Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-08-18 19:12

Geplaatst: 31-08-18 19:12

Hilli schreef:
Weer wat geleerd! En wat kun je je geholpen voelen door zo'n packer lijkt me. Dat je kuiken maar een mooi haantje mag worden, julhan

Had jouw kuiken nog wat aan de meeting met de transman?

Ik ook weer wat geleerd. Netflix geeft me net de 18e -eeuwse vertaling van "packer" namelijk "snikkel" _O-

Ja de ontmoeten heeft een prille vriendschap opgeleverd tussen twee mensen die elkaar begrijpen. Telefoonnummers zijn uitgewisseld en soms al een appje. We gaan het zien. (Nou ja...ik niet in dit geval maar dat was de bedoeling - damn)

**Geplaatst**: 31-08-18 19:13

Geplaatst: 31-08-18 19:13

Bedankt netflix, ik kan nu mijn eten van mijn laptop vegen :')

**Geplaatst**: 31-08-18 19:25

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 31-08-18 19:25

Nou, die 18e eeuwse vertaling is dus spot-on :))

**Geplaatst**: 31-08-18 19:52

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 31-08-18 19:52

Hahahaha, dat meen je niet, wat een mooie grap zeg. Nóg weer wat geleerd.

**Geplaatst**: 11-09-18 15:22

Geplaatst: 11-09-18 15:22

Hiraeth hoe gaat het met je?

Zonet op de Franse zender een praatprogramma gezien en het onderwerp ging over transgender. Je suis touché! (Ik ben ontroerd). Ik probeer er iets over terug te geven aan jullie.

De 1ste mevrouw was een mevrouw van 54 jaar die een tijdje als vrouw door het leven gaat. Ze heeft de transmissie in Bangkok gedaan. Daar krijg je eerst hormonen, dan keuzes tot operatie. Zij is voor de volle bak gegaan. Dus operatie in haar gezicht (ze zag er prachtig uit), en verwijderen penis en het laten maken van een plastic vagina.
Ze heeft pas later haar omgeving ingelicht. Toen haar dochter van 7 jaar haar voor het eerst zag (was natuurlijk het spannendste) zei het meisje: "papa, quoi es tu bel" (papa wat ben je mooi). Een enorme opluchting. Het dochtertje heeft haar onmiddellijk geaccepteerd. Haar relatie is gestopt en ze is zeer gelukkig single en hoopt in de toekomst nog eens een vriend te krijgen. Op haar werk werd enorm positief gereageerd, iets dat heel bijzonder is want uit onderzoek blijkt dat 52% van de transgenders worden gediscrimineerd c.q. problemen hebben op het werk! Hoe is dat in Nederland? . Ze lieten een ontroerend filmpje zien waarin de vrouw terug keerde na de transitie uit Bangkok en thuis ontvangen werd. Ze hadden een enorm feest voor georganiseerd en ze was zeer ontroerd daarover.

De 2de persoon was een jonge man van 25 jaar. Hij schokte de zaal toen bekend werd dat hij als 22 jarige zijn dochtertje gedragen en gebaard had. Hij zag er als een mooie jonge man uit. Het dochtertje noemt hem zeer gemakkelijk van mama nu papa. Hij is alleenstaand en voedt zijn dochtertje dus zelf op. Ook in zijn paspoort heeft hij zijn naam veranderd. Hij liet een beetje in het midden hoe ver hij gegaan is met zijn operatie. Ook in zijn omgeving geen acceptatie problemen. Ik vind dit wel heel bijzonder want bijvoorbeeld de Fransen doen erg moeilijk nog over homoseksualiteit, dus door dit gegeven was ik wel verrast.

