Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-10-14 22:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 22:36

Ik schiet nu weer in de plus, ik ging vandaag van een 4 naar nu een 8. Ik ben zo trots op mezelf, en trots op jullie en ik ben ook heel blij met dit topic, dat iedereen elkaar zo goed steunt en inzichten geeft. Dat helpt mij nog steeds, en ik ben echt blij dat wel elkaar er doorheen slepen!

Grouphug!!!!

**Geplaatst**: 29-10-14 22:42

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 22:42

Jolien, ik ben zo trots op je :+:

! Zo waanzinnig knap van je.
Ik hoop dat ik ook ooit zo ver kom, voel me nu echt nog verschrikkelijk..

**Geplaatst**: 29-10-14 23:50

Geplaatst: 29-10-14 23:50

Gruis schreef:
Jolien, ik ben zo trots op je ! Zo waanzinnig knap van je.
Ik hoop dat ik ook ooit zo ver kom, voel me nu echt nog verschrikkelijk..

Je komt daar wel, echt. Ik ben daar ook geweest

En nu komt mijn vriend net binnen, en dan is het net of ik weer verliefd op hem wordt

**Geplaatst**: 30-10-14 00:12

Geplaatst: 30-10-14 00:12

Joolien schreef:
Ik had net even een hele zware dip. Ik had ontzettend bindingsangst, zo er dat ik helemaal niks meer voelde. Dat was heel raar. Ik had echt het idee in mijn hoofd dat het over was, over dat ik mijn spullen in moest gaan pakken en weg moest gaan. Ik zat zelfs te denken waarheen.
Doordat ik het volledig over me heen liet komen raakte ik niet in paniek. Het was een heel raar gevoel. Mijn lichaam reageerde er wel op, kreeg het koud, misselijk en mn hart ging sneller kloppen. Ik voelde niks, geen emotie, geen angst, geen verdriet, niks. Dat was mijn opluchting want daardoor wist ik dat het niet aan mijn gevoel voor hem lag, dat was immers ook weg.
Toen ik weer 'bijkwam', begon ik weer te voelen. Vooral blijdschap, dat ik het doorstaan had en dat ik niet gillend weg ben gerend.

Het is nog niet optimaal, maar ik heb het heel goed gedaan. Accepteren en niet tegen vechten. Nu kan het alleen nog maar beter gaan

Knap zeg Jolien! Dat je het volledig over je heen hebt laten komen en niet in paniek raakte, ondanks de reactie van je lichaam. Een hele prestatie, waar je trots op mag zijn!

**Geplaatst**: 30-10-14 00:20

Geplaatst: 30-10-14 00:20

Ik heb niet alles heel goed gelezen, ik heb wel een poging gedaan afgelopen dagen maar ik voelde mij enorm rot.
Afgelopen maandag een rot dag beleefd op dagbehandeling. Wat heb ik mij slecht gevoeld de afgelopen paar dagen, niet laten blijken want ik wilde verder geen uitleg geven aan mensen om mij heen.
Wel een poging gewaagd naar mijn zus en mijn man maar die poging bracht mij niet de rust die ik hoopte te krijgen.
Ik voelde mij zo minderwaardig, steeds weer die gedachte "je bent een huichelaar, je liegt, geef het nu maar op want je bent niets waard, je bent nu eenmaal niet geliefd dus wen er maar aan.....
Echt wat een rot gedachten en dat alleen maar omdat ik niet durf te zeggen wat ik werkelijk denk

.
Ik ben gewoon echt wereld vreemd ook, ik heb medelijden met mensen waarvoor je geen medelijden zou moeten hebben. Ik kan niet boos worden op de ergste dingen die iemand doet.
Dat is toch heel erg raar. Dat heb ik afgelopen maandag er ook uit geknald op dagbehandeling.
Het voelt zo eenzaam om daar aan die ene kant te staan van medelijden.
En vanmiddag kreeg ik zomaar een mail van een voorganger uit België die heel vaak woorden tot zich krijgt, bedoeld voor zomaar wat mensen (klinkt wel vaag I know).
Ik ben al een tijdje lid van zijn nieuwsbrieven maar kom er eigenlijk niet aan toe om ze door te lezen.
Tot vandaag en wow in die mail was een brief gericht aan mij tenminste er werd precies mijn twijfel genoemd en dat waar ik bang voor ben.
Dat ik niet echt durf te genieten omdat ik bang ben dat dit niet mag. Dat ik ook zo worstel met God met hoe ik zou moeten zijn.
Dat ik het gevoel heb dat God niet van mij houdt en mij straft en tegen mij is, ook omdat ik zoveel gedachten niet durf uit te spreken.
En precies nu dat ik zo een diepte punt ervaar, en uitgerekend nu lees ik wel een mail van die man (waarom vandaag wel?).
Ik ben er een beetje onthutst van want de woorden die er in staan raken mij dwars door mijn hele lijf.
Ik zou het wel willen delen met iemand hier (voor wie er nieuwsgierig naar is) maar dan doe ik dat via PB omdat het een brief is van 2 kantjes dus te groot voor hier.
En ik durf het zo wie zo niet te delen zo in het topic

