Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-10-14 19:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 19:04

Veel succes bij CR Osmo!! Wij hebben het ook bij ons in de kerk. Ben wel eens op een info avond geweest, maar ben tot de conclusie gekomen dat het (voor nu) niets voor mij is. Al hoor ik er veel positieve verhalen over.

Ik ben vanmorgen bij m'n psych geweest. Was een erg emotioneel gesprek. Ik zit echt op de bodem, heb geen reserves met. Moet nu met de dag leven en alles wat me maar enigszins spanning/stress oid oplevert, dat moet ik weren. Pfff.. Hopelijk krijg ik zo gauw weer een beetje energie en daardoor ook moed om weer door te gaan.

**Geplaatst**: 30-10-14 21:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 21:22

Hier nog even verder gezocht op google en het is idd onder een flat $*\o/*$
Nog even koopavond uitzitten en dan lekker yoga om de spanning een beetje kwijt te raken

@ River volgens mij ben jij de sterkste daar, ik zie niet zomaar iemand met zulke klachten gewoon er 'even' doorheen werken, en ik ga wel met de rest mee als ik het zo hoor is werk een van de dingen die jou nu belemmert om goed voor jezelf te zorgen. Bedenk wel dat zij dat niet voor jou gaan doen, zij laten jou gewoon kapot gaan! :(:)

@ Osmo ik ben benieuwd hoe het je bevallen is vanavond, het klinkt wel als een zwaar proces als ik het zo google

@ suusenmalvin, klinkt wel alsof het een goed gesprek is geweest? Ik hoop dat je snel weer meer energie krijgt :(:)

**Geplaatst**: 30-10-14 23:37

Geplaatst: 30-10-14 23:37

Riverrr schreef:
Ik zat eerst bij een "gewone" vrijgevestigde psycholoog. Ze deed wel traumatherapie zoals EMDR en zo ben ik bij haar gekomen.
Echter bleven we vast lopen en bleef ik steeds depressief of was ik erg vrolijk terwijl we niet meer konden koppelen waar het dan aan zou liggen.
Mijn huisarts vond dat het zo niet langer kon (die had me al een keer naar de crisisdienst gestuurd en wilde toen al dat ik over zou stappen) en heeft toen weer overlegd met mijn psych.
Ze waren er allebei mee eens dat dit niet hielp en dat ik naar het specialistische ggz moest.
Uiteindelijk na een tijd ben ik ingestemd om dat dan maar te gaan doen.
Eenmaal daar (zit er nu twee maanden) zijn we ook nog geen klap verder. De gesprekken gaan nergens over. Heb nog geen vragenlijst gezien, ze vraagt alleen: "En hoe gaat het nu" en dan krijg ik als antwoord dat mijn werk ook niet echt meewerkt in herstel. Maar wat ik er zelf aan kan doen?
Ik kan ook gewoon de klik niet vinden met mijn huidige psych.

Tja, dat je nog geen vragenlijsten hebt gezien is niet noodzakelijk abnormaal. Ik wordt door meerdere mensen begeleid en heb nooit een vragenlijst moeten invullen of andere tests moeten doorlopen. Bij de begeleidingen die ik zelf geef heb ik ook nog geen vragenlijsten gebruikt...
De kans is reëel dat ze ook afgaan op informatie die ze van je vorige psycholoog kregen.
Je bent er nog niet zo lang in behandeling. Dan is het ook niet zo vreemd dat ze nog niet dadelijk met vele tips en oefeningen komen. In een beginstadium wordt er vaak vooral naar jou verhaal geluisterd zodat ze ook goed weten wat het probleem is, wat al geprobeerd werd, wat helpt en wat niet enz.
Jammer dat de klik er niet is. Kan je het niet bespreekbaar maken dat je het gevoel hebt dat je niet verder komt?
Verder sluit ik me aan bij wat anderen al gezegd hebben.

**Geplaatst**: 31-10-14 00:06

Geplaatst: 31-10-14 00:06

Nou ik heb de eerste avond achter de rug. Ik vond het wel mooi eigenlijk.
De avond starte met een soort viering met zingen en een getuigenis en een speciale bemoediging van de voorganger.
Vooral die getuigenis raakte mij enorm en dan met name wat die persoon had mee gemaakt met ggz.
Heel heftig. Uitbehandeld zijn en dan te horen krijgen dat het nooit wat zal worden.
Hoe kan je als psych nu zo een mens ontmoediging.
Ik vond het best spannend om heen te gaan want nieuwe mensen is eng.
Maar ik ben blij dat ik ben gegaan en voel mij eigenlijk wel rustig.