De 3de persoon was een jongen die wel al in transitie is gegaan (19 jaar) maar nog twijfelt hoe ver hij wilt gaan. Hij is 2 maanden geleden weg gegaan bij zijn ouders want die zaten hem te veel op zijn rug daar zij moeite hebben met acceptatie. Onlangs zijn de hormonen begonnen. Op dit moment wil hij nog niets aan zijn genitaliën laten doen, maar wellicht dat dit nog in de toekomst verandert. Dat heeft te maken dat hij zich ook nog een beetje een meisje voelt ook al is dat maar een heel klein beetje.
De moeder zat naast hem en ook zij werd geïnterviewd. Ze vertelde dat haar probleem is dat ze het zo erg vind om haar "petite fille" (kleine dochter/ klein meisje) te moeten gaan missen. Ze was zichtbaar geëmotioneerd en het programma werd stil gelegd eventjes daarvoor. Haar man en zij hadden wel degelijk vermoedens want hun zoon liet regelmatig facebook openstaan vanaf zijn 17de met pagina's over transgender. Ze hebben er voor gekozen om hem zelf te laten uitzoeken hoe en wat rondom zijn geslacht/ sexualiteit totdat ze onlangs een geopende pagina zagen op facebook waar hij zijn naam had veranderd in Maxcence met daarbij een andere profielfoto. Tijd voor een gesprek dus. Zij noemde haar zoon consequent "fille" dochter en "elle", waarvan de psychiater heel liefdevol aangaf dat de ouders nog vol in het verwerkingsproces zitten, maar dit voor hun zoon wel verwijderend/ afstand nemend werkt. Richting de zoon, dat het belangrijk is dat hij zijn ouders ook de tijd gunt om hun verdriet hierover te verwerken en hem als man te gaan accepteren.
Ontroerend was om te zien hoe beiden uitspraken dat ze veel van elkaar houden en hoe verdrietig het is dat ze elkaar voor het programma al 2,5 maand niet meer gesproken hadden of gezien.
De moeder wil zeker haar zoon steunen, maar heeft het er zelf nog te moeilijk mee. Maar ik vermoed dat dit wel goed gaat komen.

Zeker in een land als Frankrijk, wat eigenlijk behoorlijk macho is en vaak nog traditioneel, vond ik het een geweldig taboe doorbrekend programma. Frankrjik is geen Nederland!
De psychiater legde veel uit zoals dat er ook veel mensen zijn die gaan voor "neutral", ik denk dat wij dat in Nederland Gender neutraal noemen. Dus het was een ervaringsprogramma en educatie programma ineen.

Dat wilde ik graag met jullie delen. Want ik was geïnteresseerd hoe dit nu in Frankrijk speelt. Hiraeth als je dit soort posten vervelend vind, zeg het dan gerust. Vind ik echt niet erg, want dit gaat immers niet over de situatie in Nederland en jouw transitie.

**Geplaatst**: 13-09-18 12:12

Geplaatst: 13-09-18 12:12

De moeder wil zeker haar zoon steunen, maar heeft het er zelf nog te moeilijk mee. Maar ik vermoed dat dit wel goed gaat komen.

Oh ik kan zo met die moeder meeleven!

Het is echt een heel ingewikkeld proces. Een rouwproces waarbij je kind nog leeft. Aan de ene kant wil je er voor je kind zijn en hem aanspreken met zijn nieuwe naam is voor hem heel belangrijk omdat dat nabijheid schept en veiligheid. Maar ondertussen moet jij afscheid nemen van jouw eigen werkelijkheid en toekomst beeld, namelijk dat jij een dochter hebt gebaard met alles verwachtingen die je daarvan had.

En het hebben van verwachting gaat vanzelf. Dat kun je niet stop zetten. Je kunt niet alleen in het hier en nu leven. Al vanaf de geboorte heb je een toekomstbeeld. Dat stel je bij in de loop van het leven. Soms een beetje links, soms een beetje rechts, heel soms een beetje voor of achteruit.

Maar een transitie van je kind is een 180 graden draai met daarna een looping, gevolgd door een dubbele kurketrekker, een vrije val, blind achteruit en in volle vaart weer vooruit. Hijgend en naar adem happend stap je soms even uit die achtbaan om even, heel even, op het perron uit te huilen. Jouw meisje staat daar op dat perron en die laat je achter als je weer in de achtbaan stapt samen met je zoon.

