Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-05-09 10:32

Geplaatst: 14-05-09 10:32

PW, ik wil niet hard zijn, maar de reden dat je je zo ellendig voelt, heeft waarschijnlijk zijn roots in jarenlang gebrek aan empathie van je familie. Daarom zijn zij niet de personen om nu empathie bij te zoeken, ook al is die neiging vaak heel sterk. Ik heb ook jarenlang op empathie en begrip gehoopt, maar soms krijg je een beetje toegeworpen om vervolgens weer een rot opmerking te krijgen over je “zwaktes” en “tekortkomingen” die tien maal erger worden gemaakt dan ze zijn.
Zo heb ik nu al jaren problemen met autorijden vanwege duizeligheid vanwege stress. Heb ik sinds ik twee maal een paniekaanval had in de auto drie jaar geleden). Ik had dat aan mijn ouders verteld, stom, stom, stom. Toen we met kerst bij ze waren (ze wonen nu op 1 uur en 3 kwartier afstand), zei mijn moeder out of the blue zonder dat iemand anders het kon horen: “jij gaat zeker straks terug rijden? Ha, ha, grapjuuuuuh”.
Dus ze pakte me op datgene waar ik zelf ook niet blij mee ben. En dat is zeker niet de eerste keer en zal ook wel niet de laatste keer zijn. Daarom ben ik heel voorzichtig met wat ik nog vertel, maarja ze weet toch altijd wel iets te vinden om je de grond in te trappen. Zo zei ze laatst eens een keer dat kinderen aandacht nodig hebben. Nou, ze had vroeger vrijwel nooit aandacht voor mijn zus en mij en zeker geen positieve aandacht. Ze ging liever liggen slapen, t.v. kijken, winkelen, in de tuin zitten of met de buurvrouw thee drinken. De tijd, energie en aandacht die ze aan me besteede, was echt minimaal. Niet om zielig te doen, het zijn gewoon feiten.
Na zo'n opmerking van haar ben ik wel even knap pissig, maar ik ga er niet op in en herinner mezelf er aan dat ze niet wijzer is en goed in het verdraaien van feiten. Ik heb het moeilijk gehad en nog wel met het verwerken van het verleden, maar mijn heden ga ik me niet langer af laten nemen, want ik ben nu vrij en niet meer van haar afhankelijk. Dat gaat met vallen en opstaan hoor, dat kan ik je wel vertellen, makkelijk is het niet.

**Geplaatst**: 14-05-09 11:49

Geplaatst: 14-05-09 11:49

Himyar bedankt voor je berichtje.
Mijn moeder was altijd aan het werk, dat was voor haar een vlucht om niet thuis te hoeven zijn. Wij waren dan alleen met mijn vader. Mijn zusje was het lieverdje (omdat zij het huishouden deed) en ik kon nooit wat goed doen. Ik heb me vaak heel alleen gevoeld. De details ga ik hier verder niet neerzetten en het lijkt me ook niet nodig.
Mijn vader maakt mij allemaal verwijten en doet alsof het allemaal aan mijzelf ligt. Hij heeft natuurlijk niks verkeerd gedaan. Hij heeft ook een keer gezegd dat ik officieel zijn dochter niet meer was en hij ging weg. Mijn moeder ging op dat moment met hem mee en ik voelde me zo in de steek gelaten. Ik heb ze 5 dagen niet gezien of gesproken. Door het overlijden van mijn opa kregen we weer contact. Toen ik dit later uit wilde praten was hij 'vergeten' dat hij dat gezegd had. Er werd bij ons thuis nooit gepraat. Dingen werden gewoon vergeten en als je daar problemen mee had, jammer dan. Daar kan ik niet tegen en dat doet me pijn. Dat ik nooit heb leren praten over dingen brak me in mijn werk ook op.

Ze respecteren mijn keuzes ook niet, nog steeds niet en gaan dit waarschijnlijk ook nooit doen. Ik kon me niet uiten thuis, want daar kon mijn vader niet tegen, dan werd hij buiten proporties kwaad. Daar heb ik nu last van, ik kan me nog steeds moeilijk uiten. Durfde ook nooit dingen te vragen, probeerde overal zelf een oplossing voor te vinden en dat heeft er voor gezorgd dat ik mezelf nu de vernieling ingewerkt heb. Als kind was ik altijd al bezig, want als je bezig was had je de minste kans op kritiek, zeker als je buitenshuis bezig was. Ik ben dus niet anders gewend dan altijd maar doorgaan, doorgaan, doorgaan. Het heeft me alleen uiteindelijk wel de das om gedaan...