**Geplaatst**: 31-10-14 00:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 31-10-14 00:33

Fijn dat het toch een goede ervaring was Osmo, knap dat je gegaan bent! Nieuwe mensen vind ik ook heel eng hoor, ik was zelf vandaag supertrots omdat ik in mijn nieuwe collegegroep een nieuw meisje en 2 leuke jongens heb ontmoet waar ik nu samen mee optrek. Ben altijd verrast als ze bijvoorbeeld met lunchen op me wachten of lachen om een grapje van mij. Gewoon verbazend om te zien dat mensen het blijkbaar leuk vinden om met me op te trekken

.

**Geplaatst**: 31-10-14 03:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 31-10-14 03:32

Ik lees trouw met jullie mee, maar reageer later op jullie. Ik heb m'n laptop hier nog niet aangeraakt. Zit nog steeds in de kliniek dus. Momenteel lukt het me niet om in slaap te vallen, ondanks de Zyprexa en Promethazine. Irritant, vooral omdat ik vroeger altijd zo makkelijk sliep.

**Geplaatst**: 31-10-14 10:48

Geplaatst: 31-10-14 10:48

@ Duplo: bedankt voor je lieve woorden. Ik ga even bedenken wat ik aan deze situatie kan doen verder.

@ Ikke: Bij mijn vorige kreeg ik ook geen vragenlijst, maar die vroeg nog wel naar mijn verhaal. Deze nieuwe vraagt echt alleen en hoe is het nu? En we komen verder nergens op uit. Niks geen verleden of andere dingen. Hele lange genante stiltes tussendoor dat ik me afvraag, moet ik nu zomaar iets zeggen of komt ze nog met iets? Je hoeft denk ik geen half jaar in behandeling te zijn voor er een keer gevraagd kan worden wat er is gebeurd of hoe ik er sowieso zelf tegenaan kijk?
Ik heb inmiddels 8 verschillende psychologen voor me neus gehad en bij iedereen kwam er tenminste een gesprek los. Mijn volgende afspraak is verzet, maar ik ga het zeker aangeven dat dit niet werkt.

@ Osmo: Wat fijn dat het zo goed ging! Gelukkig kon je je draai vinden. Het fijne is ook dat iedereen daar zit met hetzelfde doel en dezelfde geloofsovertuiging. Ik denk dat dat heel prettig moet zijn.

@ Fornarina: Wat vervelend dat je zo moeilijk slaapt. Ik heb zelf ook promethazine gehad, maar werd er een soort versufte olifant van en sliep vervolgens alsnog niet.
Ben je aan het piekeren? Of is er een andere reden dat je slecht slaapt?
Sterkte daar!

**Geplaatst**: 31-10-14 15:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 31-10-14 15:02

Jeetje de rit naar de cursus was erg spannend, ik had mezelf aardig kalm en ineens bij een stoplicht voelde ik mezelf zwak worden, al het bloed naar m'n benen.
Dus meteen diep zuchten en de borden gaan lezen, het trok gelukkig snel bij en kon het makkelijk vinden
Ik was een kwartier te vroeg dus even de spanning uit mijn benen gewandeld voor ik naar binnen ging

Hele fijne man die het regelt en de cursus was erg fijn, soms wel zwaar maar allemaal leuke mensen
Daarna thuis lekker gedouched om even op te laden en weer in de winkel

**Geplaatst**: 31-10-14 15:41

Geplaatst: 31-10-14 15:41

Riverrr het zal je misschien verbazen maar in het groepje waarin ik ben ingedeeld zitten iig al drie vrouwen die niet kerkelijk zijn en naar wat ik er uit begreep juist zoekende naar God.
Een laatste strohalm die ze vast pakken omdat ze met ggz niet verder zijn gekomen.
Het groepje is 6 vrouwen grootmet twee vrouwelijke groepsleiders die zelf al het programma hebben gevolgt.
Deze twee vrouwen gaven mij gelijk al hoop want wat zij allemaal hebben mee gemaakt en hoe ze daar nu zaten als groepsleiders.
Daar werd ik wel even stil van.

Nu mag ik dit weekend op zoek naar een coach die mij gaat bij staan tijdens het programma.

Duplo fijn dat het goed is gegaan. Voor herhaling fatbaar dus. Mooi hoor.