Vanavond heb ik ook afscheid genomen van mijn collega, de aankomende twee dagen zal ik hem niet treffen met werken en dit is mijn laatste week.
Ik zou even tijd nemen voor een cappuccino en ik had twee muffins mee en een bus slagroom.
Wat dus even een kort gesprekje zou zijn eindigde in een lang gesprek.
Mijn collega luchtte zijn hart over zijn huwelijk, dat hij al 11 jaar getrouwd waarvan hij al 8 jaar eenzaam en ongelukkig is en hij er over nadacht zijn vrouw te verlaten.
Wow heftig en ik wist niet zo goed wat ik kon zeggen en kwam niet verder dan de woorden "heftig joh".
Maar confronteerde mij ook enorm met mijn huwelijk, over hoe ik de afgelopen 10 jaar ben geweest en hoe mijn man er ook alleen voor heeft gestaan.
Dat is wel even iets wat binnenkomt, gelukkig is mijn man heel erg blij dat ik nu in dagbehandeling zit.

Gruis balen dat jij je verschrikkelijk voelt.

Roses19 wat heb je dat prachtig geschreven over je proces.
Vind ik wel bemoedigend om te lezen, een nieuwe frisse kijk.

Noa_M :(:)

niks aan als je het even niet meer ziet zitten, en weet je het is hartstikke begrijpelijk dat je op een punt beland dat je moe bent van het strijden en het vechten. Vechten tegen je gevoel vooral.

Joolien jeej wat heftig zeg maar wat knap ook dat je het gewoon hebt laten komen. Daar mag je best wel heel erg verheugd mee zijn.

Fornarina je had een pittig verhaal geschreven. klinkt best heftig allemaal. Wel fijn dat je een vriendin hebt die ziet als het niet goed met je gaat.
Toen ik nog niet in dagbehandeling zat was ik heel erg bezig met het ontwijken van zo'n beetje alle situaties waarin ik een mening zou moeten geven of nee zou moeten verkopen.
Bij ook maar enige kritiek trok ik de muur omhoog en wilde ik dood. In elke sociale situatie trok ik mij terug of liftte ik mee met de openheid van iemand die ik kende.
Dit alles stopte ik wel heel goed weg, super slim in het onopvallend ontwijken maar elke dag zo last van mijn lijf (nek, schouders en rug) dat ik dan afdeed als ach ik heb gewoon een zwak gestel.
Tsss yeah rigth ik weet nu wel beter.
Ik slik overigens geen medicatie, ik heb bewust gekozen om alles zonder medicatie te proberen.
En hoewel ik het soms echt heel erg zwaar heb ervaar ik wel vooruitgang.
Die vooruitgang komt uit mezelf en niet dankzij de medicatie dus das wel fijn om te weten.

Riverrr balen dat jij je nu niet echt geholpen voelt. Wel goed van je dat je gaat aangeven dat je hier niets mee kan en dat je wil dat ze verder gaan kijken.
Wel apart dat je zo die tekst had geschreven en dan later zwanger blijkt te zijn.

Nou morgen weer dagbehandeling, hoop dat het minder heftig is als afgelopen maandag.

**Geplaatst**: 30-10-14 00:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 00:33

Poeh Osmo dat is niet niks. Probeer het anders over de afgelopen dagen te hebben morgen. Dan kun je daar meteen wat mee doen. Misschien kunnen ze je helpen te kijken waarom je niet de juiste steun krijgt bijv. Misschien kun je daarin iets anders doen. Dat is echt de moeite waard.