Ik was altijd bang voor mijn vader en mijn moeder was nooit thuis. Ik denk dat ik eigenlijk nog steeds bang voor hem ben, wel in mindere mate. Ik kan me nog een keer herinneren dat ik 's nachts een bloedneus had. Alles zat onder het bloed, maar ik durfde mijn ouders niet wakker te maken, bang dat ze kwaad zouden worden. Zulke herinneringen komen nu allemaal weer naar boven. Het maakt me boos en verdrietig. Er is zoveel gebeurd en dat me dat nu bezig houdt zint mijn familie niet. Nee, want we waren natuurlijk zo'n leuk en perfect gezinnetje. Ja, voor de buitenwereld leek het mooi. Maar dat was het gewoon echt niet. Alleen doen ze nu alsof ik alles maar verzin en dat vind ik zo oneerlijk.

Ik weet eigenlijk ook wel dat ik van hun kant geen begrip hoef te verwachten, maar het is moeilijk om dat te accepteren.
Aan de ene kant wordt ik min of meer naar ze toe getrokken en aan de andere kant wil ik dat helemaal niet. Het is zo dubbel. Ik wil zo graag begrepen worden, maar dat is tegen beter weten in. Ze zullen nooit begrijpen hoe de dingen uit mijn jeugd mij zo de vernieling in geholpen hebben. Ik kan dat waarschijnlijk ook nooit goed uitleggen, simpelweg omdat ik dat geen eens durf.
Ik ben 26 jaar en durf gewoon nog steeds niet te zeggen waar het op staat. Daar baal ik van.

Ik realiseer me wel weer dat er nog genoeg is om aan te werken en genoeg om te verwerken. Gelukkig heb ik het idee bij de psychiater op de juiste plek te zitten. Het contact met mijn familie kost me nu teveel energie. Ik heb in december het contact een tijdje verbroken en begin maart heb ik het weer opgepakt. Zonder dat ik het zelf doorhad wordt ik er weer door opgeslokt. Ik moet dingen voor mezelf helder gaan krijgen en dat valt me niet mee.

(Sorry voor het lange verhaal)

Laatst bijgewerkt door Pollewoppy op 14-05-09 11:56, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-05-09 11:53

Geplaatst: 14-05-09 11:53

dankje ! , het is is idd dus helemaal verkeerd gegaan net me gym .
ik was al niet echt lekker hoofd pijn duizelig had oko niet genoeg gegeten en toch de piepjes test gaan doen en toen viel ik .
en nu zit ik in het verband met mijn enkel en met nog zwaardere hoofdpijn ;S .

ik doe een SDV ( sport dienstverlening en veiligheid ) opleiding ik heb 6 uur sport in de week

Laatst bijgewerkt door Pr_BillyBoy op 14-05-09 11:55, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-05-09 11:54

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 11:54

Pr_BillyBoy: Doe kalm aan he! Ook jij bent hier duidelik over je eigen grenzen gegaan, zoals meerdere hier wel eens doen

**Geplaatst**: 14-05-09 11:55

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 11:55

jaa idd en dat voel ik nu in pijn !
en moet nog werken ook zo $:\$
ben er nou echt niet bij met mijn hoofd heb ook al geeen hw gemakat enz. heb geen cancentratie.

**Geplaatst**: 14-05-09 11:56

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 11:56

Kan je het werk niet af bellen?

**Geplaatst**: 14-05-09 11:59

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 11:59

nee dat wil ik niet want dan mag ik morgen ook nie tnaar Billy toe !

, en dan moet ik rustig aan doen en blabla en ik kan zeker geen dag stiil zitten dus ik ga gewoon door ... hoef maar 3 uurtjes te werken gelukkig .

**Geplaatst**: 14-05-09 12:04

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 12:04

Billyboy: Misschien heel even hard gezegd, maar je gaat vol over al je grenzen heen. Je lijf heeft rust nodig! En wie is er op dit moment belangrijker jijzelf of Billy?