**Geplaatst**: 31-10-14 18:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 31-10-14 18:47

Osmo fijn dat het bij jou ook goed is bevallen
Een coach is dat ook iemand die er ervaring mee heeft of gewoon iemand die dicht bij je staat?

**Geplaatst**: 01-11-14 00:12

Geplaatst: 01-11-14 00:12

Soms voelt het alsof ik leef in een ander land, een land omringt door glazen muren.
Door die muren zie ik de mensen om me heen, doen wat ze moeten doen, lachen, huilen, plezier hebben, LEVEN.
Ik zie die mensen, ik zie wat ze doen en toch kan ik ze niet nadoen.

Soms kijkt iemand om en legt diegene een hand op het glas, dan heel even voel ik de warmte van die hand,
Maar al snel voelt diegene de ijzige kou van dat glas en loopt die vlug door.
Dan ben ik weer alleen, in een land, een taal sprekend die niemand begrijpt, gevangen door de kou.

Npdgm.

**Geplaatst**: 01-11-14 01:07

Geplaatst: 01-11-14 01:07

npdgm schreef:
Soms voelt het alsof ik leef in een ander land, een land omringt door glazen muren.
Door die muren zie ik de mensen om me heen, doen wat ze moeten doen, lachen, huilen, plezier hebben, LEVEN.
Ik zie die mensen, ik zie wat ze doen en toch kan ik ze niet nadoen.

Soms kijkt iemand om en legt diegene een hand op het glas, dan heel even voel ik de warmte van die hand,
Maar al snel voelt diegene de ijzige kou van dat glas en loopt die vlug door.
Dan ben ik weer alleen, in een land, een taal sprekend die niemand begrijpt, gevangen door de kou.

Npdgm.

Sterkte!

Ik wil je graag iets laten zien.
Kijk nog eens. Kijk nog eens scherp.
Glashelder. Het glas wat je ziet, heeft textuur. Krassen en barsten. Doffe plekken en heldere structuren. Het glas is geen glas. Het glas is van water. Ijskoud. Diepgevroren water. Het is ijs. Ontdooi het, en je zult zien dat je leven kan.

**Geplaatst**: 01-11-14 01:11

Geplaatst: 01-11-14 01:11

Ndgm dat is best eenzaam :(:)

.
Zo kan je inderdaad gaan denken.
Je hebt het wel mooi beschreven.
Ik ervaar dat zo ook wel.

Duplo die coach is niet iemand die dichtbij je staat tenminste dat wordt geadviseerd.
Ik heb een hele lijst met punten waar deze persoon aan moet voldoen.

**Geplaatst**: 01-11-14 19:14

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-11-14 19:14

@npdgm jeetje heavy, heb je al iets besloten over die behandeling?

Hier wat moeite met relaxed blijven, het huiswerk van de cursus zijn nog maar basisdingen maar bij mij komt steeds die roze olifant (angstgedachten) de hoek om kijken.
Zelfs al bij het 'simpele' bewust tandenpoetsen, algehele tension dus weer

Maandag wil ik even langs de dokter om toch wat lichamelijke dingen uit te kunnen sluiten zoals evt b12 tekort ofzo. Klachten die daar naar voren komen klinken me erg bekend in de oren en wil zeker weten dat dat het evt niet is.
Anders heb ik het gevoel dat ik bijvoorbeeld alleen maar in mijn hoofd werk terwijl het lichaam ook iets nodig heeft.

@Osmo dat klinkt wel spannend, om iemand die wat verder van je af staat een soort van in vertrouwen te nemen. Wel heel goed denk ik, die kan er waarschijnlijk objectiever naar kijken

**Geplaatst**: 01-11-14 19:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-11-14 19:48

Tijdje geleden dat ik hier geweest ben... schiet allemaal niet op. Voel me down op het moment, een vriend vertelde vandaag vrolijk dat zijn vriendin 2 dagen over tijd is en allemaal kwaaltjes heeft wat met zwangerschap te maken heeft.. heel erg leuk hoor, maar ik wil er niet mee lastig gevallen worden. Verder ben ik nu ook bezig met wajong vacatures maar dat schiet allemaal ook niet erg op... wil nu aan het werk gaan en gewoon verder met mijn leven. Maandag kijken naar een huisje en dat beangstigd me ook wel... het idee dat ik dan op mijzelf ga....

**Geplaatst**: 02-11-14 00:10

Geplaatst: 02-11-14 00:10

npdgm schreef:
Soms voelt het alsof ik leef in een ander land, een land omringt door glazen muren.
Door die muren zie ik de mensen om me heen, doen wat ze moeten doen, lachen, huilen, plezier hebben, LEVEN.
Ik zie die mensen, ik zie wat ze doen en toch kan ik ze niet nadoen.