**Geplaatst**: 30-10-14 00:56

Geplaatst: 30-10-14 00:56

Thanks Joolien.
Ik denk dat ik even een kort gesprek aan ga met mijn mentor van de dagbehandeling (dat is een vrouw).
Het is belangrijk dat ik een gedachte uitspreek die ik maandag niet durfde te uiten in de groep omdat de socio therapeut (een man) er bij zat en die gedachte houd mij nu eigenlijk behoorlijk bezig.
Ik schaam mij enorm voor die gedachte

Eigenlijk wil ik om die gedachte morgen niet naar dagbehandeling toe maar ik weet dat het mij ook niet helpt als ik thuis blijf.
Ik weet niet wat het is maar sinds ik zo nu en dan uitspreek wat er in mij omgaat schreeuwt dit er om, om ook uitgesproken te worden.
Als ik het dan toch probeer te verzwijgen dan heb ik mijn lichaam niet meer onder controle en krijg ik last van angst en paniek.
Ik snap er niets van want voor heen kon ik alles prima af blokken en weg stoppen en voelde ik het niet, alleen mijn rugpijn was dan de verrader maar goed dat kon ik prima verbloemen.
Nu lukt het gewoon niet meer, ik voel te veel en dat gevoel is te heftig.

**Geplaatst**: 30-10-14 01:04

Geplaatst: 30-10-14 01:04

Joolien schreef:
Gruis schreef:
Jolien, ik ben zo trots op je ! Zo waanzinnig knap van je.
Ik hoop dat ik ook ooit zo ver kom, voel me nu echt nog verschrikkelijk..

Je komt daar wel, echt. Ik ben daar ook geweest

En nu komt mijn vriend net binnen, en dan is het net of ik weer verliefd op hem wordt

Aah, mijn hart maakt gewoon een sprongetje, zo heerlijk om dit te lezen! Gun het je van harte!

Ik ga morgen mijn uitstelgedrag op de schop gooien aangezien ik in een cirkeltje ga van procrastination > angst/paniek/nervositeit (omdat niks af komt) > depressie. Ik heb echt al 'last' van uitstelgedrag sinds de middelbare, net een interessant artikel gelezen over perfectionisme en uitstelgedrag waar ik me goed in kon vinden

. Dus als iemand nog tips heeft..!

Osmo, volgens mij weet jij wat je moet doen; uitspreken die afschuwelijke gedachtes! Ik heb daar soms ook moeite mee, vooral omdat uitspreken echt bevestigd dat je het denkt, maar naderhand zul je je echt beter voelen! En als je er zo mee zit is het ook de moeite waard om uit te spreken. Ik weet zeker dat men je er niet om zal veroordelen, denk zelfs dat er meer mensen zijn dan je denkt die ook wel eens zulke gedachtes hebben

.

**Geplaatst**: 30-10-14 08:01

Geplaatst: 30-10-14 08:01

Aah ik word bijna gillend gek

. Gisteravond al vrij wazig en nu echt een waanzinnig onrustige nacht gehad, veeel erger dan normaal. Paniek in m'n lijf terug, extreem levendig dromen, gevoel helemaal 'van de wereld' te zijn.. Besef ik me opeens dat ik gisteren mijn AD vergeten ben. -O-

Heeft iemand hier ervaring mee? Als ik hem inneem, hoe snel voel ik me dan weer beter? (Heb hem zojuist ingenomen, twee uurtjes eerder dan 'normaal'.) Wat een sof dit.. Maar verklaart gelukkig wel waarom ik me opeens zo extreem ellendig voelde.. Hoop alleen wel dat de effecten niet te lang aanhouden.. Ben echt bang om nu een enorme 'terugval' te krijgen. Stom van me.. >;)

**Geplaatst**: 30-10-14 11:36

Geplaatst: 30-10-14 11:36

Ik heb er geen ervaring mee gruis, maar sterkte, hopelijk trekt het snel weg!

Osmo: Wat een nare gedachtes allemaal

En wat mooi van je brief. Hopelijk weet je er een hoop steun uit te halen!

Ik heb gisteren met de crisischat zitten praten

Voel me er nog zo verschrikkelijk over.
Afspraak met mijn psycholoog is een week verzet dus nu zitten er 3 weken tussen het laatste gesprek en de volgende. Gelukkig ben ik al op de helft.
Voelde me zo alleen weer en kreeg allemaal nare gedachten waar ik me enorm schuldig om voel en angstig.
Ik vind het heel moeilijk om het uit te spreken of typen, maar ga het toch doen want misschien helpt het.
Mijn gedachten waren: Omdat ik zwanger ben kan ik nu geen zelfmoord plegen en dus na de bevalling ook niet want dan heb ik een grote verantwoordelijkheid en dus ben ik verplicht om met deze onrust te blijven leven.
Bah wat voel ik me daar een slecht mens onder, voel me zo schuldig om die gedachten. Wat ben ik voor aanstaande moeder als ik zo denk?

