Bokt.nl

Rocamor schreef:

Gecondoleerd met het verlies van je oom.

Er komt ook wel ineens weer heel veel op je bordje he. Zeker nu ook met overlijden van je oom en de veranderingen in je medicatie. Was dat voorzien? Of op basis van je conditie?

En ik snap dat je steun hoopt te krijgen van je partner, maar vergeet niet dat het je man wellicht ook over de schoenen begint te lopen. Wetende dat hij binnen afzienbare tijd afscheid moet nemen van zijn vader, maar ook dat zijn vrouw ernstig ziek is en dat nu weer een dierbare die overlijdt. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij dan even zijn kop in het zand wil steken, even de boel de boel laten. En liever niet (weer) mee wil naar een afscheid.

Want als hij daar zit, wie is dan de volgende? jij? zijn vader?

De een verzuipt zich dan in drank, drugs, eten, gokken/gamen, de ander in werk. En het lijkt erop dat jouw man zijn werk als afleiding gebruikt, wellicht om maar niet te hoeven voelen.

En jij lijkt me een gevoelige dame. En ik snap dat je die schouder nodig hebt. En dat jij anders in elkaar zit dan je man in dit soort momenten.

Jij voelt je gekwetst omdat je het gevoel hebt dat hij er niet voor je is op de momenten dat jij hem nodig hebt, zoals nu met het afscheid. Het kan best zijn, dat hij vindt dat hij met het vele werken juist zorgt voor inkomsten zodat jullie leuke dingen kunnen doen, ondanks alles. Een opmerking van jou "je bent er niet als ik je nodig heb" kan dan verkeerd vallen als hij denkt dat hij met alle werk juist al veel doet.

ik zeg niet dat dit het geval is bij jouw man / bij jou, maar wilde een andere visie benoemen.

Mbt het "je bent in remissie, dus het gaat beter". Ik weet nog dat de ouder van een vriendin ziek was. Ze liet wel eens weten dat die ouder dan weer in het ziekenhuis was voor een of ander. En dan kwam de ouder weer thuis. Ik geloof dat de ouder begin van de week weer terugkwam uit het ziekenhuis omdat er eea drain niet goed had gezeten. En ik dacht werkelijk dat het nog goed kon komen. In werkelijkheid stond ik nog geen week later afscheid te nemen in het ouderlijk huis van mijn vriendin. Ik had echt geen idee hoe slecht het eigenlijk ging. Kop in het zand? Geen durf om het echt te vragen? Ik weet het niet meer.

En dat geldt ook met jouw verhalen, Britt. ik zie regelmatig jouw stralende foto, maar al jouw struggles mis ik dan. totdat je een stuk schrijft wat je allemaal niet meer kunt en waar je allemaal last van hebt. Dan schrik ik weer dat ik toch (weer) met oogkleppen op gelopen heb.