Soms kijkt iemand om en legt diegene een hand op het glas, dan heel even voel ik de warmte van die hand,
Maar al snel voelt diegene de ijzige kou van dat glas en loopt die vlug door.
Dan ben ik weer alleen, in een land, een taal sprekend die niemand begrijpt, gevangen door de kou.

Npdgm.

Wauw... mooi! Herkenbaar, maar een verschrikkelijk gevoel. Knuffel!

**Geplaatst**: 02-11-14 00:16

Geplaatst: 02-11-14 00:16

Ik kom ook weer even om het hoekje kijken.

@purny, op jezelf gaan wonen is wel iets spannends. Ik hoop dat als je gaat bezichtigen, je ook een gevoel van 'thuis' hebt.

@Duplo, wat lastig dat je moeite hebt met relax blijven.

@npdgm, knuffel! :(:)

@OsMo, Dapper dat je naar die avond bent geweest.

Na een lange tijd toch maar weer iets van mij laten weten. Alle stress komt weer omhoog. Het ging weken goed, super vrolijk dat ik was, maar langzamerhand daal ik toch weer in mijn spiraal. Voornamelijk door al het stress.

**Geplaatst**: 02-11-14 01:06

Geplaatst: 02-11-14 01:06

Het geen ik vorige week op papier heb gezet.

Alleen.
Mijn gedachte is van de wereld vervreemd. Op een eenzame afstand, verweg van iedereen.
Ik ben anders, stil zwijgend trek ik mij terug.
Wat kan ik zeggen als mijn woorden zijn als olie op het vuur? Als mijn woorden zijn als een messteek in het hart?
Niet geaccepteerd.
Let maar niet op mij, geen woord zal ik laten klinken.
Mijn denken, mijn woorden zinken langzaam in het slik om mijn hart.
Weg gestopt, vol afschuw en schaamte besluit ik mijn lippen te bezegelen.
Maar elke dag weer vraagt het om aandacht.
Hoe ik ook negeer. Het klaagt mij aan, 'huichelaar, lafaard.
Je bent niets waard, blijf maar lekker zwijgen want voor jou is het te laat.
En als ik dan de moed heb en eens uitspreek wat ik denk, dan word ik weer bewust hoe anders ik ook ben.
Eenzaam van het dolen, van gedachte naar gedachte.
Steeds sterker trekt de duisternis. Een aantrekkingskracht niet te weerstaan.
Zwart is mijn denken, geen straaltje licht doorbreekt mijn somberheid.
Waar is dan nu mijn God? Ik snak naar zijn aanwezigheid.
Maar bang ben ik gelijk.
Wie ben ik nou met al mijn schimmen dat hij om zou zien naar mij? Met al mijn twijfels en mijn bange hart...
Ik heb geen sterke discipline, geen rotsvast vertrouwen.
En al zou ik graag willen, ... steeds weer grijpt de duisternis mij.
Ik ben gewoon moe van al dat vechten, steeds maar weer die strijd.
Die aanklacht die er steeds weer is, je bent niet goed maar slecht.
Toch weet ik dat God daar ergens in mij is. Verborgen onder het slijk van mijn verleden.
Ik wil naar de kern van mijn hart waar zijn liefde mij omarmd.
Want heel zacht fluistert daar zijn stem die mij zegt ik ben van hem.
Ik houd van jou mijn kind, je mag zijn zoals je bent.

Sorrie voor eventuele taal fouten.

**Geplaatst**: 02-11-14 10:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-11-14 10:09

Ook al zo mooi!
We gaan goed hier met schrijven.

**Geplaatst**: 02-11-14 10:32

Geplaatst: 02-11-14 10:32

Volgens mij komt een talent het meest naar boven wanneer je het gevoeligst bent.
Nu wil ik niet zeggen dat ik nu talent heb want schrijven kan iedereen.
Iemand van de dagbehandeling kon machtig mooi schilderen.
De mooiste liedjes worden geschreven als men het diepst zit.

