Bokt.nl

benangelique schreef:

nogmaals: kom dan maar aan een hoog-niveau downer vertellen dat hij nooit kinderen zal krijgen, nooit op zichzelf kan gaan wonen en geen piloot kan worden,
deze jongen beseft dondersgoed dat hij anders is en roept dan ook af en toe dat hij liever dood zou zijn dan dat hij zijn wensen niet in vervulling kan laten komen.

over hoeveel levensgeluk spreek je dan?

Charaz schreef:

MISTRAL94 schreef:

Dat is haar mening en die mag ze hebben ook al is een ander het daar niet mee eens!

Tuurlijk mag ze die hebben, en andere mensen mogen hun mening ook hebben. Maar dan hoef je niet in je bericht te laten doorschemeren dat je een andere die hier wel voor kiest een moordenaar vindt.
Bij een gezond kind laten aborteren kan ik daar nog achterstaan, maar een gehandicapt kind is nog veel zwaarder.

Rock schreef:

sander_lotte schreef:

Ik ben absoluut tegen abortus. Als je zwanger wordt, is het (toch bijna altijd) je eigen fout. (het gebeurt inderdaad wel dat vrouwen die de pil nemen én ongesteld blijven worden, toch te horen krijgen dat ze al een paar maanden zwanger zijn... maar dit komt gelukkig niet al te vaak voor)
Zeker als het kind gezond is, zou ik er nog niet eens aan denken om abortus te plegen. Als ik het kind écht niet zou willen om een bepaalde reden, zou ik het desnoods laten adopteren bij de geboorte...
Waarom? Omdat je na een abortus minder kans hebt om nog kinderen te kunnen krijgen.

Ik heb er al vaak bij nagedacht wat ik zou doen als ik zwanger was van een gehandicapt kind. Vroeger zei ik dat ik het absoluut zou houden. Nu denk ik hier anders over. Mijn neef is bijvoorbeeld gehandicapt: hij is 26 jaar oud en hij is mentaal gehandicapt. Hij heeft een gigantisch geheugen, maar hij begrijpt niet veel. Daarom mag hij dus NOOIT alleen gelaten worden. Toen mijn opa op hem aan het letten was, maar even naar het toilet moest, heeft hij de staart van zijn eigen pony afgeknipt.
Hij heeft dus een voskleurige shetlander. Een paar weken geleden begon hij plots te vertellen: "Guustje(de shet) is een vos!" Ik (alsof ik het niet wist): "Oh ja?" Daarop antwoordde hij: "Ja! Want hij heeft een bolletje op zijn neus!" Hij begrijpt dus totaal niet wat er gezegd wordt.

Een vriendin van me heeft een broertje dat gehandicapt is. Die jongen kan niet staan, zitten, praten,... Hij kan alleen geluidjes maken.

Als ik zie hoe moeilijk het is voor die ouders om zo een kind op te voeden, dan twijfel ik er echt aan om een gehandicapt kind te houden. Misschien dat er dan nog de mogelijkheid is om het te laten adopteren, want abortus plegen zou ik echt niet willen.
Het is natuurlijk makkelijk gezegd allemaal, maar ik denk dat als ik dat kind in mijn buik zou voelen, dat ik het absoluut niet zou kunnen laten weghalen. Ik zie abortus altijd als "een moord van je eigen kind". Er zijn mensen die er anders over denken, maar dit denk ik...

Kort samengevat: Als je in verwachting zou zijn van een zwaar gehandicapt kind, zou je het niet willen laten weghalen, maar je zou er ook niet zelf voor kunnen zorgen? Dat vind ik nog véél erger dan het laten aborteren denk ik.

Een gezond kind dat afgestaan word ter adoptie heeft het al zwaar, maar die hebben nog een kans op een redelijk normale jeugd, en ouders die graag voor hem of haar willen zorgen. Hoe groot is die kans voor een zwaar gehandicapt kind? Nihil...

Nee, als je er dan niet voor wil zorgen, laat het dan niet in zijn eentje wegkwijnen in een tehuis.

Misschien raar van me, omdat ik zelf liever een adoptie zie dan de abortus van een gezónd kind, maar zoals ik al eerder schreef, die hebben toch net even wat meer kansen.

C_arola schreef:

Hoe weten mensen dat ze vaak geen gehandicapt kind kunnen opvoeden?
Omdat het niet in het straatje past van werken, kinderen, hobbies enz?
Als ik een kind krijg dan zou ik alles voor diegene overhebben, als dat betekent dat ik niet kan werken omdat ik voor het kind moet zorgen, dan doe ik dat.
Want een kind, elk kind is in mijn ogen een godsgeschenk.