Soms is die achtbaan eng en soms gillend leuk of gierend spannend maar een achtbaan is. Maar ook daar komt een eind aan. Dan stap je aan de andere kant, op het andere perron uit. Samen met je zoon. Op naar de volgende attractie. En heel even kijk ik nog wel eens om, samen of alleen dat maakt niet uit. Het meisje is er nog maar weer een perronnetje verder op. Er naar kijken is minder heftig. Nog even en dan zwaaien we gewoon weer vrolijk naar elkaar maar nu nog even niet.

**Geplaatst**: 13-09-18 12:24

Geplaatst: 13-09-18 12:24

julhan99 schreef:
De moeder wil zeker haar zoon steunen, maar heeft het er zelf nog te moeilijk mee. Maar ik vermoed dat dit wel goed gaat komen.

Oh ik kan zo met die moeder meeleven!

Het is echt een heel ingewikkeld proces. Een rouwproces waarbij je kind nog leeft. Aan de ene kant wil je er voor je kind zijn en hem aanspreken met zijn nieuwe naam is voor hem heel belangrijk omdat dat nabijheid schept en veiligheid. Maar ondertussen moet jij afscheid nemen van jouw eigen werkelijkheid en toekomst beeld, namelijk dat jij een dochter hebt gebaard met alles verwachtingen die je daarvan had.

En het hebben van verwachting gaat vanzelf. Dat kun je niet stop zetten. Je kunt niet alleen in het hier en nu leven. Al vanaf de geboorte heb je een toekomstbeeld. Dat stel je bij in de loop van het leven. Soms een beetje links, soms een beetje rechts, heel soms een beetje voor of achteruit.

Maar een transitie van je kind is een 180 graden draai met daarna een looping, gevolgd door een dubbele kurketrekker, een vrije val, blind achteruit en in volle vaart weer vooruit. Hijgend en naar adem happend stap je soms even uit die achtbaan om even, heel even, op het perron uit te huilen. Jouw meisje staat daar op dat perron en die laat je achter als je weer in de achtbaan stapt samen met je zoon.

Soms is die achtbaan eng en soms gillend leuk of gierend spannend maar een achtbaan is. Maar ook daar komt een eind aan. Dan stap je aan de andere kant, op het andere perron uit. Samen met je zoon. Op naar de volgende attractie. En heel even kijk ik nog wel eens om, samen of alleen dat maakt niet uit. Het meisje is er nog maar weer een perronnetje verder op. Er naar kijken is minder heftig. Nog even en dan zwaaien we gewoon weer vrolijk naar elkaar maar nu nog even niet.

Wauw wat schitterend geschreven

**Geplaatst**: 13-09-18 12:25

Geplaatst: 13-09-18 12:25

julhan99 schreef:
Maar een transitie van je kind is een 180 graden draai met daarna een looping, gevolgd door een dubbele kurketrekker, een vrije val, blind achteruit en in volle vaart weer vooruit. Hijgend en naar adem happend stap je soms even uit die achtbaan om even, heel even, op het perron uit te huilen. Jouw meisje staat daar op dat perron en die laat je achter als je weer in de achtbaan stapt samen met je zoon.

Soms is die achtbaan eng en soms gillend leuk of gierend spannend maar een achtbaan is. Maar ook daar komt een eind aan. Dan stap je aan de andere kant, op het andere perron uit. Samen met je zoon. Op naar de volgende attractie. En heel even kijk ik nog wel eens om, samen of alleen dat maakt niet uit. Het meisje is er nog maar weer een perronnetje verder op. Er naar kijken is minder heftig. Nog even en dan zwaaien we gewoon weer vrolijk naar elkaar maar nu nog even niet.

Wow... Kippenvel...