**Geplaatst**: 02-11-14 11:13

Geplaatst: 02-11-14 11:13

Osmo, mooi geschreven. Je voelt je duidelijk heel alleen. Het gevoel dat je steeds weer moet vechten en dat vechten beu bent, herken ik heel goed. Maar je doet het wel weer elke keer en dat is heel erg knap! Je vecht je telkens weer uit erg verward web. En dat is heel goed en sterk van je. Stilletjes aan zal het web zich ontwarren tot je er niet meer in gevangen zit. En dan kom je er zelf ook veel sterker uit. Je hebt dan een hoop levenservaring en levenswijsheid opgedaan waarmee je weer verder kan!
Het is heel moeilijk, maar probeer jezelf toch iets meer te tonen, kom maar naar buiten met wat je denkt, want ook jij mag je laten zien en zeggen wat je denkt. Wees niet zo streng voor jezelf, anderen zijn wellicht minder streng voor jou dan jijzelf. Jij hebt net als iedereen recht op een eigen mening, op je eigen gevoel. Het klinkt misschien raar, maar probeer jezelf niet telkens terug te trekken. Het is een manier van jou om de veiligheid op te zoeken, maar het houdt je negatieve gevoel vooral in stand denk ik.

**Geplaatst**: 03-11-14 11:06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-11-14 11:06

Ik ben net terug van de huisarts (bezoekje zat ik ook al weken uit te stellen... $:\$ ) en ben behoorlijk geschrokken. Ik ben doorverwezen naar het GGZ ipv een psycholoog omdat het de dokter wegens de ernst van de problematiek beter leek dat ik onder toeziend oog van een psychiater behandeld zou worden ivm eventuele medicijnen. Ik dacht altijd dat het wel meeviel maar als ik zo mijn klachten opsomde besefte ik wel dat dat natuurlijk niet normaal is. De dokter dacht dat (gelukkig) blijkbaar ook. Hopelijk krijg ik nu eindelijk de zorg die ik nodig heb en kan ik het leven weer echt oppakken in plaats van bij de minste tegenwind ook alweer compleet van slag te zijn. Besef dat het een goede stap vooruit is maar ben nu wel een beetje verdrietig. Alles komt nu ook weer terug omdat ik er net natuurlijk weer over heb moeten vertellen. Bah.

**Geplaatst**: 03-11-14 11:53

Geplaatst: 03-11-14 11:53

afbmchek schreef:
Ik ben net terug van de huisarts (bezoekje zat ik ook al weken uit te stellen... $:\$ ) en ben behoorlijk geschrokken. Ik ben doorverwezen naar het GGZ ipv een psycholoog omdat het de dokter wegens de ernst van de problematiek beter leek dat ik onder toeziend oog van een psychiater behandeld zou worden ivm eventuele medicijnen. Ik dacht altijd dat het wel meeviel maar als ik zo mijn klachten opsomde besefte ik wel dat dat natuurlijk niet normaal is. De dokter dacht dat (gelukkig) blijkbaar ook. Hopelijk krijg ik nu eindelijk de zorg die ik nodig heb en kan ik het leven weer echt oppakken in plaats van bij de minste tegenwind ook alweer compleet van slag te zijn. Besef dat het een goede stap vooruit is maar ben nu wel een beetje verdrietig. Alles komt nu ook weer terug omdat ik er net natuurlijk weer over heb moeten vertellen. Bah.

Wat goed dat je naar de huisarts bent geweest. Het zal idd verdrietig zijn, het wordt bevestigd dat het niet goed met je gaat en dat wil je eigenlijk liever niet horen natuurlijk. Succes verder

Hier gaat het nu eindelijk wat beter. Na woensdag kreeg ik nog ontzettend last van stress, waardoor mijn lichaam echt heel veel te verduren kreeg. Ik had de hele dag hoofdpijn en was zo moe, dat was niet leuk. Aangezien ik de spanning niet weg kon nemen heb ik het er laten zijn, en nu zakt het langzaam weg. Dat was wel heel zwaar, maar ik weet dat ik er steeds weer uit kom en dat het over gaat, dus kan ik het accepteren.

**Geplaatst**: 03-11-14 13:25

Geplaatst: 03-11-14 13:25

afbmchek schreef:
Ik ben net terug van de huisarts (bezoekje zat ik ook al weken uit te stellen... $:\$ ) en ben behoorlijk geschrokken. Ik ben doorverwezen naar het GGZ ipv een psycholoog omdat het de dokter wegens de ernst van de problematiek beter leek dat ik onder toeziend oog van een psychiater behandeld zou worden ivm eventuele medicijnen. Ik dacht altijd dat het wel meeviel maar als ik zo mijn klachten opsomde besefte ik wel dat dat natuurlijk niet normaal is. De dokter dacht dat (gelukkig) blijkbaar ook. Hopelijk krijg ik nu eindelijk de zorg die ik nodig heb en kan ik het leven weer echt oppakken in plaats van bij de minste tegenwind ook alweer compleet van slag te zijn. Besef dat het een goede stap vooruit is maar ben nu wel een beetje verdrietig. Alles komt nu ook weer terug omdat ik er net natuurlijk weer over heb moeten vertellen. Bah.