De gedachten aan zelfmoord drongen weer op terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik ben hartstikke blij dat we een kind krijgen, dat ik het hopelijk straks beter kan doen dan mijn ouders en hun ouders etc. maar ja als ik dit zo teruglees dan ben ik niet veel beter.

**Geplaatst**: 30-10-14 11:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 11:41

@river jeetje wat klote dat die gedachten weer de hoek om komen zetten
is het geen idee om de afspraak van de psych naar voren te halen? Je hebt het geprobeerd 3 weken te wachten maar als dat niet gaat dan lijkt mij dat deze gewoon eerder gepland moet worden.
De hormonen zullen nu ook niet meewerken misschien dat die je gevoelens soms zelfs versterken?

**Geplaatst**: 30-10-14 11:46

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 11:46

Ik had juist gebeld maar ze zitten vol en ik wil zoiets niet over de telefoon melden aan de balie.
Daarbij vertrouw ik mijn pyscholoog niet goed en durf dit eigenlijk niet te vertellen.
Vorige keer met de intake hadden ze een stuk wat ze in moesten vullen voor als je kinderen had (ze zei nog, nou dat stuk komt bij jou over een paar maanden), want dan maken ze een notitie dat er dan extra op gelet word. Ze zullen je kinderen hiervoor van je afnemen... Dan word je toch helemaal gek?
Was ik maar nooit overgestapt

Maar ja, ik werd aan alle kanten overgehaald om dat toch te doen.

**Geplaatst**: 30-10-14 12:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 12:03

He bah dat klinkt ook helemaal niet prettig zoals dat behandelt wordt dan
Maar het lijkt me niet goed voor jouw herstel als je geen vertrouwen hebt in je psycholoog?

Misschien heb ik het gemist maar waarom hebben ze je overgehaald om over te stappen?

**Geplaatst**: 30-10-14 12:10

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 12:10

Ik zat eerst bij een "gewone" vrijgevestigde psycholoog. Ze deed wel traumatherapie zoals EMDR en zo ben ik bij haar gekomen.
Echter bleven we vast lopen en bleef ik steeds depressief of was ik erg vrolijk terwijl we niet meer konden koppelen waar het dan aan zou liggen.
Mijn huisarts vond dat het zo niet langer kon (die had me al een keer naar de crisisdienst gestuurd en wilde toen al dat ik over zou stappen) en heeft toen weer overlegd met mijn psych.
Ze waren er allebei mee eens dat dit niet hielp en dat ik naar het specialistische ggz moest.
Uiteindelijk na een tijd ben ik ingestemd om dat dan maar te gaan doen.
Eenmaal daar (zit er nu twee maanden) zijn we ook nog geen klap verder. De gesprekken gaan nergens over. Heb nog geen vragenlijst gezien, ze vraagt alleen: "En hoe gaat het nu" en dan krijg ik als antwoord dat mijn werk ook niet echt meewerkt in herstel. Maar wat ik er zelf aan kan doen?
Ik kan ook gewoon de klik niet vinden met mijn huidige psych.

**Geplaatst**: 30-10-14 12:10

Geplaatst: 30-10-14 12:10

Riverrr schreef:
Ik zat eerst bij een "gewone" vrijgevestigde psycholoog. Ze deed wel traumatherapie zoals EMDR en zo ben ik bij haar gekomen.
Echter bleven we vast lopen en bleef ik steeds depressief of was ik erg vrolijk terwijl we niet meer konden koppelen waar het dan aan zou liggen.
Mijn huisarts vond dat het zo niet langer kon (die had me al een keer naar de crisisdienst gestuurd en wilde toen al dat ik over zou stappen) en heeft toen weer overlegd met mijn psych.
Ze waren er allebei mee eens dat dit niet hielp en dat ik naar het specialistische ggz moest.
Uiteindelijk na een tijd ben ik ingestemd om dat dan maar te gaan doen.
Eenmaal daar (zit er nu twee maanden) zijn we ook nog geen klap verder. De gesprekken gaan nergens over. Heb nog geen vragenlijst gezien, ze vraagt alleen: "En hoe gaat het nu" en dan krijg ik als antwoord dat mijn werk ook niet echt meewerkt in herstel. Maar wat ik er zelf aan kan doen?
Ik kan ook gewoon de klik niet vinden met mijn huidige psych.