C_arola schreef:

Hoe weten mensen dat ze vaak geen gehandicapt kind kunnen opvoeden?
Omdat het niet in het straatje past van werken, kinderen, hobbies enz?
Als ik een kind krijg dan zou ik alles voor diegene overhebben, als dat betekent dat ik niet kan werken omdat ik voor het kind moet zorgen, dan doe ik dat.
Want een kind, elk kind is in mijn ogen een godsgeschenk.

LDRD schreef:

benangelique schreef:

nogmaals: kom dan maar aan een hoog-niveau downer vertellen dat hij nooit kinderen zal krijgen, nooit op zichzelf kan gaan wonen en geen piloot kan worden,
deze jongen beseft dondersgoed dat hij anders is en roept dan ook af en toe dat hij liever dood zou zijn dan dat hij zijn wensen niet in vervulling kan laten komen.

over hoeveel levensgeluk spreek je dan?

Zoiets breekt toch gewoon je hart?

sander_lotte schreef:

C_arola schreef:

Hoe weten mensen dat ze vaak geen gehandicapt kind kunnen opvoeden?
Omdat het niet in het straatje past van werken, kinderen, hobbies enz?
Als ik een kind krijg dan zou ik alles voor diegene overhebben, als dat betekent dat ik niet kan werken omdat ik voor het kind moet zorgen, dan doe ik dat.
Want een kind, elk kind is in mijn ogen een godsgeschenk.

Klopt. Maar ik heb al ondervonden dat ik niet met gehandicapten kan omgaan.
Ik heb echt respect voor mensen die dat wel kunnen, maar mij lukt het gewoonweg niet.
Ik wil wel heel graag op mijn neef passen, maar op het eind van de dag ben ik depressief. Als ik me dan voor ogen haal dat dat mijn kind was, en dat ik iedere dag ermee zou moeten bezig zijn, dat zou ik echt niet kunnen.
Mijn neef zou het echt niet begrijpen als je je dag eens niet hebt, je moet altijd even vriendelijk zijn, altijd lachen,... Als je dat niet doet, krijg je een hoop verwijten naar je hoofd gesmeten(zo is het bij mijn neef, ik weet niet hoe het is bij andere gehandicapten)

dobbel schreef:

Maar als je dat weet, vind ik dus dat je moet kiezen om geen kinderen te willen nemen, ook een kind wat gezond lijkt kan vanalles hebben, en wat doe je dan ??

Rock schreef:

Als je er inderdaad van overtuigd bent dat je niet de zorg kan dragen voor een gehandicapt kind, dan is abortus denk ik een betere optie dan adoptie. Ik denk dat een kind alleen met trots kan leven ondanks een handicap, als hij ouders heeft die hem laten zien dat ook zijn leven en aanwezigheid waardevol is.

Wat voor boodschap geef je je kind mee als je het afstaat bij een ernstige handicap? Volgens mij komen ze zo'n harde klap nooit meer te boven, voor zover ze dat kunnen bevatten

Denk ook dat ze dat soort dingen intuïtief wel opnemen...

sander_lotte schreef:

dobbel schreef:

Maar als je dat weet, vind ik dus dat je moet kiezen om geen kinderen te willen nemen, ook een kind wat gezond lijkt kan vanalles hebben, en wat doe je dan ??

Dan kan je natuurlijk niet anders.
Mijn neef is gehandicapt doordat de dokter bij zijn geboorte iets verkeerd had gedaan, waardoor er iets is misgegaan in de hersenen.
Mijn tante ging ervan uit dat mijn neef een normaal kind was...

Als dit zou gebeuren, kan je natuurlijk niet anders. Maar als het kind nog in je buik zit, héb je de keuze om het te laten leven of om het weg te laten nemen. Die keuze heb je niet meer als het kind ter wereld is.

dobbel schreef:

Dan kan je niet anders, zo hee, en de keus van leven of dood. vind echt dat mensen er wel heel makkelijk over denken.

C_arola schreef:

Dan kun je niet anders??
Sorry dit komt bij mij heel bot over.
Als je dan wel de keus zou hebben als stel je kind raakt bij een ongeluk betrokken en raakt verlamt, in coma en als ze wakker word dan heeft ze een veel lager denkvermogen door de ongeluk gekregen, kan zelf niet meer aankleden, praten of eten. Dan zou je er nog voor kiezen om het kind niet te laten leven als het mogelijk was?

Charaz schreef:

Natuurlijk ben je er voor je kind als daar iets mee gebeurd, dat lijkt me logisch.

Charaz schreef:

Natuurlijk ben je er voor je kind als daar iets mee gebeurd, dat lijkt me logisch.