PW: Jeetje, wat een heftig verhaal... Ik weet niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Ben er helemaal stil van..

**Geplaatst**: 14-05-09 12:07

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 12:07

angela : jaa daar heb je wel gelijk in alleen bij mij gaa Billy voor mezelf. en jaa iedereen vind dat stom maar ik hou zo verschrikkelijk veel van dat beesie , ik kan daar gewoon lekker op rust komen .

**Geplaatst**: 14-05-09 12:13

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 12:13

Angela: Bedankt voor het lezen. Ik kan me voorstellen dat je niet weet wat je er van moet zeggen. Ik weet zelf geen eens wat ik er van moet denken...

**Geplaatst**: 14-05-09 12:17

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 12:17

ik moet je verhaal nog even lezen .
Was ff op zoek naar me mentor maar die kan ik niet vinden .

**Geplaatst**: 14-05-09 12:32

Geplaatst: 14-05-09 12:32

PW, jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, zo herkenbaar! Ik had ook een mega burnout en depressie een tijdje nadat ik het huis uit was, alleen ben ik toen grotendeels in de ontkenning gegaan en na een tijdje thuis weer verder geworsteld. Ik ben er van overtuigd dat ik daarom in 2006 op mijn 36e weer een burnout kreeg. Omdat ik mijn gevoel ben weg blijven drukken en nooit om mezelf ben gaan geven en voor mezelf ben gaan zorgen en veel teveel hooi op mijn vork nam. Ik reageerde ook nog op dingen zoals ik als kind reageerde. Is was nooit verder ontwikkeld kwa persoonlijke ontwikkeling, maar stil blijven staan. Daarom vind ik het super goed van je dat jij daar nu wel de tijd voor neemt!! Ik ben nu drie jaar bezig aan mezelf te werken, ben feitelijk wel weer te snel aan het werk gegaan (schuldgevoel en niet voor mezelf op durven komen), maar heb toch aan mezelf kunnen werken en ben bezig geweest dingen proberen te verwerken/los te laten. Ik ben er nog niet, maar het gaat nu eindelijk wel beter. Sinds kort kan ik vaak zelfs weer goed slapen. Ik heb het gevoel dat ik na jaren van stress, onzekerheid en downe gevoelens eindelijk eens een beetje een leuk leven heb en het alleen maar beter kan gaan. Het was een lang (leer)proces (ook doordat ik niet eerder met mezelf aan de gang ging) en ook erg zwaar, maar het werpt nu zijn vruchten af.
Heb geduld met jezelf en verwijt jezelf niet teveel.

**Geplaatst**: 14-05-09 12:40

Geplaatst: 14-05-09 12:40

Bedankt Himyar, het geeft mij weer een beetje moed.
Ik zit nu bijna anderhalf jaar thuis en heb pas te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd wordt. Ik heb nu voor mezelf besloten om eerst alles zelf weer op de rit te krijgen voor ik op zoek ga naar een nieuwe baan.

Wat jij schrijft over jezelf ontwikkelen is helemaal waar. Daar begin ik nu net eigenlijk mee. Ik reageerde ook nog zoals het als kind het beste was om te 'overleven'. Wat toen goed was om niet in de problemen te komen, begon averechts te werken waardoor ik uiteindelijk zwaar overspannen werd en depressief.

**Geplaatst**: 14-05-09 13:03

Geplaatst: 14-05-09 13:03

Als je nog middenin een burnout/depressie zit, is het je niet voor te stellen dat je je ooit beter zal gaan voelen. Hoe vaak ik in mijn leven heb gedacht: "was ik maar dood" is niet op twee handen te tellen. Toch heb ik dat nu al geruime tijd niet meer gedacht.

**Geplaatst**: 14-05-09 14:42

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 14:42

Heb net na weken bellen eindelijk iemand van het maatschappelijk werk aan de telefoon gekregen, heb nu over 2 weken een intakegesprek en dan moet ik tellen op een maand wachttijd voor het 1e echte gesprek.

**Geplaatst**: 14-05-09 15:14

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 15:14

Oh oh ik probeer dit allemaal te lezen, maar moet afhaken wordt me ff teveel, probeer vanavond even te reageren.
Voor die tijd sterkte!