Sorry, ben een stille meelezer, maar deze kwam zooo hard binnen bij mij!
Julhan, ik vind je echt goud waard! $_/-\o_$

**Geplaatst**: 13-09-18 12:33

Geplaatst: 13-09-18 12:33

Ik ga dit topic ontstippen, ik vind de post van julhan mooi geschreven maar ik ben het met veel niet eens, en het doet me vaak pijn het zo te lezen en geprezen te zien worden. Dat is niets persoonlijks naar jouw julhan! Ik wens jullie veel success op jullie reis samen, en ik hoop dat je zoon en jij beide veel mogen leren in deze reis en gelukkig mogen zijn.

Hiraeth, veel succes met alles in de toekomst, en m'n inbox staat open mocht je ooit willen kletsen!

**Geplaatst**: 13-09-18 12:52

Geplaatst: 13-09-18 12:52

Mijn gedrag is te voorspelbaar. Ik was hiraeth zijn berichten aan het doorlezen door mijn de lees alleen TS berichten balk te klikken, zegt ie dat letterlijk. Zelfs hier val ik door de mand -O-

Erg boeiend tot nu toe, nu ga ik weer verder met het bijlezen van je berichten. Ik vind het erg dapper dat je hiervoor uitkomt! Ik ben zelf ook niet 100% vrouw, ik draag geen make-up of rokjes, geen hakken, heb kort haar (vind lang ook echt vreselijk zweten) maar ik voel me verder wel vrouwelijk. Mijn gezicht is ook redelijk hoekig en grof, heb ook best wat autistische trekjes, zat vroeger altijd in bomen. Maar ik ben nog niet ver met bijlezen, dus ik zit nog niet helemaal in het heden.

**Geplaatst**: 13-09-18 13:25

Geplaatst: 13-09-18 13:25

Wat jij beschrijft aan gevoelens is ook precies wat mijn moeder beschreef Julhan. (Oké, mijn moeder in iets minder mooie bewoording

)
Ik vond dat toendertijd heel moeilijk, ze raakte mij immers niet kwijt, ik was dezelfde persoon, maar nu kan ik het wel snappen. Het is inderdaad het beeld van de toekomst die je ook kwijtraakt als ouder zijnde. En hoewel moeder's nu zegt dat ik weer veel meer lijk op wie ik als jong kind was snap ik wel dat dat proces voor naasten moeilijk is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-18 14:04

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-18 14:04

julhan99 schreef:
Maar een transitie van je kind is een 180 graden draai met daarna een looping, gevolgd door een dubbele kurketrekker, een vrije val, blind achteruit en in volle vaart weer vooruit. Hijgend en naar adem happend stap je soms even uit die achtbaan om even, heel even, op het perron uit te huilen. Jouw meisje staat daar op dat perron en die laat je achter als je weer in de achtbaan stapt samen met je zoon.

Soms is die achtbaan eng en soms gillend leuk of gierend spannend maar een achtbaan is. Maar ook daar komt een eind aan. Dan stap je aan de andere kant, op het andere perron uit. Samen met je zoon. Op naar de volgende attractie. En heel even kijk ik nog wel eens om, samen of alleen dat maakt niet uit. Het meisje is er nog maar weer een perronnetje verder op. Er naar kijken is minder heftig. Nog even en dan zwaaien we gewoon weer vrolijk naar elkaar maar nu nog even niet.

Ik vind dit echt super mooi geschreven. Ik las deze post toen ik in college zat en moest bijna een traantje wegpinken omdat ik denk dat mijn moeder het inderdaad dus ook zo voelt.

Overigens, ik vind het helemaal niet erg als dit topic een soort 'eigen' leven krijgt, toevoegingen zijn dus ook zeker welkom! Ik ben zelf net weer met m'n studie begonnen en ik moet weer wat wennen aan dit ritme, dus ik reageer nu even wat minder en lees wat meer.

