Lau schreef:Ik heb een bijstandsuitkering,
Ik krijg alleen hulp via activerend werk en meer niet. Ik krijg geen Wajong omdat se verwachten dat ik ooit nog aan het werk kan.
Maar om eerlijk te zijn weet ik dat zo net nog niet. Een ding te gelijk gaat goed. Maar 3 dagen aan eengesloten doen betekent een week ziek. Zoals nu ook ik log met koorts op bed. En ik heb geen griep, dit is gewoon stress die zich omzet in ziek zijn.
Ik kan gewoon niet normaal functioneren en raak al snel helemaal gestressed. Ook bij de gemeente geven ze aan dat zij het raar vinden dat ik niet afgekeurd word.
Maar zij kunnen er ook weinig aan doen want het uwv gaat over het afkeuren. En die zeggen je hebt eerder gewerkt dus in je toekomst kan het ook weer.
Maar toen ik eerder werkte, was ik ook gestressed en overspannen en continu ziek. Dus ik snap hun redenering niet. Niemand eigenlijk, maar zij gaan erover dus opzich heb ik mij er maar bij neergelegd dat ik toch ooit fulltime moet werken.
En ergens maakt mij dat ook heel bang, want wat als ik mij letterlijk doodwerk, wat als mijn paniekaanvallen weer toenemen. En ga zo maar verder, het lijkt wel alsof niemand wil zien dat er iets mis is met mij, ik voel mij een beetje tussen wal en schip gezet. Ik voel mij niet gehoord. Het voelt niet alsof er een oplossing voor mij is. Het is ga maar werken, want deze uitkering kan ik ook niet voor altijd houden, dus ik maak mij nu al druk met wat als dit stopt.
Want ik weet dat als ik ga werken ik binnen 2 weken weer overspannen thuis zit.
En voor veel mensen klinkt dat als aanstellerij en moet ik een schop onder mijn kont hebben. En alleen al als ik denk hoe al die mensne het benaderen word ik bang. Ik voel mij zo nutteloos, zo klein en onbegrepen. Want ik probeer alles en telkens val ik weer terug ik overspannen zijn.
Dit herken ik helemaal. Ik ben ook constant ziek. "Gelukkig" krijg ik wel een wajong uitkering. Op basis van een lichamelijke aandoening. Ik heb een bindweefselaandoening en een vorm van reuma. Iets aan mijn hart en een gluten intolerantie (waarvoor ik in eerste instantie de wajong kreeg. Lachertje). Dus genoeg lichamelijke redenen om me ziek te voelen.
Maar ik ben er sinds kort, dankzij therapie, achter dat dit grotendeels door stress wordt veroorzaakt. Ik maak mijzelf ziek. Onbewust natuurlijk. Maar zo is het altijd gegaan. Studeren gaat prima. Samenwerken werd al moeilijker. En stage was onmogelijk. Binnen no time ziek. Ook écht ziek. Stress haalt je weerstand enorm omlaag en je brein en het zenuwstelsel kunnen ook van alles aanrichten.
Ik slik veel medicatie. Waaronder een bètablokker, tegen flauwvallen (posturale klachten) als ik van positie verander. Maar ik ben me nu serieus aan het afvragen of het niet komt door mijn kop. En dat het dus overbodig is.
Ik vind de therapie dood eng. Ik ben twee versies van mezelf. Eentje die de buitenwereld ziet, waarin ik me sociaal en vriendelijk. Vrolijk en geïnteresseerd gedraag. Meewerkend. Ambitieus etc. En de andere versie waarin ik constant angst voel. Stress. Gespannen. Niet weten wat ik moet zeggen dus struikelen over woorden.
Het liefst blijf ik de eerste versie uitvoeren maar dat is niet eerlijk. En op de lange termijn toxisch. Daardoor zit ik al meerdere keren met een burn out thuis. Je kunt het maar zo lang volhouden. Maar de echte versie van mezelf vind ik eng. Onuitstaanbaar. Ik twijfel aan alles. Zoek contact niet op. Als ik écht mezelf zou zijn, ben ik geen leuk mens.
En het vervelende is dat ik me overal zo ongelofelijk bewust van ben. Hebben jullie dat ook? Dat je zo goed weet dat je gedrag (intuïtie) anders is dan de norm. Dus je gaat forceren om niet op te vallen of buiten de boot te vallen. Met alle gevolgen van dien.
Geplaatst: 29-03-17 11:59 