**Geplaatst**: 14-05-09 16:34

Geplaatst: 14-05-09 16:34

Ik heb net samen met mijn vriend mijn spullen op het werk opgehaald. Ik zat er al een hele poos tegen aan te hikken en vond dat ik het toch maar moest gaan doen. Uitstellen heeft tenslotte weinig zin. Het was meer dan ik dacht. Het was ook wel raar en ongemakkelijk om mijn collega's even weer te zien. Ben wel blij dat ik dit weer gedaan heb. Nu nog één keer heen om wat spullen in te leveren en dan kan ik het helemaal afsluiten.

Verder gaat het niet zo goed met me. Ik moet de g-schema's gaan toepassen op mijn gedachten over vroeger en daar zie ik erg tegen op. Ben bang dat ik het niet kan en misschien nog wel banger voor wat het losmaakt. (zie mijn bovenstaande verhaal)

**Geplaatst**: 14-05-09 17:27

Geplaatst: 14-05-09 17:27

Jeetje PW wat een verhaal :(:)

Kan me voorstellen dat je het hier niet makkelijk mee hebt. Zelf heb ik ook heel wat meegemaakt in het verleden (GTST is er niets bij). Probeer me er zelf niet te druk over te maken, het is gebeurt en je kan er niets meer aan veranderen. Je moet ermee leren leven en ervan leren, zo zegt mijn psycholoog het. Weet niet of dit voor jou werkt maar zo moet ik het doen. Hoop dat de toekomst er beter voor je uit zal zien, je weet nu in ieder geval hoe je het niet moet doen met je kinderen.

Zag er zelf ook tegen op om mn spullen op te halen maar was blij dat ik het achter de rug had, ben toen zelf op een tijdsstip gegaan dat er bijna niemand meer was, dat was wel prettig. Probeer die spullen zsm te brengen, dan ben je ermaar vanaf en kan je ook verder.

Azzaro, hoe was het bij de Arboarts, viel het mee? Nog afspraken gemaakt en was je hier tevreden mee? Hoe voel je je verder?

Billyboy, hoe is het met je enkel en je hoofdpijn? Doorgaan kan soms wel even maar let op dat je dit niet te lang doet!

Angela, hoe is het met jou vandaag?

Sans6, lekker dat je iemand gesproken hebt, de aanhouder wint zie je wel. Jammer dat die wachttijden altijd zolang zijn, snap dat nooit zo goed want we vragen toch niet voor niets om hulp?

Daijano, hoe gaat het met jou vandaag? Hoe is het op je werk? Doe rustig aan en als het niet lukt om te reageren dan geeft dat niets.

**Geplaatst**: 14-05-09 17:34

Geplaatst: 14-05-09 17:34

Wij zijn vandaag weer druk geweest, als ik zo'n week aankan dan moet 20 uur werken zeker gaan lukken, althans dat hoop ik toch maar. Vanavond heb ik lekker niks, ga zoeken naar een hoofdstel want ik heb er geen kunnen vinden vandaag. Morgenochtend afscheidsfeestje op mn vriend zn werk, smiddags sollgesprek en 's avonds nog een verjaardag. Daarnaast alles in orde maken voor zaterdag, hopen dat het droog blijft want we verwachten 30 a 40 personen op de afscheidsborrel, flinke club. Het is in de tuin en zelfbediening dus wat dat betreft geen zorgen. Zal wel blij zijn als deze druktes achter de rug zijn van de andere kant, dan is mn vriend ook weg....