**Geplaatst**: 13-09-18 17:52

Geplaatst: 13-09-18 17:52

julius_juut schreef:
Wat jij beschrijft aan gevoelens is ook precies wat mijn moeder beschreef Julhan. (Oké, mijn moeder in iets minder mooie bewoording )
Ik vond dat toendertijd heel moeilijk, ze raakte mij immers niet kwijt, ik was dezelfde persoon, maar nu kan ik het wel snappen. Het is inderdaad het beeld van de toekomst die je ook kwijtraakt als ouder zijnde. En hoewel moeder's nu zegt dat ik weer veel meer lijk op wie ik als jong kind was snap ik wel dat dat proces voor naasten moeilijk is.

Dat maakt het ook zo dubbel. Er blijft namelijk heel veel wel gewoon hetzelfde. Karakter, hobby's, interesses, school of baankeuze, smaak voor eten of muziek. Zo veel veranderd ook niet. Het is afscheid nemen van een toekomst die wij als ouders onszelf toe-eigenen. We hebben daar geen recht op maar het gebeurd, zo zit een mens nou eenmaal in elkaar. Dát is wat je kwijtraakt. Ik maak het niet groter dan het is maar ik weiger om te doen alsof het niet bestaat. Ik probeer zo veel mogelijk dit gevecht bij hem weg te houden. Vechten doe ik bij mijn vrienden en mijn familie. Soms laat ik wel wat zien van mijn verdriet maar ik wil hem daar niet té veel mee belasten. Hij heeft zijn handen vol aan zijn eigen gevoelens.

**Geplaatst**: 13-09-18 18:16

Geplaatst: 13-09-18 18:16

Killyenn schreef:
Ik ga dit topic ontstippen, ik vind de post van julhan mooi geschreven maar ik ben het met veel niet eens, en het doet me vaak pijn het zo te lezen en geprezen te zien worden. Dat is niets persoonlijks naar jouw julhan! Ik wens jullie veel success op jullie reis samen, en ik hoop dat je zoon en jij beide veel mogen leren in deze reis en gelukkig mogen zijn.

Hiraeth, veel succes met alles in de toekomst, en m'n inbox staat open mocht je ooit willen kletsen!

Jammer Killyenn, want doordat Hiraeth dit topic begonnen is, is er een podium voor alle mensen die hier mee te maken hebben. Ik begreep van hem door wat hij schrijft in zijn reacties dat hij het prima vindt dat mensen hier hun belevenissen delen. Ook wanneer je een andere kijk hebt op dingen zou dat te delen een verrijking zijn voor ons allemaal. De werkelijkheid van 1 persoon is namelijk niet dé werkelijkheid. Ik vraag me nu namelijk af waarom het je zo'n pijn doet om het te lezen. Daar hoef je niet op te antwoorden. Het is waarschijnlijk heel persoonlijk. Er is ook ruimte om niks te zeggen. Dat respecteer ik ook.

**Geplaatst**: 17-09-18 11:02

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 17-09-18 11:02

Ik was aan het kijken naar 'Lost in transition' en daar vertelde "een partner van" dat haar grootste angst is dat haar vrouw op een openbaar toilet wordt aangevallen.
Dit programma werd natuurlijk opgenomen in de VS, maar ss dat een angst die in Nederland ook speelt?

**Geplaatst**: 17-09-18 11:20

Geplaatst: 17-09-18 11:20

Lienie_F schreef:
Ik was aan het kijken naar 'Lost in transition' en daar vertelde "een partner van" dat haar grootste angst is dat haar vrouw op een openbaar toilet wordt aangevallen.
Dit programma werd natuurlijk opgenomen in de VS, maar is dat een angst die in Nederland ook speelt?

in Amerika is het wel veel erger maar het speelt hier ook helaas. Vooral mensen die je heel vreemd aankijken en soms de vraag of je weet dat je -in hun ogen- op het foute toilet zit. En dan helaas ook de mensen die echt gevaarlijk zijn. Maar de angst is er eigenlijk altijd van 'gaat dit goed?, wat als...'

