bigone schreef:Je ligt in ieder geval in je eigen bed en dat is ook iets waard. Heb je genoeg hulp thuis??
Dat is inderdaad heel veel waard, thuis is het toch fijner dan in het ziekenhuis. Daarnaast gaan ze in t ziekenhuis toch niets meer doen dan thuis...
Daarnaast is t toch ook wel fijn om rust te hebben, in het ziekenhuis is het nooit rustig, zelfs op een afdeling als neurochirurgie niet. En ik kan drukte (geluid, licht, etc) op dit moment ook echt niet hebben.
Hulp heb ik en kan op zich ook best goed zelf uit de voeten komen. Kost alleen veel tijd en vooral heel veel energie (in de lepeltheorie heb ik nu nog maar 3 of 4 lepeltjes over, áls ik dat nog haal).
Varekaj schreef:Hoezo je bent op weg naar huis...

krijg je nu dan AB in pilvorm verder, of is de kuur echt volledig gestopt? Hoe zit het met pijnstilling? En wat met je bloedwaarden, hoe gaan ze die opvolgen? Het duikt al niet snel op dat het misgaat, waarom blijven ze er dan niet bovenop zitten?
Nee antibiotica is nu gestopt, daar hebben wij het ook over gehad (waren er niet helemaal mee eens dat het nu meteen zou stoppen). Echter wegen de nadelen nu niet meer op tegen de voordelen. Het beest/monster is behoorlijk agressief behandeld, ondanks dat het een heel gevoelige bacterie is voor antibiotica. Normaal is het ook helemaal geen virulent beest, je wordt er niet ziek van. Hij veroorzaakt vaak problemen in wonden die gesloten zijn, maar hij komt normaal gezien dan ook niet in de buikholte en hersenen. Daar kan hij dus wel kwaad, zoals ik gemerkt heb.
Ik heb nu ruim 2,5 zware antibiotica intraveneus gehad, moet ook niet vergeten dat het een grote aanslag op je lijf is. Mijn weerstand is niet zo goed en door de antibiotica wordt die alleen maar slechter wat weet meer risico's geeft, etc. Normaal krijg je met deze bacterie 1 week antibiotica gewoon in tablet. Of in mijn geval (buikholte en hersenen) 1 week intraveneus en 1 week tabletten. Dus wat dat betreft is het al behoorlijk rigoureus aangepakt.
Ik heb een hele berg aan pijnstillers mee gekregen, zelfde als wat ze in het ziekenhuis zullen doen.
In principe zijn mijn bloedwaarden goed, behalve bse. Bse kan alleen tot een maand na een doorgemaakte infectie nog verhoogd blijven, echter weet je dat niet zeker. Zodra ik weer koorts krijg of me echt weer ziek ga voelen, ben ik de eerste die op de stoep staat.
Onder andere daarom ook de "wachttijd", over vier weken moet het bloed weer terug goed zijn, ook bse duidelijk verlaagd. En als er toch nog een beest het overleefd heeft, moet dat in die vier weken zonder antibiotica wel uit komen.
En nee, ben het er nog steeds niet mee eens, maar begrijp t op zich wel. Je verwacht dat de infectie nu weg is, maar 100% zeker weet je dat nu niet en over vier weken is de kans veel groter dat het wel echt weg is.
_KiMbErLeY_ schreef:Wat fijn dat je er een beter gevoel bij hebt maar hoe poedersuiker dat je zoveel pijn hebt en naar huis gaat