**Geplaatst**: 14-05-09 17:39

Geplaatst: 14-05-09 17:39

Heb je op dit moment wel weer contact met je ouders PW?
Ik heb geen contact meer met mijn vader, met mijn moeder nog wel. Mijn vader is een hele manipulatieve, gewelddadige man die het leven van mij (toen ik tiener was) en van mijn moeder tot een levende hel heeft gemaakt. Psychisch kon hij een enorme druk uitoefenen, maar ook fysiek geweld hoorde erbij. Hij bedreigde iedereen in onze omgeving met de dood, zodat mensen doodsbang waren en niet meer met ons om durfden te gaan en we helemaal geisoleerd werden. Ik werd heel rebels in die tijd, maar mijn moeder ging eraan onder door. Ze is verschillende keren zwaar depressief geweest en ze heeft zelfs een keer op de ic gelegen, omdat ze zelfmoord had geprobeert te plegen. Nouja, ik kan wel een boek schrijven over die tijd, maar ik las een stukje terug over gedrag dat je eigenlijk nog vertoont van vroeger. Dat herken ik wel, ik had ook allemaal overlevingsstrategieen en ik merk dat ik soms nog van daaruit reageer. Hoewel dat veel beter is geworden sinds ik me ervan bewust ben. Ik ben me ervan bewust dat mijn klachten voor een groot deel uit mijn jeugd komen, maar ik probeer juist vooruit te kijken. Voor mij werkt het niet om eindeloos te blijven analyseren en het verleden te herhalen. Ik vind het wel prettig dat bepaald gedrag van mij te verklaren is en ik dus niet zomaar raar doe (of eigenlijk deed, want zodra ik me bewust werrd van sommige patronen kon ik het ook veranderen). Ik heb het met een psych heel veel over mijn verleden gehad, maar ik schiet er niet zo veel mee op. Kan beter naar de toekomst kijken geloof ik!

**Geplaatst**: 14-05-09 17:40

Geplaatst: 14-05-09 17:40

[quote="CIV"]Jeetje PW wat een verhaal :(:)

Kan me voorstellen dat je het hier niet makkelijk mee hebt. Zelf heb ik ook heel wat meegemaakt in het verleden (GTST is er niets bij). Probeer me er zelf niet te druk over te maken, het is gebeurt en je kan er niets meer aan veranderen. Je moet ermee leren leven en ervan leren, zo zegt mijn psycholoog het. Weet niet of dit voor jou werkt maar zo moet ik het doen. Hoop dat de toekomst er beter voor je uit zal zien, je weet nu in ieder geval hoe je het niet moet doen met je kinderen.

CIV, zo bedoel ik het ook!

**Geplaatst**: 14-05-09 17:53

Geplaatst: 14-05-09 17:53

Sifra, hoe is het momenteel met jou? Is Sifra alweer hersteld?

**Geplaatst**: 14-05-09 18:00

Re: Meer mensen met een burn out / overspannen deel 2

Geplaatst: 14-05-09 18:00

Sifra is weer hersteld gelukkig, vond het vooral de eerste dagen nog wel erg eng. Maar ze lijkt zich gewoon goed te voelen. Ben ik heeeel erg blij mee, want het zag er heel anders uit allemaal.
Met mij gaat het redelijk, ik slaap wel aardig goed ineens. Ik heb alleen wel veel last van spanning en ik zit de hele dag al hoog in mn ademhaling, eigenlijk zoals chronusch hyperventileren. Maar verder gaat het aardig ok!

**Geplaatst**: 14-05-09 18:03

Geplaatst: 14-05-09 18:03

Het komt bij mij iedere keer weer terug. Laten rusten helpt niet. Ik heb het gevoel er toch meer mee te moeten. Ik hoop dat praten met de psychiater me oplucht. Ik heb er nog zoveel opgekropte boosheid ook om. Daar komen mijn woede-aanvallen dus ook weg.

Ik heb momenteel wel contact met mijn ouders, maar heb ze na het gesprek met mijn psychiater dinsdag niet meer gesproken. Ik weet ook niet zo goed wat ik wil daarin. Vind het heel moeilijk allemaal...

Mijn vader gebruikte ook fysiek geweld trouwens. Het erge vind ik dat hij dat ontkent
Hij sloeg en schopt, maar trok ook aan je oren als je niet geluisterd had volgens hem. Als ik er aan denk voel ik mijn oren nog weer gloeien...

**Geplaatst**: 14-05-09 18:07

Geplaatst: 14-05-09 18:07

Lekker CIV even een rusitg avondje.
Inderdaad een drukke week, totaal anders dan werken. Kan de vergelijking die maakt dan ook wel begrijpen. Is het wel gelukt met het hoofdstel terugbrengen? Jammer dat je nog geen passende hebt gevonden. Succes morgen met je sollicitatiegesprek. Spannend hoor. Ben je al zenuwachtig?

Sifra fijn dat je paardje weer hersteld is. Kan me goed voorstellen dat je het de eerste dagen nog wel eng vond!
Lastig dat je zo met je ademhaling aan het rommelen bent. Dat lijkt me heel vervelend...