**Geplaatst**: 28-09-18 13:42

Geplaatst: 28-09-18 13:42

Ik kreeg van Stepwork een offerte toegestuurd en daarin werd verwezen naar de WPATH-standaard(The World Professional Association for Transgender Health). Ik niet te flauw en opgezocht op internet. Als je verder geen leven hebt, is dit een leuk 98 pagina's tellend document om eens te lezen. Anders is het bijna niet te doen. Maar ik heb toch een poging gewaagd tussen de bedrijven door en al op pagina 8 kwam ik onderstaande verklaring tegen van het WPATH. Ik ben nu al fan!

Transseksueel, transgender of gender-nietconform-zijn is een kwestie
van diversiteit, niet van pathologie

WPATH gaf in mei 2010 een verklaring uit, waarin er op werd aangedrongen om gendernietconform gedrag wereldwijd uit de sfeer van de psychiatrische stoornissen te halen
(WPATH, Board of directors, 2010). Deze verklaring stelde dat ‘het vertonen van
genderkarakteristieken, inclusief genderidentiteiten, die niet standaard worden
geassocieerd met iemands bij de geboorte toegekende sekse, een algemeen menselijk
verschijnsel van culturele diversiteit is en dus niet als negatief of getuigend-van-ziekte
beoordeeld dient te worden’.

Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden (misschien wel simpeler maar omdat het niet simpel is, mag het best niet-simpel worden verwoord)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-18 13:39

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-18 13:39

Lienie_F schreef:
Ik was aan het kijken naar 'Lost in transition' en daar vertelde "een partner van" dat haar grootste angst is dat haar vrouw op een openbaar toilet wordt aangevallen.
Dit programma werd natuurlijk opgenomen in de VS, maar ss dat een angst die in Nederland ook speelt?

Staat er hier niet eerder in het topic een verhaal over? Of heb ik daar een PB overgekregen. Ik weet het niet meer. WC's zijn besproken in ieder geval. :')

Jongens, ik heb trouwens een update!

Ik werd gebeld door een anoniem nummer.
"Ja, we proberen nog steeds die en die te bereiken, maar we willen je in ieder geval even zeggen dat je nog steeds op de wachtrij staat voor het genderteam."

Dode mus? Of ben ik juist blij met een teken van leven? Ik weet het even niet meer. :')

(Ik ben nu wel superdruk bezig met mijn studie en het behouden van mijn sociale leven dus ik vind het eigenlijk ook niet super erg dat ik daar tussendoor geen ziekenhuisafspraken hoef te proppen. Want ja. HOE DAN? Een dag heeft maar 24 uur.)

**Geplaatst**: 29-09-18 15:27

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 29-09-18 15:27

Ghehe, die tekenen van leven waren al zeldzaam en ver uit elkaar toen ik jaren geleden bij de genderkliniek liep, gok dat het nu helemaal een hel is. XD

Is er eigenlijk een reden waarom de genderklinieken/teams niet worden uitgebreid? De wachtrijen lopen al een tijd op ondertussen, je zou toch zeggen dat er dan personeel bij moet om die rijen wat terug te dringen?

**Geplaatst**: 30-09-18 09:03

Geplaatst: 30-09-18 09:03

Stlle meelezer hier stuitte op dit mooie filmpje, wat ik toch even hier wilde delen.
https://www.youtube.com/watch?feature=y ... pp=desktop

**Geplaatst**: 30-09-18 09:11

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 30-09-18 09:11

Mijn broertje is idd aangevallen in de wc. De discriminatie en geweld is in Nederland ook echt zeer groot.

**Geplaatst**: 01-10-18 08:21

Geplaatst: 01-10-18 08:21

julius_juut schreef:
Ghehe, die tekenen van leven waren al zeldzaam en ver uit elkaar toen ik jaren geleden bij de genderkliniek liep, gok dat het nu helemaal een hel is. XD

Is er eigenlijk een reden waarom de genderklinieken/teams niet worden uitgebreid? De wachtrijen lopen al een tijd op ondertussen, je zou toch zeggen dat er dan personeel bij moet om die rijen wat terug te dringen?