Was je liever gebleven??
4 weken zijn laaaaaang als je zoveel pijn hebt verdomme

4 weken zijn heeeeeel lang, veel te lang.
Liever gebleven, nee liever thuis. En ze gaan toch echt niets doen daar, dus dan ook maar gewoon liever thuis... meer rust wat ik gewoon ook echt nodig heb op dit moment en dat is er niet in een ziekenhuis, zelfs s nachts niet.
Vond mijn chirurg woensdag gewoon echt heel onredelijk, maar daar kwam ie gisteren wel van terug. En het punt is niet dat ik het niet begrijp, ik begrijp het heel goed zelfs. Weet verdomd goed hoe het allemaal in elkaar steekt en werkt.
Enige wat ik gewoon echt niet begrijp is dat er altijd gezegd wordt dat je niet hoeft (pijn) te lijden, maar als ze iets doen is het onmenselijk laten (pijn) lijden. Terwijl het zó simpel opgelost kan worden, gewoon simpel een externe drain (als je geen permanente wilt plaatsen) en dan is het tenminste draaglijk...
Ik ben absoluut niet theatraal of iets, ik schreeuw niet alles bij elkaar, maar dat betekend niet dat ik niet enorm veel pijn heb. Sowieso heb ik een enorm hoge pijngrens (loop zonder problemen met een gebroken enkel door en "dat is dan alleen maar een vervelend gevoel", door klap van jonge hengst ribben gebroken, volgende dag stond ik gewoon weer op stal stallen te mesten en op te strooien...) en ik weet zeker dat ik onder tussen een heel ander referentie kader heb qua pijn dan veel andere mensen. Maar ik heb geen flauw idee hoe ik moet laten merken dat ik verga van de pijn...
Hannanas schreef:Jeetje gewoon op weg naar huis... Bizar.
Wel vertrouwen om in dit ziekenhuis terug te komen?
Mijn dierenarts stak mij onder de riem: ga naar Duitsland. Zak daar door je hoeven. Veel grondiger en sneller.
Wat is dat baby-ezeltje toch een knapperd!! Jeetje.. Kwijl! Ik zou m ook houden, mits dat niet de aankomende jaren steeds de deur in je gezicht slaat omdat je er niet zelf op kunt klimmen. Als zijnde starende naar een slagroomtaart waar je alleen naar mag kijken.
Volg je hart! Hij heeft heel veel waarde voor je en hij heeft met jou een fantastisch baasje dus wat dat betreft heeft liv een prachtig leven voor zich waar hem niets ontbreekt.
Ja. Dat wel. Ze zijn verder echt wel bekwaam in wat ze doen. In een ander ziekenhuis zijn ze niet beter (denk ik), maar werken met andere protocollen. En ik denk dat dit protocol nu, niet juist is. Continue heel veel pijn hebben, zorgt voor veel stress, dat is ook niet gezond. Mijn hart draait overuren door de pijn.
Daarnaast, nu heb ik enige zekerheid dat er op korte termijn een nieuwe drain in komt. Deze artsen kennen mij goed en mijn geschiedenis, ze weten ook hoe ik reageer op alles.
Naar een ander ziekenhuis gaan kost alleen maar heel veel tijd en het enige wat ik op dit moment wil is een drain die het draaglijk maakt. Ik eis niet veel (vind ik), alleen gewoon een drain zodat het allemaal wat draaglijker wordt. Daarbij verhuis ik straks naar Zweden, dat is een ander ziekenhuis en een ander land. Wie weet wat dat brengt. Al hoop ik echt van harte dat over een week of 4/5 een drain geplaatst wordt en die er nooit meer uit hoeft... dat het goed gaat en ik weer terug mijn leven kan leven.
Wat je noemt is precies waar ik wel bang voor ben met mijn knappe baby. Natuurlijk zou het fantastisch zijn dat ik straks zelf met hem kan gaan rijden, maar hoe groot is de kans dat ik dat ga kunnen? Komt hij niet te vroeg voor mij? Ik heb veel tijd nodig om eerst te herstellen, dan conditie terug op gaan bouwen en weer te beginnen met rijden. Ik heb drie jaar vrijwel niets kunnen doen.
Dan zie ik hem veel liever naar een super huisje gaan waar hij zijn kansen krijgt, want het is echt een ongelooflijk gaaf dier.
Voor Liv maakt het uiteraard niet uit, als hij eten en drinken krijgt, buiten staat met vriendjes, enzovoorts, vind hij het echt wel meer dan prima. Daar ben ik van overtuigd. En het zal hem aan niets ontbreken. Maar ik kan het zelf niet om een kanon goed paard, gewoon in een wei te laten staan of simpel rijden en niet het onderste uit de kan kan halen.
Hij heeft voor mij heel veel (emotionele) waarde, hij is geboren in de tijd dat het slechtste met mij ging. Maar dat zal altijd zo zijn, óók als hij niet bij mij in de wei staat. En ik zal heel trots op hem zijn en als hij het dan ook nog eens ver gaat schoppen...


rocymax schreef:Woon je heel ver weg van het ziekenhuis, voor het geval dat??
Gelukkig wel in je eigen bedje en je omgeving, ondanks dat je veel pijn hebt.
Sterkte maar weer!
Ik woon zo'n 150 km van het ziekenhuis af, dus niet om de hoek. Echter laatste keer zijn we ook naar ziekenhuis hier gegaan en uiteindelijk met de ambulance overgebracht naar Tilburg, dus dat is wel prima.
Eigen bedje ligt heerlijk, zoveel beter dan dat ziekenhuis bed (plank eigenlijk).
Vandaag eens kijken of het me lukt om naar mijn Schimmeltje en haar baby te gaan.