Ik hoop dat je nu echt de hulp gaat krijgen die je nodig hebt! Je hebt in elk geval al een goede, grote en belangrijke stap in de juiste richting gezet!

Hier gaat het even minder goed. Ik zou vanavond moeten werken voor mijn stage, maar hetgeen ik moet doen, maakt me eigenlijk heel bang en geeft me daardoor ook veel stress. Ik durf niet goed en zou eigenlijk het liefst van al toegeven aan mijn angst en de afspraak afzeggen. Ik weet dat mijn angst wellicht ongegrond is, maar wat als hetgeen waarvoor ik bang ben toch gebeurt? Maar aan de andere kant, als ik het afzeg, moet ik later ook weer toe gaan geven dat ik het niet gedaan heb omdat het me teveel angst bezorgt en ik moet al gaan toegeven dat ikzelf een andere fout heb gemaakt. Ik heb het eerder al wel ter sprake gebracht dat ik sommige dingen moeilijk vindt owv hetgeen ik in het verleden heb meegemaakt, maar tot hiertoe is dat nooit echt opgevallen denk ik.

**Geplaatst**: 03-11-14 16:38

Geplaatst: 03-11-14 16:38

Joolien dat lijkt mij erg lastig om te accepteren dat die spanning er is. Hoe doe je dat? of nou ja wat doe je dan precies waar door je het accepteert?

Ikkke zou het je helpen als je gaat voornemen dat je gaat uitspreken naar je stage begeleider op stage wat je voelt? Als je het uit spreekt dan kun je gelijk ervaren of het werkt.
Bedankt voor je reactie op mijn geschreven tekst. Klopt ook wel dat ik mij vaak eenzaam voel.
Ik zou veel meer kunnen experimenteren met het uitspreken van mijn gedachten maar ondanks ik weet dat het mij helpt kan ik er toch enorm tegen aan hikken.

afbmchek op zich heel fijn of niet? ik bedoel GGZ is veel breder dan alleen maar een psycholoog.
Ik hoop voor jou ook dat je hiermee verder kan.

Ik ben vandaag wel trots op mezelf.
Ik heb vandaag een gedachte afgecheckt $*\%/*$ ik zat er echt enorm mee en dat al twee weken lang.
En ik durfde het steeds maar niet te vragen omdat ik het zelf gewoon ook ergens een stomme gedachte vond maar ja toch bleef het mij bezig houden.
Dankzij die getuigenis van die vrouw afgelopen donderdag avond bij nieuw leven heb ik de moed verzameld om toch mijn gedachte te delen.
Die getuigenis was voor mij als het ware een soort van bemoedigende schop onder mijn kont.
Als die vrouw zich daar ten overstaande van 50 mensen haar op het kwetsbaars kan opstellen met de meest afschuwelijkste ervaringen dan kan ik mijn gedachte uitspreken in de groep.
Nou dat heb ik dus gedaan, en dat afchecken was vooral gericht naar een mannelijk groepslid en de sociotherapeut.

Ik was namelijk bang dat ik verkeerde signalen afgeef aan mannen die gericht naar mij luisteren en mij geconcentreerd aan kijken.
Ik weet gewoon niet hoe ik mij moet houden en ik vind het ook wat eng als mannen gericht naar mij kijken en aandacht voor mij hebben.
Bij mijn man heb ik daar geen last van want die is niet zo'n type man die er even voor gaat zitten en echt met mij in gesprek gaat. (Hij is nu niet bepaald gevoelig of zo :')

) Hij is meer een doener.
Kookt voor mij, spuit mijn scooter schoon, brengt mij ergens heen als ik dat vraag etc.
Ik denk dat het ook maar goed is dat hij niet zo'n type man is want anders zou ik het spaan benauwd krijgen

Maar goed om weer terug te komen op mijn experiment want dat is het eigenlijk. Tegen mijn angst in gaan en toch vertellen wat er in mij omgaat vergt veel maar ik ben wel echt opgelucht dat ik het nu heb gevraagd.
Gelukkig zend ik geen uitdagende signalen uit en gedraag ik mij gewoon correct.
Is mij een pak van mijn hart