Ik heb een endocrinoloog gevonden die vertrokken is uit het VU Amsterdam naar het buitenland en daar een praktijk begonnen is. Ik ben hem gevolgd als een groupie en ik stond vooraan in de rij toen zijn deuren open gingen. Mazzeltje voor mij. Anyway, het is een pestbende in het VU. De aanvragen lopen storm en uiteindelijk gaat het mis door mismanagement en een centen kwestie. Want als de aanvragen de pan uit rijzen, ga je bezuinigen en artsen ontslaan. Als jij het begrijpt mag je het zeggen want mij ontgaat de logica.

Heel jammer want als het gaat om de kwaliteit staat het VU Amsterdam boven aan de lijst in Europa begreep ik. Maar aan de kwantitatieve kant valt nog wel winst te behalen. Overigens denk ik ook niet dat je zo maar een blik endocrinologen en gespecialiseerde psychologen opentrekt. Dat zal er ook wel mee te maken hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-10-18 18:31

Geplaatst door de TopicStarter : 06-10-18 18:31

Nouja. Ik heb ergens wel geduld omdat ik me al zoet kan houden met het idee dat het 'beter' wordt. Dus ondertussen zet ik gewoon permanente plakplaatjes en verander ik m'n haar en geniet ik van mannenmode (en loop ik er vervolgens alsnog als een zwerver bij). $*\o/*$ Maar ik kan me dus ook voorstellen dat mensen die hier echt psychisch door de sleur van gaan niet ook nog die hele wachtlijst er bij kunnen hebben.

Ik heb trouwens een update! Voor ik mensen blij maak: niet van het UMCG.

Ik studeer journalistiek en doe dit jaar over. Ik zit dus nu in een nieuwe klas. Supertoffe mensen, ik zit er lekker tussen, we helpen elkaar goed met producties e.d. Máár, ik ben nog niet 'out'. Eerst vond ik dat niet heel erg, maar nu merk ik dat ik toch steeds vaker me begin te ergeren aan 'vrouwelijke' woorden en dan een beetje chagrijnig wordt. Voor hen is dat dus zonder reden, en dat verdienen zij ook niet.

Nu is het zo dat onze volgende uitzending op donderdag is..... tijdens coming out day!

Nu wil ik dus een transman/vrouw/iemand op het spectrum interviewen en er een item uit maken, waarbij ik aan het einde de camera even op mij richt van: "Enne, ik ben trouwens trans!" Heel casual, maar dat is genoeg om een reactie op te wekken.

Ik heb al besproken met onze regisseur dat we een camera op het publiek moeten hebben.

Echt héél extra, maar het past wel een beetje bij me.

Mochten mensen nog ideeën hebben over hoe ik dit aan kan pakken mag je ze altijd doorsturen of PB-en trouwens. Iemand stelde al confetti e.d. voor maar dat is iets té erg, maar wie weet zit er een gouden idee tussen.

Ik ben alleen nog op zoek naar een subject, maar iemand is me daar bij aan het helpen. Al mijn vrienden leven 'stealth' namelijk, en hoewel het eigenlijk niet buiten een klas komt van 20 man is dat een risico die we beiden niet willen aan gaan.

Dus...

**Geplaatst**: 06-10-18 19:35

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 06-10-18 19:35

De gitarist van de band waar Leif de Leeuw mee tourt momenteel, misschien? Hij heet Sem Jansen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-10-18 20:01

Geplaatst door de TopicStarter : 06-10-18 20:01

Hilli schreef:
De gitarist van de band waar Leif de Leeuw mee tourt momenteel, misschien? Hij heet Sem Jansen.

Dat is een goede! Ik heb 't nu in een groep staan op FB, maar als ik vastloop kan ik altijd hem benaderen.