waardoor hij wakker werd, dat was niet meer door de pijn.
En de arts dacht dat het een probleem was, maar de patient vond het prima gaan.

Om even aan te geven dat er ook artsen zijn die het wel snappen en wel de goede vragen stellen

**Geplaatst**: 24-06-24 10:57

Geplaatst: 24-06-24 10:57

Oh er zijn zeker goede artsen hoor! Alleen zou denk ik de vraagstelling sowieso anders moeten. Minder gesloten en meer open, dus vragen om te beschrijven ipv is het normaal? Of uit leggen wat normaal is. Begint als bij huisartsen, maar ook in het ziekenhuis, eerste hulp en alle medische instanties

Ik kom nu nog steeds, terwijl ik dik 15 jaar geleden begon met ziekenhuis bezoeken enzovoorts, achter dingen doordat ik dat tegenkom op internet in onderzoeken maar ook gewoon andere pagina's zoals lotgenoten. Voor mij is het normaal dat hartslag binnen 1 minuut inspanning omhoog vliegt of dat ik altijd duizelig word of zwart voor ogen als ik te snel opsta. Of dus elke dag pijn. Maar zelfs dingen als meerdere gewrichten uit de kom regelmatig, verder komen met die gewrichten enzovoorts.
Tot soms al gewoon wat een 'normaler' gemiddelde is om naar de wc te gaan. Hoe moeten mensen weten wat als normaal gezien wordt als dat nooit verteld is. Mijn normaal is compleet anders als dat van een ander.

Mijn fijnste artsen waren ook degene die uit mijn lijst met symptomen/klachten niet maar 1 ding pakten. Want dat kwam helaas te vaak voor waardoor ik heel lang geen diagnose had, want niemand keek naar overkoepelende dingen. En ik snap dat ze specialisaties hebben, ze hoefden ook niet alles op te lossen. Maar de fijnste pakten dus wel op dat er meer was waar naar gekeken moest worden. Dus verwijzingen of tips geven of inderdaad doorgaan zoals de arts in jouw voorbeeld.