Is het geen mogelijkheid om in deeltijdbehandeling te gaan? Dat kun je overleggen met je huisarts. Fijn trouwens dat je huisarts je zo goed helpt.

**Geplaatst**: 30-10-14 12:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 12:13

Dat zou ik graag willen maar ze killen me op werk als ik dat nu ga doen...
Ik ben natuurlijk al eerder 4 maanden weggeweest voor 3 dagdelen in de week. Daar is zoveel gezeur van gekomen. Na de bevalling ga ik maar 2 dagen werken. Misschien dat ik het voor dan kan regelen.

**Geplaatst**: 30-10-14 12:24

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 12:24

Riverr: he wat erg dat je je zo voelt! Ik kan je hier niet zo goed in adviseren, ken het zelf niet goed. Maar bedenk wel dat jouw gezondheid het aller aller aller belangrijkste is! Dat ze moeilijk doen op het werk, is hun problem (natuurlijk niet leuk voor jou!) Zij zullen ook voor zichzelf kiezen als het zo uitkomt. Heb je niet een leidinggevende die je vertrouwend en dit mee kunt bespreken? Als die al achter je staat, voel je je misschien beter opgewassen tegen de collega's.

**Geplaatst**: 30-10-14 12:29

Geplaatst: 30-10-14 12:29

Riverrr schreef:
Dat zou ik graag willen maar ze killen me op werk als ik dat nu ga doen...
Ik ben natuurlijk al eerder 4 maanden weggeweest voor 3 dagdelen in de week. Daar is zoveel gezeur van gekomen. Na de bevalling ga ik maar 2 dagen werken. Misschien dat ik het voor dan kan regelen.

Maar wat als je zo door blijft gaan en straks helemaal niet meer kunt werken... Ik zou zeggen, kies voor jezelf. Ga de ziektewet in, ook al is dat vervelend op je werk. Je kunt het beste voor jezelf kiezen. Op het werk redden ze het wel, de vraag is of jij het zo red...

**Geplaatst**: 30-10-14 12:35

Geplaatst: 30-10-14 12:35

Joolien schreef:
Maar wat als je zo door blijft gaan en straks helemaal niet meer kunt werken... Ik zou zeggen, kies voor jezelf. Ga de ziektewet in, ook al is dat vervelend op je werk. Je kunt het beste voor jezelf kiezen. Op het werk redden ze het wel, de vraag is of jij het zo red...

Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn, jij bent de enige die voor jezelf kan kiezen en zorgen

**Geplaatst**: 30-10-14 12:36

Geplaatst: 30-10-14 12:36

Ik zou hetzelfde een ander adviseren, maar als ik dat doe krijg ik nog meer stress door mijn werk waar ik weer heel slecht tegen kan. (dat werkt ook niet mee... -O-

) Ik heb geen leidinggevende op het werk, het is een klein bedrijf van 7 mensen en ik heb dus altijd direct contact met mijn baas.
Ik zat er al aan te denken om misschien eerder al maar 2 dagen te gaan werken, maar ja we kunnen de centjes nu wel gaan gebruiken met de verbouwing, etc.

Jammer dat er geen avondbehandelingen zijn...

dan had het na het werk gekund.

Bedankt voor jullie lieve steun en raad. Dit is ook een beetje dagbehandeling

**Geplaatst**: 30-10-14 17:11

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 17:11

Net telefonische intake gehad voor de Mindfulness cursus die morgen start, klonk als een hele fijne vriendelijke man.
Mocht nu ook pas weer voor mezelf kijken hoe ik er moet komen morgenochtend maar jeetje dat voelt toch wel spannend, ik zie alleen maar een flatgebouw op maps. Gelukkig gaf hij telefonisch al aan dat als ik het niet kon vinden ik mocht bellen. Heb zijn telefoonnummer dus meteen maar opgeslagen.

**Geplaatst**: 30-10-14 17:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 17:35

Spannend maar lijkt me heel leerzaam!
Succes alvast!

**Geplaatst**: 30-10-14 18:01

Geplaatst: 30-10-14 18:01

Riverrr ben jij onmisbaar op je werk? staat het stil als jij niet komt? het is echt heel herkenbaar dat je het wel een ander zou adviseren maar voor jezelf kun je daar niet bij.
Heb je wel eens uitgesproken wat het met jou heeft gedaan dat er zo moeilijk over is gedaan toen je 4 maanden lang 3 dagen afwezig was.
Als daar inderdaad zoveel gezeur achterweg is gekomen dan neemt jou baas jou niet serieus!
Dat hoef je niet te accepteren, jou gezondheid is belangrijker dan werk. En bovendien als je het goed gaat aanpakken en baat hebt bij dagbehandeling dan wordt je daar een sterker mens van.
En daar heeft jou baas ook weer profijt van.
Verdrietig dat je er zo door heen zit/zat :(:)

.

Ik heb vandaag niet kunnen uitspreken wat er in mijn hoofd loopt te spoken.
De groep was te spannend maar ik heb wel aangegeven dat het niet goed gaat en dat ik met spoken in mijn hoofd zit die ik niet durf uit te spreken.
Ik heb aangegeven bij mijn mentor dat ik het liever zo in een 1 op 1 gesprek uit spreek.
Nu stond er al een afspraak en die is over twee weken maar als ik het echt niet meer trek dan mag ik altijd eerder tussen door een kort gesprek aanvragen.
Voor vandaag had ik daar geen behoefte aan.
Ik heb trouwens wel heel veel op papier gezet over wat er in mij omgaat.
Vanavond ga ik trouwens beginnen met Celebrate Recovery een pastoraal herstel programma binnen mijn kerk. Dit programma duurt een jaar.
Ik had mij in een opwelling opgegeven maar nu begin ik het wel spannend te vinden.

**Geplaatst**: 30-10-14 18:14

Geplaatst: 30-10-14 18:14

Osmo, goed dat je wel hebt uitgesproken dat je het eng vind. Dat is al een hele stap. En ik wilde als tip al geven om het op te schrijven maar dat heb je al gedaan zie ik

Dat zijn toch wel een paar goede stappen.
Ik ben benieuwd hoe het programma in de kerk zal zijn, ik ben altijd een beetje sceptisch voor dat soort programma's vanuit de kerk omdat je wel eens ziet dat ze gaan hameren op 'laat je gevoel varen en leg je hoop neer bij god' en dat soort uitspraken. Dat vind ik een beetje eng, want dat lijkt me niet echt te helpen.
Ik kijk ook wel eens intervention op Fox, en daar was een vader van een drugsverslaafde ook zwaar gelovig en die zat alleen maar te stampen op het geloof in plaats van dat hij zijn eigen gevoelens kenbaar maakte.

**Geplaatst**: 30-10-14 18:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-10-14 18:37

Onmisbaar is een groot woord, maar ze hebben me wel echt nodig. Als ik ziek ben staat de hele boel op stelten.
Ik heb er nooit iets over kunnen uitspreken. 1 keer een hele rel over geweest op het werk, toen trok ik het ook niet meer dus toen ben ik aardig uit mijn stekker gegaan, maar dat heeft uiteraard niks geholpen.
Mijn baas neemt mij ook niet serieus. Ik ben het zwakkelingetje.
Ik ben het meeste ziek. (heb ook meerdere medische problemen en een weerstand van 0,0....)
Ondanks dat ik veel over mijn eigen grenzen ga voor hun (sta meestal gewoon te werken als ik ziek ben, als het verder niet meer ga doe ik dingen die de arbo heeft afgeraden, etc) vinden ze dat ik me alsnog nog beter moet inzetten.
"iedereen heeft wel eens een dipje of voelt zich niet goed" krijg ik dan te horen.
En dat terwijl ik me inzet voor 200%...
Psychische dingen vinden ze al helemaal onzin.

Maarrrrr even voor jou! Het geeft niet dat je het nu niet kon vertellen. En het is super knap dat je het aangeeft. Schrijven lucht op he? En het geeft steun bij het vertellen.

Dat programma in de kerk ben ik ook nieuwsgierig naar. Hoe gaat dat in zijn werk?
Inderdaad heb ik een beetje dezelfde vragen als Joolien, maar een familielid van mij heeft zich ooit bekeerd tot het geloof en heeft er heel veel steun aan gehad en voelt zich weer helemaal goed. (ondanks een verslaving ook)
Bij hem zie ik veel baad, maar zelf ben ik niet gelovig. Al wil ik wel graag geloven dat er meer is.